Τρεισήμισι ώρες στην Πλάκα

Προ-εόρτια ντοπαρισμένα και ουσιαστικά. Πιο αθόρυβα, ωραία είναι. Πιο ευφάνταστα, δεν συνέβαινε παλιά αυτό. Πότε παλιά; Τότε που γινόταν σούπα το μυαλό και τρέχαμε για ένα κραγιόν με εκχύλισμα Guava, γιατί θα ερχόταν ο Γιώργος από το Γκέτεμποργκ για Χριστούγεννα και η ομορφιά έπρεπε να προκαλεί μαζικές λιποθυμίες και τα λοιπά και τα λοιπά, το διάβασμα στη μέση, το χαρτζιλίκι τιμής ένεκεν, οι προτεραιότητες τούμπα. #Παιδάκια

Πιο ευφάνταστες οι μέρες, έτσι κι αλλιώς. Συμβαίνει τώρα. Η φαντασία είναι δίπλα στη βιταμίνη D. Aν λείψει, έχεις ήδη καταδικάσει σε θάνατο τον ήλιο και είναι κρίμα. #Φαντασία

Πού θα πάμε; Στην Πλάκα. Δευτέρα μεσημέρι, που θα γινόταν βράδυ και πάλι εκεί θα μας έβρισκε. Στην Πλάκα. Στην Αδριανού, ας πούμε. Που η μισή φωτίζεται από τα φώτα του Βράχου, αλλά και από τα ορόσημα του παρελθόντος. Σε μια γωνίτσα, ενώ το εμπόρευμα είναι πιατάκια ζωγραφισμένα στο χέρι, το μάτι μου πιάνει καδραρισμένα εξώφυλλα του Φαντάζιο και της Γυναίκας, δραχμαί 2, πολυτονικές λεζάντες και «ευτυχισμένο το 1961». Η Αλίκη - Ελάιζα Ντούλιτλ, ένα φτερό στα μαλλιά και μια χρωματιστή, χριστουγεννιάτικη μπάλα στο δεξί της αυτί. Η Εθνική Α.Β. εύχεται και ο «κύριος Elite» φωτογραφίζει.

-Ξεκόλλα.

Ο Γιώργος αγοράζει παγωτό φιστίκι από τη γωνία με τη Διογένους (αν θυμάμαι καλά το δρόμο). Δοκιμάζω, παγώνει ο ουρανίσκος μου, οι υπόλοιποι θέλουν καφέ, Αμάλθεια ή Γιασεμί.

Πρώτα φωτογραφίζουμε το θέαμα. Μια λατέρνα και ένας μαυρούλης κούκλος, που κρατάει τις ουρές 40 και βάλε κόκκινων μπαλονιών. «Περίμενε να περάσει και κανά Sunbeam Rapier τώρα» λέει η Αλεξάνδρα. Χρονοκόλπα στην Πλάκα του 2015. Φταίει που ντυθήκαμε και μεις Kim Novak και Natalie Wood με κάτι από Έλλη Λαμπέτη.

-Ποια είναι η Kim Novak και τι σημαίνει σινιόν;

-Άσ’ το. Έλα να σου δώσω ένα φιλί.

Στο Δημοτικό Σχολείο της Πλάκας έχουν στολίσει. Τα παράθυρα είναι γεμάτα από χριστουγεννιάτικα αστέρια, μπότες, καμπάνες και κουκουνάρια από χρυσό, μπλε και κόκκινο χαρτόνι. Κάποιος μου είχε πει κάποτε ότι κάθε Χριστούγεννα όλα τα δημοτικά σχολεία, παντού, οπουδήποτε, μετατρέπονταν σε παιχνιδάδικα τύπου «Μινιόν». Τον είχα πιστέψει. Χαίρομαι που η μόδα με τα στολισμένα τζάμια δεν εγκαταλείφθηκε ποτέ.

-Πάμε για καφέ. Κρυώνωωω.

Στρίβουμε στην Τριπόδων. 110 βήματα μας χωρίζουν από το Γιασεμί. Ξανα-σταματάμε έξω από το σπίτι του Αντωνάκη και της Ελενίτσας Κοκοβίκου. Μιμούμαι τη φωνή της Γώγου (που υποδυόταν την Παγώνα στην ταινία). Δυο-τρεις περαστικοί μού χαμογελούν με νόημα. Όλοι πια ξέρουν ότι εδώ έμεναν οι ήρωες του Γιώργου Τζαβέλλα σε μια εποχή που η μονοκατοικία ήταν «σπατάλη κύρους».

Μια γυναίκα με άσπρα μαλλιά, μέσα στο δρόμο, κρατάει μια τεράστια πιατέλα με μελομακάρονα. «Πάρτε, είναι ζεστά και δεν παχαίνουν». Πήραμε φυσικά. Στην Αλεξάνδρα είπε και το μυστικό με το χυμό πορτοκαλιού. 

Γιασεμί, επιτέλους. Με τζάκι και γλυκά του κουταλιού και τέλος πάντων πολλά γλυκά, όχι μόνο του κουταλιού.

«Η πομπή θα περάσει από τα μέρη που περπάτησε ο Σκιαθίτης συγγραφέας, όσο εζησε στην Αθήνα: τη Βαρβάκειο, που ήταν η Σχολή του, το σπίτι του στην Αριστοφάνους, στου Ψυρρή, το κελί του στην Εκκλησία των Αγίων Αναργύρων, το πρώην μπακάλικο του Καχριμάνη, τον Άγιο Ελισσαίο που έψαλλε…» 

Μου το δείχνει ο Γιώργος σε ένα φύλλο εφημερίδας.

-Ο Παπαδιαμάντης σου και η Αθήνα σου.

-Αν το χάσαμε, είμαστε βλάκες.

-Δες τις ημερομηνίες.

Πίνουμε ζεστούς καφέδες, πετώντας άσχετα. Γελώντας, επειδή υπάρχει λόγος. Κοιτώντας τις φωτογραφίες από το Μικρό Χωριό που μας έστειλε η Θέμις.

-Πες μου τι θα ήθελες να συμβεί, σε 20 λεπτά, καθώς θα κατεβαίνεις τα σκαλάκια της Μνησικλέους.

-Λοιπόν, θα ήθελα, καταρχήν, να μη βρέχει. Δεν έχω ομπρέλα και τα μαλλιά μου καταστέφονται. Μετά, θα ήθελα στο 32ο βήμα μου να πέσει πάνω μου –κατά λάθος– κάποιος, να μου πει συγγνώμη, να μου αρέσει, να του πω δεν πειράζει, να πιάσουμε κουβέντα, να θέλει να του δείξω «πώς πάει κανείς μέχρι το μετρό», να πάμε μέχρι το μετρό (Μοναστηράκι), να πούμε τα ονόματά μας, να μου αρέσει κι άλλο, να του αρέσω επίσης, να αλλάξει γνώμη στο μετρό και να μου προτείνει να δούμε μαζί μια ταινία στο ΣΙΝΕ ΠΑΡΙ και μετά δεν ξέρω. Μετά θα είμαι τυχερή και τρελαμένη και όταν σβήσουν τα φώτα θα βάλω κρυφά λίγη «Miss Dior» στους καρπούς μου, έτσι για τη μαγεία.

-Οκ. Χρύσα.

-Πάντως ωραία είναι εδώ.

-Και εκεί και παντού.

-Αρκεί να μη λήξεις τη σύμβασή σου στα μεθεόρτια.

-Η ζωή είναι ωραία με ή χωρίς ΣΙΝΕ ΠΑΡΙ και κεραυνοβόλους έρωτες.

-Στην υγειά μας.