Στη φωτογραφία βλέπετε ένα σκηνικό που θα μπορούσε θαυμάσια να προέρχεται από κάποιο νησί του Αιγαίου ή του Ιονίου, και μάλιστα καμιά τριανταριά χρόνια πριν. Είναι όμως Αττική, από το λιμανάκι Δασκαλιό (da scalio, στα σκαλιά, στη λιμανίσια σκάλα) της Κερατέας και είναι Σεπτέμβρης του 2012. Εκεί βρέθηκα πριν λίγο καιρό στο εντελώς παραθαλάσσιο ταβερνάκι «Η Λίτσα», όπου είχα πολλά χρόνια να πάω και αναρωτιόμουνα για την εξέλιξή του. Τα μαγαζί το έχει τώρα η κυρία Αθηνά Παπαδοπούλου, αλλά όλα όσα θυμόμουνα διατηρούνται μια χαρά: το στιλ (λαϊκό και καθόλου προσποιητό), η ποιότητα, οι προσιτές τιμές, η εξυπηρέτηση, η θέα με τις βαρκούλες και το νησάκι Δασκαλιό. Θα έλεγα μάλιστα ότι οι μερίδες έχουν μεγαλώσει. Μεγάλη εντύπωση μου κάνανε και τα δύο πολύ χοντρά αρμυρίκια που σκιάζουν την αυλή, δεν έχω δει ποτέ μεγαλύτερα. Με τις παρατεταμένες ζέστες που περνάμε, προλαβαίνετε ακόμα να συνδυάσετε μπάνιο με παραθαλάσσια μαρίδα.
Συγκλίνουσες πληροφορίες (π.χ.) συμφωνούν ότι, μέσα στον Οκτώβρη, το διατηρητέο «Νέον» στην Ομόνοια θ’ ανοίξει ξανά, για τρίτη φορά μέσα λίγα χρόνια, κάτω από τη φίρμα «Βενέτης». Δεν θα είναι πια «Νέον» κι ακόμα λιγότερο «Νέον Βυζάντιον» κι αναρωτιέμαι αν θα ξαναγίνει ποτέ στέκι οικοδόμων (οι οποίοι έχουν έτσι κι αλλιώς λιγοστέψει), ομοφυλόφιλων ή σκακιστών (αυτές οι κατηγορίες, αντίθετα, δεν μου φαίνεται να έχουν λιγοστέψει). Ωστόσο, όταν ανοίξει, θα συντελέσει προφανώς στην αναβάθμιση της πλατείας, πάνω στην οποία ή στα πέριξ της έχουν πάψει να λειτουργούν τελευταία «Κατσέλης», «Goody’s», «Mc Donald’s» (το μεγάλο, γιατί το μικρό διατηρείται), «Everest», ψητοπωλεία όπως ο «Πλάτανος», το σινεμά «Σταρ», η «General Bank» και κάμποσα ξενοδοχεία, ενώ το παλιό «Μινιόν» παραμένει γιαπί (μετά γερανού όμως, έτσι;), δεν ξέρω και γω πόσα χρόνια.
Γιατί τη λένε ΛΟΚ
ΛΟΚ σημαίνει «Λόχοι Ορεινών Καταδρομών», εξού και η λέξη «λοκατζής». Η στάση στο Καβούρι της Βουλιαγμένης λέγεται έτσι επειδή στην περιοχή υπήρχε το πρώτο στρατόπεδο των ΛΟΚ (οι μονάδες τους ιδρύθηκαν μετά τον παγκόσμιο πόλεμο και ξεκίνησαν τη δράση τους στον εμφύλιο). Για τον ίδιο λόγο, στην κορφή του πευκόφυτου λόφου, πολύ κοντά στη θάλασσα, υπάρχει το σχετικό μνημείο των πεσόντων καταδρομέων, αξιόλογο έργο του γλύπτη Μιχάλη Τόμπρου.
Δεν ξέρω η γωνία αυτή των δύο δρόμων (ημιεξοχική περιοχή Προμπονά, δίπλα στον Ποδονίφτη, όπου βρέθηκα προχτές) προέκυψε τυχαία ή αν υπάρχουν στον Δήμο άνθρωποι τόσο αυξημένης ευαισθησίας, ώστε να βάλουν να διασταυρώνονται δύο καβαφικά πρόσωπα. Ο μέγας Αλεξανδρινός αναφέρει τον Έρμιππο (φανταστικό πρόσωπο) στο ποίημά του «Επάνοδος από την Ελλάδα» και τον Ενδυμίωνα (μυθολογικό πρόσωπο) στο «Ενώπιον του αγάλματος του Ενδυμίωνος». Αν λογαριάσουμε τις γωνίες Όθωνος-Αμαλίας στο Σύνταγμα και Αντιγόνης-Αίμωνος στην Ακαδημία Πλάτωνα, διόλου δεν αποκλείται να είναι εσκεμμένη η ονοματοδότηση κι εδώ. Κανένα άλλο παραπλήσιο ζευγάρι δρόμων, φίλες και φίλοι;
Έχει και τηλέφωνο
Η «Αποθήκη Νικ» της κ. Ειρήνη Κενανίδη (παιχνίδια, χαρτικά, δώρα), για την οποία είχα γράψει τις προάλλες, έχει και τηλέφωνο: 210 2010.693. Δημοσιογραφικό erratum, συμπαθάτε με.
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
13°
