Βλέποντας τη σημερινή θαλασσινή φωτογραφία, ίσως ν’ αναρωτιέστε σε ποιο νησί την τράβηξα. Είναι όμως Πειραιάς, το λεγόμενο «Λιμανάκι» της πανέμορφης Πειραϊκής, επισήμως «Όρμος της Αφροδίτης». Εδώ εδρεύει ο «Όμιλος ερασιτεχνών αλιέων» του Περαιά. Αλλά βρίσκεις επίσης: τα αρχαία τείχη, τη γλίστρα για τα σκαφάκια, το σεμνότατο εκκλησάκι του Αϊ-Νικόλα, φραγκοσυκιές, αθάνατα, παγκάκια για τους αραχτούς, ρεμβαστικό αγνάντιο για τους περιπατητές και πολλά άλλα ωραία (έχω τόσο καλή διάθεση, αυτή την τελευταία Κυριακή του Μάη, ώστε ο τεράστιος αντιαισθητικός τσιμεντένιος σταυρός δεν μπορεί να μου τη χαλάσει – απλώς δεν τον τράβηξα στο πλάνο). Όσοι δεν ξέρετε τον τόπο (Αθηναίοι κ.λπ.) σπεύσατε να τον μάθετε.
«Ο όρμος της Αφροδίτης»
Στο ίδιο μέρος, μετά τις βόλτες, υπάρχει κι αυτό το ταπεινό λαϊκό μαγαζάκι για να φάτε και να πιείτε, με θέα προς τη «μεγάλη πράσινη» (όπως θα έγραφε η κ. Ευγενία Φακίνου). Είναι ουζερί με ψαρικά και άλλους μεζέδες και φτιάχνει, μεταξύ άλλων, τις μεγαλύτερες μερίδες (αληθινές) τηγανητές πατάτες και τις μεγαλύτερες χωριάτικες που έχω συναντήσει τα τελευταία χρόνια. Χορτάσαμε πλήρως με € 23. Φυσικά, ζητήσαμε την κάρτα τους: Κώστας & Αναστασία Αντωνοδημητράκη, Ακτή Θεμιστοκλέους 288, 210 4180.527. Φυσικά και είναι μαγαζί Κρητικών. Λαμπρών Κρητικών.
Η συναυλία στο «Λαΐς»
Απόψε το βράδυ (Πέμπτη 2/6) γίνεται η συναυλία στο θερινό σινεμά «Λαϊς» - Ταινιοθήκη της Ελλάδας (Ιερά Οδός 48 & Μεγάλου Αλεξάνδρου 134-136, 210 3609.695), με την οποία κλείνει το αφιέρωμα στο μεγάλο σκηνοθέτη Νίκο Νικολαΐδη. Γιάννης Αγγελάκας, The Last Drive, The Boy, Simon Bloom και ο Γιώργος Χατζηνάσιος μας περιμένουν. Οι πόρτες ανοίγουν στις 20.00 και το εισιτήριο είναι € 10 (περιλαμβάνει και μεταμεσονύκτια προβολή της «Γλυκιάς Συμμορίας» στις κλειστές αίθουσες). Νίκος Νικολαΐδης για πάντα. Ο City Lover θα είναι εκεί.
Η κ. Αναστασία Δρε, με αφορμή τη λαθεμένη ονομασία του Θησείου για την οποία είχα γράψει (θυμίζω: κανονικά ήταν Ηφαιστείον, δηλαδή ναός του Ηφαίστου), με ρωτάει αν υπάρχουν άλλα τοπωνύμια που καθιερώθηκαν από λάθος. Αναφέρω, λοιπόν, την οδό Αιόλου. Η αρχή της βρίσκεται στα ριζά της Ακρόπολης, βόρεια, στη Ρωμαϊκή Αγορά. Εκεί, όπως όλοι ξέρουμε, υπάρχει ένας ρωμαϊκός μαρμάρινος οκταγωνικός πύργος. Ο λαός, βλέποντας να εικονίζεται ανάγλυφος ένας βασικός άνεμος σε καθεμιά από τις οχτώ πλευρές του κτίσματος, τον είπε «Αέρηδες» ή «Πύργος των Αέρηδων». Αργότερα οι μετεπαναστατικοί λόγιοι σκέφτηκαν ότι, αφού έχει τους ανέμους πάνω του, θα είναι ναός του Αιόλου, του θεού των ανέμων. Έτσι, οι δημοτικοί άρχοντες, χαράζοντας την οδό αυτή της νέας Αθήνας (μία από τις δυο πρώτες, μαζί με την Ερμού), την είπαν «Αιόλου». Όμως, το κτίσμα δεν είναι παρά ένα υδραυλικό ρολόι (κλεψύδρα) –επισήμως «Ωρολόγιον του Ανδρονίκου του Κυρρήστου»– που με την ευκαιρία στέγασε εξωτερικά και αντίστοιχο ηλιακό, ενώ είχε κι ανεμοδείχτη στην κορφή (να γιατί χρειάζονταν κι οι ανάλγυφοι άνεμοι). Το νερό του ρολογιού ερχόταν από την πηγή Κλεψύδρα της Ακρόπολης, έμπαινε στη στεγασμένη δεξαμενή του πύργου και έπεφτε σε άλλες δεξαμενές γνωστής χωρητικότητας, μετρώντας έτσι το χρόνο. Μέσα στους αιώνες η πηγή στέρεψε, η αρχική λειτουργία διακόπηκε, το οικοδόμημα έγινε εκκλησία, ίσως και τεκές (= μουσουλμανικός χώρος προσευχής), καθώς και αποθήκη. Στις μέρες μας, βέβαια, ξέρουμε τι ακριβώς ήταν. Αλλά η Αιόλου παρέμεινε Αιόλου (κύρια πηγή: Λίζα Μιχελή, «Η Αθήνα των ανωνύμων», εκδ. Δρώμενα, Αθήνα 1990).
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
11°
