Τη φωτογραφία που βλέπετε την τράβηξε και μου/μας την έστειλε στις αρχές του τρέχοντος μήνα η αναγνώστρια και φίλη Σίλη Κοϊτσάνου. Περιπατήτρια των αθηναϊκών εξοχών, εντόπισε το παρόν θέμα, γέλασε και το απαθανάτισε: η βαριά τηλεόραση στο φυσικό τοπίο του λόφου (πεύκα, μηδικές, μαργαρίτες, αγριοβρώμη, χαμομήλια, χορταράκια και βράχια) δεν είναι ακριβώς συνηθισμένος συνδυασμός. «Χρειάστηκαν σίγουρα δύο άτομα για να τη φέρουν εδώ πάνω, στην Κοίλη. Και θα χρειαστούν άλλα δύο για να την κατεβάσουν. Τεχνολογία κόντρα στα αρχαία, περίεργο αίσθημα χιούμορ, σχόλιο πάνω στον καταναλωτισμό ή κάτι άλλο;» σχολίασε η φωτογράφος.
Γιατί τη λένε Καλιφόρνια
Η περιοχή Καλιφόρνια είναι στα Ταμπούρια του Πειραιά. Ονομάστηκε δε έτσι από το παλιό σινεμά που επί δεκαετίες λειτουργούσε εκεί. Το σινεμά ιδρύθηκε το 1937 επί της οδού Παλαμηδίου και, εκτός από τις χιλιάδες ταινίες που έπαιξε, φιλοξένησε επίσης περιοδεύοντες θιάσους, ζογκλέρ, βαριετέ και συναυλίες τραγουδιστών. Με επίκεντρο την «Καλιφόρνια», η περιοχή εξελίχτηκε σε κέντρο ψυχαγωγίας. Το σινεμά έκλεισε τη δεκαετία του ’70, όταν πια ήταν χειμερινό - θερινό. Αργότερα λειτούργησε, κατά καιρούς, ως θέατρο σκιών και, ιδίως, ως συστηματικό θέατρο. Σήμερα έχει απομείνει κουφάρι. Υπάρχει και στάση «Καλιφόρνια» στο ίδιο μέρος, που έχει εξελιχτεί από χώρος διασκέδασης. Ευχαριστώ την αναγνώστρια Δήμητρα Σταυρίδου για την αρχική ιδέα. Άλλες πηγές: www.koutouzis.gr/synoikies-e.htm και cinemahellas.blogspot.com/2008/04/blog-post.html
Galaxy
Από ταβέρνες και καφενεία κατέχω, μα γνώστης των μπαρ δεν το παίζω. Αλλά κάποιο μεσημέρι λίγες μέρες πριν, η παλιά μου φίλη η Νάσια μ’ έφερε σ’ ένα μπαρ για το οποίο δεν μπορώ παρά να γράψω. Μιλάω για το Galaxy, ιστορικό μεν σημείο της πόλης, γνωστό μου και από παλιές ξενόγλωσσες διαφημίσεις στον αθηναϊκό τύπο, μα που εγώ πρωτοδιάβηκα το κατώφλι του τώρα στα γεράματα. Αν και κατάκεντρα, είναι μισοκρυμμένο σε στοά σχήματος Γ. Πρόκειται για ένα μικρό, μακρόστενο μαγαζί, με ωραία ξύλινη μπάρα, μικρά τραπεζίδια και όμορφη παλιομοδίτικη διακόσμηση (που περιλαμβάνει και ασπρόμαυρες φωτογραφίες διασημοτήτων – άραγε πέρασαν όλοι αυτοί από δω;). Παραγγείλαμε δυο ποτήρια κρασί, και μαζί ήρθαν απλόχερα: φέτες κίτρινο τυρί, σος, ελιές, ψημένο ψωμί. Η μουσική ήταν πολύ χαμηλή και γι’ αυτό οι πελάτες στην μπάρα συζητούσαν ήρεμα (απλό πράγμα, αλλά τα πιο πολλά μαγαζιά δεν το καταλαβαίνουν, υποπτεύομαι μάλιστα ότι και πολλοί πελάτες αρέσκονται να ουρλιάζουν). Θαμώνες έπιναν ήσυχα το ποτό τους. Η ατμόσφαιρα παρέπεμπε σε αμερικάνικες ταινίες με τον Μπόγκαρτ, τον ντε Νίρο ή τον Γούντι Άλεν. Ακόμα και η επαγγελματική κάρτα του μπαρ είναι στα αγγλικά. Ήσυχο, στιλάτο, πολιτισμένο. Θα ξαναπάω σίγουρα. Σταδίου 10, απέναντι απ’ το άγαλμα του Κολοκοτρώνη, στοά Μιχαήλ Κ. Λεμού, 210 3227.733
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
12°
