Ο πιο αγαπημένος μου δρόμος στο κέντρο είναι η Καλλιδρομίου. Οk, συμφωνώ ότι ο καθαρευουσιανισμός έφτιαξε ένα όνομα κάπως αστείο (το βουνό Καλλίδρομο κάνει γενική του Καλλίδρομου, άντε του Καλλιδρόμου, πάντως όχι του Καλλιδρομίου). Αλλά αυτό που έχει σημασία είναι ότι ο δρόμος ενώνει τους δύο λόφους του κέντρου, τον Λυκαβηττό με τον Στρέφη, κι ότι είναι γεμάτος μουριές. Και τ’ ωραιότερο κομμάτι του είναι στον Στρέφη, από Μπενάκη μέχρι Ιουστινιανού: ένα μικρό μουσείο αθηναϊκής αρχιτεκτονικής, συν μαγαζάκια για την ξεκούραση του περιπατητή.
«Καθ’ οδόν»
Θα ήταν ένα κοινό σνακ-καφέ, ένα τυροπιτάδικο της σειράς. Θα ήταν, αν δεν το είχανε δύο ευγενέστατα κορίτσια, η Μαρία και η Ειρήνη. Αν δεν ήτανε πολύ καθαρό. Αν δε διέθετε ικανοποιητική ποικιλία. Αν δεν είχε την τυρόπιτα (δικής τους κατασκευής και εξαιρετική) 1 ευρώ. Κι αν δεν ήταν στέκι διάφορων ωραίων τύπων που πίνουνε την μπιρίτσα τους. Αποτέλεσμα: όποτε περνάω από την περιοχή, μια στάση εδώ την κάνω στάνταρ. «Καθ’ οδόν», Γέμελου & Καρακουλουξή, πλατεία Αγ. Νικολάου, Νίκαια, 210 4251.092
Παζάρι βινυλίου
Είναι αξιοσημείωτο ότι το βινύλιο εξακολουθεί να έχει τους πιστούς του – ακόμα και μεταξύ νεότατων ανθρώπων. Υπάρχει, δηλαδή, ένας κόσμος που επιμένει στον παλιό δίσκο και στο πικάπ. Τόσο, ώστε ορισμένοι δίσκοι να ξανακυκλοφορούν εξαρχής στην αγορά (υποθέτω από εργοστάσια του εξωτερικού). Χωρίς ν’ ανήκω στον κόσμο αυτόν (σιντί, γιουτιούμπ κ.λπ. μ’ εξυπηρετούν θαυμάσια), θαυμάζω αυτή την εμμονή. Σας ενημερώνω, λοιπόν, ότι την Κυριακή, σε τρεις μέρες δηλαδή, διοργανώνεται στo καφέ μπαρ “La Rambla” ένα μεγάλο παζάρι δίσκων βινυλίου, μικρών και μεγάλων. Οι περισσότεροι δίσκοι θα είναι μεταχειρισμένοι, θα υπάρχουν όμως και μερικοί καινούργιοι. Από μουσική, θα έχει σχεδόν τα πάντα: τζαζ ροκ, ψυχεδέλεια, προγκρέσιβ, μπλουζ, ελληνικό έντεχνο κλπ.
Λόγω του στρατάρχη Αλέξανδρου Παπάγου, αρχιστράτηγου στον πόλεμο του ’40-41 και στον εμφύλιο του ’46-49, αλλά και πρωθυπουργού (’52-55). Ο Παπάγος μερίμνησε να ιδρυθεί και να δανειοδοτείται ο ΑΟΟΑ (Αυτόνομος Οικοδομικός Οικισμός Αξιωματικών), που πήρε προίκα από το κράτος –συντεχνιακότατα– μια ημιορεινή περιοχή 3.100 στρεμμάτων στον Υμηττό, τη ρυμοτόμησε κι έχτισε σπίτια προς χάρη όσων αξιωματικών κληρώθηκαν και τα πήραν (1954). Αρχικά οικισμός του Χολαργού, μετά κοινότητα, αργότερα αυτόνομος δήμος και σήμερα καλλικρατικός δήμος, ενωμένος ξανά με τον Χολαργό, η περιοχή Παπάγου έχει, φυσιολογικότατα, σύμβολό της το στρατάρχη, τον ευεργέτη των αρχικών οικιστών, που ήταν όλοι ανεξαιρέτως συνάδελφοί του.
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
14°
