«Studio»
Τα τελευταία χρόνια, ένα νέο είδος αθηναϊκού μπουρδέλου έχει κάνει την εμφάνισή του. Παράλληλα με το πατροπαράδοτο «διακριτικό» σπίτι, με το τυπικό άσπρο φθορίζον φωτάκι (μόνο στα βιβλία, στις ταινίες και στη φαντασία των σκανδαλιζόμενων μικροαστών είναι κόκκινο), έχει εμφανιστεί και το “studio”. Αρχικά ήταν ένα (ημι)παράνομο πορνείο, δήθεν μασαζάδικο, συνήθως σε όροφο πολυκατοικίας. Όμως το νεότερο “studio” είναι κανονικό μπουρδέλο, με μεγάλη ροζ φωτεινή επιγραφή, ενίοτε και με ολόκληρη τη μονοκατοικία της επιχείρησης βαμμένη ροζ (φωτογραφία: Κασσάνδρας & Κωνσταντινουπόλεως, Βοτανικός).
«Ο συμβολαιογράφος»
Ο (ψευδώνυμος) Νίκος Βασιλειάδης, ένας από τους καλύτερους συγγραφείς μας, δεν ακούγεται σχεδόν καθόλου – λόγω υπερβολικής σεμνότητας, υποθέτω. Όμως, ο νέο-ηθογράφος αυτός, επίγονος του Βιζυηνού, του Παπαδιαμάντη, του Σταμ Σταμ ή του Μποστ, με τη θαυμαστή προσαρμογή στο σήμερα, έχει γράψει τρία τουλάχιστον πεζά αριστουργήματα: τον «Αγάθο», το «Άγημα τιμών» και τον «Συμβολαιoγράφο» – βιβλία που δεν ξεχνιούνται ποτέ. Αυτό το τελευταίο, τον «Συμβολαιογράφο» (προσοχή λοιπόν: όχι το αφόρητο ομώνυμο έργο του Ραγκαβή από το 19ο αιώνα, αλλά τούτο το ολόφρεσκο και σύγχρονο του Βασιλειάδη), ανέβασαν ως συσσκηνοθέτες και ηθοποιοί η Υρώ Μανέ και ο Γιώργος Καραμίχος, σε θεατρική διασκευή του τελευταίου και της Εμμανουέλας Αλεξίου. Το έργο, τραγικωμωδία με μπόλικο κλαυσίγελο, σπάει τα ταμεία – και δικαίως.
«Το Ειδικόν»
Πρόκειται για το μαγαζί που δημιούργησε όλο αυτό το στιλ της μπακαλοταβέρνας που το αντιγράφουν όλοι, με ντεκόρ από κονσέρβες, όσπρια και τυριά που δεν πωλούνται, με παλιές ζυγαριές και αρχαϊκά ξύλινα ψυγεία πάγου. Μόνο που το μαγαζί αυτό της οικογένειας Παπακωνσταντίνου ήταν εξαρχής μπακαλοταβέρνα εδώ και 80 χρόνια – άρα το δικαιούται. Ακόμα και η ιδιότητα με την οποία χαρακτηρίζει τον εαυτό του σήμερα, αυτό υποδηλώνει: «Οινο-παντοπωλείον». Είναι μεζεδοπωλείο με είδη καλής ποιότητας, όχι ιδιαίτερα φτηνό, με ευπρεπές λαϊκό χρώμα και με την εξαιρετική ιδιομορφία ότι σχεδόν όποιο βράδυ κι αν πας –αν βρεις βέβαια τραπέζι– συμμετέχεις σε γλέντι τρικούβερτο με τα όργανα που φέρνουν και παίζουν οι ίδιοι οι πελάτες στις παρέες τους: μπουζούκια, μπαγλαμά, κιθάρα, ενίοτε και ακορντεόν. Συνιστώ ιδιαιτέρως το κρασί που έχει αυτή τη στιγμή (μέσα του Γενάρη). Ψαρών 38 & Σαλαμίνος, Πειραιάς, κοντά στη γέφυρα της Δραπετσώνας, 210 4612.674
Γιατί τα λένε Ταμπούρια
Διότι, βεβαίως, στο σημείο αυτό υπήρχαν οχυρώματα. Η αρχική τούρκικη λέξη σήμαινε «στρατόπεδο οχυρωμένο με αμάξια», η ελληνική όμως κατέληξε να σημαίνει φυσικό ή τεχνητό στοιχείο του στίβου μάχης (χαντάκι, ξερολιθιά κ.λπ.). Λόγω των συνεχών πολέμων, η Ελλάδα είναι γεμάτη μ’ αυτό το τοπωνύμιο. Στο δικό μας το λεκανοπέδιο υπήρξαν δύο τουλάχιστον: στον Πειραιά και στην Αθήνα. Στον Πειραιά, δημιούργησαν ταμπούρια στο ίδιο περίπου σημείο, αρχικά οι Τούρκοι και αργότερα οι Έλληνες (του Καραϊσκάκη, το 1827, για ν’ αναχαιτίζουν το εχθρικό ιππικό). Αυτά τα Ταμπούρια περιλαμβάνονται στο σημερινό Δήμο Κερατσινίου. Τα αθηναϊκά λέγονταν «Σουλιώτικα ταμπούρια» και είχαν στηθεί/σκαφτεί πάλι το 1827 στα όρια μεταξύ των σημερινών Δήμων Αθήνας και Νέας Σμύρνης, ανατολικά της λεωφόρου Συγγρού. Σήμερα το τοπωνύμιο έχει επικαλυφτεί από το «Άγιος Σώστης». (Είναι γνωστό ότι τα ταμπούρια αυτά δεν βοήθησαν διόλου τους Σουλιώτες, που τσακίστηκαν από τον Κιουταχή στη μάχη του Ανάλατου).
26°
