Μερικές σκόρπιες σκέψεις για τη συμμετοχή στο Cow Parade
Ζούμε σε έναν κόσμο γεμάτο ευφυή μηχανήματα, πολυσύνθετα μέσα μαζικής ενημέρωσης και τεχνητά πλάσματα, τόσο πολύ εξελιγμένα που μοιάζουν με ζωντανούς οργανισμούς. Το τεχνολογικό γίνεται πραγματικό. Μέσα σ’ όλη αυτή τη σύγχυση η αγελάδα σαν σύμβολο ενσαρκώνει την αθωότητα και την αμεριμνησία.
Νιώθεις πολύ παράξενα όταν διαπιστώνεις την τρυφερότητα και τη νοημοσύνη αυτών των πλασμάτων. Έχω μεγαλώσει σε χωριό και ξέρω.
Το να συμμετέχω στο Cow parade έχει να κάνει με τη διάθεσή μου για παιχνίδι. Kάτι από το οποίο ολοένα και απομακρυνόμαστε μεγαλώνοντας και βλέπουμε από το καθρεφτάκι της ζωής που τρέχει.
Η τέχνη είναι το τελευταίο παιχνίδι που επιτρέπεται στους ενηλίκους.
Νομίζω πως με τη δουλειά του ο καλλιτέχνης ξεπερνάει για λίγο την προσωπική του μελαγχολία απέναντι στο βάρος του κόσμου.
Χρειάζεται να διατηρούμε την παιδικότητά μας. Μόνο έτσι μπορούμε να σχεδιάσουμε «προϊόντα» με ψυχή. Ψυχή έχουν τα πράγματα που περιέχουν τη φαντασία μας.
Η αγελάδα μου λειτουργεί σαν ένα «μαύρο κουτί» στα συντρίμμια του σύγχρονου τρόπου ζωής μιας μητρόπολης όπως είναι σήμερα η Αθήνα.
Άνθρωποι χαμένοι στην «κοιλιά του κτήνους». Μέσα στα φανταχτερά χρώματα των διαφημίσεων, της τηλεόρασης, του κινηματογράφου, των ιλουστρασιόν εντύπων, κυριαρχεί το μαύρο. Το μαύρο της μοναξιάς...
Η «No feelings» –τίτλος ειρωνικός– είναι κι αυτή ένα παιχνίδι. Θέτει σε ενεργοποίηση τη συναισθηματική μας ετοιμότητα μέσα από διασταυρούμενα βλέμματα. Γιατί κάθε φορά που εσύ θα περνάς μπροστά απ’ αυτή την αγελάδα και θα παρατηρείς τα πρόσωπα πάνω της, να ξέρεις ότι κι αυτά σε παρατηρούν, κι αν νιώσεις κάτι –τυχαίε διαβάτη– αυτό σημαίνει ότι η καρδιά σου είναι ακόμα ζωντανή!
Τα σχέδια αυτά είναι τεντωμένα σαν δέρμα πάνω από το αίμα και τους ιστούς ενός σώματος, για μένα.
Οι φιγούρες προέρχονται από δύο διαφορετικά σχέδια που χάρισα σε φίλες μου και σκόρπια στοιχεία από βιβλία που έχω επιμεληθεί, αλλά τώρα δεν θυμάμαι τίποτα παραπάνω.
Αυτά τα κορίτσια –ήρεμα και «ωραία», μ’ ένα πέπλο θλίψης στα μάτια– κοιτάζουν εμάς και βλέπουν το ανώφελο, το μάταιο, τη γλυκιά αβάσταχτη ελαφρότητα των ανθρώπων. Κι οι άνθρωποι βλέπουν τις λέξεις να σχηματίζονται στα χείλη τους τόσο καθαρά, ώστε να ακούν αυτό που ελπίζει ο καθένας τους.
Μη με ρωτάτε, λοιπόν, αν η αγελάδα μου είναι όμορφη. Η ομορφιά άλλωστε σμιλεύεται από μέσα.
Πιστεύω πως, κατά κάποιον τρόπο, το πρότζεκτ της Cow Parade έχει στόχο της το «λιώσιμο των πάγων» των πόλεων. Δίνει αφορμή για συναντήσεις έξω απ’ το σπίτι, κλείνει το μάτι στον τυχαίο διαβάτη, διεγείρει τη σκέψη και τη μητροπολιτική αισθητική μας, ερεθίζει τα συναισθήματα, οξύνει τη χιουμοριστική διάθεση και προσθέτει ποίηση στο ήδη φορτωμένο αστικό τοπίο.
Oμολογώ πως είμαι λίγο «καχύποπτος» με τα πολυδιαφημισμένα πρότζεκτς που καταργούν τις διαχωριστικές γραμμές μεταξύ «τέχνης και αγοράς». Έτσι κι αλλιώς, στις μέρες μας η έννοια της τέχνης τελεί υπό σύγχυση και σταδιακά έγινε τμήμα ενός ευρύτερου συστήματος το οποίο βασίζεται στη γλώσσα, στους μηχανισμούς επικοινωνίας, στις ακατάσχετες αισθητικές ορμές και στην ικανοποίηση του γούστου που ορίζει το κοινό.
Απ’ την άλλη, είμαι σίγουρος πως στη «Γκόθαμ σίτι» που ζούμε οι αγελάδες αυτές –διάσπαρτες ανάμεσά μας– συμβολίζουν μικρές οάσεις χαράς και έκπληξης. Οπότε, τυχαίε διαβάτη, όταν βρεθείς μπροστά στην αγελάδα μου δεν χρειάζεται να πιστέψεις ό,τι βλέπεις, πίστεψε ό,τι νιώθεις...
ΣΤΙΓΜΙΟΤΥΠΑ ΑΠΟ ΤΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΤΗΣ «NO FEELINGS», ΛΙΓΟ ΠΡΙΝ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΘΕΙ ΣΤΟ ΠΑΡΚΟ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
12°
