Δεν πάνε ούτε δυο μήνες που τρώω (λουκούλλεια) με τον Κώστα Τσίγκα στο Vespa Rossa του (συνιδιοκτήτης και σεφ) και μαθαίνω πως θέλει να ανοίξει κι άλλο ιταλικό εστιατόριο, αυτή τη φορά στα νότια. Προχτές τον ψάχνω, τον βρίσκω στο -πρώτη μέρα ανοιχτό- καινούργιο του, δεν αργώ, και κατεβαίνω Βουλιαγμένη μαζί με φίλο μου, φανατικό όπως κι εγώ των γεύσεων του σεφ. Τον ξέρω τον χώρο (πρώην Silver Casa, πιο πρώην Casa di Pasta), φτάνω απόγευμα με τον ήλιο να δύει, είναι εντελώς αλλαγμένος από τον πολύ καλό interior designer Βαγγέλη Μπόνιο, είναι του «κουτιού» και πανέμορφος.
Στην πραγματικότητα, είναι ένας μεγάλος «μέσα-έξω» κήπος με κομψά τραπέζια, πολυθρόνες φερ φορζέ και πολυθρονίτσες ντυμένες με κείνο το παλιό μωσαϊκό που τόσο λατρεύει το σύγχρονο design, έχει δυο-τρία τραπέζια πανάκριβα εντελώς «αδιάφορα» στημένα -«αυτό το Bauhaus το έχω χρόνια» μου λέει ο Κώστας που με παρακολουθεί υπομειδιώντας να θαυμάζω τις ομορφιές. Έχει φωτιστικά υπέροχα που τα θέλω και στο σπίτι μου (δείτε αυτό της φωτό για να με καταλάβετε), έχει σε στρατηγικά σημεία και μπαρ για κοκτέιλ, μια εμφανή κάβα, ένα mozzarella bar γεμάτο τυριά (μαθαίνω πως ricotta και stracciatella τα φτιάχνουν μόνοι τους, τα υπόλοιπα τα φέρνουν από Ιταλία), δίπλα του ένα ακόμη food bar, σ’ αυτό οι προθήκες είναι γεμάτες όστρακα. Μπροστά τους υπάρχουν όμορφα stools για όσους θέλουν να τσιμπήσουν όλα αυτά τα νόστιμα με ένα (ή και παραπάνω) ποτήρι κρασί. Καθόμαστε σ’ ένα τραπέζι με το προνόμιο να μυρίζουμε λεβάντες από τα παρτέρια δίπλα μας, και αφού είμαστε οι πρώτοι επισκέπτες της βραδιάς αποκτάμε το προνόμιο να έχουμε και τον σεφ μαζί μας.
Μαθαίνω λοιπόν πως το Testaccio μαζί με το γειτονικό Trastevere είναι οι παλιές λαϊκές φτωχογειτονιές της Ρώμης, με τα σφαγεία, τα κακόφημα μαγαζιά, τις μικροοικοτεχνίες, τους άστεγους, που σήμερα, όπως συμβαίνει σε όλον τον πλανήτη, έχουν εξελιχτεί σε foodie συνοικίες και ωραία σύγχρονα ρεστό αλλά και πολλές γκαλερί. Η κουβέντα κινείται από τον ιταλικό νεορεαλιστικό κινηματογράφο…«από νεαρός έχω μια φωτογραφία του Παζολίνι, του σκηνοθέτη που λατρεύω, να κοιτάει τον λόφο του Testaccio» μου εξομολογείται ο Κώστας, μέχρι τους μεζέδες αυτών των πρώην κακόφημων περιοχών-«τα εντόσθια ήταν ο καλύτερος μεζές τους, με το τίποτα διαμόρφωσαν μια εξαιρετική γαστρονομία» . Με πολλά δοκιμαστικά κρασιά μέχρι να βρει τα γούστα μας (μεγάλη κάβα με καταπληκτικά ελληνικά και ξένα κρασιά), αρχίζουμε ένα –και εδώ-, λουκούλλειο δείπνο.
Ξεκινάμε με σταφύλια τουρσί (τέλεια) μαζί με ελιές και παραδοσιακή focaccia, όλα φτιαγμένα εδώ. Από τα assaggini (δείγματα) διαλέγουμε crostino con bottarga, αβγοτάραχο με βούτυρο γαρίδας, λεμόνι και ελάχιστη αρμύρα πάνω σε ζεστό φρυγανισμένο ψωμί, γεύση μοναδική. Από τα antipasti παίρνουμε carpaccio di manzo, δηλαδή λεπτές φέτες μοσχαριού με μανιτάρια και αντζούγια. Κρατάμε για μια άλλη φορά το crostino Toscani con fegatini (συκωτάκια κοτόπουλου σοταρισμένα με φασκόμηλο, κουκουνάρι, κρεμμυδάκια και μουστάρδα φρούτων), και άλλα πολύ νόστιμα που μας τραβάνε το μάτι, και προσθέτουμε insalata με σπαράγγια, αντίβ, ωριμασμένο πεκορίνο, φουντούκια και speck. Για κυρίως, και κατόπιν συμβουλής του γνωστού κρεατοφάγου Τσίγκα, παίρνουμε prime rib eye για δύο, με σάλτσα από γκοργκοντζόλα και καραμελωμένο κρεμμύδι, συν ψητά μανιτάρια σ’ ένα κομψό τηγανάκι δίπλα. Μας μιλάει ώρα για τα αμερικάνικα κρέατα, για τους προμηθευτές του, και εγώ -που δεν είμαι κρεατοφάγα κι έχω με δυσκολία απαρνηθεί τις πίτσες και τις πάστες του (μεγάλου) καταλόγου-, έχω να σας πω πως την βαθιά νόστιμη και ζουμερή γεύση του πιάτου μας ακόμη την θυμάμαι.
Η ώρα έχει περάσει όμορφα, αισθάνομαι πως είμαι σε κάποιο ρεστό στο Positano ή το Capri, τα κρασιά ρέουν και ο κόσμος έχει γεμίσει όλον τον χώρο, «δεν ήθελα το Testaccio να είναι Ναός του φαγητού, θέλω ένα εστιατόριο όπου ο κόσμος να περνά καλά και το φαγητό να είναι το συνοδευτικό σ΄ αυτήν την όμορφη ζωή», λέει ο Κώστας. Ξέρω τι εννοεί και φεύγοντας ενθουσιασμένη ξέρω και πως το πέτυχε. Για να έχετε μια ιδέα υπάρχουν και πίτσες καταπληκτικές από 8€ (η Campagnola είναι με μοτσαρέλα, τομάτα, κάπαρη, ελιές, φρέσκια ρίγανη, αντζούγιες και λίγο σκόρδο), μέχρι 12€ (εξαιρετική η Clammato con cozze, μαύρη από μελάνι σουπιάς ζύμη, τομάτα, βόνγκολε, μύδια, nduja*, φινόκιο, καυτερή πιπεριά, μαϊντανό, κρουτόν, αρμύρα και λίγη παρμεζάνα), ενώ υπάρχει και ποτήρι κρασί σε πολλές εξαιρετικές επιλογές. Ανοίγει 7 ημέρες την εβδομάδα, από τις 7.
*Χειροποίητη καυτερή σάλτσα από λουκάνικο που οι Σικελοί το κάνουν σαν αλοιφή και το προσθέτουν σε πολλά φαγητά-άλλο να σας λέω, κι άλλο να το τρώτε…
22°
