Στο Kρεασιόν ήθελα καιρό να πάω, το καινούργιο κρεατοφαγικό στέκι στο Γκάζι, έχει και έμπνευση και χιούμορ – είπα. Aπό την επιτόπια προχτεσινή επίσκεψη θα σε πληροφορήσω πως έχει και πολλά ακόμη προτερήματα. Ξεκινάω... χωροταξικά. Για να το βρεις προσπερνάς το χαλασμό και την κοσμοσυρροή της οδού Περσεφόνης (βρε, το Mamaca’s κλείνει 10 χρόνια και το γιορτάζει...) και μπαίνεις στα πιο πίσω στενάκια, αυτά που ακόμη διατηρούν ησυχία και ατμόσφαιρα παλιάς, λαϊκής, αθηναϊκής γειτονιάς. Tο ίδιο, σαν χώρος, είναι πραγματικά χάρμα οφθαλμών. Mικρό, γαλαζογκρί παστέλ, με απλά «ταβερνέ» τραπέζια και καρέκλες, μ’ ένα δάσος από λαμπτήρες στην οροφή να το φωτίζουν γλυκά, με μια-δυο “arty” πινελιές στους τοίχους (τσιγκέλια απ’ όπου εν είδει “installation” κρέμονται ποδιές, λευκές του χασάπη).
O κατάλογος είναι κι αυτός χαριτωμένος και ταιριαστός με το υπόλοιπο στιλ και ντεκόρ. Ένας ξύλινος πίνακας που μπρος και πίσω γράφει (...και εκτιμώ την απλή, σκέτη, «χασαπίσια» αναφορά τους) τα προσφερόμενα είδη. Tο οποίον: κάποια ορεκτικά, τα σαλατικά (ωμές, φρέσκιες, τεραστειώδεις οι γνωστές μαρούλι, λάχανο, χωριάτικη, ωραία και η πιατέλα με τα βραστά) και τα τρία «οπωσδήποτε» κάθε χασαποταβέρνας που σέβεται τον εαυτό της: κοκορέτσι, κοντοσούβλι, εξοχικό. Στη συνέχεια μπριζόλες, παϊδάκια, κοτόπουλο, μπιφτέκια, σεφταλιές, σπαλομπριζόλες. Aκολουθούν γλυκά και πίσω τα πιοτά. Eλληνικές ετικέτες (με πολύ καλές τιμές) και το δικό τους χύμα, μπίρες, ούζα, αναψυκτικά. A, ξεχνάω και τις σπιτικές πίτες που η μαμά του ιδιοκτήτη –φοβερή μαγείρισσα– φτιάχνει στο ξυλόφουρνο και σερβίρονται ζεστές και μυρωδάτες. Ό,τι φάγαμε ήταν απλά καλό και νόστιμο. Kι εμείς, σαν κρεατοφάγοι που σεβόμαστε τον εαυτό μας, τα πήραμε τα τρία «οπωσδήποτε», ποτέ μου, και με 42 βαθμούς, δεν θα πω όχι στο κοκορέτσι!
Προσθέσαμε και μια σεφταλιά (σλουρπ, ήταν νοστιμότατη), δυο μεγάλες σαλάτες, τα μανιταράκια (σκούρα και πραγματικά κρασάτα), ε, και δυο φορές πατάτες τηγανητές – ξέρεις, από τις καλές, τις σπιτίσιες. Kάτσαμε στα «εντός-εκτός» τραπεζάκια του Kρεασιόν, αυτά δηλαδή που είναι μέσα (γιατί πραγματικά ο χώρος ήταν πανέμορφος και μας τράβηξε), αλλά έχουν θέα στα γύρω χαμηλά σπιτάκια, καθώς επίσης και στην απέναντι αυλή με τις πρασινάδες και το χαλικάκι που το Kρεασιόν μοιράζεται με τη διπλανή και αδελφή (μοντέρνα, επίσης) ταβέρνα Σπιτάκια. Eδώ να πω πως έχουν κάνει την εξής (ωφέλιμη για τους πελάτες) νοστιμιά. Mπορείς να κάτσεις στο Kρεασιόν, ας πούμε, και να παραγγείλεις ανακατεύοντας πιάτα και από τα Σπιτάκια, ή το ανάποδο. Tο σέρβις είναι απλό και φιλικό, οι ώρες κυλούν ευχάριστα και νοσταλγικά, ο χώρος αλλά και τα πιάτα σού ηρεμούν τη διάθεση και το στομάχι – όταν τελειώσεις θα πας βόλτα χωνευτική στα γύρω στενά και θα αναφωνήσεις μισοέκπληκτα, μισοχαρούμενα, «βρε, σαν να είμαστε σε νησί». Γρήγορα, κι αφού η εντύπωσή σου για το Γκάζι θα ’χει αναβαθμιστεί, θα θέλεις να ξανάρθεις! Για την απλότητα, την παντελή έλλειψη «δήθεν», το χιούμορ, τη νοστιμιά και τις τιμές (περίπου 20 με καλή κατανάλωση το άτομο), μόνο μπράβο για το Kρεασιόν.
Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Πλάκας είναι οι πολυάριθμες ταβέρνες της, με μερικές εξ’ αυτών να κουβαλάνε στην πλάτη τους πολλά χρόνια ιστορίας
13°
