Καθισμένη από ώρα στην κομψή tarazza της Kuzina, σκέφτομαι ότι αν εγώ νιώθω πραγματικά αποσβολωμένη, τι θα παθαίνει ο ξένος, ο επισκέπτης της Αθήνας που έχει την τύχη να βρεθεί εδώ. Ακόμη και το πιο «χορτάτο» μάτι –ή και το πιο κυνικό– εδώ έχει λόγους να «κολλήσει». Στην Ακρόπολη, που προβάλλει μαγική μέσα στα χρώματα του δειλινού. Στο Θησείο πιο δίπλα, με τα σπίτια, όλα τους παλιά νεοκλασικά, εικόνες μιας άλλης, γεμάτης νοσταλγίας πόλης. Στον Ναό του Ηφαίστου, μπροστά και τόσο κοντά μου που νομίζω ότι θα απλώσω το χέρι και θα τον αγγίξω, όπως προβάλλει μέσα από πυκνή, οργιαστική σχεδόν βλάστηση.
Η Kuzina τα έχει όλα. Συγκλονιστική τοποθεσία –δεν νομίζω πως υπάρχει άλλη τόσο προνομιούχα βεράντα στο κέντρο της Αθήνας–, υπέροχο relax περιβάλλον και ντεκόρ, νεαρά παιδιά που σε προσέχουν σαν να είσαι μοναδικός τους καλεσμένος. Λίγη ώρα μετά, και σε απαρτία, η παρέα ξεκινάει με ποτά. Λευκό κρασί για τους μισούς, κοκτέιλ που ταιριάζουν ιδανικά και με το μενού οι υπόλοιποι.
Η άλλη, πέρα από τη θέα, δύναμη της Κuzina βασιλεύει στην… κουζίνα. Είναι ο Άρης Τσανακλίδης, ένας σεφ πολυταξιδεμένος, δυναμικός, δημιουργικός με το δικό του, ανεπανάληπτο τρόπο. Φέτος έχει φτιάξει ένα μενού που συνδυάζει ελληνικές γεύσεις και παραδοσιακά προϊόντα της Ελλάδας με εξωτικά πιάτα και fusion δημιουργίες, εμπνευσμένα από τα ταξίδια και την προϋπηρεσία του σε γνωστά εστιατόρια σε όλο τον πλανήτη, από τις Παρθένες Νήσους και τη Νέα Υόρκη μέχρι το Μεξικό, την Ιαπωνία ακόμη και τη Χαβάη. Δοκιμάσαμε από καβουροκεφτέδες με πικάντικη σος aioli, μέχρι ντομάτα γεμιστή με φέτα, πλιγούρι και απάκι, και από άσπρο τόνο (hamachi) ελαφρά ψημένο με άγρια χόρτα μέχρι χταπόδι τουρσί με καρπάτσιο από φοινόκιο. Μιλάμε για πολύ fusion και έμπνευση του Τσανακλίδη, και μιλάμε επίσης για πολλή… όρεξη δική μας. Συνεχίσαμε λοιπόν με ριζότο με κολοκύθα γλυκιά, κατσικίσιο τυρί και σαφράν, σολομό με λαχανικά, αχνιστό ρύζι και σος από φύκι, μοσχαρίσια μπριζόλα με πατάτες baby και σος από μανιτάρια. Στα… sos είναι και το εξαιρετικό γιουβέτσι με αστακό, πιάτο που ο Άρης επαναλαμβάνει κάθε χρονιά λόγω επιτυχίας. Κλείσαμε τη βραδιά με γλυκά –μους από λευκή σοκολάτα και φράουλες, γκοφρέτα με σοκολάτα, κροκάν και καραμέλα, κρέμα λεμονιού σε μπισκότο αμυγδάλου με μαρέγκες και βατόμουρα– αλλά και με καινούργια κοκτέιλ για όλη την παρέα. Αργά το βράδυ πήραμε το δρόμο της επιστροφής, κάτω στα τραπέζια της Kuzina, στον πεζόδρομο της Αδριανού, η περαντζάδα ήταν ακόμη στα φόρτε της, η ατμόσφαιρα είχε κάτι από νησί κι εμείς τουρίστες στην πόλη μας...
Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Πλάκας είναι οι πολυάριθμες ταβέρνες της, με μερικές εξ’ αυτών να κουβαλάνε στην πλάτη τους πολλά χρόνια ιστορίας
10°
