Το «Provence» είναι μικρό, χωμένο πίσω από τον μεγάλο Σκλαβενίτη της αρχής της Κηφισίας, απέξω δείχνει απλώς σαν κάβα... και είναι πολύ περισσότερα από ξερή κάβα. Κι επειδή θα πρέπει να γράφω συνέχεια «εκλεκτό» τούτο και εκείνο, το «Provence» έχει ΜΟΝΟΝ εκλεκτά πράγματα, το γράφω μια κι έξω, να τελειώνουμε.
Καθόλου δεν είμαι γευσιγνώστης (θα πέσει η Καβάλα να με πλακώσει), για την ακρίβεια τυρί manchego δοκίμασα για πρώτη φορά πριν κανένα χρόνο, όταν το σερβίρισε η νύφη μου ξεροψημένο μέσα σε γεμιστά μανιτάρια... και ήταν αριστούργημα. Πώς μου είχε ξεφύγει αυτό το τυρί ως τώρα, δεν είναι μυστήριο: αγοράζω συνήθως κασέρι, και την πλαστικουά μοτσαρέλα σε φέτες, που βάζουμε στα τοστ, επειδή αυτά τα τυριά τρώνε τα παιδιά μου.
Στη Ρώμη πρόσφατα έφαγα μοτσαρέλα κανονική, φρέσκια, από αυτήν που αγοράζουνε οι Ρωμαίες στις λαϊκές αγορές μέσα σε νάιλον σακουλίτσες γεμάτες υγρό – χίλιες φορές καλύτερη από την καλή μοτσαρέλα, καλών ιταλικών εστιατορίων της Ελλάδας, επειδή εκείνη, η σακουλίσια, είναι ημέρας, κανονικά: παρασκευάζεται σήμερα και πουλιέται αύριο (ή ίσως να είναι απλώς πιο νόστιμη και να τσίμπησα με έναν ακόμα μύθο, εκτός από άλλους εκατό που θα μας πάρουν ώρα και δεν είναι τυριά). To «Provence» πάντως έχει τη σούπερ mozzarella Borgoluce di latte di buffala, που μοιάζει με τη ρωμαϊκή, την «ημέρας», είναι υγρή όταν την κόβεις, και την τρως πριν προλάβεις να την καλο-κόψεις, έτσι κι αλλιώς.
Το «Provence» επίσης έχει ένα υπέροχο (τυρί είμαστε) Ubriaco, ένα εξίσου υπέροχο provolone, ένα petit basque με πιπεριά, μερικές φορές και το σπάνιο epoisse που οι Γάλλοι το τρώνε με αχλάδι, και καλά κάνουν. Έχει και κάμποσα (ιδιαίτερα, για να μη ξαναλέμε «εκλεκτά») ελληνικά τυριά, μανούρες, μανούρια, ανθότυρα, γραβιέρες, φέτες και άλλα καταπληκτικά πράγματα από νησιά, βουνά και λόγγους της Ελλάδας, και αλλαντικά που δεν βρίσκεις εύκολα, ή που δεν ήξερες μέχρι χθες ότι υπήρχαν, καν. Έχει ωραία κρασιά, συνοδευτικά των τυριών, κρακεράκια με τέσσερεις σπόρους «Miller’s Harvest», δηλαδή τέσσερα είδη σπόρων, όχι τέσσερις μονήρεις σπόρους, εγγλέζικα παραδοσιακά παξιμαδο-ειδή, με και χωρίς γλουτένη, που τρώγονται με τυριά... και εννοείται τυριά από όλο τον κόσμο, γαλλικά, ιταλικά, εγγλέζικα, ιρλανδέζικα, ολλανδικά, ισπανικά και εγχώρια, όλα ωραιότατα.
Τα «ντέλι» σίγουρα περνάνε κρίση, λόγω της Κρίσης, και δεν ξέρω τι είδους πετριά είναι αυτή, να χαζεύω ΕΚΛΕΚΤΑ τυριά σε ωραιότατα, περιποιημένα ράφια, σε μια εποχή που όλοι περνάμε ζόρια, διεθνώς μάλιστα, ούτε καν οι ιθαγενείς μόνον. Αλλά σου φτιάχνει τη διάθεση η περιποιημένη βιτρίνα, το σπάνιο τυρί που δοκιμάζεις, και που το φαντάζεσαι να παρασκευάζεται μάλιστα, από καλοθρεμμένες πουά αγελαδίτσες ή κατσικούλες με φιόγκους, σε ξύλινους κουβάδες από αυτούς που είχε η Χάιντι, ίσως και η Πολυάννα... επειδή ο μύθος πάντα ενισχύει τη γεύση του τυριού, και όχι μόνον.
Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Πλάκας είναι οι πολυάριθμες ταβέρνες της, με μερικές εξ’ αυτών να κουβαλάνε στην πλάτη τους πολλά χρόνια ιστορίας
12°
