Φεύγοντας από την πόλη της Ελευσίνας και περνώντας το Θριάσιο πεδίο με προορισμό τα Δερβενοχώρια, λίγο πριν φτάσεις στο εργοστάσιο του Τιτάνα, στο σημείο όπου το πρωτοβλέπεις από τη δημοσιά, στο αριστερό σου χέρι αντικρίζεις ένα χαμηλό κτίσμα του 18ου αιώνα, που μάλιστα δημιουργεί μια όμορφη αντίθεση με το εντυπωσιακό βιομηχανικό συγκρότημα του τσιμεντάδικου.
Είναι το Χάνι του Καμπόλη, ένας σταθμός δηλαδή των ταξιδιωτών που ταξίδευαν από τα Δερβενοχώρια για να φτάσουν στην Ελευσίνα. Φτιαγμένο από την οικογένεια Καμπόλη, δεν ξέρουμε ακριβώς πόσες γενιές πίσω, σήμερα εξυπηρετεί -μόνο τα Σαββατοκύριακα- του κυνηγούς που έχουν ορμητήριο την περιοχή. Ψυχή του ο κυρ-Θανάσης Καμπόλης, που στα ενενήντα του και κάτι, μαζί με τον «μικρό» (εβδομήντα και κάτι), εξυπηρετούν την ισχνή τους πελατεία.
Ο κυρ-Θανάσης, πιο cult δεν γίνεται, δεν αφήνει άλλον να πιάσει το τηγάνι. Κάποια προβλήματα ίσως να υπάρχουν με τις τηγανητές πατάτες, και ειδικά στο καθάρισμα και στο κόψιμο! Η κυρίως αίθουσα του «συγκροτήματος» του χανίου δίνει τη δυνατότητα σε 10 παρέες να βολευτούν γύρω από την ξυλόσομπα. Για το καλοκαίρι υπάρχει ο υπαίθριος χώρος.
To ηχοσύστημα του Χανιού είναι ένα τρανζίστορ του 1970 που κοντεύει μισόν αιώνα ζωής, και εκπέμπει μάλλον στα μακρά κύματα, καθώς η μουσική ακουγόταν με αρκετά παράσιτα, συμπαθητικά όμως, γιατί μας ανακαλούσαν τις ημέρες ραδιοφώνου – με τραγούδια εκείνης της εποχής, Καζαντζίδης, Χιώτης, Γαβαλάς, Ζαγοραίος. Από πάνω του σε ένα χαρτόνι κρεμασμένο μ’ ένα τσιγκέλι, το σαφές μήνυμα «Δεν έχω μηχάνημα κάρτας».
Οι μεζέδες απλοί, ελίτσες, πατατούλες, μπακαλιάρος, λαχανανοσαλάτα κι ό,τι άλλο προκύψει. Ο μικρός, κατά τον κυρ-Θανάση Καμπόλη, Αντωνάκης με περασμένα για τα καλά τα εβδομήντα, φροντίζει τους πελάτες του, όσο μπορεί. Οι πατάτες πιο αληθινές δεν γίνονται.
Το μαγαζί έχει τη live μουσική του. Κάποιοι πλανόδιοι εποχούμενοι οργανοπαίκτες από τα γύρω χωριά, έκαναν στάση για να τέρψουν τους λίγους πελάτες του καταστήματος. Το ρεπερτόριο συμπεριελάμβανε φυσικά και Αγγελόπουλο. Περισσότερα.
19°
