Έχουμε μιλήσει πολύ γι΄ αυτά που έχουν γίνει, ωραία θα ήταν σήμερα να μιλήσουμε και λίγο γι΄ αυτά που δεν έγιναν ποτέ. Δεν έχω ιδέα από cocktails, θα το κάνω στην τύχη. Ούτως ή άλλως, ό,τι και να βγει, θα το πιω.
Ρίχνω τον πάγο στο ποτήρι, βάζω τη βότκα, το ταμπάσκο (βάζω παραπάνω, πάντα το παίζω ακραία, η γελοία), τη σάλτσα Worcestershire, τον χυμό λεμονιού το αλάτι και το πιπέρι. Ανακατεύω σαν τρελή και προσθέτω τον χυμό λεμονιού. Σοβαρά, χειρότερο ποτό μάλλον δεν έχει φτιαχτεί στην ιστορία. Σκασίλα μου.
Πού ήμασταν; Ναι. Σε αυτά που ποτέ δεν έγιναν. Η ιστορία, αλλιώς. Θα κρατήσω μόνο ό,τι με βολεύει. Εσένα έτοιμο να με ερωτευτείς. Εμένα έτοιμη να σε βάλω ακριβώς στο κέντρο της ζωής μου. Προσθέτω ταινίες κάτω από παπλώματα, κυριακάτικα χουζουρέματα, μηνύματα που έλεγαν πάντα ότι έπρεπε να ειπωθεί, τάβλες κρεβατιών που έβγαιναν από τη θέση τους από την καύλα και τραγούδια στο repeat. Μερικές σταγόνες από γέλια και πρώτες συναντήσεις με φίλους, ξενύχτια χωρίς λόγο απλά γιατί οι ώρες έμοιαζαν να μην είναι ποτέ αρκετές και φιλιά. Λίγο παραπάνω από τα φιλιά.
Ανακατεύω σαν τρελή. Και τώρα, να κάτι καινούριο. Εσένα, να με προστατεύεις από τον εαυτό σου. Εμένα, να σε αφήνω να είσαι ο εαυτός σου. Εσένα, να μην θεωρείς δεδομένη την αγάπη. Εμένα, να μην βγάζω τους παιδικούς μου τρόμους πάνω σου. Εσένα, να μην φιλτράρεις τα πάντα μόνο με βάση τη δική σου πραγματικότητα. Εμένα, να σου επιτρέπω να έχεις δική σου πραγματικότητα. Εσένα, να νιώθεις τις ανάγκες μου. Εμένα, να μην έχω συνέχεια ανικανοποίητες ανάγκες. Εσένα, να μην βυθίζεσαι διαρκώς στο μαύρο σου. Εμένα, να μην βυθίζομαι μαζί σου από συμπόνια και μετά να σε χτυπάω γι΄ αυτό. Εσένα, να παραδέχεσαι τα τρωτά σου και να προσπαθείς να τα δουλέψεις. Εμένα, να δείχνω πού και πού λίγη εμπιστοσύνη.
Ανακατεύω σαν τρελή. Συμπληρώνω, με όλες τις εκδρομές που δεν πήγαμε. Πώς θα έβγαινε το γλυκό, αν τελικά πηγαίναμε; Με όλες τις διακοπές που ήμασταν μαλωμένοι. Τι θα συνέβαινε αν προσπερνούσαμε τους πρόσκαιρους πανικούς και απλά παίρναμε το ρίσκο για τη μια μικρή πιθανότητα ομορφιάς;
Προσθέτω μερικά ακόμα κοινά όνειρα. Λίγους ακόμα χορούς ξημερώματα στο μπαλκόνι χωρίς μουσική. Μερικές ακόμα βόλτες με το σκύλο μαζί. Πού και πού κανένα στόμα κλειστό και κανένα αυτί λιγάκι πιο ανοιχτό. Πού και πού μια έκπληξη. Μια στις τόσες, λίγα όρια. Μια στις τόσες, λίγη παραπάνω φροντίδα. Μια στις τόσες, φεύγω μέχρι να ηρεμήσω και επιστρέφω με παγωτό. Μια στις τόσες, ένα λόγος που να τηρείται.
Ανακατεύω σαν τρελή. Σήμερα, μαζί με το αποτυχημένο μου Bloody Mary, πίνω και ό,τι έμεινε από εμάς. Και όταν το καλαμάκι βρίσκει τον πάτο του ποτηριού, συνεχίζω και ρουφάω αέρα κοπανιστό και προσδοκίες. Ρουφάω εδώ και μήνες και όποιος και να προσπάθησε – και ο εαυτός μου ο ίδιος – κανείς δεν το κατάφερε να μου πάρει το γαμημένο το καλαμάκι από το χέρι.
Όσα ποτά και να πιεις, τίποτα δεν θα μπορέσει να συγκριθεί με το μεθύσι του έρωτα μας. Με όσα αποτυχημένα αυτοσχέδια ποτά μου και να κάνω κεφάλι, τίποτα δεν θα μπορέσει να συγκριθεί με τη μαστούρα της καψούρας μας.
Και τώρα, που μέσα στη σιωπή, σε ακούω πιο καθαρά από ποτέ, πίνω το επόμενο στην υγειά σου. Ψάχνω να θυμηθώ ποια ήμουν πριν έρθεις. Τι ήμουν πριν γίνω το μισό από το όλο μας. Αναζητώ μερικά κομμάτια δικά μου που να μην έχουν διαποτιστεί από το εμείς. Και το μόνο που βρίσκω, είναι αέρας κοπανιστός. Προσθέτω σε αυτόν, μια νέα καθημερινότητα σαν σε αυτόματο πιλότο. Καμιά δεκαριά σειρές για να αποχαυνώνομαι μέχρι να με πάρει ο ύπνος. Το σκυλί να κοιμάται στη μεριά σου στο κρεβάτι για να μη νιώθω τόσο μόνη. Το φθινόπωρο που έρχεται και δεν έχω ιδέα τι να το κάνω.
Χιλιάδες προσδοκίες που ακυρώνονται με βάση τη λογική. Χιλιάδες προσδοκίες που παραμένουν παρά τη λογική. Συμπληρώνω, με το φάντασμα σου σε όλα τα δωμάτια και με μια μικρή ελάχιστη ελπίδα να γίνω ξανά καλά.
13°
