Ο Τραβόλτα είναι ολοκαίνουργια ψαροταβέρνα (έχει ανοίξει καμιά δεκαριά μέρες) και πιθανότατα θα τη διαβάσετε το προσεχές διάστημα σε όλες τις ανάλογες στήλες του αθηναϊκού Τύπου. Ιδιοκτήτες είναι οι αδελφοί Λιάκου, Σπύρος και Βαγγέλης, που έχουν και το περίφημο Base Grill, το κρεατάδικο που κάνει θραύση στο Μπουρνάζι. Στην ίδια περιοχή και η νέα τους ψαροταβέρνα – δίπλα ακριβώς είχε για 25 χρόνια τη θέση της και η παλιά ψαροταβέρνα του Λάκη του Τραβόλτα, το καλύτερο τηγάνι της Αθήνας. Μαζί με τους Λιάκους βρίσκεται τώρα ο Ανέστης, δεξί χέρι του Λάκη ο οποίος πέθανε πριν λίγο καιρό και προς τιμήν του έδωσαν το όνομα, να συνεχιστεί η ιστορία… Βρέθηκα εκεί προχτές και είχα απορίες. Πώς γίνεται, διερωτώμαι η γυναίκα, έχοντας ήδη ένα από τα πιο πετυχημένα εστιατόρια της Αθήνας και εν μέσω κρίσης να ανοίγεις κι άλλο, εκ διαμέτρου αντίθετο μαγαζί… «Η χαρά της δημιουργίας» απαντάει ο Σπύρος και με αποστομώνει συμπληρώνοντας: «Συν ότι είμαστε Χαλκιδαίοι και ξέρουμε από θάλασσα και ότι μαγειρεύουμε γιατί αγαπάμε τον κόσμο, επικοινωνούμε μαζί του μέσα απ’ όσα βγάζει η κουζίνα μας, νοιαζόμαστε γι’ αυτόν που θα φάει κοντά μας».
Να σας πω ότι για τα «κυρίως» προχτές πρόλαβα να δοκιμάσω (και λέω πρόλαβα γιατί η γκάμα των πιάτων είναι μεγάλη, ενώ βγαίνουν ασταμάτητα και καινούργια) ταραμοσαλάτα με αυγοτάραχο Τρικαλινού –άπαιχτη–, κυδώνια, στρείδια, χτένια, καλόγνωμες, όλα εξαιρετικά (η Χαλκίδα που λέγαμε), φρέσκια σουπιά με το μελάνι της μούρλια, μαριδάκι και μπακαλιαράκια με άψογο τηγάνισμα, σαγανάκι με γαρίδες –φθάσανε οι… αθεόφοβοι μέχρι τη «λαογράφο της γεύσης» Εύη Βουτσινά για να βρουν την απόλυτα σωστή παραδοσιακή συνταγή–, οπότε αυτό που γεύτηκα ήταν μια «κόλαση» από γαρίδες, φρέσκια ντομάτα, κεφαλοτύρι νιώτικο και έντονο άρωμα ρίγανης.
Μαθαίνω ακόμη πως οι Λιάκοι παίρνουνε την ψαριά από δυο καΐκια που αλωνίζουν τις ελληνικές θάλασσες και φέρνουν όλα τα καλούδια του βυθού, πως έχουν αδυναμία στην «αμαρτωλή» νοστιμιά του τηγανιού, πως υπάρχουν σχεδόν καθημερινά ψαρόσουπες («έλα μια μέρα να δοκιμάσεις μαριδόσουπα να πάθεις πλάκα»), μαθαίνω για χταπόδι με σαφράν και ξύδι από ρόδι μαζί με παντζάρια με σαλτσούλα αγιολί, για σουπιές και καλαμάρια, και πως υπάρχει ένα λιβάδι στην Κάλυμνο που ’χει τα πιο αλμυρά και νόστιμα ψάρια. Με δυο λόγια να σας πω πως άμα κάτσεις μαζί με τους Λιάκους το παίρνεις το πτυχίο είτε στην κρεατικήν είτε στην ψαρικήν… Τα κρασιά είναι χύμα, εξαιρετικό λευκό και ροζέ από την παλιά κάβα του Κορωναίου κάτω στη Λένορμαν, ενώ υπάρχουν λίγες και καλά επιλεγμένες ετικέτες. Κλείνω με τις επίσης εξαιρετικές τιμές του Τραβόλτα, πληρώσαμε ούτε 30 ευρώ το άτομο, μια άλλη παρέα που έστειλα πληρώσανε και οι τέσσερις 65 ευρώ, για ψαρικά τις θεωρώ απλά τιμές ονειρεμένες!
Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Πλάκας είναι οι πολυάριθμες ταβέρνες της, με μερικές εξ’ αυτών να κουβαλάνε στην πλάτη τους πολλά χρόνια ιστορίας
14°
