Ο Φαμπρίτσιο Μπουλιάνι είναι ένας από τους «Έλληνες» Ιταλούς της Αθήνας και ένας από τους καλύτερους σεφ που έχουν περάσει τα τελευταία πολλά χρόνια από τα αθηναϊκά εστιατόρια. Πολυσυζητημένος για την έντονη προσωπικότητά του, για τις δημιουργίες του που άφησαν εποχή, για το ότι ήταν ο αγαπημένος μάγειρας του Ferre… Μετά από ένα διάστημα απουσίας επανέρχεται, αυτή τη φορά σε δικό του πόστο, το Fabrizios’, ένα «τρανταχτό» opening στην πεσμένη Αθήνα, που συγκεντρώνει (και πάλι) τα σχόλια της σεζόν… Πάω προχτές, το μικρό εστιατόριο το ’χει μαζί με το φίλο του Μάριο Βουτσινά, ένα γνωστό στα αθηναϊκά πράγματα καλλιτέχνη με τη δική του πολύ έντονη προσωπικότητα. Ο χώρος, φτιαγμένος από τον Μάριο, μοιάζει με σπίτι φίλων που σε δέχεται, έχει κόκκινους καναπέδες κι από πάνω τους κορνίζα με κυνήγι, λαμπατέρ με πόδια… πιάνου, μια κρεμαστή ψωμιέρα που μοιάζει με λάμπα Tiffany αλλά είναι φτιαγμένη από φακούς παλιών γυαλιών μυωπίας, ενώ τους τοίχους στολίζουν πιάτα ζωγραφισμένα από τον Κοκτό – συλλογή του Μάριου από τα χρόνια στο Παρίσι. Μαζί με το απαλό μουρμουρητό των θαμώνων, τις μυρωδιές που γαργαλάνε και ξεφεύγουν από την open κουζίνα, μου αρέσει πολύ, με ζεσταίνει.
Στην κουζίνα ο Φαμπρίτσιο μαγειρεύει μαζί με το δεξί του χέρι τον Δαμιανό, φτάνουν ζεστά ψωμάκια και πολλά τσιμπολόγια. Δοκιμάζω, λοιπόν, σαλάτα με αυγοτάραχο, συκωτάκι αλά Βενετσάνα τηγανητό με πολλά κρεμμύδια και σβησμένο με ξίδι (χο, χο, την ξέρω κι εγώ τη συνταγή, παινεύομαι – δεν πιάνει μία μπροστά στου Φαμπρίτσιο), μους μπακαλιάρου σε πολέντα, κοτολέτα με πιπέρια, και ένα καταπληκτικό ριζότο που το λένε μεθυσμένο, και που, σόρι, ήταν όλα τα λεφτά. Χυλωμένο, σβησμένο με διάφορα κρασιά, με άρωμα ξελιγωτικό και από λεμόνι και από σκόρδο, με μικρά μούρλια λουκάνικα από πάνω. Πίνουμε κρασιά λευκά ιταλικά από την κάβα, όμως μιλάμε με τον Μάριο για την bring your wine τακτική του εστιατορίου που δίνει τη δυνατότητα να φέρεις από το σπίτι σου το κρασί ώστε να χαμηλώσει και ο λογαριασμός. Μουρμουράω, αλλά εκείνη τη στιγμή βλέπω κούκλο θαμώνα να μπαίνει με την κοπέλα του, παραμάσχαλα κρατάει και φιάλη πλαστική, τις παίρνω πίσω τις μουρμούρες. Κλείνουμε με γλυκό perfetta, ένα σοκολατέ δυναμίτη, δεν μετανιώνω που δεν πήρα την πανδιάσημη abfab κρεμ μπριλέ-πανακότα του σεφ. Στο τέλος φιλιέμαι σταυρωτά και με Φαμπρίτσιο, τώρα τον γνωρίζω, και πίσω από τη βλοσυρή φάτσα εγώ βλέπω ένα γλυκό γατούλι (και μια σταλιά μούργο), έχει ταλέντο ο άτιμος κι εκείνο το κάτι που τον ξεχωρίζει, μ’ αρέσει που το καινούργιο πόστο έχει δυνατή ψυχή και καθημερινή γλύκα, θα ξαναπάω για το ριζότο, για τα διαφορετικά που βγάζουν συνέχεια, για τα αλλαντικά που μαθαίνω ότι είναι ένα κι ένα διαλεγμένα, για την ατμόσφαιρα που σου ζεσταίνει την καρδιά όπως όταν πας σε σπίτι φίλων ταμπεραμεντόζων.
15°
