Τον πήρα το δρόμο το μακρύ κι έφτασα στα Μελίσσια γεμάτη περιέργεια. Το Kozi’s έχει ενάμιση χρόνο που σερβίρει και ενθουσιώδη σχόλια φτάνουν καταιγιστικά στ’ αυτιά μου, μάλιστα από φίλους κάθε κατηγορίας. Από προχτές που πήγα, παρακαλώ πολύ, να συμπεριληφθώ κι εγώ στους φανατικούς. Ο χώρος είναι μικρός και απλός, ενώ ο κόσμος είναι πολύς, κυρίως νεολαία, ανάμεσά τους μπερδεύονται και πιο μεγάλα ζευγάρια και τύποι σαν κι εμένα που έφτασαν μέχρι εδώ να δουν προς τι ο χαμός. Το κόνσεπτ είναι χάμπουργκερ και κρέατα σχάρας, που το κατιτίς διαφορετικό τούς το προσθέτει η αφρικανική εσάνς. Εδώ να πω πως ο νεαρός ιδιοκτήτης και τα αδέρφια του γεννήθηκαν στη Νότια Αφρική, όλη η οικογένεια γύρισε στην Ελλάδα μόλις το 2001, Κωνσταντίνος είναι το όνομά του, Κόζι για πιο εύκολα στους Αφρικανούς.
Με το που κάθεσαι σου φέρνουν σφηνάκια με οινόμελο κι ένα ξύλο κανέλα μέσα. Tα ίδια προσφέρουν και σ’ αυτούς που περιμένουν στο δρόμο, άσε που υπάρχει και μια priority list που τα παιδιά τη χειρίζονται με χιούμορ και αποτελεσματικότητα, όλοι βολεύονται μέσα σε 10, άντε 15 λεπτά και κανείς δεν παραπονιέται – μ’ άρεσε αυτή η έγνοια τους για τους όρθιους… Στα του φαγοποτικού τώρα, η νεολαία σύσσωμη τσακίζει τα χάμπουργκερ, οι μεγαλύτεροι και πιο «ψαγμένοι» τα κρεατικά. Στο δικό μας το τραπέζι, φυσικά, πήραμε απ’ όλα. Σαλάτα με χαλούμι και σος μουσταρδόμελα. Μανιτάρι Portobello με τυριά και bbq sauce. Boerewors, το λουκάνικο των Μπόερς (οι λευκοί της Ν. Αφρικής), μεγάλης νοστιμιάς που κατατροπώσαμε στη στιγμή. Μπριζόλες μοσχαρίσιες, rib eye και classic χάμπουργκερ στα κυρίως. Τα κρέατα ήταν εξαιρετικά, ωραία ψημένα, με έξτρα νοστιμιά από αφρικάνικα μπαχάρια, το μπέργκερ από τα πιο καλά που έχω φάει. Όλα τους με συνοδεία εξαιρετικής επίσης, στρογγυλής τηγανητής πατάτας. Ήπιαμε χύμα καλό κρασί και κλείσαμε με τσιζκέικ και καρυδόπιτα με παγωτό. Στο Kozi’s θα είσαι άδικος αν δεν μιλήσεις για το σέρβις και το προσωπικό. Από τον ίδιο τον Κόζι και τη Δήμητρα, την αδερφή του, μέχρι και τον επίσης πολύ νεαρό (και χάρμα οφθαλμών) Άρη, που σέρβιρε τη δική μας πλευρά, όλοι τους νέοι, επικοινωνιακοί, χιουμορόζοι και κυρίως ταχύτατοι. Πληρώσαμε ευρώ 20 το άτομο. Με το υπέροχο φαγητό, τη happy ατμόσφαιρα και αυτές τις τιμές, εύκολα εξηγώ τις φήμες που καιρό φτάνανε στ’ αυτιά μου, εύκολα κι εγώ θα τον ξαναπάρω το δρόμο προς τα πάνω. Εδώ το ’χα πριν φύγω να τους πω να ανοίξουν κι ένα παρακάτω για μας του κέντρου, φοβάμαι όμως πως οι «τέλειες συνταγές» δύσκολα επαναλαμβάνονται…
14°
