Τα παιδικά καλοκαίρια μου τα έχω περάσει στη Σάμο, τον τόπο καταγωγής μου. Τότε θυμάμαι μας μαζεύανε όλα τα παιδόπουλα της οικογένειας και μας πηγαίνανε στο καλύβι του παππού, στον Κάμπο Βουρλιωτών, ένα τόσο δα σπιτάκι μέσα στα κτήματα, πάνω από τη θάλασσα, φτιαγμένο ανάμεσα σε δυο μεγάλα πλατάνια που δίνανε ίσκιο πολύ και δροσιά.
Το μικρό σπιτάκι είχε φούρνο και εκεί ψήναμε όλα τα φαγητά, ενώ το κτήμα μας προμήθευε με όλα τα κηπευτικά-άπειρα ταψιά με γεμιστά. Η γιαγιά Μαρίτσα μας έφτιαχνε και κριασένιους κεφτέδες, στη Σάμο έτσι τους λέμε τους κεφτέδες από κιμά. Για να τους πάρουμε μαζί μας στη θάλασσα τους τύλιγε σε ξώχαρτο, έτσι το έλεγε η γιαγιά το αλουμινόχαρτο (χρυσόχαρτο-ξώχαρτο…).
Μαζί μας έφτιαχνε και πατάτες τηγανητές-θυμάμαι ακόμη το μαυρισμένο της τηγάνι-, και από πάνω έτριβε μπόλικο κατσικίσιο τυρί. Έφτιαχνε και μια τεράστια ντοματοσαλάτα και σχεδόν πάντα και αυγά καγιανά. Εννοείται ότι όλα αυτά ήταν δικής μας παραγωγής.
Θυμάμαι ακόμα και το ατζέμ πιλάφι της με μπόλικη ντομάτα και μπαχάρι τριμμένο. Για …επιδόρπιο είχαμε πάντα το απόλυτο «τίποτα», για εμάς όμως τα πιτσιρίκια το απόλυτο γλυκό: τηγανίτες από αλεύρι που η γιαγιά περίχυνε με μέλι ή πετιμέζι.
16°
