Να βγαίνεις από τη θάλασσα και να στραγγίζεις τα μαλλιά σου. Να παραγγέλνεις χυμούς και καφέδες και τοστ και παγωτά και να τα αφήνεις να λιώνουν άθικτα. Να καπνίζεις και να σχεδιάζεις το υπόλοιπο της ημέρας όλο ενθουσιασμό και μετά να σκέφτεσαι ότι εδώ ήρθαμε να χαλαρώσουμε και να διαβάζεις το βιβλίο σου ξαπλωμένη ανάποδα στην ξαπλώστρα.
Να τρώμε όλη μέρα αχινούς και χωριάτικες σαλάτες με ζεστές ντομάτες και παγωμένα αγγουράκια. Να ζητάς και άλλη κάπαρη, να ζητάς και άλλη φέτα ξεχωριστά και άλλη ρίγανη και άλλο από όλα. Να μην τρως το κρεμμύδι, αν και τόσο ταιριάζει, γιατί θέλεις να φιλιόμαστε συνέχεια και τέλος πάντων ας φάμε και οι δύο, σκασίλα μας.
Να πηδιόμαστε όπου μπορεί να πηδηχτεί άνθρωπος και σε μέρη που άνθρωποι σπάνια πηδιούνται και όταν το κάνουν ματώνουν γόνατα και αγκώνες και σπάνε μικρά δαχτυλάκια. Να ακούμε μουσικές από τα ίδια ακουστικά. Να διαβάζουμε μισά-μισά τα περιοδικά. Να αλειφόμαστε κρέμες για το κάψιμο από τον ήλιο. Να μας παίρνει ο ύπνος το απόγευμα στην παραλία και να μου τρίβεσαι και εκεί «κοίτα, δεν έχει κόσμο τώρα. Κοίτα τι ωραίο σημάδι μου έχει αφήσει το μαγιό. Δοκίμασέ με που είμαι αλμυρή. Δοκίμασέ με τι νόστιμη που είμαι».
Να θέλεις να κοιμόμαστε αργά, να καθόμαστε στο μπαλκόνι και να με ρωτάς ποιο είναι το αγαπημένο μου χρώμα, αν ήμουν μουσικό όργανο τι όργανο θα ήμουν, πιστεύω στον Θεό, έχω για τω θεώ ερωτευτεί άλλη όσο εσένα και αν ναι, ας μη σου το πω ποτέ -ποτέ-ποτέ και αν όχι ας σου το πω, ας το πω σε όλους, ας ρίξω χίλια πυροτεχνήματα, αν όχι εδώ πού, ρε μωρό μου; Αν όχι εμείς ποιοί;
Και να πίνουμε τεκίλες λευκές και κίτρινες και να τρώμε λεμόνια και πορτοκάλια και να γινόμαστε γκολ και να θέλεις να φιλιόμαστε και να κλείνουν τα μαγαζιά και να φιλιόμαστε και άλλο και να κλείνουν τα φώτα και να φιλιόμαστε και άλλο και στο τέλος ποια είναι η γεύση; Μια γεύση.
Και να σου πω και κάτι ακόμα; Καμιά. Μόνο εσύ. Μόνο εσύ και να είναι καλοκαίρι, ανάμεσα σε αντηλιακά καρύδα –πώς γίνεται να μυρίζεις πάντα, πάντα καρύδα;– και σε μαγιό που λύνονται τόσο εύκολα και σε χωριάτικες σαλάτες με ντομάτες ζεστές και παγωμένα αγγουράκια και σε πόσο τυχεροί είμαστε, πόσο τυχεροί που είναι καλοκαίρι και σ’ αγαπώ και μ’ αγαπάς και τι όμορφα μάτια που έχεις, ρε πούστη μου, τι όμορφα που γίνονται όλα γύρω σου, τι όμορφα που είναι όλα μέσα σου.
Ορκίσου. Ορκίσου να μου λες. Ορκίσου σε καλοκαίρια που κρατάνε για πάντα. Βρες ένα όρκο δικό σου. Να σε πιστέψω. Να το πιστέψω. Ορκίζομαι. Ορκίζομαι. Στη μυρωδιά από καρύδα. Πάντα, στη μυρωδιά σου, καλοκαίρι μου όμορφο.
Ένα από τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της Πλάκας είναι οι πολυάριθμες ταβέρνες της, με μερικές εξ’ αυτών να κουβαλάνε στην πλάτη τους πολλά χρόνια ιστορίας
