200 γραμμάρια κριθαράκι (χοντρό ή μέτριο ανάλογα τα γούστα)
1 κρεμμύδι
1 σκελίδα σκόρο
2 -3 μεσαίες ντομάτες
1 κουταλιά του γλυκού πελτέ ντομάτας
Ελαιόλαδο
Αλάτι
Πιπέρι
Ζάχαρη
Λίγο πριν το λάθος, όλα γύρω μοιάζουν όπως είναι πάντα. Οι καθαρισμένες και πλυμένες γαρίδες στραγγίζουν στο τρυπητό. Στο ραδιόφωνο παίζει μια ανώδυνη βλακεία. Ο σκύλος του διπλανού γαυγίζει γιατί χτύπησε το κουδούνι. Το βερνίκι στο δεξί μου δείχτη έχει ψιλοχαλάσει. Σε πήρα και είπαμε καληνύχτα. Τίποτα περίεργο, τίποτα ανησυχητικό.
Θα μπορούσε να ήταν ακόμα μια βραδιά σαν τόσες άλλες, που απλά εγώ αποφάσισα να φτιάξω θαλασσινά. Να μαγειρέψω τώρα για να κερδίσω λίγο χρόνο αύριο. Θα μπορούσα απλά να διαλέξω ένα από τα βαθιά τηγάνια μου, να ρίξω το λάδι σε μέτρια φωτιά και αφού αυτό ζεσταθεί να βάλω τις γαρίδες. Ποιός θα μπορούσε να με κατηγορήσει για ένα αθώο κριθαράκι με γαρίδες;
Θα μπορούσε να ήταν ακόμα μια τέτοια φάση, ακίνδυνη, καθημερινή, με εμένα να σοτάρω για ένα δύο λεπτάκια, μετά να τις αποσύρω και στο ίδιο λάδι να ρίχνω το ψιλοκομμένο κρεμμυδάκι και το σκόρδο και να ανακατεύω μέχρι αυτά να γυαλίσουν. Λίγο πριν το λάθος, μπορώ να χαίρομαι για τη ζωή μας όπως είναι, να χαίρομαι για όσα έχω, να προσποιούμαι ότι πολύ καλά καταλαβαίνω τι συμβαίνει, δεν τρέχει τίποτα, δεν ενδίδω πια εύκολα σε λάθη τέτοιου τύπου.
Το βασικό λάθος που μπορεί να κάνει κάποιος με ένα λάθος, είναι αυτό. Να υποτιμήσει τη δυναμική του. Ένα σωστό λάθος, φαίνεται (και φέρεται) παραδοσιακά, πολύ αθώα, ιδίως στην αρχή. Είναι αυτό που λες, σιγά και τι έγινε μωρέ. Τι μπορεί να πάθω. Δεν είναι ότι έκανα κάτι. Δεν είναι ότι πρόδωσα κάτι.
Σε αυτό το σημείο, θα μπορούσα απλά να προσθέσω στο τηγάνι τον πελτέ ντομάτας, τη ζάχαρη, το αλάτι, το πιπέρι και το νερό για να πάρουν μια βράση πριν ρίξω το κριθαράκι, όμως η λέξη προδοσία που μόλις σκέφτηκα, σχεδόν μου σκίζει το τύμπανο ότι δεν υπάρχει αθώο κριθαράκι με γαρίδες 2 η ώρα τη νύχτα μωρή πουτάνα.
Δεύτερος παγκόσμιος κανόνας του λάθους. Δεν υπάρχει αθώο λάθος. Ξαφνικά όλα τα γνωστά γύρω μου μοιάζουν τελείως διαφορετικά. Το τραγούδι στο ραδιόφωνο. Ο σκύλος που έχει ξεσκιστεί να φωνάζει. Το βερνίκι που από άγχος μόνη μου έφαγα. Η καληνύχτα που σου είπα μισή. Από ενοχές.
Θα μπορούσα να αφήσω το κριθαράκι να σιγοβράσει για κανένα τέταρτο πριν ρίξω τις γαρίδες και να αφήσω τελικά το παλιόφαγο να πιεί τα υγρά του για να το βγάλω από τη φωτιά. Θα μπορούσα να είχα φυλάξει και μερικά κεφάλια για να τα ρίξω και αυτά μέσα για νοστιμιά. Θα μπορούσα, Θεέ μου, φυσικά θα μπορούσα να τα αποφύγω όλα αυτά, να μην προδώσω τίποτα, να μην κάνω κανένα λάθος, προλαβαίνω ακόμα, προλαβαίνω λίγο ακόμα να το αποφύγω, να σώσω την κατάσταση, να σώσω το φαί και εμάς.
Μπορείς να κοροιδέψεις τους πάντες εκτός από τον εαυτό σου. Και εγώ τώρα πια δεν θέλω να φάω κριθαράκι με γαρίδες. Θέλω να ανοίξω το στόμα, να δαγκώσω το λάθος μου όσο πιο βαθιά γίνεται και να ρουφήξω όσο πιο δυνατά μπορώ. Να ρουφάω μέχρι να πνιγώ. Και θα πνιγώ στο τέλος. Πρώτος παγκόσμιος κανόνας του λάθους.
14°
