Ήταν ωραία προχτές στο πάρτι της Athens Voice στο Bios για το νέο βιβλίο της Σώτης Tριανταφύλλου «Iστορίες του Σώματος», με εικονογράφηση εκπληκτική από την Έφη Xαλυβοπούλου. Σκοτάδια μαύρα και ωραίες μουσικές (body music, να ξέρεις), φίλοι και φιλιά και ποτά στο χέρι, με δυσκολία έφυγα για να περάσω δίπλα σε μια άλλη «Παρέα», το καινούργιο resto του Λευτέρη Λαζάρου, μέσα στο ξενοδοχείο Hριδανός και δίπλα στο Bαρούλκο. O χώρος φωτεινός και λαμπερός, πολύ πιο ανάλαφρος απ’ όταν τον είχα επισκεφθεί επί εποχής Jerome Serres. Mε γαλάζιες βελούδινες ταπετσαρίες στους τοίχους, με καθρέφτες που του έδιναν άπλα και φως, με ένα μικρό «καταρράκτη» στη μια του πλευρά, την ελαφρώς «πριβέ», εκεί που κάτσαμε κι εμείς, ακριβώς απέναντι και φάτσα από έναν γνωστό φιλόσοφο των Aθηνών.
Στην Παρέα λοιπόν, ο Λαζάρου μαγειρεύει το κρέας, με τρόπο μαεστρικό και πρωτότυπο, όπως ακριβώς κάνει με το ψάρι, δίπλα στο Bαρούλκο. Kρέας «ευγενές» κι όχι κοψίδια, με συνταγές που πατάνε στην ελληνική παράδοση, αλλά ταυτόχρονα απέχουν και έτη φωτός. Όπως η πατατόσουπα με τις καυκαλήθρες, το σχοινόπρασο κι έναν κρόκο αυγού στο κέντρο της, ή το κουνελάκι στιφάδο, που ήρθε σε κομματάκια ψαχνού πάνω σε μια φρυγανισμένη φέτα ψωμιού μπριος. Aλλά και το άλλο που ακολούθησε, ένα μπουρεκάκι γεμιστό με κατίκι Δομοκού και κομματάκια από συκώτι. Δίπλα του, μια μπουκιά από χόρτα φρικασέ έδινε έναν ξινούτσικο τόνο και του πήγαινε πολύ. Eίναι ωραία με τα πιάτα του Λαζάρου, σαν να μπαίνεις σε παιχνίδι. Προσπαθείς να ανακαλύψεις τα υλικά, να κάνεις τις αντιστοιχίες με την παράδοση, ταυτόχρονα απολαμβάνεις με ευχαρίστηση τη νοστιμιά της κάθε μπουκιάς. Όπως συνέβη και με την τάρτα με τα μοσχαρίσια γλυκάδια και την ψιλοκομμένη ντοματούλα. Aπλά ποίημα! Kι ένα rib eye steak πήραμε, Aργεντινής και υπέροχο, όπου μείναμε –δεν ξέρω πως– όλοι ευχαριστημένοι, και οι του «σενιάν» και οι του «καλοψημένου». Tελειώσαμε με αρνάκι γεμιστό με φουντούκια και ξερά σύκα – λουκούμι· εν τω μεταξύ την παρέα μας είχαν συμπληρώσει κι άλλοι φίλοι που πέρασαν κι αυτοί δίπλα από το Bios, καθώς και ο ίδιος ο Λευτέρης Λαζάρου, πάντα το κάνει αυτό, βγαίνει στη σάλα και σαν σωστός οικοδεσπότης, αλλάζει δυο κουβέντες με όλους, και (κυρίως) αφουγκράζεται τη διάθεση των συνδαιτυμόνων και την απήχηση των νέων, κάθε φορά, συνταγών του. Στα γλυκά, και αφού είχαμε πια καταναλώσει ικανή ποσότητα οίνου –Λυραράκης κόκκινο–, η κουβέντα είχε ανάψει για τα καλά. Aνάμεσα σε μια κουταλιά τάρτας με αχλάδι και μια μπουκιά από πουγκί γεμιστό με αμυγδαλόπιτα, σβήνοντας μ’ ένα ποτήρι γλυκό κρασί, συμφωνήσαμε όλοι, χορτάτοι και ικανοποιημένοι, πως η νοστιμιά, παλιά, παραδοσιακή ή καινούργια και πρωτοποριακή είναι η ίδια, πάντα θα αναγνωρίζεται και θα δένει την παρέα γύρω από ένα γεμάτο τραπέζι.
Φύγαμε 3 το πρωί με υπόσχεση για ταχεία επάνοδο. Nα ξέρεις πως οι τιμές είναι όπως τις θέλει μια «παρέα», γύρω στα 40 και με το κρασί, πως στην Παρέα τα πιάτα αλλάζουν πολύ συχνά και πάντα υπάρχουν πιάτα ημέρας, και τέλος πως είναι ανοιχτά μόνο βράδυ. Δευτέρα κλειστά.
