Το καινούργιο Anthes του Συντάγματος έχει ωραία πιάτα και εξαιρετικά κοκτέιλ
Μικρή πλην θαυματουργή, η μικροσκοπική οδός Σκούφου έχει εξελιχθεί στον πιο σοφιστικέ, γαστρονομικό προορισμό του Συντάγματος. Δεν ξέρω από ποια νόστιμη σύμπτωση μπόρεσαν να χωρέσουν τόσες μαζί επιτυχίες. Με τον Βεζενέ για αρχή και τέλος, στο ενδιάμεσο βρίσκεις το εστιατόριο Sushi mou, το Pink Flamingo του Καλλίδη και ένα μεγάλο ασιατικό σούπερ μάρκετ. Στα λίγα τετραγωνικά του δρόμου η Ελλάδα και η Αθήνα μαζί καταργούνται, εδώ πνέει μόνον άνεμος από Τόκιο, Σιγκαπούρη και Πεκίνο. Όπως και να ’χει, τη Σκούφου την έχει αγκαλιάσει και ο Έλληνας και ο τουρίστας. Δεν πάει καιρός, όμως, που η παντοκρατορία του γιούζου απέκτησε αντίπαλο ελληνικό, με ένα βαρβάτο Anthes - αναγραμματισμός του Athens. Σε λίγο, από πάνω του θα ανοίξει άλλο ένα ξενοδοχείο του κέντρου, του οποίου το ισόγειο, πάνω ακριβώς στην περαντζάδα, χαρακτηρίζεται από μια παιχνιδιάρικη αρχιτεκτονική σε πολλά επίπεδα.
Anthes: το καινούργιο εστιατόριο της οδού Σκούφου
Ένας ισόγειος κεντρικός χώρος με το μπαρ μπροστά στο πεζοδρόμιο, κάτω η ανοιχτή, εντυπωσιακή κουζίνα, ανάμεσα στα δυο ένα μικρό, τεχνητό, γουστόζικο κηπάκι με λιγοστά τραπέζια που φαίνεται να το προτιμά το κοινό τις καυτές ημέρες αφού ο κλιματισμός εδώ λειτουργεί σαν αιγαιοπελαγίτικη αύρα. Ξύλο κερασιάς, ανάγλυφοι τοίχοι, φωτισμοί που δείχνουν τον κόσμο χρυσαφένιο, λιτή πολυτέλεια, γήινα χρώματα, τόνοι του ξύλου, λίγο κεραμιδί. Το μπαρ δίνει ζωή στο σύνολο, μια ψαγμένη μουσική ντίσκο σου φτιάχνει τρελά το κέφι χωρίς να ενοχλεί τις κουβέντες, όμως, όλα τούτα είναι απλά λεπτομέρειες, αφού το εστιατόριο Anthes είναι κυρίως οι άνθρωποί του, με τους οποίους δένεσαι και σχεδόν συμπορεύεσαι σε όλη τη διάρκεια της βραδιάς, μια ευχάριστη έκπληξη την εποχή της απρόσωπης εξυπηρέτησης και του «απολαύσατε, να αποσύρω;».
Είναι ο κεφάτος Δημήτρης που θα τον ξέρεις αν ήσουν θαμώνας στο By the glass, είναι η σεμνή και γλυκύτατη head chef Κωνσταντίνα Παναγιωτοπούλου, είναι η Αδριανή στο σερβίρισμα, είναι κυρίως που αυτά τα παιδιά σου απευθύνονται ανθρώπινα και όχι σαν να είναι ρομπότ, είναι που και μόνος σου να πας, έχεις τη σιγουριά ότι θα βρεις την παρέα τους. Κυρίως, όμως, είναι ο Ιπποκράτης Αναγνωστέλης (Kensho της Μυκόνου, Crios της Πάρου) που έχει την ευθύνη της γεύσης.
Ο Ιπποκράτης θα μπορούσε άνετα να είναι μοντέλο, με εξώφυλλο στην ιταλική Vogue και στην αρχή, αν συνυπολογίσεις και την προϋπηρεσία του σε νησιά του κοσμοπολιτισμού, μπορεί και να τον υποψιαστείς ως κάτι το ολίγον υπερφίαλο. Μυκονιάτης μαζί και Μυτιληνιός, ο Ιπποκράτης έχει ρίζες βαθιές στη νοστιμιά του τόπου και ιδεολογικά ανήκει σε αυτό που παλιά λέγαμε την «άλλη» Μύκονο, αυτή που ακόμη τυροκομεί, φυτεύει και φτιάχνει λούζα, κοινώς δεν είναι ο σεφ ούτε των σόσιαλ, ούτε του τσάμπα και βερεσέ fine dining. Βαθύτατα Έλληνας, απόλυτα τεχνικός, βάζει και ένα μικρό touch από Ιαπωνία για άρτυμα πού και πού, η οποία όμως Ιαπωνία εξαφανίζεται και γίνεται παλιά Ελλάδα μόλις φτάσει στον ουρανίσκο σου. Τα πιάτα του αξίζει να τα μοιραστείς, να τα αντιμετωπίσεις παρείστικα, και δεν θα δυσκολευτείς αφού έχουν το χάρισμα να μπαίνουν, χωρίς απώλειες, στη μέση.
Για ψωμάκι ήρθε μια λαδένια, αφράτη και με τραγανή κρούστα, τέλεια παρέα της ελαφρώς καπνιστής μους ταραμά με πράσο κονφί αλλά και της τυροκαυτερής, ένας αέρινος αφρός αυτή η τελευταία που σερβίρεται με μυκονιάτικη λούζα, πασπαλισμένη με τριμμένο καρύδι και πάπρικα.
Το ωμό μαγιάτικο σε μπουκίτσες, με δροσουλίτες (τραγανό, δροσερό βλασταράκι), πίκλα αγγουριού και πόνζου ντομάτας, μια νοστιμιά. Η λαδένια βόγκηξε στις βούτες στο ντοματένιο πόνζου με το ελαιόλαδο και αυτό είναι το νόημα: ότι στα χέρια του Ιπποκράτη, η Ιαπωνία γίνεται μια χαλαρή Ελλάδα που επιδέχεται μιας ξεγυρισμένης, ανενδοίαστης βούτας. Η σαλάτα με ντοματίνια και φύλλα κάπαρης μπορεί να σου ακουστεί σαν ανιαρό deja vu αλλά δεν είναι διόλου: τα ξεφλουδισμένα ντοματίνια έχουν περάσει από μια τεχνική με αλάτι, έχουν σφίξει και έχουν μεταμορφωθεί σε μαλακές καραμέλες από ντοματένια γλύκα. Ως εδώ, θα μπορούσε να είναι το φαγητό μιας μεσημεριανής στάσης με ένα παγωμένο κρασί από τις 70 ετικέτες, μεζεδάκια που με έναν παράξενο τρόπο σε μεταφέρουν στην αλήθεια ενός βολιώτικου τσιπουράδικου και ας κρύβουν τόσες τεχνικές και μπόλικη φαντασία.
Έπειτα, ήρθε ένα ολόκληρο μπαρμπουνάκι, ψημένο λουκούμι στη ρομπάτα, με μια κρέμα μπριάμ, ονειρεμένη πίκλα φινόκιο με σποράκια κόλιαντρου, λίγο γιούζου και αφυδατωμένο-γλύκα ντοματίνι, ένα πιάτο με ατόφια όλη τη συγκίνηση του ελληνικού καλοκαιριού. Στις κυρίως συγκινήσεις, το αρνάκι σιγομαγειρεύεται σε σάλτσα μάραθου, σερβίρεται σε κυβάκια σαν μικρά σαντουιτσάκια από λιπάκι με το ψαχνό στη μέση και σερβίρεται με σος από παλαιωμένο αρσενικό Νάξου, μυρώνια, λάδι βασιλικού και ψητά χορταράκια.
Για το τέλος θα αφήσω όσα με άγγιξαν περισσότερο στη μνήμη και στην καρδιά: τα ψητά κεφτεδάκια, αφράτα και έντονα στον μαϊντανό τους, πάνω σε μια ντοματένια σάλτσα, με λίγο καμένο κρεμμύδι, γιαούρτι με κόλιαντρο, μυρώνια και πίκλα σινάπι. Ένα πιάτο που με γύρισε πίσω στα καλοκαίρια με τη γιαγιά, να μαγειρεύει την ίδια αυτή γεύση, στο κουζινάκι της αυλής, στο χωριό και να μοσχοβολά το σύμπαν ευτυχία και αγάπη.
Η άποψη του Ιπποκράτη για τον μουσακά, θέλει τη μελιτζάνα ολόκληρη, γεμιστή με μαδημένο, ζουμερό μοσχαράκι, να κάθεται πάνω σε μια μπεσαμέλ κατσικίσιου τυριού, πασπαλισμένη με τραγανό, τσιπσάκι από κρεμμύδι. Ωραία άποψη! Και φτάνουμε και στην κορύφωση ή αλλιώς, στα λινγκουίνι με μπαρμπούνι, που έχουν βράσει μέσα σε ζωμό από εσπεριδοειδή με αφυδατωμένα ντοματίνια. Ό,τι πιο «οπωσδήποτε να δοκιμάσεις» από τις μακαρονάδες του φετινού αθηναϊκού καλοκαιριού. Τελειώσαμε με ένα δροσερό γλυκό με παγωτό μάνγκο, μπισκότο, μους λευκής σοκολάτας και στην ερώτηση an thes, η απάντηση είναι ένα ενθουσιώδες, θέλω!
28°
