Εστιατόριο Μασσαλία: Δοκιμάσαμε το μενού του εστιατορίου της Θεσσαλονίκης και της Νέας Φώκιας που άνοιξε και στη Νέα Καλλικράτεια.
Το καλλικρατειανό καλοκαίρι απέχει μισή ώρα ευθεία δρόμο από το κέντρο της Θεσσαλονίκης. Η εξωτική θάλασσα της Νέας Καλλικράτειας είναι η κοντινότερη απόδραση για γρήγορη βουτιά όταν η Τούμπα φλέγεται και η Καλαμαριά στενάζει, γι’ αυτό και οι τιμές της γης και των εξοχικών εκεί έχουν πάρει φωτιά. Τα τελευταία χρόνια στα Μυκονιάτικα, στην Κηπούπολη-Ανθούπολη και στα Γεωπονικά, οικιστικά συμπλέγματα από χιλιάδες παραθεριστικές κατοικίες, που κάποτε συνέθεταν τις εικόνες του ανέμελου και χαλαρού θεσσαλονικιώτικου λαϊκού καλοκαιριού, το Airbnb και η ανέγερση τουριστικών μονάδων άλλαξαν τις ισορροπίες εντελώς.
Το καλλικρατειανό καλοκαίρι πλην της Ελληνικής και της Λαζοντόιτς που ομιλούνταν κάποτε, μιλά πλέον πολλές γλώσσες, μιας και με τέτοια τζάμι θάλασσα, αμμούδα παραδεισένια και τόσο κοντά οδικώς από τα μέρη τους, ήταν πολύ εύκολο για τους Βαλκάνιους γείτονες να ανακαλύψουν το the living is easy της Καλλικράτειας. Εξού και στο μπιτς μπαρ Mangata, που με σήμα ένα κίτρινο φεγγάρι καρφωμένο στα καταπράσινα γρασίδια του πρέπει να κάνεις κράτηση για να βρεις ξαπλώστρα, η τέκνο μπότα υπαγορεύει το τέμπο και εκατοντάδες πολυεθνικά κορμιά παρτάρουν λες και βρίσκονται στην Πάρο ή την Ίμπιζα. Να χαρώ εγώ την τρελή ανάπτυξη, το φουλ του πλήθους και τα μεγαλεία το πάλαι πότε Τσέπετζι! Έτσι αναγραφόταν η περιοχή μετά τη Νέα Καλλικράτεια στα συμβόλαια τα χρόνια που πιονέροι Θεσσαλονικείς έποικοι αγόραζαν τα εξοχικά τους, χωρίς να φαντάζονται τι επιφυλάσσει για τον παραθερισμό τους το μέλλον.
Την Καλλικράτεια, τη δική μας Κινέτα όπως μου αρέσει να την αποκαλώ, την ξέρω καλά, γιατί στην Κηπούπολη-Ανθούπολη και στην οδό Χειμωνανθών τυχαίνει να διαθέτει εξοχική παραθεριστική κατοικία η καλή μου. Πες με σώγαμπρο, δεν έχω θέμα, περάσαμε εδώ αξέχαστες μέρες και νύχτες στα early 00s. Για μπάνιο πηγαίναμε μπροστά από την ψησταριά Κύματα, μετά στρωνόμασταν στις θράκες τους για πιτόγυρα και σουβλάκια, τις Κυριακές η αείμνηστη πεθερά μου με πήγαινε για ψαράκι στου κυρίου Γεωργαλά, those were the days of sea wines and wave roses! Τα ποτά, οι μουσικάρες και το άραγμα στα μπαλινέζικα αναπαυτικά μπαμπού έπιπλα και τα κρεβάτια με τούλια με κάνουν να νοσταλγώ αφόρητα το Αλόχα του Νίκου Σαρίδη, όμως από φαγητό πάντα ήταν δύσκολη και περιορισμένη ως προς τις επιλογές η Καλλικράτεια. Μετρημένα ήταν τα καλά κόζια και ανύπαρκτες οι γκουρμεδιές, οπότε μόλις έμαθα πως το εστιατόριο Μασσαλία διάλεξε να στήσει παραθαλάσσιο τσαρδάκι στη θάλασσά μας, αλλά και εμείς επιστρέψαμε από την ωραία περιπέτεια της Αθήνας (πόσο σας νοσταλγώ, νερά της Βάρκιζας, ψαροταβέρνα Ζούμπερη, δημοτική πλαζ Γλυφάδας και παραλία Αλεξάντερ στο Σούνιο), το γεγονός πανηγυρίστηκε δεόντως.
Δέκα χρόνια τώρα στη Θεσσαλονίκη, βλέπετε, η Μασσαλία της τριπλέτας Γιάννης Παντζίκη, Νίκου Καρδαρά και Στέλιου Καραπιπέρη δεν χρειάζεται συστάσεις. Ο θρύλος της δεν έχει ανάγκη από επαίνους· μεγαλύτερος έπαινος από το να έχεις γεμάτο μαγαζί για δέκα συναπτά έτη στη Θεσσαλονίκη, που κάθε μέρα ανοίγει και ένα νέο εστιατόριο, δεν υπάρχει. Ποτέ από όσο θυμάμαι στα γαστρονομικά χρονικά της θεσσαλονικιώτικης εστίασης δεν υπήρξε περίπτωση τέτοιου ρεκόρ.
Μασσαλία επί 3 πλέον: μία στο άστυ, μία στο χωριό και άλλη μία στη θάλασσα, αφού εκτός από τον 2310 πεζόδρομο της Μανουσογιαννάκη και το θερινό της παράρτημα στη δροσερή πλατεία του χωριού Φώκιες στην Κασσάνδρα της Χαλκιδικής, αισίως οι τρεις Μασσαλοί αποφάσισαν να αναβαθμίσουν και τα γαστρονομικά γούστα της Νέας μας Καλλικράτειας. Γι’ αυτό και γιούπι, ολέ και τρία σντροοοο, και να ’μαστε πάλι εδώ στα νοσταλγικά παλιά μας καλοκαίρια, με τη Βαΐα να παραγγέλνει μια δροσιστική γαλομυζήθρα με πολύχρωμα ντοματίνια, χαρουποπαξίμαδο, βασιλικό και σουσάμι (δροσιά), μια γαρίδα πανέ με κέτσαπ τσίλι και pico de gallo (ορεκτικό σπάνιας τραγανάδας) κι ένα σεβίτσε φαγκρί με σάλτσα εσπεριδοειδών που ευφραίνει.
Τα μαγικά πρώτα ορεκτικά τα συνοδεύει ένα κρασί που κι αυτό ο Νίκος Καρδαράς μου το έμαθε, δέκα χρόνια πριν, όταν πρωτάνοιξαν στη Θεσσαλονίκη, και από τότε έως σήμερα δεν απαρνήθηκα ποτέ το σοβινιόν Λευκός Ελέφαντας, του οινοποιείου Σκίουρος, με τα εκρηκτικά αρώματα ανανά, μάνγο, λεμονιού και την ισορροπημένη οξύτητα. Το τιμώ, και αυτό με τη σειρά του τιμά τα κυρίως που καταφθάνουν σε φάση food to share. Λοιπόν, βρίσκω πως το ριζότο θαλασσινών τους με μύδια, καλαμάρι και σαφράν είναι μια σκέτη αποπλάνηση και θεωρώ πως το ψητό χταπόδι τους με λευκό ταραμά και μαύρο κους κους, εκτός από ένα πιάτο που η εικόνα του και το σερβίρισμά του παραπέμπει σε ασκήσεις καλλιγραφίας, είναι και ένα από τα ωραιότερα καλοκαιρινά πιάτα της χαλκιδικιώτικης σεζόν.
Παρακάτω: το φιλέτο του Μασσαλιανού φαγκριού, σερβιρισμένο μέσα σε μια τριλογία από κολοκύθι, μου προκαλεί έναν ακόμα διθυραμβικό παροξυσμό, καθότι το μετρονομημένο τραγανό ψήσιμο της πέτσας του, σε συνδυασμό με το λουκουμένια τρυφερό, τόσο όσο καψάλισμα της ψίχας του, μοιράζει στη γλώσσα και την ψυχή μου ένα απίστευτο κοντράστ από αναμνήσεις φρέσκιας θάλασσας και σχάρας. Σε ψαροφαγία επιδοθήκαμε εκείνο το απόγευμα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως το ίδιο έκαναν και οι διπλανοί μας. Κοιτούσα συνωμοτικά τα δύο πολύφερνα και πανδιάσημα πιάτα της κρεατικής Μασσαλίας: η μελωμένη παντσέτα και τα μπιφτεκάκια, 10 χρόνια τώρα, είναι τα πιάτα που όσες φορές κι αν αλλάξει ο κατάλογος, αυτά είναι πάντα εδώ.
Περιμένοντας το επιδόρπιο, ανακαλώ την ιστορία της Μασσαλίας, όταν πρωτάνοιξε στη Θεσσαλονίκη δέκα χρόνια πριν, τότε που, ορίζοντας την κουζίνα της ως δημιουργική ελληνική με ένα διακριτικά πεντανόστιμο τουίστ, ήταν από τα πρώτα μαγαζιά που πόνταραν άφοβα και γενναία στη γευστική μνήμη του έθνους. Μετρημένες ήταν αυτού του είδους οι επιλογές σε εκείνη τη Θεσσαλονίκη που ακόμα μηρύκαζε νουβελιές και βλαχαδερές νεοκουζίν, πριν (ευτυχώς) η Μασσαλία και οι επόμενες φουρνιές μαγείρων αποκαταστήσουν την αξία και την τιμή της Μεσογείου.
Μασσαλία, αξία, πρωτοπορία και μαθήματα ιστορίας τέλος γιατί έρχονται τα γλυκά. Γλυκά και τριανταφυλλένια, κυριολεκτικά, τα αφρατοτρυφερά μπουγατσάκια με άχνη ζάχαρη, κρέμα πατισερί, που μέσα τους λιώνει ένα σερμπέτικο λουκούμι τριαντάφυλλο, νιώθω πως θα αντιγραφούν ανηλεώς, εδώ είμαστε! Ατακαριστά, δοκιμάζω μια επίσης θεσσαλονικιώτικη πατέντα και παραλλαγή του μιλφέιγ με αμύγδαλο, καστανή ζάχαρη και την κρέμα μπουγάτσας ανάμεσα στα καραμελωμένα μπισκότα, να βάζει έξοχα την τελεία σε αυτήν την ανταπόκριση από τη Νέα Καλλικράτεια, που με τόση συγκίνηση της επιστρέφω κάθε φορά!
17°
