O ήχος του τρένου που κυλάει βιαστικό πάνω στις ράγες με κάνει να αφεθώ ένα ολόκληρο λεπτό χαζεύοντας από το παράθυρο με το σαγόνι ακουμπισμένο στην παλάμη μου. Συγγνώμη, τι λέγατε; Ο Γιάννης Γκούμας, το πρόσωπο πίσω από τα Prosopa, πιάνει το νήμα της συζήτησης από την αρχή: «Όταν ανοίξαμε τα Prosopa το 1998 λίγο πιο κάτω στην Κωνσταντινουπόλεως, εδώ ήταν ακόμα παρθένα εδάφη. Ανοίξαμε στο χώρο ενός παλιού μηχανουργείου, κυρίως γιατί είχε φτηνό ενοίκιο. Ήταν όμως μια underground περιοχή και αυτό μας ιντριγκάριζε. Θέλαμε να κερδίσουμε το στοίχημα». Και το κέρδισαν.
Τα τελευταία 19 χρόνια από αυτό το εστιατόριο πέρασε όλη η Αθήνα. Από πολιτικούς μέχρι καλλιτέχνες και από τη Natalie Portman (!) μέχρι τον Σταμάτη Κραουνάκη, που ακόμα το προτιμάει. Στην ίδια οδό, αλλά από το 2009 σε άλλον αριθμό, τα Prosopa έχουν ακόμα πολλές ιστορίες να αφηγηθούν. Όπως αυτές οι υπέροχες χειροποίητες ταλιατέλες μανιταριών με κρέμα παρμεζάνας (€12,20), που τρώω αυτή τη στιγμή. Ή η σαλάτα λαχανικών με ραντίτσιο, αντίδια, ζεστό κατσικίσιο τυρί (τέλειο) και vinaigrette με μηλόξιδο (€8,20). Για να μη μιλήσω για τα μοσχομυριστά φρέσκα ραβιόλια, γεμιστά με μανιτάρια (€9) που με έκαναν να παίρνω βαθιές και αχόρταγες ανάσες πάνω από το πιάτο.
Γενικώς, θα ήθελα να είχα δοκιμάσει όλα τα πιάτα με ζυμαρικά του καταλόγου, των οποίων τις τιμές βρίσκω εξαιρετικά τίμιες (το πιο ακριβό πιάτο ζυμαρικών έχει €12,90 και περιέχει σολομό), αν αναλογιστούμε το μέγεθος της μερίδας και την ποιότητα της πρώτης ύλης. «Μα δεν μπορείς να φτιάξεις ένα καλό φαγητό, αν δεν έχεις εξαιρετική πρώτη ύλη!» λέει ο Γιάννης και εγώ γνέφω καταφατικά, μπουκωμένη με μια στρουμπουλή γαρίδα, επιδέξια τυλιγμένη με σπαγγέτι πατάτας και περιχυμένη με σος μάνγκο (€9).
Στον τοίχο απέναντί μου μια φράση του Paul Klee: «A line is a dot that went for a walk (Μία ευθεία γραμμή είναι μια τελεία που πήγε περίπατο)». Ζωγραφισμένες στον τοίχο γραμμές σταματούν στα φώτα-τελείες που από μακριά μοιάζουν με φωτεινά αστέρια και ξεκινούν πάλι από καινούργια αφετηρία διατρέχοντας όλη τη σάλα. Τα φώτα-αστέρια κοιτάει κατάματα ένας αστροναύτης που έχει δημιουργήσει ο Tint. Το χώρο του εστιατορίου έχει επιμεληθεί το Studio 360° και είναι πραγματικά αξιολάτρευτος. Δεν σε ηρεμεί απλώς, σε κάνει να αισθάνεσαι, να οραματίζεσαι, να φαντάζεσαι και να παρατηρείς τον κόσμο γύρω σου. «Ονομάσαμε έτσι το εστιατόριο» λέει ο Γιάννης, «γιατί πιστεύω ότι όσο όμορφο και αν φτιάξεις ένα χώρο, όλη τη δυναμική, αυτό το πραγματικά “ωραίο”, το καταφέρνουν πάντα τα πρόσωπα, ο κόσμος».
Συνοδεύω το ψαρονέφρι με σάλτσα μουστάρδας και καραμελωμένα κρεμμύδια (€13,20) με ένα υπέροχο Cabernet Sauvignon-Merlot από το Κτήμα Τσέλεπου. Η προσεγμένη λίστα κρασιών με 49 ετικέτες και ακόμα 6 προτάσεις σε ποτήρι ξεκαθαρίζει ότι εδώ το κεφάλαιο «κρασί» λαμβάνεται σοβαρά υπόψη και πράγματι αναδεικνύει το φαγητό σου με τον καλύτερο δυνατό τρόπο. Για το τέλος έχει μια τούρτα σοκολάτας με αχλάδι (€6,20) και ένα φα-ντα-στι-κό cheesecake με φυστικοβούτυρο που δεν υπάρχει στον κατάλογο, αλλά αν το ζητήσετε δεν θα σας το αρνηθούν.
Αυτό που πραγματικά με ενθουσιάζει όμως είναι εκείνες οι μικρές λεπτομέρειες που ποτέ κανείς δεν προσέχει: η κολόνια Μυρτώ στις τουαλέτες, τα σπίρτα με μια βαμπ του μεσοπολέμου που έρχονται μαζί με το τασάκι όταν ζητάω να καπνίσω (το εστιατόριο διαθέτει ξεχωριστό χώρο καπνιζόντων), ο espresso που σερβίρεται μαζί με ένα ποτήρι ανθρακούχο νερό για να καθαρίσεις τον ουρανίσκο σου. Και τα τρένα που όλο φεύγουν με ρυθμικό τουτ-τουτ.
13°
