Η Ελένη Σταματούκου γράφει για την αστυνομική βία των τελευταίων ημερών, για τις στατιστικές που την αφορούν και δεν υπάρχουν στην Ελλάδα, για την «τάξη και ηθική», για τα φανταστικά ελληνικά χωριά και πόλεις που δεν απέχουν πολύ από την πραγματικότητα.
Διαβάζεται ακούγοντας αυτό:
Σάββατο 10 το βράδυ, Θεσσαλονίκη, υγρασία. Ψάχνουμε να βρούμε ένα μέρος να κάτσουμε, να πιούμε ένα ποτό. Πιτσιρίκια και φοιτητές έχουν κατακλύσει τα μπαρ της γειτονιάς. Έξω από την Αγία Σοφία παρέες με μπίρες στα χέρια έχουν στηθεί στη σειρά λες και περιμένουν το εκτελεστικό απόσπασμα. Μου έρχονται στο μυαλό οι φωτογραφίες της φωτορεπόρτερ Τατιάνας Μπόλαρη, από τις συλλήψεις και προσαγωγές της αστυνομίας στα Εξάρχεια, όπου νέοι άνθρωποι, -σαν αυτοί που έχω τώρα μπροστά μου-, διαδήλωναν στη μνήμη του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.
Η αστυνομική βία αυτές τις μέρες είναι ορατή, χάρη στους φωτορεπόρτερ και τα κινητά τηλέφωνα άλλων ανθρώπων, αλλά κανείς δεν ξέρει τι γίνεται κεκλεισμένων των θυρών, όταν δηλαδή δεν υπάρχουν κάμερες ή τηλέφωνα. Πολλές είναι οι μαρτυρίες για αυθαίρετες συλλήψεις, αλλά και για κακομεταχείριση των κρατουμένων (υβριστικά σχόλια, ψυχολογική βία, ξεγύμνωμα) και στέρηση έγκαιρης πρόσβασης σε νομική βοήθεια. Προσπαθώ να βρω δεδομένα (στατιστικές και αριθμούς) για την αστυνομική βία στη χώρα. Δε βρίσκω τίποτα ανάλογο παρά μόνο την Έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας «Αστυνομική βία στην Ελλάδα. Όχι μεμονωμένα περιστατικά», έκδοση 2012. Η Έκθεση είναι βασισμένη σε μια σειρά ατομικών υποθέσεων που αφορούν καταπατήσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων από μέλη των σωμάτων ασφαλείας την περίοδο 2008-2012, υπάρχουν όμως ορισμένα στοιχεία και από το 2001.
Ψάχνω στις ιστοσελίδες των mainstream media, σε καμία τους δεν έχει γίνει αναφορά για τα περιστατικά βίας από τη μεριά της αστυνομίας, παρά μόνο για τις συλλήψεις και τις φθορές ατομικής και δημόσιας περιουσίας. Μόνο χθες όταν η ΕΛ.ΑΣ. έστειλε το Δελτίο Τύπου για τη απόφαση της διερεύνησης των περιστατικών αστυνομικής αυθαιρεσίας, αναπαράχθηκε απλά η συγκεκριμένη ανακοίνωση. «Τάξις και Ηθική», και «Ασφάλεια», αυτή τη λέξη είχε ξεχάσει -ίσως εσκεμμένα- να προσθέσει στο λεξιλόγιο του ο Περίανδρος Πώποτας, ο Δήμαρχος από την τηλεοπτική κωμική σειρά «Το καφέ της Χαράς». Το Κολοκοτρωνίτσι, ένα φανταστικό χωριό του νομού Αρκαδίας, σήμερα φαντάζει, περισσότερο από ποτέ, πραγματικό.
Κυριακή μεσημέρι ακούω το “Obvs”, από τον πρώτο προσωπικό δίσκο, του Άγγλου παραγωγού Jamie xx, το «In Colour» (2015) και προσπαθώ να γράψω αυτό το κείμενο. Πρώτη φορά είχα ακούσει αυτό το τραγούδι στην ταινία του Ρομέν Γαβρά «Ο Κόσμος Είναι Δικός Σου» («Le monde est a toi»). Το βράδυ θα πάω σινεμά να δω τη νέα αμφιλεγόμενη ταινία του αγαπημένου Τούρκου-Γερμανού Φατίχ Ακίν.
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
Θέλοντας να τεστάρω τις δυνατότητες και τα όρια του εργαλείου, άρχισα να ζητάω συμβουλές θεωρώντας μάλλον απίθανο (και ηθικά απωθητικό) το να το χρησιμοποιήσω. Μέσα σε μισή ώρα είχα αγοράσει μηνιαία συνδρομή.
11°
