«Πόσο μου αρέσει να ακούω τους ανθρώπους να ανεβαίνουν με το ασανσέρ και να μιλάνε ρουμάνικα»
Διαβάζεται ακούγοντας αυτό:
«Πόσο μου αρέσει να ακούω τους ανθρώπους να ανεβαίνουν με το ασανσέρ και να μιλάνε ρουμάνικα», έγραφε και τραγουδούσε η Λένα Πλάτωνος το 1985. Και εμείς το επαναλαμβάνουμε κάνοντας λάθος τους στίχους. Πάσχα στο σχεδόν έρημο Βουκουρέστι. Μου θυμίζει την άδεια Αθήνα τον Αύγουστο πολλά χρόνια πριν, όπου μπορούσες να ισορροπήσεις ανενόχλητος πάνω στις λευκές γραμμές της Πανεπιστημίου. Μένουμε σε ένα ξενοδοχείο στο παλιό κέντρο της πόλης. Οι φίλοι μας πάνε για φαγητό σε ένα ρουμάνικο εστιατόριο. Έχουμε ένα μόνο βράδυ να καλύψουμε το κενό τόσο μηνών, να μάθουμε για τις ζωές μας, τις δουλειές μας, τους έρωτές μας, να πούμε και να υποσχεθούμε πάλι «καλή αντάμωση».
«Εμιγκρέδες της Ρουμανίας, πιθανότητες ευτυχίας στην περιοχή της αμερικάνικης πρεσβείας», λέει η Πλάτωνος στο τέλος. Και εμείς εμιγκρέδες στη Ρουμανία, με πολλές πιθανότητες ευτυχίας. Μέσα σε ένα ενοικιαζόμενο αυτοκίνητο να διασχίζουμε την Τρανσυλβανία. Σινάια, Μπράν και Μπρασόβ. Επιβλητικά κάστρα, ο μύθος του δράκουλα, δέντρα τεράστια, πόλεις βγαλμένες από τα παραμύθια που διαβάζαμε μικροί, μικρά καφέ που δεν έχουν Wi-Fi και σε αναγκάζουν να συνομιλήσεις με τον διπλανό σου, ωραία λευκά κρασιά. Κάποτε ένας φίλος που έμενε στο εξωτερικό μου είχε πει ότι οι ξένοι δε ξέρουν τι είναι το λευκό. Ίσως το μάθουν αν έρθουν στην Ελλάδα, σε ένα νησί το καλοκαίρι.
Σκέφτομαι το καλοκαίρι. Στο Βουκουρέστι οι τουρίστες φοράνε κοντομάνικα το πρωί, κάνουν βόλτες στο πάρκο Cismigiu και κάθονται στα παγκάκια μαζί με τους εναπομείναντες Ρουμάνους που ταΐζουν τα περιστέρια και έχουν βγάλει βόλτα τα σκυλιά τους. Επισκέπτονται το Cotroceni, μια γειτονία γεμάτη φλαμουριές και σπίτια που μοιάζουν σα μικροί πύργοι. Το απόγευμα πίνουν καφέ και τρώνε τζιζκέικ στη μικρή καντίνα του βοτανικού κήπου και περπατάνε ανάμεσα στους τάφους του νεκροταφείου Bellu. Μαυσωλεία, τάφοι και αγάλματα σε μια τεράστια έκταση λίγο έξω από το Βουκουρέστι και ανάμεσα τους τουρίστες με σανδάλια και φωτογραφικές μηχανές και οι συγγενείς των νεκρών με λουλούδια και κεριά. Και εμείς εμιγκρέδες στη Ρουμανία με πολλές πιθανότητες ευτυχίας.
Και στο βάθος τα κατάλοιπα της εποχής Τσαουσέσκου, τα μπλόκα, οι χαμηλοί μισθοί, η μετανάστευση, οι Ρομά, ένα δημοψήφισμα το 2018 για την απαγόρευση του γάμου μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου που ευτυχώς απέτυχε, οι διαδηλώσεις του κόσμου σε όλη τη χώρα από το 2017 έως πρόσφατα εναντίον των νομοσχεδίων που προτάθηκαν από το υπουργείο Δικαιοσύνης, σχετικά με την απονομή χάριτος σε ορισμένα εγκλήματα, ένα νέο δημοψήφισμα τον Μάιο για την αλλαγή του ποινικού κώδικα και μια ευρωπαϊκή προεδρεία που λήγει τον Ιούνιο. Το Πάσχα η χώρα ήταν σε διακοπές όπως και εμείς. Αναμένοντας το επόμενο ταξίδι στο Βουκουρέστι και τους τίτλους των ειδήσεων και τα νέα των φίλων. Στο αεροπλάνο σκέφτομαι ότι ο Τραϊφόρος έκανε λάθος το 1946 όταν έγραφε «Λόντρα, Παρίσι, Νιου Γιορκ, Βουδαπέστη και Βιέννη». Στη θέση της Βουδαπέστης έπρεπε να έγραφε Βουκουρέστι.
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
Θέλοντας να τεστάρω τις δυνατότητες και τα όρια του εργαλείου, άρχισα να ζητάω συμβουλές θεωρώντας μάλλον απίθανο (και ηθικά απωθητικό) το να το χρησιμοποιήσω. Μέσα σε μισή ώρα είχα αγοράσει μηνιαία συνδρομή.
16°
