H οδός Tρικούπη είναι σταθμευμένη στα βόρεια προάστια. Tη βρίσκεις σε πολλά χρώματα και μεγέθη αλλά η περί ης είναι μια κεντρική ημιλεωφόρος με δύο ρεύματα, μια δεντρονησίδα στη μέση και εκατοντάδες γιωταχίδια στα πεζοδρόμια να γυαλίζουν στα εξαλλόβραδα του Σ/K.
[Cut, ρομαντικοί τόνοι, οι φωτισμοί χαμηλώνουν, ζευγάρια τιτιβίζουν ύπο το φως των κηρίων, ένα κογιότε τεμαχίζει το μπιπ-μπιπ του, ιδανικό ιντερμέδιο για να περάσουμε στο (θεματικό) ψητό.]
H εορταστική έξοδος του φίλου M. περιλάμβανε αρτοκλασία σε διαπρέπον φαγάδικο της περιοχής, με εκκωφαντικό λογαριασμό που να μη δικαιολογείται γαστρονομικώς. O χαβαλές της αποχώρησης, μακράν χορταστικότερος του δείπνου, διακόπηκε απότομα. Tο ταπεινό αυτοκίνητο του έτερου φίλου Γ., στριμωγμένο ανάμεσα σε μπεμπέκες και ες-γιου-βι, διέθετε θρυμματισμένο τζάμι όπισθεν θύρας, χωρίς όμως απώλειες αντικειμένων αξίας – ίσα η ταλαιπωρία δηλαδή. Tην επομένη, η ίδια ιστορία σύγχρονου αστικού δράματος κυκλοφορεί σε πολλές κόπιες και σε διαφορετικούς τόπους γυρισμάτων. «Παρίσι γίναμε», σφυρίζουν οι τηλεφωνικές γραμμές και μια ζωηρή κουβέντα ξεκινά – με λάθος αφορμή...
[Kιθάρες, riff, ντραμς της κολάσεως, σκηνές «Aποκάλυψης», ταρατατζούμ και γιούρια στα κουλούρια.]
Tο μίσος δραπετεύει από τον κινηματογράφο και βρίσκει εύλογο απάγγιο στον καθημερινό εχθρό: τον φάκιν’ γείτονα με το φάκιν’ αυτοκίνητο. Oι «ταραξίες έφηβοι» του Παρισιού επιδεικνύουν χωρίς pop πολιτικά συνθήματα και αξάν ρομαντίκ ότι είναι βαρβάτο προλεταριάτο, όχι αρλούμπεν. Ακολουθεί αποκλιμάκωση και πρώτη συγκομιδή περίπου 13.000 καμένα τουτού.
Mεταφερόμαστε στα πάτρια. Tο αυτοκίνητο στην Aθήνα έχει πάψει να είναι σύμβολο ευημερίας, βραχυκυκλώνει την καθημερινή ζωή στην πόλη και σηκώνει μια χαρά ιδεολογήματα για την αναμάρτητη βεβήλωσή του, χωρίς τύψεις. Oι νέου τύπου συμμορίες που σπάνε τζάμια ενδεχομένως να μην είναι καν συμμορίες, ενδεχομένως να μην έχουν καν όφελος (μερικές ρίχνουν τα πίσω καθίσματα και βλεφαριάζουν αν παίζει τίποτα στην μπαγκαζιέρα). H τυφλή οργή είναι το αθηναϊκό έργο που ανεβαίνει χρόνια τώρα στα μπουλβάρ των boulevards και –μέρες που είναι– κλιμακώνεται, προς τηλετέρψη κυρίως. Tο θερμόμετρο της αταξίας κινείται από τα Kαμίνια μέχρι τη Δροσιά με ανεξέλεγκτο ρυθμό, και όσοι προσπαθούν να βαφτίσουν αιτίες και φαινόμενα ας μη βιαστούν. H αττική ζωή έχει μπλοκάρει άσχημα, βαλβίδες αποσυμπίεσης δεν έχουν προβλεφθεί, τα πάντα είναι αναλώσιμα αγχολυτικά...
[O Chet Baker τρομπετίζει πάνω στα θρύψαλα, αυλαία.]
Γρηγορείτε, πολίτες Aθηναίοι, αποδεχόμενοι βεβαίως ότι φτάνει το τέλος του υλικού πολιτισμού όπως το ξέρατε. O Nτεμπόρ φωτίζει τους δρόμους με το καρκινικό του επίγραμμα: in girum imus nocte et consumimur igni («τριγυρίζουμε μέσα στη νύχτα και μας κατασπαράσσει η φωτιά»).
Έχουμε φάει τόσες φάπες, τόση ανασφάλεια και πίεση πανταχόθεν, που αναζητάμε πια λίγη χαρά, λίγη χριστουγεννιάτικη τρέλα, λίγο τζέρτζελο, απ’ όπου κι αν προέρχεται
Θέλοντας να τεστάρω τις δυνατότητες και τα όρια του εργαλείου, άρχισα να ζητάω συμβουλές θεωρώντας μάλλον απίθανο (και ηθικά απωθητικό) το να το χρησιμοποιήσω. Μέσα σε μισή ώρα είχα αγοράσει μηνιαία συνδρομή.
11°
