Σύμφωνα με τη δικηγόρο συγγενών των θυμάτων, το γηροκομείο στα Χανιά δεν έπαψε στιγμή να λειτουργεί, παρά άλλαξε ονομασία: από «Αγία Σκέπη» σε «Ευ ζην Care». «Δεν έπαψε ποτέ να λειτουργεί. Δεν σφραγίστηκε ούτε για μία ημέρα. Επίσης, στο παρελθόν όταν είχε επανεκδοθεί απόφαση σφράγισης της δομής, οι αρχές δήλωναν ότι δεν εκτελείται διότι οι αρχές δεν πάνε να πάρουνε τους ανθρώπους τους», δήλωσε η δικηγόρος, Μαρία Παπαδάκη.
Σύμφωνα με το Mega, η αλλαγή έγινε με ιδιωτικό συμφωνητικό.
Σε μία ανάρτηση που θα συζητηθεί προχώρησε η δικηγόρος Μαρία Ευαγγέλου – Παπαδάκη, αναφορικά με τον οίκο ευγηρίας στα Χανιά, οι ιδιοκτήτριες και οι δύο γιατροί του οποίου έχουν ήδη προφυλακιστεί.
Την είδηση της μετονομασίας του γηροκομείου στα Χανιά έκανε γνωστή η κ. Παπαδάκη με ανάρτησή της στα social media, στην οποία ανέφερε:
«ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΠΡΩΤΟΤΥΠΙΑ για άλλη μια φορά για τα Χανιά!! Σε “Ευ ζην Care” μετονομάστηκε ο διακριτικός τίτλος της “Αγίας Σκεπής” την 28/4/22, δυνάμει τροποποίησης του καταστατικού της στην οποία προέβησαν οι συνέταιροι και διαχειριστές μέσα από τη Φυλακή! Με νέο όνομα, κουνάει για 2η φορά κοροϊδευτικά το δάχτυλο στις οικογένειες των παθόντων αλλά και την Ελληνική Δικαιοσύνη η υπεύθυνη της εν λόγω δομής, που εξακολουθεί να τη λειτουργεί μέσα από τη Φυλακή (!!!) δυνάμει πληρεξουσίου, και το χέρι αυτό με τις προκλητικές παραλείψεις τους στηρίζουν η Αντιπεριφέρεια Χανίων και το αρμόδιο Υπουργείο, Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων, δηλαδή οι εποπτεύουσες αρχές. Τα χαιρετίσματά μας αγαπητές αρχές, που εν μια νυκτί πανεύκολα κλείνετε το ψιλικατζίδικο του κάθε κακομοίρη για τυπικές παραβάσεις, αλλά τώρα…. Ουδέν! Με τις ευλογίες σας ανενόχλητη συνεχίζει η εν λόγω “επιχειρηματικότητα”. Για κάθε εχέφρονα, τούτα μοιάζουν με σενάριο ταινίας, από χώρα τριτοκοσμική. Ντροπή για λογαριασμό σας».
Γηροκομείο στα Χανιά: Συγκλονίζουν οι μαρτυρίες εργαζομένων και συγγενών για τις συνθήκες
Η Στάνεβα Ρουσίτσα, από τη Βουλγαρία, εργάστηκε ως ασκούμενη το 2018 στο γηροκομείο στα Χανιά, μετά την ολοκλήρωση των σπουδών της. «Βρισκόμουν εδώ έξι μήνες. Αυτό που βίωσα δεν το εύχομαι σε κανέναν. Να βλέπω ανθρώπους στο τέλος της ζωής τους, να τους συμπεριφέρονται με αυτόν τον τρόπο. Πολλοί συγγενείς έδιναν και τις τελευταίες τους καταθέσεις για να πληρώσουν για τη φιλοξενία των ηλικιωμένων τους και στο τέλος έμεναν μόνοι σε τέσσερις τοίχους με ένα μίζερο πιάτο φαγητό. Χωρίς γιατρό, χωρίς εξειδικευμένο προσωπικό».
Όπως δηλώνει η ίδια, οι εργαζόμενοι στη δομή δεν είχαν την ελάχιστη γνώση νοσηλευτικής. Όταν υπήρχε ανάγκη για πρόσληψη προσωπικού, οι ιδιοκτήτριες προσελάμβαναν ανειδίκευτους χωρίς να ενδιαφέρονται για το επίπεδο παροχής των υπηρεσιών. «Από καθαρίστριες τις έκαναν νοσηλεύτριες. Αυτό το επίπεδο έχουν» είπε χαρακτηριστικά η πρώην εργαζόμενη της Μονάδας Φροντίδας Ηλικιωμένων.
Ο κ. Νίκος Μαυρομουστακάκης πήγε τη μητέρα του στο γηροκομείο στα Χανιά πριν από δύο χρόνια, επειδή αντιμετώπιζε ψυχολογικά προβλήματα. «Όταν τη φέραμε ήταν εκατό κιλά και πήραμε μόνο τα κόκκαλα. Πέθανε τριάντα κιλά. Δεν μας επέτρεπαν λόγω covid να δούμε τη μητέρα μας, μέχρι που κάποια στιγμή μπήκα στα κρυφά από τα μαγειρεία. Ήταν αγνώριστη».
«Φέραμε τον θείο μου στη δομή. Είχε προβλήματα ψυχικής υγείας και επιπλέον έπασχε από καρκίνο του παχέως εντέρου. Του φέρναμε φαγητό από το σπίτι μας. Η ιδιοκτήτρια μας ζητούσε κάθε δεκαπέντε μέρες επτακόσια ευρώ δήθεν για τα φάρμακα συν τα οκτακόσια ευρώ που δίναμε για τη φιλοξενία του. Κάποια στιγμή μας πήρε τηλέφωνο, είπε “ο Γιάννης πέθανεˮ και μας ζήτησε να της βάλουμε λεφτά για να μας δώσει το χαρτί προκειμένου να μπορέσουμε να τον θάψουμε. Διαφορετικά δεν θα μας το έδινε», είπε στην κάμερα του neakriti.gr, άλλος συγγενής ηλικιωμένου που πέθανε κατά την παραμονή του στο γηροκομείο στα Χανιά.
Η Κατερίνα Παρτσαλάκη δήλωσε ότι στην ίδια και τα άλλα μέλη της οικογένειας δεν επιτρεπόταν να μπουν μέσα στο γηροκομείο στα Χανιά. «Ούτε το δωμάτιο του είχαμε δει, ούτε το κρεβάτι που κοιμότανε, ούτε πως περνούσε ξέραμε. Μας τον έβγαζε έξω στο προαύλιο για να τον δούμε. Ό,τι ώρα κι αν ερχόμασταν το προσωπικό μας έλεγε πως ο θείος μας κοιμάται. Του αγοράζαμε τσιγάρα και ποτέ δεν του τα έδιναν. Το ίδιο και τα φαγητά. Τα κρατούσαν»
