Συνεχίζει ο κ. Τσίπρας στη λογική πάμε και βλέπουμε, αλλά είναι δύσκολο να φέρει ψάρια να φάμε. He can not deliver. Ανάμεσα στις δύο μυλόπετρες, μια των μεγαλεπήβολων προσδοκιών που καλλιέργησε και μια της σκληρής πραγματικότητας, συμπιέζεται ασφυκτικά και βασανίζεται.
Το τριπλό αδιέξοδο, που έστησε με τα χεράκια του για όλους μας, τον σιγοτηγανίζει βασανιστικά. Αδιέξοδο απέναντι στους δανειστές, απέναντι στους Λος Λαφαλαπατόλιος και απέναντι στον οχλοπολτό της μικροδιαφθοράς, που αρνείται να ξεβολευτεί…
Ζουράριο Αντάρτικο Χρόνου
Ο κ. Ζουράρις κάποτε ήταν ικανότερος. Έβγαζε νεολογισμούς στην Αγορά, που φτουρούσανε. Οι παλιότεροι θα θυμούνται, πόση ζημιά είχε προκαλέσει στον εκσυγχρονισμό του τόπου, με εκείνο το προσφυές σκοταδιστικό «Ευρωλιγούρηδες» που είχε επινοήσει. Αλλά ο πανδαμάτωρ χρόνος άρχισε να του στεγνώνει την έμπνευση.
Έτσι, τώρα, αμολάει κάτι «ψωλεκτασίες», για να μας εντυπωσιάσει, χωρίς όμως να βγάζει συνεκτικό πολιτικό μήνυμα. Ο καλός ο νεολογισμός πρέπει να δημιουργεί και μια εικόνα, τέτοια που να θερμαίνει τους διαδρόμους της σκέψης και να ενισχύει την επικοινωνία ανάμεσα στους κοινωνούς του. Μπορεί και να φταίει, που ο συμπαθής βουλευτής έχει εγκλωβιστεί στο ψεκαζμένο ακροδεξιό εθνικιστικό παραλήρημα, έτσι που το μυαλό του εμποδίζεται να γεννήσει λυσιτελείς εικόνες με πολιτικές συνθέσεις.
Το τελευταίο του επίτευγμα, μαζί με το πιπεράτο πλην τζούφιο «Εμείς θα τους πηδήξουμε!», ήταν που αιτιολόγησε εντυπωσιακά την πολιτικά βλακώδη αποτυχία της κυβέρνησης να διαχειριστεί τον Χρόνο. Μας βοήθησε συνάμα να βρούμε και τον κατάλληλο δημοσιογραφικό τίτλο για την κυβερνητική ανευθυνότητα. Ας παρακολουθήσουμε το σκεπτικό του.
Περιέγραφε, λοιπόν, τη λογική των ανταρτών στα βουνά. Πώς κέρδιζαν χρόνο, θεωρώντας εαυτούς αδύναμους σε σχέση με τους τακτικούς στρατούς, με το να κάνουνε διαρκώς χρονοβόρους αντιπερισπασμούς. Πώς «από ραχούλα σε ραχούλα», παίζανε κρυφτούλι με τον «εχθρό», έτσι ώστε κερδίζοντας χρόνο να ενισχύουν τη στρατηγική τους. «Ο χρόνος είναι διασταλτός», είπε ο κ. Ζουράρις. Φυσικά, όταν σε συμφέρει να τον διαστέλλεις, καλώς είναι διασταλτός.
Αυτή η ανταρτολαγνεία είναι κακό χούι. Όλη η Μεταπολίτευση, ιδιαίτερα στην αρχή, ήταν γεμάτη από στρατιωτικά τζάκετ, που φορούσαν αγόρια και κορίτσια, από το πολύ τσεγκεβαρικό αντιστασιακό ντιριντάχτα. Διότι, είπαμε, ο θρασύδειλος τσιφτετέλληνας ήταν υποταγμένος επί Χούντας και μόλις ήρθε η Δημοκρατία ξεσάλωσε στους «αγώνες» της δόλιας πελατειακής ανταποδοτικότητας. Ας είναι καλά ο αείμνηστος, που μας εμψύχωνε με τέτοια ιερά ψηφοθηρικά τρολλαρίσματα.
Λάτρεις του αντάρτικου βίου δεν είναι μόνο οι γραφικοί βολεφθέντες με αμαξάκια βουλευτές, που μας δίνουν ραντεβού στα γουρουνάδικα. Ο γνωστός καλλιτέχνης Θανάσης Παπακωνσταντίνου το ξεκαθάρισε στην Αυγή: «Είναι υποτυπώδης δικαίωση να κυβερνούν παιδιά ή εγγόνια ανταρτών». Γιατί άραγε, καλέ μου άνθρωπε, είναι δικαίωση; Επειδή ατύχησαν και δεν πρόκαναν να μας κάνουν Αλβανία ή Βουλγαρία; Ψυχή βαθειά μ’, εντελώς μπαλκάν κομμουνίστ ισλάμ.
Άεργοι πολιτικοί, πολιτευτές, συνδικαλιστές, αλλά και αφελείς καλλιτέχνες που καίνε την αισθητική τους αξία στη θράκα του αντιστασιακού ντιριντάχτα, έχουν ΤΟ Σύστημα παντού γερά ριζωμένο μέσα τους. Ακόμα και πίσω από τα ηρωικά μυθολογικά ιδεολογήματά του, που του δίνουν δύναμη. Και μπορεί διεθνώς οι παρενέργειες του Σταλινισμού να τα υπονόμευαν (1956 Βουδαπέστη, 1968 Πράγα και Μάης, 1974 νομιμοποίηση ΚΚΕ εδώ), αλλά πρόσκαιρα. Λίγο καιρό ξαποσταίνει ΤΟ Σύστημα και ξανά προς τη δόξα τραβά.
Ειδικά για την περίπτωση του κ. Θανάση Παπακωνσταντίνου, του οποίου την τέχνη δεν καλογνωρίζουμε, αλλά τιμάμε, θέλουμε να πούμε λίγα. Θίγει ένα πολύ σοβαρό θέμα, που δείχνει γιατί κατρακυλήσαμε ως εδώ. Η Τέχνη μπορεί να κανοναρχείται με το κάτω κεφάλι, με τα αισθήματα και με την καρδιά.
Και κάποιος που έχει μεγάλη καρδιά, μπορεί να κάνει μεγάλη Τέχνη, άπειρα τα παραδείγματα. Όμως, στη δημόσια σφαίρα και στην οργάνωση της κοινωνίας, όποιος δεν ξέρει, ας μην μιλάει «αντανακλαστικά και κουτουρού» που λέει και ο ίδιος ο ΘΠ. Γιατί με το πολύ το κουτουρού καταστρέφονται τα έθνη και μένουν αποτυχημένα για αιώνες…
Καταστροφικό, λοιπόν, το Αντάρτικο Χρόνου…
Και καλά οι πειραγμένοι καλλιτέχνες, όπως ΘΠ και ΚΖ, οι οποίοι είναι πάντα πολύτιμοι ως αντιβιωτικό στην σκέψη και το λογισμικό της κοινωνίας. Αλλά, άμα έτσι λειτουργεί και η πολιτική ηγεσία, από την οποία εξαρτάται το αν αύριο θα πιει γαλατάκι το νήπιο και αν θα βρει η γριούλα να πάρει το φάρμακο που την κρατάει στη ζωή, τότε έχουμε πρόβλημα χοντρό.
Συνοψίζοντας, το δραματικό ερώτημα, δηλαδή, που διέφυγε της ανωτέρω λειψής ανάλυσης Ζουράρι, είναι, γιατί να διαστέλλεις το χρόνο, όταν δεν σε συμφέρει; Ή, για να το θέσουμε ωμά, ο κ. Τσίπρας, ξέρει ότι η χώρα, ο λαός, η κοινωνία, η οικονομία, πνίγονται από την πίεση της ασφυκτικής έλλειψης ρευστότητας. Γιατί, λοιπόν, κάνει εν τούτοις σπατάλη χρόνου; Μήπως γιατί ψάχνεται αμήχανα, τώρα που τα έχει κάνει μπιπ, ώσπου να σκεφτεί κάτι καλό να κάνει;…
Αυτό, κατ’ αναλογία με το «Αντάρτικο Πόλης», είπαμε να το ονομάσουμε «Αντάρτικο Χρόνου», με αφορμή την ιδέα Ζουράρι, που θαυμάζοντας τους αντάρτες, μας θύμισε πώς σκότωναν τον άπειρο χρόνο που είχαν στη διάθεσή τους. Εμείς, όμως, έχουμε χρόνου χρείαν. Αυτό το Αντάρτικο Χρόνου, που διαπράττει, λοιπόν, ο κ. Τσίπρας, είναι συνειδητή καταστροφή της πατρίδας.
Κάθε μέρα αδημιουργικής ασάφειας, «από ραχούλα Βρυξελλών σε ραχούλα Βερολίνου και ραχούλα Αθηνών», που περνάει τζάμπα, εξοργίζει τους δανειστές. Και απομακρύνει τη διάθεσή τους να μας βοηθήσουν, μας στεγνώνει από ρευστότητα, διαλύει την ιδιωτική οικονομία. Βάζει λουκέτα στις δουλειές, φέρνει νέο βαρύτερο κύμα ανεργίας και ύφεσης, σε πείσμα των φαιδρών αντι-υφεσιακών προθέσεων της κυβέρνησης…
Άλλωστε, στο πλαίσιο αυτής της αντίληψης περί χρόνου και προτεραιοτήτων υπάρχει και η βλακώδης λογική «πρώτα μισθοί και συντάξεις και μετά οι πληρωμές χρεών». Τι σημαίνει αυτό, όταν δεν έχετε δικά σας λεφτά και πληρώνετε μισθούς και συντάξεις με δανεικά; Σημαίνει ότι μόλις διαπράξετε αυτή την χοντρομπίπ, τον επόμενο μήνα θα είναι η πρώτη φορά που δεν θα έχετε ούτε για μισθούς και συντάξεις, θλιβερές μου ορδές…
Ο κόσμος χάνεται και αυτοί στου κασίδη λαού το κεφάλι, λοιπόν, ψάχνουν να δούνε πώς θα βγούνε τα πούλια τους στις εφαρμογές της φαντασιωσικής θεωρίας των παιγνίων τους. Εδώ κι αν είναι, που, πάνω από τις χαζές ακροδεξιές θεωρίες περί αξιοπρεπούς και υπερήφανης μη υποταγής, υπάρχουν άνθρωποι, οι οποίοι αδίκως θυσιάζονται γι’ αυτές κατά χιλιάδες χιλιάδων…
Παράλληλα, οι τύποι παραμένουν βυθισμένοι στις υστερικές ατταβιστικές ονειρώξεις της εμφυλιοπολεμικής μνήμης, περιμένοντας ακόμα να μάθουν αν ζει ο Βασιλιάς Αλέξανδρος των Ατάκτων, ηγέτης της κυβέρνησης του Βουνού. Γιατί όλο το «ανυπότακτο» έθνος μας λατρεύει τα παραμύθια γκαγκάν γκαγκάν με όπλα και μίση και καλούς και κακούς και ή εμείς ή αυτοί... Με ό, τι διχαστικό αυτό συνεπάγεται, σε τέτοιες στιγμές αναμπουμπούλας. Εκλογικά καλό για πάρτη τους, πλην μαθηματικά καταστροφικό για τον τόπο…
Όμως, υιοθετούμε πλήρως το Αντάρτικο Χρόνου…
Διάφοροι παράγοντες της δημόσιας σφαίρας βαράνε καμπανάκια, ιδιαίτερα η τριπλή («μνημονιακή») ευρωπαϊκή αντιπολίτευση. Χαρακτηριστική είναι η δήλωση Βενιζέλου: «Η χώρα δεν έχει απεριόριστο χρόνο. Επικίνδυνη η αμέριμνη στάση της κυβέρνησης» και μας θύμισε την αμεριμνησία του Κωστάκη του ανωφελούς, που κατέστρεψε τη χώρα. Αλλά και διεθνώς, όλοι οι μεγάλοι παράγοντες για την ένδεια χρόνου μιλούν (Μέρκελ: «Δεν απομένει πολύς χρόνος» , τα ίδια και ο Ομπάμα)... Όμως, τζάμπα καίει η λάμπα και μάταια βαράνε τα καμπανάκια.
Η λογική της νηφάλιας χαλαρότητας του χρόνου κάνει κακό, ιδιαίτερα όταν την καλλιεργεί η ηγεσία της κυβέρνησης και το περιβάλλον της, μέσα στην τούρλα της κρίσης. «Η ελληνική πλευρά δεν συνηθίζει να θέτει χρονικό όριο στη διαπραγμάτευση», έτσι μάθαμε μεταξύ άλλων ότι απαντάμε στις διεθνείς πιέσεις... Αυτά είναι, λοιπόν. Και όριο, στο πνεύμα Ζουράρι, είναι η επίτευξη κοινωνικά δίκαιης … μπλα μπλα μπλα δημοκρατία, μπλα μπλα μπλα με εκλέξανε…
Όταν τελειώσει αυτή η διαδικασία, δεν θα έχει μείνει ευρώ ούτε και κοινωνία στον πολύπαθο τόπο, που κατήντησε πεδίο βολής για πειραγμένους ξελιγωμένους εξουσιαστές… Άλλωστε, το ρεπορτάζ τώρα δείχνει (τώρα, γιατί κάθε στιγμή όλα αλλάζουν, αφού δεν υπάρχει στρατηγική…) πως πάμε πάλι για παράταση του μνημονίου, ή για παράταση της παράτασης του μνημονίου. Και κάθε παράταση κινείται στο πλαίσιο του Αντάρτικου Χρόνου…
Κακομαθημένα πολιτικά θρασίμια (κάνουν πως;) αγνοούν τις διαστάσεις και τη σημασία του Χρόνου ως καθοριστικού μεγέθους σε στιγμές Κρίσης. Και απειλούν εκείνους από τους οποίους εξαρτάται η εθνική μας ασφάλεια, σε στυλ προσέξτε, είμαι ζωσμένος με εκρηκτικά. Και αν δεν μου ικανοποιήσετε το καπρίτσιο, θα πω το αποθανέτω η ψυχή μου και θα σας πάρω μαζί μου.
Ακόμα περισσότερο, άμα αυτό το προβάλουμε σε μάκρο ανάπτυξη, είναι αστείο και θλιβερό συνάμα, μια δραξ ασήμαντων πυροβολημένων ντιρινταχτολάγνων βολεψιματιών να σκορπάει το αντιαισθητικό κακό της. Έτσι αυτά τα πολιτικά θρασίμια χύνουν το δηλητήριό τους με στόχο την νάρκωση του μαζικού τους θύματος και την ψηφοθηρική του παραπλάνηση.
Και μετά δεν ξέρουν τι να την κάνουν την εξουσία, που έκλεψαν δι’ εξαπάτησης. ΚΑΙ αναστατώνουν τη διεθνή κοινότητα ΚΑΙ ζημιώνουν την διεθνή εικόνα μας προβάλλοντας τη δική τους ως εθνική μας εικόνα ΚΑΙ φυσικά καταστρέφουν την πατρίδα, πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά, πολιτιστικά. Όμορφα, για το γινάτι τους το εξουσιολιγούρικο.
Τέρμα τα Ωσαννά, τώρα, άρον, άρον, σταύρωσον
Λέγαμε τέσσερις μήνες πριν «Από το Ωσαννά στο άρον άρον, σταύρωσον αυτόν» και κάποιοι μας αντέλεγαν ότι βιαζόμαστε. Απλώς προειδοποιούσαμε ότι ο επιλεγείς δρόμος της κυβέρνησης, παρά τις δημοσκοπικές αντενδείξεις, από τις δάφνες και τις ζητωκραυγές οδηγεί φορσέ στη σταύρωση. Ήταν αυτή η νομοτέλεια, ως εκτίμηση, ευκολάκι, σα να κλέβεις εκκλησία.
Αυτό βλέπει τώρα πανικόβλητος ο κ. Τσίπρας. Ότι «ο Αντικυκλώνας του Αντιμνημονιακού νέφους», που λέγαμε πέρσι, διαλύεται. Η αμφισβήτηση δε, ακόμα και της προσωπικής του δημοφιλίας, αρχίζει να επηρεάζεται από τη βαρύτητα…
Όθεν και η θανάσιμη αγωνία του τερματοφύλακα πριν το πέναλτυ, η αγωνία της συνειδητοποίησης ότι από στιγμή σε στιγμή θα έρθουνε οι υπανάπτυκτοι που τους έπεισε ότι θα τετραγωνίσει τον κύκλο. Και θα του ζητήσουν τα ρέστα γιατί καθίσταται ολοφάνερο ότι έλεγε ψέματα. Αφού, ιδού, δεν τετραγωνίζεται ο κύκλος…
Μαζί με τη χαμένη ρευστότητα εξανεμίζεται και το πολιτικό κεφάλαιο, που αποκόμισε ο ΣΥΡΙΖΑ με τα ψέματα της αντιμνημονιακής απάτης. Και καλά οι πελάτες. Οι ιδιωτικοί υπάλληλοι (άνεργοι ή απλήρωτοι) και τα αφεντικά τους, όμως, που με ζέση ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, για να τους σώσει από τους Σαμαροβενιζέλους, τώρα θα αρχίσουν να ξυπνούν…
Όλοι τώρα βλέπουν ότι το διαβόητο τρισκατάρατο Μέιλ Χαρδούβελη είναι ψίχουλα μπροστά στα επερχόμενα, ως αποτελέσματα που θα φέρει το Αντάρτικο Χρόνου… Το κλίμα το πιάνεις στα ταξί. Τώρα και οι ταξιτζήδες, που τόσο θερμά έσπρωξαν τον κ. Τσίπρα στο Μαξίμου, πλέον είναι φούρκα με τους «φούφουτους». Πλησιάζει δηλαδή η ώρα του «Άρον άρον σταύρωσον αυτόν».
Όποιος δεν μπαίνει σε ταξί, όμως, όλα αυτά μπορεί να τα διαπιστώσει από τις δημοσκοπήσεις, οι οποίες είναι οι αριθμοί μπροστά από τους ανθρώπους. Και το καθ’ ημάς ισλάμ δεν θέλει να τους ακούει… Η προχτεσινή δημοσκόπηση της Marc για τον Alpha TV είναι αποκαλυπτική. Εξακολουθεί να δίνει εκλογικό προβάδισμα 15 μονάδων στον ΣΥΡΙΖΑ έναντι της ξεφούσκωτης ΝΔ, η οποία τώρα αρχίζει πάλι τα Ζάππεια (δείγμα γραφής η στήριξη των φαρμακοποιών…). Όμως, τα ποιοτικά ευρήματα είναι καταθλιπτικά για την Συμπολίτευση.
Τα συνήθη δύο ακαταμάχητα στοιχεία υπέρ της κυβέρνησης (αξιολόγηση του έργου της και ικανοποίηση από τη διαπραγμάτευση) γύρισαν για πρώτη φορά αρνητικά. Αυτό είναι κρίσιμο σημείο καμπής. Γιατί ακόμα η σκόπιμη απραξία δεν έχει αποκαλύψει την επερχόμενη φορομπηξία. Που θα γίνει μάλιστα χειρότερη από την εισπρακτική αδυναμία λόγω του καθολικού στεγνώματος ρευστότητας, το οποίο θα αποτελειώσει την ιδιωτική οικονομία. Μόλις αγγιχτούν οι τσέπες του ευαίσθητου νευροπαθούς οχλοπολτού, τότε αυτός θα περιλάβει τα νταούλια και τους ζουρνάδες και ο κ. Τσίπρας θα αρχίσει ασταμάτητα να χορεύει σαίηκ.
Οκ, είπαμε, δεν είναι ώρα να καγχάζουμε, για το πόσο δίκιο είχαμε και δεν εισακουγόμασταν, αλλά για να πείσουμε άμεσα να αναστραφεί η καταστροφική πορεία των πολιτικών απατεώνων. Προσοχή, λοιπόν, όπως έχουμε ξαναπεί, η κρίση αυτή είναι ευκαιρία και για κάποιους από την πολιτική ηγεσία να πούνε την αλήθεια. Και να ανταμειφθούν με τη χιονοστιβάδα ηθικού ερείσματος, που θα ενισχύσει τα πανιά τους, όταν θα αρχίσει σύντομα να αχνοφαίνεται αυτή η αλήθεια.
Υστερόγραφα
Ψαριανός - Φωτίου και λοιπές γερμανοτσολιαδιές
Η Ζυντώυτσε Τσάιτουνγκ, λέει ότι οι δανειστές οφείλουν μια αναπτυξιακή πορεία στους ταλαίπωρους Έλληνες, δεν ξέρει όμως ότι πρώτα από όλα αυτήν την οφείλουν οι Έλληνες στον εαυτό τους δια των πολιτικών τους επιλογών… Κάτι περισσότερο ξέρουν οι Φαϊνάνσιαλ Τάιμς («Οι Έλληνες διάλεξαν τη φτώχεια, αφήστε τους στη μοίρα τους»).
Όποιος, λοιπόν, ενοχλείται όταν κάποιοι ξένοι υποστηρίζουν την πιπερολογία του ΣΥΡΙΖΑ, δεν είναι με τους δανειστές. Απλώς, έχουμε ξαναπεί, είναι αυτός που αντιστέκεται στην εθνική μειοδοσία που διαπράττει ο ΣΥΡΙΖΑ, προσπαθώντας να διασώσει την αντικοινωνική σύνταξη του πελάτη 50άρη εις βάρος των επόμενων γενεών.
Έχουμε επίσης δείξει, γιατί οι δανειστές και ο ελληνικός λαός έχουν κοινό συμφέρον να απομονώσουν ΤΟ Σύστημα, το αντικοινωνικό πελατειακό κράτος ως ηγεσία και ως βάση. Και ότι η «εθνική προσπάθεια» της κυβέρνησης είναι αντεθνική και αντικοινωνική. Και τα περί «εθνικού προσήμου», που λέει ο κ. Τσίπρας, είναι αντιλαϊκές πιπεριές Φλωρίνης…
Η οργή του Γρηγόρη Ψαριανού για την κυρία Θεανώ Φωτίου, προχτές στο Μέγκα, ήταν μια για πρώτη φορά σφαλιάρα στην πρώτη φορά «αριστερά» αήθεια, που ενώ είναι από κάτω, σκούζει ότι είναι από πάνω. Ούτε είχε ούτε έχει ηθικό πλεονέκτημα η «Αριστερά», τζάμπα το διεκδίκησε μέσω της αντιμνημονιακής απάτης. Όλα έχουνε ειπωθεί περί του ποιος είναι ο πατριώτης και ποιος ο μειοδότης στης χρεωκοπίας τον καιρό. Μην τα ξαναλέμε.
Αλλά κάποια στιγμή κάποιος πολιτικός έπρεπε να τολμήσει να προγκήξει την αθλιότητα της «αριστερής» αλαζονείας. Και να εξηγήσει, γιατί αυτή είναι η ιδρυτική βάση της ακροδεξιάς υφής της «Αριστεράς» (θέλουν να μας υποτάξουν γιατί είμαστε υπερήφανοι χριστοδουλισμένοι Έλληνες αντιστεκόμενοι στη Νέα Τάξη)…
«Κι εμείς οι Αριστεροί τι φταίμε;»
«Αδικία να χρεωνόμαστε εμείς τα σαράντα χρόνια του κακού Δικομματισμού». Αυτή είναι η εύκολη πιπίλα των «αριστερών», που εκνευρίζονται, άμα αποδώσεις στην κυβέρνηση ευθύνες για τη σημερινή κατάντια.… Ξαναλέμε, λοιπόν. Το ότι ο παλιός δικομματισμός έχτισε την χρεωκόπο αθλιότητα που τρώμε τώρα, δεν αθωώνει τους τωρινούς κυβερνώντες.
Αφού α. είχαν συνεργήσει από τότε πιέζοντας προς τη γιγάντωση του πελατειακού παρακράτους. Είτε άμεσα με τη συνδικαλιστική ισχύ τους, διορίζοντες δικά τους παιδιά. Ή έμμεσα, ως συνήγοροι των αιτούντων κλαψομίζερων πελατών, που παραπονιόντουσαν υπέρ του κατιτίς παραπάνω δικαιουμένου τους…
Και β. από το 2010, το πρόβλημα δεν έπρεπε να είναι ποιος φταίει για τα ως εδώ, αλλά ποιος δεν επιτρέπει να ξεκολλήσουμε από εδώ. Και αυτός ήτανε κυρίως ο ΣΥΡΙΖΑ, τότε ως αντιπολίτευση μαζί με τον Ζάππειο Σαμαρά… Σιγά σιγά καταλαβαίνουμε τα γίδια, γιατί δεν έστεκε το ποιος φταίει ως εδώ, αλλά φταίει όποιος εμποδίζει να σωθούμε από δω και μπρος…
Η φορομπηξία Γιωργάκη, Αντωνάκη, θα συνεχιστεί απολύτως προβλέψιμα τώρα και επί Αλεξάκη. Αφού ΟΛΑ αλλάζουνε λόγω της τραγικότητας των στιγμών, ΟΛΑ, εκτός από το καθεστώς του 50άρη υψηλοσυνταξιούχου. Κάτω τα χέρια από το πελατειακό παρακράτος. Ζήτω η συνέχιση της φορομπηξίας, που θα κοπεί ΜΟΝΟ με τολμηρές μεταρρυθμίσεις. Ζήτω και που ακόμα ΔΕΝ αρχίζουν πέντε χρόνια τώρα οι ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΕΣ μεταρρυθμίσεις…
Η αντιεπιχειρηματική κουλτούρα και ο κρατισμός, που έκαναν τον Αλεξάκη να τάξει 100.000 νέες προσλήψεις ως λύση του οικονομικού μας προβλήματος, είναι ο οδηγός της ανάλυσής μας. Και δείχνει γιατί ποτέ ΔΕΝ θα φέρει ανάπτυξη αυτή η κυβέρνηση, πριν καταστρέψει ολοσχερώς την ιδιωτική οικονομία από την αχόρταγη υπερφορολόγηση και καταλήξει τελικά στην ολέθρια άτακτη χρεωκοπία.
Μαζί παραμένει και ο απόλυτος αυτοπαγιδευτικός εγκλωβισμός στην αντιμνημονιακή απάτη. Έτσι, κάθε τι που αποκαλείται «μνημονιακό» εξ ορισμού είναι κακό. Άρα αν είναι να σωθεί η Ελλάδα από την βλακεία μας δια μέσου ενός μνημονίου, αυτό θα είναι έγκλημα… Διότι πάνω από την σωτηρία της χώρας υπάρχει το ανύπαρκτο ανυπόστατο και γελοίο «αντιμνημονιακό» δόγμα. Πιο γελοίοι και μοιραίοι, πεθαίνουμε…
Και η φυσικά, η πιο απίθανη κυβέρνηση όλων των εποχών, που είναι μεν κατά των υφεσιακών μέτρων, αλλά το δικό της Αντάρτικο Χρόνου μας ξαναβύθισε σε βαθειά ύφεση, τι κάνει; Μέσα σε 47 σελίδες αντιπαραθέτει στους δανειστές τα πιο υφεσιακά (φορομπηχτικά, αντιμεταρρυθμιστικά και αντιαναπτυξιακά, άρα καρα-υφεσιακά) μέτρα, που ποτέ μια κυβέρνηση μπορεί να ψωνίσει…
Από κει και πέρα αν δεν φταίει η πρώτη φορά «Αριστερά» για τα ως εδώ (λέμε, αν), τι θα κάνει που εβδομήντα χρόνια μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, έχουμε 250.000 συνταξιούχους Εθνικής Αντίστασης; Κάνοντας τον λογαριασμό, πόσων χρονών έπρεπε να είναι κάποιος πριν εβδομηνταμπλούπ χρόνια (ας πούμε δεκαπέντε τουλάχιστον;) για να διακρίθηκε στην εθνική αντίσταση;
Έχουμε, λοιπόν, 250.000 ενενηντάρηδες αντιστασιακούς;… Οκ, είμαστε έθνος με χιούμορ, αλλά και κάποιος πρέπει να εξηγήσει πόση διαφθορά αντέχεται σε αυτό τον τόπο. Ας μας πείσει λοιπόν, ο ΣΥΡΙΖΑ ότι κάναμε λάθος πέρσι που λέγαμε πως είναι το κόμμα της μικροδιαφθοράς.
Λευτεριάς λίπασμα οι πρώτοι νεκροί (της ΕΡΤ)
Παρομοίως, ο γίγας πρόεδρος της ΠΟΣΠΕΡΤ και γενικός κουμανταδόρος της ΕΡΤ, ο γνωστός κ. Καλφαγιάννης, που κυκλοφορεί ακόμα με τη γίδα στην πλάτη, ανελλιπώς κάνει πρόγραμμα. Ως υπόδικος για εξαπάτηση (αμάρτησε για τα παιδιά του), πρότεινε να διοριστούν οι συγγενείς των «νεκρών αγωνιστών» της ΕΡΤ .
Πάλης ξεκίνημα, κι άλλοι αγώνες, οδηγοί της ελπίδας, της ΕΡΤ οι νεκροί! Μεγάλα γλέντια με τους νεκρούς της ΕΡΤ! Είναι απίστευτο τι μπορεί να κάνει η διαφθορά για να ξεκοκαλίσει. Ο αγώνας του πελάτη έχει πάντα δίκιο. Ο Ημετερισμός και τα εργαλεία του, πώς επελέγη η νέα διοίκηση «πόσο δικό μας παιδί ήσουνα, πού ήσουνα όταν έπεσε το μαύρο» κλπ. Όπου διώξαμε τη μονταζιέρα της Ρηγίλλης, για να έρθει αυτή του Αυγιανισμού της Κουμουνδούρου… Καλοτάξιδη ΕΡΤ.
Και η αμαρτωλή Τρόικα δεν θέλει ελλειμματική ΕΡΤ και προβλέπει ότι δεν πρέπει να υπάρχουν προνομιούχοι, γι’ αυτό κόβει τους αντικοινωνικούς φόρους υπέρ τρίτων, τους οποίους πληρώνουν κάποιοι τέταρτοι ως κορόιδα… Αλλά πάλι κι εμείς, οι πονηροί της δόλιας πελατοκρατίας, αυτό το ονομάζουμε φτου κακά νεοφιλελεύθερο μέτρο (όπως και κάθε άλλη λογική πρόταση) και καθαρίζουμε χαλαρά, όπως εξηγήσαμε προ εβδομάδας («Σεξ, αντιμνημονιακά ψέματα και βιντεοταινίες» ...
«Ό, τι έκλεισε η υποταγμένη κυβέρνηση, το κρατήσαμε ανοιχτό», είπε ο υπόδικος Καλφαγιάννης στην πρωινή πρεμιέρα της ΕΡΤ. Είπε «για τον αγώνα ψυχής, ζωής, με δάκρυα και με αίμα, μαζί με εργαζόμενο λαό, κινήματα και αλληλέγγυους». Τον παρουσίασαν άλλοι δύο αγωνιστές, οι νέοι παρουσιαστές της πρωινής ζώνης. Μέσα σε πέντε λεπτά η λέξη «αγώνας» ακούστηκε εβδομήντα φορές. Μιλάμε για μεγαλεία αγωνιστικού ντιριντάχτα. Πιο αγωνιστής πεθαίνεις. Για να ‘βρουν ανάπαυση οι πρώτοι νεκροί.
Άλλος έλεγε «Ο πρωθυπουργός μας», καταλαβαίνει κανείς για τι λιβανιστική κρατικοδίαιτη ακυρωμένη δημοσιογραφία μιλάμε… Μέρες ’88, μέρες Χέρφιλντ και εφεξής… Κι εκείνο το μαγικό μονοθεματικό τρίωρο δελτίο ειδήσεων του διαβόητου Σπύρου Χατζάρα, όπου ο Αντρέας πάει στην Κάλυμνο, με σφουγγαράδικα καΐκια να τον συνοδεύουν πετώντας δυναμίτες… Δημοκρατικές καταστάσεις, λέμε. Κάπως έτσι χτες είχαμε διαρκές διαφημιστικό μπαράζ (προφανώς όχι πληρωμένο…) με σποτ για τον ΡΣ «105,5 Στο Κόκκινο». Κάτι άλλο;
Δεν υπάρχει χειρότερη κατάντια από την ανοικτή «διαπαιδαγώγηση» της κοινωνίας στην παρανομία και στον χρηματισμό. Η κυβέρνηση έχει ευθύνη και πρέπει να την αναλάβει
15°
