Παραμένουμε έθνος στην εντατική. Περιμένουμε από ώρα σε ώρα μία λυτρωτική συμφωνία (από) με τους εταίρους, που θα μας οδηγήσει σε ένα μνημόνιο και σε σταθερή παροχή οξυγόνου, δηλαδή ρευστότητας που θα συνεχίσει να μας κρατάει ζωντανούς. Αυτή δεν είναι η λύση του προβλήματός μας, όμως.
Τουλάχιστον, θα πείτε, είμαστε εθνικά υπερήφανοι και κερδάμε. Μπορεί να μαζεύτηκαν οι μεγάλοι να αποφασίσουν για μας, χωρίς να ρωτάνε εμάς που είμαστε το υπερήφανο και επί τέλους εθνικά αξιοπρεπές υποκείμενο, αλλά μην το παρεξηγάμε. Επίτηδες το κάνουμε, για να τους σπάμε τα νεύρα που τους εγκαταλείπουμε μοναχούς και στρεσσαρισμένους, κλειδωμένους μέσα σε κλειστές αίθουσες με κακό εξαερισμό, ενώ εμάς καλοκαιράκι έχει η καρδιά μας. Και περιμένουμε να αποφασίσουν τα αντικείμενα για το υποκείμενο. Το κάνουμε αυτό, όμως, στο πλαίσιο μίας αρχιδιαπραγματευταράδικης εφαρμογής της θεωρίας των θεομπαιγνίων.
Η λύση, πάντως, είναι να ξαναρχίσουμε να παράγουμε πλούτο, πλούτο αληθινό, προϊόν της δημιουργίας του ιδιωτικού τομέα, από τη φορολόγηση του οποίου θα ζει και ο δημόσιος τομέας. Και πώς θα γίνει αυτό; Κυρίως με το να έρθουν μεγάλες κλασικές επενδύσεις από το εξωτερικό και να δημιουργηθούν επιχειρήσεις καινοτόμες στο εσωτερικό.
Αφού προφανώς κάνουμε μάλλον και μία νέα ανακεφαλαιοποίηση στο τραπεζικό μας σύστημα, που ξαναδιαλύθηκε σε αυτό το ευεργετικό τετράμηνο. Η καινοτομία, όμως, χρειάζεται φρέσκο μυαλό, διεισδυτικό, ζωντανό, ενώ για να έρθουν από έξω μεγάλες επενδύσεις δεν νοείται να αντιμετωπίζονται με το μίσος των γνωστών φοβικών ταγμάτων εφόδου στις Σκουριές και αλλαχού.
Είναι η λατρεία της Οδύσσειας Αριστείας, ηλίθιε!
Κάτι τέτοιο θα απαντούσε κανείς σε όποιον μυστήριο δεν μπορεί να καταλάβει τι είναι αυτό που δονεί τις ψυχές των έγκαυλων για ζωή και δημιουργία ανθρώπων, που θα παρουσιάσουμε στη συνέχεια. Γιατί μοχθούν για άμιλλα και διάκριση, για βελτίωση, για την ικανοποίηση της προσφοράς και τελικά για μια καλύτερη κοινωνία δημιουργών;
Ο Γουόλτ Ντίσνεϋ το είπε πολύ απλά: «Ονειρεύομαι και δοκιμάζω τα όνειρα μου απέναντι στα πιστεύω μου, τολμώ να πάρω ρίσκα και πραγματοποιώ το όραμά μου να κάνω αυτά τα όνειρα να βγουν αληθινά».
Τέτοια σενάρια γράφονται στη ζωή πολλά καθημερινώς τριγύρω μας, ακόμα και στο εχθρικό και αδημιουργικό περιβάλλον του καθ’ ημάς εθνικού ισλάμ. Τα πιο πολλά περνούν απαρατήρητα, τόσο που, δυστυχώς, αυτό το περιβάλλον καταφέρνει να τα πνίξει.
Οι κοινωνίες που ελαχιστοποιούν αυτού του τύπου τις απώλειες και στηρίζουν τις δημιουργικές σπίθες να γίνουν φλογερές δημιουργίες είναι οι ευήμερες κοινωνίες, και φτιάχνουν τα επιτυχημένα έθνη. Το αντίθετο οδηγεί στα αποτυχημένα έθνη, όπως ελόγου μας.
Είπαμε. Όπου κι αν ταξιδέψουμε, η Ελλάδα μάς πληγώνει. Αλλά άμα έχεις τις κεραίες τεντωμένες για το άξιο, παντού θα το βρεις να υπάρχει σε μικρές ισχυρές δόσεις τριγύρω σου. Όσο κι αν κυνηγάει κανείς τα όμορφα, όμως, δεν μπορεί να έρχεται σε επαφή με όλα τα πράγματα που αξίζουν την προσοχή του.
Έτσι, συχνά αισθάνεται τυχερός που βρέθηκε μπροστά του μία ακόμη νοστιμιά της γενναιόδωρης ζωής. Τότε, μάλιστα, μπορεί να διαπιστώσει και ότι η συνάντηση αυτή ήταν αμοιβαία επωφελής: αυτός πήρε τη χαρά που σκόνταψε πάνω στη νοστιμιά και αυτή πήρε βοήθειες για να γίνει νοστιμότερη.
***
Τύχη αγαστή μάς έφερε σε επαφή με τη χορογραφία της Στέλλας Φωτιάδη, όπου τρεις χορευτές (Still Pilgrim Paradox) και έξι μουσικοί (Empty Frame) επί σκηνής ανεβάζουν ένα δύσκολο εγχείρημα. Επί μήνες τώρα προβάρουν μαζί και η ζωντανή μουσική ποτέ δεν είναι η ίδια όπως από ένα σι-ντι… Και να ήταν μόνο αυτή η δυσκολία… Χρόνια παλεύουν χωρίς βοήθειες, χωρίς πόρους και εκτός κυκλωμάτων.
Αλλά αγωνίζονται. Οι μικρές ιστορίες, τόσο της Στέλλας όσο και των συνεργατών της, δείχνουν πόσο αξίζει να υποστηριχθούν στην προσπάθεια να γίνει η ανησυχία τους δημιουργία. Δείτε λεπτομέρειες στα υστερόγραφα για το πώς θα πάτε να υποστηρίξετε την γοητευτική προσπάθειά τους. Η ανωτέρω εικονογράφηση του τίτλου μας είναι μέρος από την αφίσα τους. Ο λογαριασμός της ομάδας στο Facebook, για να δείτε περισσότερα, είναι εδώ
Για τον Κωνσταντή Ροκόφυλλο ακούγαμε ότι είναι πετυχημένος επιχειρηματίας και ενεργός πολίτης. Τον γνωρίσαμε τις προάλλες όταν εγκαινιαζόταν η επιθετική φάση της νέας φιλόδοξης επιχείρησής του: του πολυχώρου Graffito στη Σόλωνος. Έχετε ξαναδεί αρκετά στην εφημερίδα μας, δεν μπορούσε η Athens Voice να μην το έχει προσέξει.
Αλλά η τελευταία φάση έχει το μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Μπορεί να βρεις κι αλλού ένα μεγάλο μαγαζί με φτηνές τιμές σε αντικείμενα, έπιπλα, ρούχα, αξεσσουάρ, καλλυντικά, που να είναι και στέκι επικοινωνίας και υγιεινής εστίασης (και γλυκά χωρίς γλουτένη, ζάχαρη, γάλα).
Εκείνο που αγγίζει και το δικό μας ενδιαφέρον, όμως, είναι ότι προβάλλει την ελληνική νεανική δημιουργικότητα και έχει μαζέψει πάνω από 50 καινοτόμους προμηθευτές, που προωθεί τα (εξαγόμενα) προϊόντα τους. Γνωρίσαμε κάποιους από αυτούς και η εικόνα της Ελλάδας που αντιστέκεται ήταν ό,τι καλύτερο. Μπράβο στον Κωνσταντή και στους προμηθευτές του, λοιπόν. Ακόμα λίγη ωραία Ελλάδα.
Βρήκαμε στα σόσιαλ μίντια την ανακοίνωση για μία ενδιαφέρουσα Ανοιχτή Εκδήλωση Γρυσπολάκης, κ.ά. Βλέπουμε ότι εκεί θα είναι, στην εκδήλωση που γίνεται μεθαύριο στα Χανιά. Το θέμα της είναι: «Έξοδος από την κρίση σημαίνει άλλη Οικονομία και άλλη Εκπαίδευση», ομιλητές Διαμαντοπούλου, και ο καθηγητής Αχιλλέας Γραβάνης (συχνά απολαμβάνουμε την πολιτική αρθρογραφία του στα «Νέα»). Ένας ακόμα δημιουργικός Έλληνας που, ως δάσκαλος, διεθνώς αναγνωρισμένος ερευνητής και ενεργός πολίτης, συχνά μας χαρίζει ευχάριστες ειδήσεις με τις επιτυχίες της ομάδας του. Το Πανεπιστήμιο της Κρήτης έχει και άλλους σημαντικούς λειτουργούς, που το αναδεικνύουν διεθνώς, άλλωστε.
Έχει και η Κρήτη τη νεωτερική ευρωπαϊκή πτυχή της. Δεν έχει μόνο εξισλαμισμένους Φοίνικες που ξέρουν μόνο από μπαλοθιές και βεντέτες. Έχει και λάτρεις του Χορτάτζη και του Κορνάρου και πολλές νοστιμιές σε όλα τα πεδία δημιουργικότητας.
***
Διαβάσαμε προχτές ότι μία ελληνική πρωτότυπη σκέψη («Η γυμναστική από το σπίτι είναι fitaborate») έφερε δυο νέους Έλληνες στην έξυπνη καινοτόμα επιχειρηματικότητα. Εσάς γιατί όχι, επίσης;
***
Μία ακόμα επιτυχία απέσπασε και η Ελληνίδα μαθήτρια με φιλανθρωπικές ανησυχίες, Νεφέλη Στεφοπούλου. Έγινε μία από τους δέκα νικητές του παγκόσμιου διαγωνισμού της Μάικροσοφτ. Πάει το κορίτσι. Μόλις απογαλακτίσθηκε από το κρατικοδίαιτο παρασιτικό μοντέλο: έχασε μία καλή καριέρα στο χρεωκόπο ελληνικό δημόσιο.
***
Γιατί προβάλλουμε αυτούς τους ανήσυχους Έλληνες, θα πείτε. Στη συνέχεια θα διαπιστώσετε και τι κοινό τους συνδέει. Πάντως, το λιγότερο που κάνουμε εδώ είναι η διαφήμιση των άξιων προσπαθειών τους, ώστε να βοηθηθούν να επιτύχουν τώρα που ξεκινάνε. Το μείζον είναι να λειτουργήσουν ως πρότυπο. Να ζηλέψουν κάποιοι άλλοι τις μεθόδους, τις ιδέες και την επιτυχία τους. Είπαμε. Από τα κάτω μόνο μπορεί να αρχίσει η αντίσταση κατά της εθνικής αφασίας.
Αυτό είναι μία ελάχιστη αντίσταση κατά ΤΟΥ Συστήματος που θέλει μόνο υπάκουους πελάτες. Να του δίνουν ψήφο και να τους δίνει αραχτή επιδότηση, σουρωτική κάθε φιλόδοξης ανησυχίας σε όλους τους τομείς και κλάδους του δημιουργείν. Και όποιος δεν είναι δικό μας παιδί, μαύρη μαρμάγκα που τον έφαγε.
Ο χαζός λογισμότυπος και η μοιραία παρεξήγηση
Κάτι δεν πάει καλά τόσα χρόνια. Και δεν είναι οι τοκογλύφοι, φυσικά. Είναι η εθνική αβελτηρία που έχει εγκολπώσει ο τσιφτετέλληνας στο λογισμικό του και που τον έχει καταστήσει άχρηστο, ανίκανο ακόμα και να αυτοεξυπηρετηθεί.
Κι εδώ, με αυτό το κείμενο, συνεχίζουμε να προβάλουμε την εθνική αντίσταση απέναντι σε αυτό το άθλιο στάτους κβο ΤΟΥ Συστήματος. Σήμερα θα αποπειραθούμε να αναδείξουμε την παθολογοανατομία αυτής της στραβωμάρας και της θεραπευτικής εθνικής αντίστασης από τα κάτω.
Τι πάθαμε, λοιπόν, εδώ και λίγες δεκαετίες; Πάθαμε μία μοιραία παρεξήγηση. Ταυτίσαμε ανωφελώς την (wannabe πλέον) εξυπνάδα του Οδυσσέα (που ούτως ή άλλως είχαμε χάσει μέσα από το πέρασμα των χρόνων, της δουλείας και των πολιτιστικών επιμειξιών) με την κουτοπονηριά του Καραγκιόζη, που εντωμεταξύ έγινε νέο εθνικό πρότυπο. Αυτή η ταύτιση οδήγησε σε μοιραία αποτελέσματα.
Και για να μην μιλάμε για αλλοίωση στον γονότυπο της σκέψης μας, αναφερόμαστε στον λογισμότυπο που έπαθε μεγάλο στραπάτσο. Υποχώρησε δραματικά, λοιπόν, ο Οδύσσειος λογισμότυπος απέναντι στην διαρκή κυριαρχική πίεση που του άσκησε ο Καραγκιόζειος λογισμότυπος, τόσο που σπάνια ανιχνεύεται πια.
Υπάρχουν ελάχιστοι μειονοτικοί φορείς του Οδύσσειου λογισμότυπου που ζουν ανάμεσα στους πλειονοτικούς υπερήφανους και ακσιοπρεπείς φορείς του Καραγκιόζειου λογισμότυπου. Και απέναντι σε αυτή την παρεξήγηση και την παρενέργειά της, οι γιατροί το φάρμακο δεν ημπορούν να βρούνε. Το μόνο που μπορεί να προταθεί είναι η επανενίσχυση του σήματος των αληθινών στοιχείων Οδύσσειου λογισμότυπου. Δηλαδή πιάσ’ το αβγό και κούρευ’ το.
Τη συνέχεια τη φαντάζεστε και τη βλέπετε τριγύρω μας. Στο περιβάλλον της διαχρονίας των χρεωκοπιών, στη δημόσια και ιδιωτική σφαίρα του καθ’ ημάς ισλάμ, σε όσα διεκτραγωδούνται στους οντάδες μας, στα πολιτικοδημοσιογραφικά πάννελς. Στο κράτος δικαίου που δεν θεσμίζουμε, στην άνθιση του πελατειακού εθνολαϊκισμού, στη φτώχεια και τη δυστυχία που τρώει μοιραία ο ευκολόπιστος λαϊκισμένος λαός, στο αποτυχημένο έθνος που είμαστε.
Κάλλας, Σεφέρης, Ελύτης, Ρίτσος, Λειβαδίτης, Χατζιδάκις, Θεοδωράκης, Σαββόπουλος, Ωνάσης, Τσαρούχης, Αγγελόπουλος, Vangelis Παπαθανασίου και πόσοι άλλοι μεγάλοι ακόμα που πρόκαναν να διαθέτουν Οδύσσειο λογισμότυπο… Ολοένα και λιγοστεύουν και ολοένα λιγότεροι καινούργιοι εμφανίζονται για να ανανεώσουν το χαρμάνι…
Έχουμε πλέον το βρακί της Μενεγάκη, τον Λαυρέντη Τσακνή, τον Ρέμο, Βέρτη, Πλούταρχο και άλλους αγωνιστές. Ψωμιάδη και Λεουτσάκο, την κυρία Κοζομπόλη Παναγιώτα με τους ψεκαζμούς και τα κατασκοπευτικά ελικοφόρα κολεόπτερα. Στάθη Παναγούλη, Σακοράφα, Κουρουμβλή και Πριμικήρη. Και λοιπά στελέχη του Ποικιλόχρου Ακροδεξιού Φαινομένου, που, πλαισιωμένα από τα τάγματα εφόδου ναζί και αντεξουσιαστών, αναπληρώνουν φιλότιμα το κενό. Ο Καραγκιόζειος λογισμότυπος είναι φιλότιμος και αναπτύσσεται σαν τα κουνέλια.
Το επιτακτικό δίλημμα
Μπορεί και να φταίει το πνεύμα Μπαλκάν Κομμουνίστ του κυρίου Μπαλτά. Μπορεί την αριστεία ο αντί – Ντίσνεϋ Καραγκιόζειος λογισμότυπός μας να έμαθε να τη μισεί μαζί με τον Οδύσσειο λογισμότυπο. Έτσι, κι εμείς οι πειραγμένοι απόγονοι του Αριστοτέλη, τον οποίο αξιοπρεπώς χαρίσαμε στους κουτόφραγκους, αγαπάμε μόνο το καθ’ ημάς εθνικό ισλάμ και τον άξιο Καραγκιόζειο λογισμότυπό του… Κάτι δεν καταλαβαίνεις;
Οπότε ποιος να σκεφτεί να καινοτομήσει; Ποιος να χρειαστεί να μοχθήσει για το κατιτίς παραπάνω που θα του δώσει διάκριση δια της ευγενούς άμιλλας; Γιατί να πάρουμε χαμπάρι ότι αυτό ακριβώς το Μπαλκάν πνεύμα Μπαλτά είναι που έστησε την λογική της ήσσονος προσπάθειας; Πώς να αντιληφθούμε ότι ΤΟ Σύστημα το «αριστερο»δεξιό σαράντα χρόνια τώρα πριονίζει την αξιοκρατία ακριβώς μέσα από την ραγδαία ανάπτυξη του Καραγκιόζειου εις βάρος του Οδύσσειου λογισμότυπου;
Γιατί να είμαι καινοτόμος, επιμελής, διεισδυτικός, ερευνητικός, πρωτοπόρος, άμα έχω Μπάρμπα στην Κορώνη που όλα τα αλέθει; Γιατί να προσπαθήσω περισσότερο, αφού μου φτάνει το λιγότερο; Γιατί να ξεβολευτώ από την απόχη των παλιών κομμάτων της αρπαχτής και της αραχτής πελατείας, όσο ακόμα και τώρα μου υπόσχονται (με ένα άρθρο κι ένα νόμο) επάνοδο στον λάγνο ψευδοπαράδεισο του 2009;
Από τα κάτω, λοιπόν, θα λειτουργήσει το δίλημμα λυτρωτικά. Αναρωτιόμαστε και επιλέγουμε. Μήπως ήταν ψευδοπρόβλημα και τζάμπα ο εγκλωβισμός μας στην αντίθεση μεταξύ Καλών και Κακών, που όλοι τους ήταν ΤΟ Σύστημα της αρπαχτής και της αραχτής οπισθοδρόμησης; Σιγά σιγά πια όλοι το βλέπουν καθαρά.
Αφού ήτανε ίδιος ο πελατειακός εθνολαϊκισμός των εκάστοτε Καλών με εκείνον των εκάστοτε Κακών, γιατί να μην το πάρουμε αλλιώς; Τι είχε να χωρίσει ο Ψωμιάδης με τον Λεουτσάκο; Τι η Κοζομπόλη με την Θεανώ Φωτίου; Τι ο Νίκος Φωτόπουλος με τον Γιάννη Μανώλη; Τι ο Τσίπρας με τον Σαμαρά; Μα όλα αυτά τα γκρέμλινς την ίδια πελατεία παλεύουν να διασώσουν εις βάρος της κοινωνίας…
Οπότε, τι να διαλέξουμε από τι; Ποια να είναι τα πρότυπά μας; Δυναμικός καινοτόμος Οδυσσέας; Ή στατικός μοιρολάτρης Καραγκιόζης; Έλληνας ή Ραγιάς; Εύστροφη ερευνητική πιονέρικη αριστεία; Ή κουτοπόνηρη αραχτή μίζερη μετριότητα; Παρασιτισμός ή δημιουργική αξιοκρατία; Ανοιχτή ή κλειστή κοινωνία;
Ποιο μήνυμα / πρότυπο θα αφήσουμε να επηρεάσει τις επόμενες γενιές, λοιπόν, που θα κληθούν να περιμαζέψουν τα ερείπια που τους αφήνουμε αποσυρόμενοι;
Παναρίτη, Πριμικήρης και Μητρόπουλος
Πολλά ακούστηκαν για την Παναριτιάδα, ας μην επανερχόμαστε. Λίγα μόνο να πούμε. Δεν τους έφταιγαν οι αμνημόνευτες αντιφατικές συμπεριφορές της κυρίας Παναρίτη, δεν σημείωσαν τις ενδεχόμενες τεχνικές γνώσεις της για τη συγκεκριμένη θέση.
Εκείνο που μόνο ξέρει να προσέχει η αντιμνημονιακή ευήθεια των ξυλοσχιστών και εκδοροσφαγέων νέων θεματοφυλάκων ΤΟΥ Συστήματος είναι άλλο. Ότι μέσα στις εναλλασσόμενες βερσιόν της πολιτικής της έκφρασης, η κυρία Παναρίτη κάποτε υπήρξε και «μνημονιακή». Οπότε…
Και φυσικά, όπως είπε στον ΣΚΑΪ ο κυρ Πριμικήρης, δεν είχε (και θα έπρεπε να έχει) κολλήσει αρκετές αφίσες η κυρία Παναρίτη, ώστε να δικαιούται να αναλάβει τέτοιο πόστο… Νάτο το κουφέτο, λοιπόν!
Ο ορισμός της ξεδιάντροπης, ξελιγωμένης, πελατειακής ανταποδοτικότητας που είναι κυρίαρχη στα μπουλούκια του καθ’ ημάς μπαλκανικού ισλάμ! Δικαίωμα στην πελατειακή ευωχία έχουν μόνο οι τυφλίτες αφισοκολλητές, αυτοί που μάθαμε σαράντα χρόνια να λέμε «αγωνιστές».
Ας αντιπαρέλθουμε το δηλητηριώδες ερώτημα: Τώρα που οι πικραμένοι αντιμνημονιακοί θα γίνουν όλοι μνημονιακοί, πώς θα διαχειριστούν τη μνήμη του ζητήματος της «μνημονιακής» Παναρίτη;
Και ο κυρ Αλέξης Μητρόπουλοςπήγε κάπως να πάρει το μέρος της Παναρίτη αλλά γλίστρησε αλλού. «Η Κοινοβουλευτική Ομάδα ίσως είναι το τελευταίο καταφύγιο του λαού για να στείλει ένα πατριωτικό μήνυμα στους δανειστές». Να, λοιπόν, άλλη μία καλή αφορμή για να επαναπροσδιορίσουμε τι εστί πατριωτικό, κύριε Μητρόπουλε.
Ποιοι είναι οι πατριώτες και ποιοι οι αγωνιστές;
Η Στέλλα Φωτιάδη χορεύει και χορογραφεί υπέροχα. Δεν ξέρουμε αν θα γίνει μία άλλη Μάγια Πλισέτσκαγια (άραγε, από τα ποιητικά τα χέρια της εμπνεύστηκε η Στέλλα την χορογραφία «Hands»;) ή Μαργκότ Φοντέϋν ή Μάρτα Γκραίηαμ. Ούτε και αν θα χορογραφήσει καλύτερα από τον Μωρίς Μπεζάρ. Δεν έχει σημασία. Εκείνο που μετράει είναι ότι αυτή και η παρέα της αγωνίζονται, μέσα σε ένα τόσο αντίξοο περιβάλλον, να δημιουργήσουν λίγο λίγο ένα αξιόλογο έργο, με οδηγό το όνειρο για κάτι ολοένα και καλύτερο.
Μόνο έτσι έχει νόημα ο όρος αγωνίζομαι, τον οποίο σφετερίζονται και έχουν ακυρώσει επί δεκαετίες όλα τα παρτάλια των κομματικών στρατών, οι σμπίροι του πελατειακού παρακράτους. Αυτοί είναι «αγωνιστές» που δίνουν αφισοκόλληση και αναμένουν το αντίτιμο στο πλαίσιο της πελατειακής ανταποδοτικότητας. Αυτοί βγαίνουν στους δρόμους για «αγωνιστικές» εκδηλώσεις, που σε τελική ανάλυση είναι δράσεις υπέρ ΤΟΥ Συστήματος που φροντίζει τους πελάτες του.
Ε, το λοιπόν, ας τελειώνει αυτό το μεγάλο ψέμα της Μεταπολίτευσης. Ας σβηστεί η λέξη «Αγωνιστής», όπως την ξέραμε τότε που ήταν το έντυπο της Νεολαίας ΠΑΣΟΚ. Αγωνιστές είναι η Στέλλα Φωτιάδη με τους συνεργάτες της. Αγωνιστές είναι οι μικροπαραγωγοί, τα προϊόντα των οποίων προωθεί με εμπνευσμένο τρόπο ο επίσης αγωνιστής Κωνσταντής Ροκόφυλλος. Αγωνιστής είναι και ο Αχιλλέας Γραβάνης.
Ο Πελατειακός Εθνολαϊκισμός που μας έφερε ως εδώ είναι που μας κάνει να «πεθαίνουμε σα χώρα». Οι ελάχιστοι Κωνσταντήδες και οι Στέλλες και οι Αχιλλείς είναι που αντιστέκονται σε αυτό τον αργό θάνατο τόσα χρόνια. Ζωή είναι η δημιουργία, θάνατος είναι το βαθύ αφασιακό κάθισμα μπρούμυτα μεσ’ στο τέλμα.
Ποιος είναι, λοιπόν, ο πατριώτης; Οι θιασώτες της ζωής με τη δημιουργικότητά τους είναι που μόνο μπορούν να αναστήσουν την πατρίδα. Όχι τα παρτάλια του εθνολαϊκισμού που την πνίγουν τραβώντας την με τον γάντζο της αδημιουργικής αφασίας προς τον πάτο. Πατριωτισμός είναι η δημιουργικότητα σε πρωτογενές προσωπικό επίπεδο που συντίθεται μαζί με εκατομμύρια άλλες ομόλογες, χτίζοντας μία δυνατή πατρίδα, ικανή να παρέχει τον υλικό και πνευματικό πλούτο της στο λαό της. Αυτό να πείτε στον λαλίστατο κ. Μητρόπουλο.
Είναι αυτό που θα λέγαμε «Ομπρός, οι δημιουργοί, την αχθοφόρα ορμή σας!». Αξίζει να στηρίζουμε τέτοιους πραγματικούς πατριώτες-αγωνιστές. Αυτοί θα σπρώξουν με γόνα και με στήθος, να βγάλουν από τη λάσπη και από το γαίμα το εθνικό κάρο με την άρρωστη κοινωνία μας. Πώς; Παράγοντας πλούτο υλικό και πνευματικό, ηθικό και αισθητικό, ως επιχειρηματίες, ως καλλιτέχνες, ως δάσκαλοι, ως ενεργοί πολίτες.
Αυτοί με το έργο τους θα απομονώσουν στη γωνία τούς παρασιτικούς «αγωνιστές» ΤΟΥ Συστήματος της Εθνολαϊκιστικής Δεξιάς και «Αριστεράς», των Ψωμιάδηδων και των Πριμικήρηδων, το οποίο πάλι έφερε τη χρεοκοπία και προκάλεσε εθνική κρίση. Από αυτούς και από μας που θα τους στηρίξουμε, θα εξαρτηθεί το αν και πώς θα τελειώσει αυτή η νέα βαθιά κρίση που περνάμε. Δεν ξέρουμε τίποτε για αυτό το αν και πώς. Μπορεί να είμαστε μόνο στην αρχή της ή στη μέση ή στο τέλος της, ανάλογα με τη δυναμική ή όχι παρέμβαση που θα κάνουμε, αν θα της αντισταθούμε ή όχι.
Η Αυτοΐαση θέλει δουλειά πολλή
Πλανώνται οικτρή πλάνη όσοι εκσυγχρονιστές, κρίνοντας εξ ιδίων, αποφαίνονται ότι είμαστε χώρα δυτική. Ο αείμνηστος Καραμανλής προφανώς ήξερε ότι δεν ανήκομεν εις την Δύσιν. Ένα Πίουμ Ντεζιντέριουμ είχε εκδηλώσει τότε ο άνθρωπος. Και φυσικά με αγάπη προσπαθούσε να μας σπρώξει στο κενό, για να διακτινιστούμε και να περάσουμε βολονταριστικά απέναντι στον κόσμο των προχωρημένων εθνών. Παρομοίως αργότερα και ο Σημίτης. Το ήθελαν, δεν το είχαμε, όμως. Έπρεπε και να δουλέψουμε γι’ αυτό. Και δεν γουστάραμε.
Μία πάγια διαφωνία με κάποιους υπεραισιόδοξους μάς ανέσυρε το εξαιρετικό πάλι ενθάδε άρθρο του Θάνου Τζήμερου «Αντωναλέξης Τσιπραμαράς». Ως μόνο αδύναμο σημείο της ανάλυσής του θεωρούμε τη διαφαινόμενη εκτίμηση ότι έρχεται άμεσα η αναδιάταξη του πολιτικού σκηνικού. Μα ποια κοινωνία θα υποστηρίξει κάτι τέτοιο;
Ας μην υποτιμάμε το γεγονός πως ακριβώς ο Οδυσσέας είναι απόλυτη μειονότητα απέναντι στον πλειονοτικό Καραγκιόζη. Θέλει δουλειά πολλή για να πεισθούν οι τσιφτετέλληνες να κάνουν συστηματική αυτοΐαση και να αναμεταστοιχειωθούν πάλι στον Οδυσσέα που «γενετικά» κοιμάται εντός τους.
Γιατί και η κυρίαρχη σήμερα προνεωτερική Ελλάδα έχει μέσα της ευρωπαϊκή Οδύσσεια μειονότητα, που μάχεται αγωνιστικά και πατριωτικά την φοβική και εσωστρεφή μπαλκάν πλειονότητα. Το έως πότε άραγε θα χάνει, είναι ένα ευγενές ερώτημα. Αλλά ποια δυναμική θα φέρει την ανατροπή, με δεδομένους τους υπάρχοντες συσχετισμούς, είναι το άλλο σκληρό ερώτημα επίσης. Θέλει δουλειά πολλή για να ενισχυθεί αυτή η δυναμική.
Υ.Γ. Το Χορευτικό Γεγονός «Hands / Χέρια»
Πάμε σε μία από τις τέσσερις παραστάσεις τους στο Θέατρο OLVIO για να τους ενισχύσουμε ηθικά και υλικά.
Μία παράσταση σύγχρονου χορού της ομάδας Still Pilgrim Paradox με ζωντανή πρωτότυπη μουσική από τους Empty Frame.
Τρεις χορευτές και έξι μουσικοί επί σκηνής. Αλληλεπιδρούν, συνομιλούν, αφηγούνται, διεκδικούν.
Η ανάγκη για ανθρώπινη επαφή, για συνοδοιπόρους, για ακροατές μέσα από την αέναη επικοινωνία του σώματος με τους ήχους.
Χορογραφία: Στέλλα Φωτιάδη
Δημιουργία και ερμηνεία: Μαίρη-Φώφη Ανέστου, Αλέξης Φουσέκης, Στέλλα Φωτιάδη
Ζωντανή πρωτότυπη μουσική: Empty Frame
Κοστούμια: Βασιλική Τζούτη
Σχεδιασμός φωτισμού: Παναγιώτης Μανούσης
Ηχοληψία: Στέφανος Δουβίτσας
Παράλληλη έκθεση φωτογραφίας της Λήδας Τουλουμάκου.
Δεν υπάρχει χειρότερη κατάντια από την ανοικτή «διαπαιδαγώγηση» της κοινωνίας στην παρανομία και στον χρηματισμό. Η κυβέρνηση έχει ευθύνη και πρέπει να την αναλάβει
16°
