Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ αλώνει ταχύτατα και δίχως ουσιαστική αντίσταση το κράτος, γεμίζοντάς το με κομματικούς της μουτζαχεντίν ή συγγενείς της. Εκβιάζει τον Τύπο με υπερβολικές οικονομικές αξιώσεις για να τον ελέγξει ή να τον αφανίσει και ανασυντάσσει την κομματική της ΕΡΤ. Αποδιοργάνωνει την Παιδεία γυρίζοντάς τη δεκαετίες πίσω, σε ένα αναχρονιστικό, περίκλειστο εκπαιδευτικό σύστημα, με εμφανή στόχο το συστηματικό ιδεολογικό έλεγχο της νέας γενιάς.
Παλαιοκομμουνιστικοί ή επιτηδευμένοι δραχμολάγνοι πόλοι της σπρώχνουν ενσυνείδητα τη χώρα εκτός Ευρώπης, σε περαιτέρω φτωχοποίηση, ώστε από απελπισία να αποδεχθεί ως αναγκαίο κακό την για χρόνια ποθούμενη «καθεστωτική» αλλαγή. Μόνη στον κόσμο η δύσμοιρη Ελλάδα αφιερώνει τις ελάχιστες κοινωνικές και πολιτικές της δυνάμεις για την ανάσταση ενός ιστορικά αποτυχημένου, κρατικίστικου κοινωνικο-οικονομικού μοντέλου του προηγούμενου αιώνα. Ένα κυβερνητικό συνονθύλευμα από καλοζωισμένους αστούς καριέρας, ιδεοληπτικούς παλαιομαρξιστές και συνωμοσιολόγους ακροδεξιούς διαφεντεύει τη χώρα στη δυσκολότερη σύγχρονη ιστορική της συγκυρία. Η ημιμάθεια και η ιδεοληψία τους δεν τους επιτρέπουν να διαμορφώσουν μια καινοτόμο, νέα πολιτική πρόταση για την έξοδο από την κρίση και το μέλλον της χώρας, γι’ αυτό τσαλαβουτούν στις γνωστές τους παρωχημένες και ιστορικά αποτυχημένες παλαιομαρξιστικές προσεγγίσεις του προηγούμενου αιώνα. Το βασικό του όπλο καθήλωσης της απελπισμένης κοινωνίας είναι ο εθνικός διχασμός και ο σταλινικού τύπου εκφοβισμός των πολιτικών αντιπάλων, στην κοινωνία, στη Βουλή. Περίτρανο παράδειγμα η ανεκδιήγητη πρόεδρός της.
Η αντίσταση σε αυτή την επικίνδυνη οπισθοδρόμιση της χώρας είναι δειλή και ελάχιστα αποτελεσματική. Οι φιλελεύθερες, δημοκρατικές δυνάμεις, απαξιωμένες στην κοινωνία λόγω πρότερου άτιμου βίου και με προκλητικά ανύπαρκτη διάθεση ανανέωσης, εκφέρουν έναν παλαιοκομματικό λόγο βυθισμένες στα εγωκεντρικά, πελατειακά τους σύνδρομα. Ελάχιστοι πολίτες, πέρα από τους οπαδούς τους, τους ακούν. Οι ηγετικές τους δυνάμεις δεν διανοούνται να κάνουν ένα βήμα πίσω, διευκολύνοντας και οργανώνοντας την τόσο αναγκαία ανανέωση των κομμάτων τους σε πρόσωπα και ιδέες, όπως η κοινωνία απαιτεί και όπως προτάσσει η ιστορική, πατριωτική τους υποχρέωση. Επιπλέον, λόγω της απελπισμένα άκριτης κοινωνικής υποστήριξης στους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, αποφεύγουν την αντι-λαϊκιστική αντιπολίτευση. Έχουν μέσα στο DNA τους το πολιτικό κόστος. Έχουν μάθει να καβαλούν το κύμα της κοινωνικής αντίδρασης. Αυτό δεν έκαναν και μετά τις πρόσφατες Ευρωεκλογές, μεταλλαγμένοι πλέον σε αντι-μνημονιακούς και σε πρώιμες «success stories»;
Η χώρα χρειάζεται επειγόντως ανανέωση του πολιτικού συστήματος. Χρειάζεται καταρχάς μία σύγχρονη κεντροδεξιά παράταξη. Η παρωχημένη λαϊκή Δεξιά του κ. Σαμαρά δεν έχει μέλλον. Τα νέα στελέχη της ΝΔ με σαφή ευρωπαϊκό κεντροδεξιό προσανατολισμό (Κ. Μητσοτάκης, Ν. Δένδιας, Ν. Μπακογιάννη κ.λπ.) έχουν ιστορική ευθύνη να προχωρήσουν μπροστά, μέσα ή έξω από το κοινωνικά συρρικνούμενο κόμμα τους. Το ΠΑΣΟΚ έχει πλήρως απαξιωθεί, παρά τον ουσιαστικό και χρήσιμο σημερινό λόγο του κ. Βενιζέλου. Κανείς πλέον δεν το ακούει, ακόμη και στα πολλά σωστά που λέει. Εάν επιδιώξει μία παλιοκομματική ανανέωση (Φ. Γεννηματά, Α. Λοβέρδος, Κ. Σκανδαλίδης) απλώς θα διασφαλίσει την έξοδό του από την επόμενη Βουλή και την είσοδό του στην ιστορία. Οι μόνες επιλογές του είναι η ουσιαστική ανανέωση σε επίπεδο αρχηγού και κορυφαίων στελεχών ή οι πρωτοβουλίες των στελεχών του για συμμετοχή σε ένα νεοδιαμορφούμενο κεντροδεξιό ή κεντροαριστερό φορέα.
Το Ποτάμι συγκεντρώνει τις περισσότερες πιθανότητες να αποτελέσει τον πόλο ενός νέου φιλο-ευρωπαϊκού κεντρώου μεταρρυθμιστικού πολιτικού φορέα. Δεν έχει ακόμη υποστεί τη φθορά της εξουσίας και έχει πλαισιωθεί από φρέσκους στην πολιτική, αξιόλογους στον επαγγελματικό τους χώρο πολίτες που συζητούν με την κοινωνία. Η ιστορική του όμως ευκαιρία να παίξει το ρόλο αυτό απαιτεί σαφή μηνύματα προς τους πολίτες αλλά και προς το πολιτικό σύστημα. Χρειάζεται οργανωτική ωρίμανση, σαφείς και όχι μόνο οραματικές κυβερνητικές προτάσεις, ικανό αριθμό άξιων πολιτικών στελεχών σε όλη την επικράτεια, και βέβαια θαρραλέες και γενναιόδωρες πολιτικές πρωτοβουλίες συνεργασίας. Ο κ. Θεοδωράκης δεν έχει την πολιτική εμπειρία των αλλών αρχηγών, έχει όμως μία ισχυρή βιωματική πολιτική σχέση με την κοινωνία και προσωποποιεί τον άφθαρτο, φρέσκο, επιτυχημένο επαγγελματικά πολιτικό της προσφοράς που αναζητούν οι πολίτες σήμερα. Ακριβώς γι’ αυτούς τους λόγους οι προσδοκίες των πολιτών και οι ευθύνες του για το μέλλον πολιτικό συστήμα είναι αυξημένες.
Είναι περισσότερο από εμφανές επίσης ότι η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών (75%) είναι αντίθετη με τους ιδεοληπτικούς, τυχοδιωκτικούς πειραματισμούς της αριστεροακροδεξιάς κυβέρνησης της πολιτικής ναφθαλίνης. Θέλει την Ελλάδα στην Ευρώπη. Aλλά, απογοητευμένη από τους προηγούμενους και εξουθενωμένη απο την κρίση, παρακολουθεί μουδιασμένη, ευελπιστώντας στη «σύνδεση» της κυβέρνησης με τον ορθολογισμό και τη μεταρρυθμιστική υπευθυνότητα. Όμως, ακόμη κι εάν πρόσκαιρα αυτό συμβεί με την «απελπισμένη» υπογραφή μιας συμφωνίας με τους εταίρους, οι τρεις μήνες στην εξουσία έδειξαν ότι μάλλον η κυβέρνηση θα συνεχίσει να κωλυσιεργεί, αποφεύγοντας να εφαρμόσει μεταρρυθμίσεις που δεν τις πιστεύει ιδεολογικά ή δεν τις επιθυμούν οι πολιτικοί πελάτες της. Οι πολυδιαφημισμένες, πολυαναμενόμενες, πολυπόθητες «κωλοτούμπες» της στοχεύουν κυρίως το ευρωπαϊκό κοινό και όχι την ουσία της πολιτικής. Κινδυνεύει έτσι η κοινωνία να «ξυπνήσει» σε έναν αδιανόητο εφιάλτη. Όταν βέβαια από φόβο, από απελπισία, αφήνεις τη ζωή σου στα χέρια εμφανώς ασυντόνιστων και δίχως πρόγραμμα ημιμαθών μάγων, υφίστασαι μοιρολατρικά και τα επίχειρά τους.
Η μόνη ουσιαστική, προς το παρόν, αντίσταση στην «καινοτόμο» εθνικολαϊκιστική, αριστεροακροδεξιά κυβέρνηση προέρχεται κυρίως από τη φιλελεύθερη, δημοκρατική Ευρώπη. Η ελπίδα είναι το επικείμενο σοκ να ξυπνήσει τις αληθινά προοδευτικές, παραγωγικές εγχώριες κοινωνικές δυνάμεις που υπάρχουν σε όλα τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου και που κρατούν το όποιο ελληνικό εποικοδόμημα έχει διασωθεί ακόμη στα πόδια του. Υπάρχουν και ρέουν διστακτικά στο background. Η ελπίδα είναι να αναδειχθούν ως κυρίαρχες έγκαιρα και όχι post-mortem…
Υ.Γ. Το κείμενο αφιερώνεται στον αποδημήσαντα φίλο Χρήστο Νικολάου, πρώην Πρύτανη του Πανεπιστημίου Κρήτης, σαν ελάχιστος φόρος τιμής σε έναν αληθινό μεταρρυθμιστή στην Επιστήμη, στην Παιδεία, στην καινοτόμο οικονομία.
7°
