Τα… υφεσιακά μέτρα και η αφασιακή στάση

Δεν σταματούν τα κυβερνητικά στελέχη να επαναλαμβάνουν συνεχώς ότι δεν θα δεχθούν υφεσιακά μέτρα. Και εννοούν προφανώς ότι δεν θα δεχθούν περικοπές κεκτημένων, υποστηρίζοντας πως αν αφαιρεθούν χρήματα από την οικονομία, αυτό θα έχει δυσμενείς επιπτώσεις στην ανάπτυξη της χώρας.

Με αυτή τη λογική η κυβέρνηση θεωρεί υφεσιακό μέτρο και απορρίπτει την κατάργηση των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων, που δεκάδες χιλιάδες συμπολίτες μας μπορούν και απολαμβάνουν παρά τη χρεοκοπία της χώρας. Έχει επαρκώς αναλυθεί ότι μεγάλο μέρος του δημόσιου χρέους προήλθε από τη χρηματοδότηση του ασφαλιστικού συστήματος. Αυτό δεν έγινε για να υποστηριχτούν τα αδύναμα στρώματα, που λαμβάνουν συντάξεις φτώχειας, αλλά για να δίνονται πρόωρες και μεγάλες συντάξεις σε προνομιούχες ομάδες συμφερόντων. Ας δούμε αν κατάργηση των πρόωρων συντάξεων είναι υφεσιακό μέτρο ή όχι.

Είναι βέβαιο ότι στο ελληνικό κράτος δεν περισσεύουν χρήματα και ότι δεν έχει άλλες πηγές εσόδων εκτός από τη φορολογία και τον δανεισμό. Ακόμη και αν η κυβέρνηση συλλάβει τη φοροδιαφυγή δεν θα έχει τη δυνατότητα να ικανοποιήσει τους πάντες και θα πρέπει να βάλει προτεραιότητες. Τι είναι λοιπόν πιο αναπτυξιακό, να μοιράζονται συντάξεις στους πενηντάρηδες ή να ενισχυθεί το πρόγραμμα δημόσιων επενδύσεων;

Οι δημόσιες επενδύσεις περιλαμβάνουν κυρίως αναπτυξιακά έργα και περικόπτονταν συνεχώς από τις προηγούμενες κυβερνήσεις για να διασωθούν, όσο γινόταν, συντεχνιακά προνόμια. Με την περικοπή των δημοσίων επενδύσεων χάθηκαν χιλιάδες θέσεις εργασίας, για τη διάδοση των οποίων κανείς δεν έδωσε τον παραμικρό αγώνα. Στη Ελλάδα της κρίσης θυσιάστηκε το παραγωγικό κομμάτι της οικονομίας για να διασωθεί το παρασιτικό.

Οι δημόσιες επενδύσεις πέρα από τις άμεσες θέσεις εργασίας που προσφέρουν, συντηρούν και πολλές επιχειρήσεις προμηθευτών που συμμετέχουν στα έργα. Κυρίως όμως βελτιώνουν τις υποδομές της χώρας και αυτό εκτός από την εξυπηρέτηση των κατοίκων βοηθά και στην προσέλκυση ιδιωτικών επενδύσεων. Έτσι τα αναπτυξιακά αποτελέσματα πολλαπλασιάζονται.

Για την κυβέρνηση οι πρόωρες συντάξεις είναι προτιμότερες από τις παραγωγικές επενδύσεις και τις νέες θέσεις εργασίας. Πρόκειται για έναν ακραίο αριστερό συντηρητισμό. Το καθεστώς προνομίων που διαμορφώθηκε από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ τις προηγούμενες δεκαετίες πρέπει να διατηρηθεί, γιατί προσφέρει υποστήριξη στη νέα κυβέρνηση.

Με την ίδια λογική η κυβέρνηση προστατεύει, στο όνομα της πρώτης κατοικίας, πλούσιους δανειολήπτες που δεν εξοφλούν τα δάνειά τους. Μάλιστα τους τελευταίους μήνες τα κόκκινα δάνεια αυξήθηκαν παρότι η οικονομία πήγε καλύτερα. Τα περί σεισάχθειας έκαναν πολλούς να μην πληρώνουν, αν και θα μπορούσαν. Οι τράπεζες, που κύριος μέτοχός τους είναι το κράτος, αν δεν εξοφληθούν τα παλιά, δεν μπορούν να δώσουν νέα στεγαστικά και επιχειρηματικά δάνεια. Έτσι πάλι ο παρασιτισμός υπερισχύει της παραγωγικής εργασίας και η ανάπτυξη υπονομεύεται.

Αντίστοιχα προτιμώνται για επαναπρόσληψη οι διορισμένοι από το πελατειακό σύστημα και όχι νέοι με προσόντα που πέτυχαν στους διαγωνισμούς του ΑΣΕΠ και θα μπορούσαν να βοηθήσουν στο να γίνει το δημόσιο πιό λειτουργικό και παραγωγικό. Η κυβέρνηση προτιμάει σε όλους τους τομείς να ικανοποιήσει τους πελάτες, παρά να φροντίσει για την ανάπτυξη και τη μείωση της ανεργίας.

Όμως η ανάπτυξη φρενάρει κυρίως από την αβεβαιότητα για το μέλλον της χώρας. Κανείς δεν επενδύει σε μια χώρα που δεν είναι ξεκάθαρο πού θα ανήκει στους επόμενους μήνες. Κανείς δεν επενδύει σε μια χώρα που οι υπουργοί της κάθε μέρα κάνουν αντιφατικές δηλώσεις για να συμβιβάσουν τη ιδεοληψία τους με την πραγματικότητα. Κανείς δεν επενδύει σε μια χώρα που οι υπουργοί της απειλούν να στείλουν τζιχαντιστές στους εταίρους της.

Η κυβέρνηση ονομάζει υφεσιακά μέτρα, μεταρρυθμίσεις που είναι δίκαιες και παραγωγικές. Από την άλλη βρίσκεται μέσα σε μια διαρκή αφασία. Αφασία, σύμφωνα με τα λεξικά, έχουμε όταν ένα άτομο δεν μπορεί να χειριστεί τον λόγο που είναι το κύριο μέσο του ανθρώπου για να επικοινωνήσει με το περιβάλλον του. Στην περίπτωση της αφασίας το άτομο δεν μπορεί να μιλήσει, να αποδίδει το σωστό νόημα στις λέξεις, να κατανοεί αυτά που ακούει.

Η κυβέρνηση για να πετύχει την παραπλάνηση των πολιτών αναπτύσσει μια μεγάλη επικοινωνιακή επίθεση. Δείχνει τρομακτική επιμονή στις μετονομασίες των διαδικασιών επιτήρησης. Τα δίνει όλα στη διαχείριση των συμβολισμών και των εντυπώσεων, φθάνοντας σε σημεία γελοιότητας όπως οι συναντήσεις με τους ελεγκτές στα δωμάτια των ξενοδοχείων.

Όλα αυτά τα πληρώνει η παραγωγική Ελλάδα που ασφυκτιά από την έλλειψη ρευστότητας και σταθερότητας. Αλλά η κυβέρνηση έχει το μυαλό της στους πελάτες του πολιτικού συστήματος και στην επικοινωνιακή διαχείριση του αδιέξοδου στο οποίο βρέθηκε. Δεν κατανοεί τις πραγματικές ανάγκες της οικονομίας και των πολιτών και δεν μπορεί να διαχειριστεί τα πραγματικά προβλήματα. Αυτή ακριβώς είναι η αφασία της. Και αντί για δήθεν υφεσιακά μέτρα καταλήγουμε στην αφασιακή στάση.