Καταστροφική ανάδελφη ακροδεξιά εθνική μοναξιά

Ο κ. Τσίπρας από το Παρίσι στις Βρυξέλλες αγωνίζεται για το καλύτερο. Ο κ. Πισσαρίδης χτες μίλησε για «διπλό νόμισμα», πρώτη φορά ακούγεται σοβαρά τέτοιο τρομακτικό σενάριο από ένα νομπελίστα. Αλλά εδώ το πανηγύρι στο Δίστομο συνεχίζεται. Δεν υπάρχει σωζμός για το έθνος. Είναι απλό το γιατί.

Κορόιδο το «Ανάδελφον», μόνο του πάντα χάνει

Έχουμε ξαναπεί και ακούραστα θα επαναλαμβάνουμε εις ώτα μη ακουόντων, ότι τις εθνικές κρίσεις ΠΑΝΤΟΤΕ τις γεννάει ο εθνολαϊκισμός. Και όταν ο λαός επιφορτίζει αυτόν τον ίδιο τον εθνολαϊκισμό να τις γιατρέψει, όπως τώρα πάλι καλή ώρα, τότε αναπόδραστα έρχονται εθνικές καταστροφές.

Έχουμε επίσης πει (και γράψει στο βιβλίο «Makedonissimo: Η στρατηγική της πλάκας, Εκδόσεις Δελφίνι, 1996), κατά την μακεδονισμένη φούντωση του 1991-1993, κάτι που μάθαμε από την εξέλιξη της κατάστασης των πραγμάτων. Η Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία είναι γεμάτη από παραδείγματα, που οδηγούν σε ένα απλό συγκλονιστικό συμπέρασμα. Ότι αναπόδραστα η Ελλάδα, όταν πετυχαίνει καλοσχεδιασμένες ισχυρές συμμαχίες, τότε κατακτά τις μεγάλες στιγμές της. Και όταν κάνει επιπόλαια μοναχικά παιγνίδια, τότε βυθίζεται σε καταστροφικές στιγμές. Όταν είμαστε με τους ισχυρούς κερδίζουμε, όταν τους κάνουμε σκέρτσα και νταηλίκια χάνουμε.

Πάντοτε μάλιστα συμβαίνει, πάντα αναπόδραστα, τις μεγάλες στιγμές να τις δημιουργούν εκσυγχρονιστές και ρεαλιστές (ανεξαρτήτως ιδεολογίας), συνάμα οραματιστές πολιτικοί. Αντιθέτως, πάντοτε συμβαίνει, εξ ίσου αναπόδραστα, τις καταστροφικές στιγμές να τις προκαλούν εθνολαϊκιστές πολιτικοί, που διεγείρουν τα φοβικά ακροδεξιά ανακλαστικά της σκοταδισμένης κοινωνίας μας. Τα παραδείγματα από την ιστορική μας τροχιά είναι καταλυτικά.

Μόνοι μας το 1897 εναντίον όλων, διαιρεμένοι και εσωτερικά (όπου η Αντιπολίτευση εγκαλεί ως δουλική την Κυβέρνηση, όπως τότε και πάντα και τώρα…), φάγαμε ταπεινωτική ήττα στον «Ελληνοτουρκικό Πόλεμο». Και μετά έρχεται καπάκι ο προσβλητικός Διεθνής Οικονομικός Έλεγχος. Δηλαδή, όπως πάντα, βγήκαμε τσάρκα για αξιοπρέπεια και υπερηφάνεια και φάγαμε ταπείνωση…

Μόνοι μας, κόντρα σε όλους, εξοβελίσαμε με δόλια ψεύδη τον κραταιό Βενιζέλο και διαλύσαμε τις ισχυρές συμμαχίες που είχε χτίσει, προετοιμάζοντας γοργά την μεγάλη Μικρασιατική Καταστροφή. Μόνοι μας κόντρα σε όλους, τόσο απέναντι στους δυτικούς, όσο και τον Στάλιν, ως Εαμική Ελλάδα πάμε για λαοκρατία και καταλήγουμε σε εμφύλια τραγωδία, που έκανε δεκαετίες να κλείσει. Μόνοι μας εναντίον όλων πάμε να κάνουμε την Κύπρο δική μας και καταλήγουμε σε εθνικό ακρωτηριασμό που κάνουνε πως δεν θυμούνται σήμερα οι ναζί και οι λοιποί φίλοι της Χούντας.

Μόνοι μας και κόντρα σε όλους, πελεκήσαμε την συγκριτική μας ισχύ απέναντι στα Σκόπια το 1992, αρνούμενοι ένα καλό συμβιβασμό και τρώγοντας τώρα σκέτη Μακεδονία… Αυτό όμως ήτανε το δέντρο. Ταυτόχρονα, ξοδέψαμε τζάμπα την τεράστια ευρωπαϊκή διπλωματική μας ισχύ και χαρίσαμε στην Τουρκία την άνεση να αλωνίζει στην πλάτη της καθολικής μας απομόνωσης. Και αυτό ήτανε το δάσος. Γιατί, έτσι η ημισέληνος κατάφερε να προετοιμάσει αποτελεσματικά την πραγματικότητα των γκρίζων ζωνών, που θεμελιώθηκε στον αιφνιδιασμό των Ιμίων τέσσερα χρόνια μετά.

Μόνοι μας και κόντρα σε όλους, πολωθήκαμε και αρνηθήκαμε τον λογικό δρόμο που διάλεξαν όλοι οι χρεωκοπημένοι του 2010, μετά την μεγάλη κρίση του 2007-8. Έτσι, διαιρεμένοι και διαλυμένοι, καταφέραμε να είμαστε οι μόνοι που δεν μπόρεσαν να ξεκολλήσουν από το αδιέξοδο. Ενώ όλοι οι άλλοι αναπτύσσονται και μας κουνάνε μαντήλια.

Παντού το ίδιο ψέμα, του Έλληνος ο τράχηλος…

Άλλωστε, δεν θα πάψουμε και να επιμένουμε ότι η καταστροφή που τώρα τρώμε είναι αποτέλεσμα της τυφλής πόλωσης γύρω από αυτή την αντιπολιτική παρανοϊκή παρεξήγηση. Την Απίστευτη Αντιμνημονιακή Απάτη, που έχει επιβληθεί διαλύοντας την κοινωνία και απομακρύνοντάς την από το μεγάλο στόχο της εθνικής ανασυγκρότησης. Αυτή η πόλωση είναι η κύρια αιτία της συνεχιζόμενης καταστροφής.

Και ο ΣΥΡΙΖΑ (και πριν η Ζάππεια Ν.Δ.) ήταν ως τώρα οι κινητήριες δυνάμεις της ανωμαλίας. Και επειδή δεν είχαν οι Συμπολιτεύσεις το ηθικό σθένος και κύρος για να καταγγείλουν αυτή την εθνική ανωμαλία, γι’ αυτό πέρναγε το άθλιο αυτό φαινόμενο απαρατήρητο. Τώρα, όμως, σιγά σιγά ξεκαθαρίζει το τοπίο, αφού εξαϋλούμενες μας τελειώνουν μία μία οι δυνάμεις της αντιμνημονιακής ανωμαλίας. Η συνέχεια επί της οθόνης…

Σε όλες αυτές τις πολλές περιπτώσεις, λοιπόν, πάντα υπάρχει το ίδιο φοβικό ακροδεξιό εθνολαϊκιστικό σενάριο. Κάποιοι καλοί υπερπατριώτες εγκαλούν τους ρεαλιστές που προσπαθούν να βρουν λύσεις μαζί με τους ισχυρούς συμμάχους. Και διεγείρουν δημαγωγικά τα ανακλαστικά της ελληνικής κοινωνίας, η οποία έχει ροπή να ενθουσιάζεται από εκείνους τους δόλιους που της λένε ψέματα.

Ότι τάχα του Έλληνος ο τράχηλος ζυγόν δεν υπομένει. Και ότι όταν μονομερώς προσφεύγει στη διχαστική βία και τον εμφύλιο τραμπουκά, συνήθως των υπερπατριωτών κατά των ρεαλιστών, τότε κάνει θαύματα. Ενώ στην πραγματικότητα, όλο από ζυγό σε ζυγό περιέρχεται και υπόκειται αυτός ο δόλιος τράχηλος, κάθε φορά που οι επιτήδειοι εθνολαϊκιστές τον παρασύρουν σε επιπόλαιες περιπέτειες. Οι φουστανέλες δεν είναι μόνο αισθητικά γελοίες, αλλά και ηθικά επικίνδυνες.

Οι λίγες ισχυρές καλές εθνικές στιγμές

Το 1821 - 1832, μετά από σκαμπανεβάσματα που δημιουργούσε το εμφυλιοπολεμικό πνεύμα μας, κερδίσαμε με το σπαθί των μεγάλων δυνάμεων την εθνική μας ανεξαρτησία, πιστεύοντας ότι την κατακτήσαμε με το σπαθί το δικό μας. Το Ναβαρίνο είναι πάντα στη θέση του να θυμίζει την αλήθεια σε όσους ελάχιστους Έλληνες δεν θέλουν να εθελοτυφλούν. Στο τέλος δολοφονήσαμε και τον Καποδίστρια, τον σημαντικότερο ίσως εκσυγχρονιστή ηγέτη που μας έλαχε, αλλάζοντας δραματικά την τροπή των εθνικών πραγμάτων.

Και αναγκάσαμε τους ισχυρούς να μας στέλνουν βασιλιάδες δικούς τους, για να μας προσέχουν να μην αλληλοσκοτωνόμαστε… Δεν ήμασταν δα και καμιά πλούσια χώρα, ώστε να προσβλέπουν στο πλουτοπαραγωγικό ξεζούμισμά μας, όπως κλαψομπιπιάζεται η ακροδεξιά φοβική εθνολαϊκιστική μας υστερία… Απλώς ήμασταν μια σημαία, ένα σύμβολο, η αλλοπαρμένη μετά από τραγωδίες και φυλετικές προσμείξεις άσχετη πλέον απόγονος του Ελληνικού Πνεύματος, το οποίο δονούσε την Αναγεννημένη Δύση.

Με ελάχιστες σωστές κινήσεις η επικράτεια της νέας χώρας μας σταδιακά είχε διευρυνθεί. Και το 1920, έστω και στιγμιαία, ο Βενιζέλος πετυχαίνει το απόλυτο της Ελλάδας των πέντε θαλασσών και των δύο Ηπείρων. Είχε προηγηθεί η εξουδετέρωση της ζημιάς του Διχασμού του Κωνσταντίνου και η καίρια πρόσδεση στο άρμα των νικητών του Μεγάλου Πολέμου. Αμέσως μετά, ο Εθνολαϊκισμός κατάφερε να γίνει το κακό.

Το 1940 πήραμε σωστή θέση, κερδίσαμε τη διεθνή εκτίμηση, τη χάσαμε στο τέλος του Πολέμου, κερδίσαμε και πόρους που λόγω του διχασμού δεν έπιασαν τόπο. Άλλες χώρες αναπτύχθηκαν δραματικά και στην οικονομία και θεσμικά, εμείς μόνο στην οικονομία. Το δημοκρατικό μας έλλειμμα και ο διχασμός έφερε την καταστροφή της Χούντας.

Το 1974 ξαναξεκινάει (είχε κάνει αίτηση το 1961) η μοναχική (εντός) ευρωπαϊκή προσπάθεια του Κωνσταντίνου Καραμανλή. Μόνο με την μικρή βοήθεια εκσυγχρονιστικών δυνάμεων (Σημίτης, Κύρκος, κ.α.) και φυσικά με τη στήριξη των διεθνών θαυμαστών του (Σμιτ και Ζισκάρ, «Έξω καλά πάμε…») πετυχαίνει το αδύνατο. Έτσι πριν μπει η επόμενη δεκαετία γίναμε δεκτοί στην ΕΟΚ (και ενταχθήκαμε τυπικά το 1981), την οποία ασμένως αποδέχτηκαν κατόπιν όλοι οι μεγάλοι πολέμιοι του εγχειρήματος.

Το 1996 ξεκινάει ο Κώστας Σημίτης ένα δύσκολο αγώνα να προλάβει τα τέρμινα έχοντας παραλάβει μια διαλυμένη οικονομία που διαφέντευε η Μιμή και οι σφουγγοκωλάριοί της. Κέρδισε την εκτίμηση της Διεθνούς Κοινότητας και έχτισε τις κατάλληλες συμμαχίες. Μέσα σε ελάχιστο χρόνο έγιναν οι μεγάλες αλλαγές που επέβαλλε η Συνθήκη του Μάαστριχτ. Ήδη σε τρία μόνο χρόνια είχαμε πετύχει τους στόχους (!) και το 2002 ήμασταν χώρα του Ευρώ. Λίγο αργότερα έβαλε και την Κύπρο στην Ε.Ε., έχοντας διεκπεραιώσει την ισχυρότερη έβερ Ελληνική Προεδρία (πρώτο εξάμηνο 2003) της μεγάλης διεύρυνσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Έκτοτε αρχίζει η μεγάλη εθνική αποδόμηση…

Και τι είναι ο Ελληνικός Εθνολαϊκισμός;

Μετά από την μακρά ιστορική του διαδρομή στην πορεία του Νεοελληνικού Κράτους, σήμερα ο όρος έχει αποκτήσει την πλήρη έννοιά του. Αυτό το αποσαθρωτικό της εθνικής και κοινωνικής συνοχής δηλητήριο δεν είναι τίποτε άλλο από την μείξη δύο τρομακτικών αλλοιώσεων της πραγματικότητας από τον Ανδρέα Παπανδρέου. Οι παλιότεροι θυμούνται την πιπερολογία περί Πατριωτικού και Κοινωνικού ΠΑΣΟΚ.

Δηλαδή, το ΠΑΣΟΚ ήταν καλό και για το έθνος, ως δύναμη πατριωτική, που θύμιζε τι ακριβώς συμβαίνει με του Έλληνος τον τράχηλον. Αλλά συνάμα ήταν καλό και για την κοινωνία. Ήταν προοδευτική δύναμη, «Αριστερή», με το λαό, όλα για το λαό, τον οποίο βέβαια εξέφραζε αυθεντικά ο ίδιος και κανένας άλλος («Δεν υπάρχουν θεσμοί, υπάρχει μόνο κυρίαρχος λαός!»…).

Για όσους ξεχνάνε, αυτή ήταν η διπλή (πατριωτική και κοινωνική) σημαία του Ποικιλόχρου Ακροδεξιού Φαινομένου, που εξήλθε ακμαίο από τη Χούντα (την οποία πάνδημο εστήριξε). Και ανδρώθηκε στις πλατείες των Αυριανίστας, Μακεδονίστας, Χριστοδουλίστας Αγανακτίστας και Δραχμοκοπίστας, μισώντας την Αμερική, την Ευρώπη και τη Δύση. Και εξακολούθησε να λατρεύει όπως οι πρόγονοί του, τη Ρωσία του ξανθού γένους και τις βυζαντινές σημαίες του καθ’ ημάς εθνολαϊκιστικού ισλάμ.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου ήταν ίσως ο τοξικότερος εθνολαϊκιστής της Σύγχρονης Ελλάδας και θεμελιωτής του Ποικιλόχρου Ακροδεξιού Φαινομένου. Παρέλαβε όλο τον προσκυνημένο στην Δικτατορία οχλοπολτό και τον έπεισε ότι όχι μόνο δεν την προσκύνησε, αλλά με τους λαϊκούς του αγώνες και με το Μυθικό Πολυτεχνείο έδιωξε τη Χούντα πανηγυρικά. Ο Ανδρέας αντιστάθηκε λυσσαλέα στο κορυφαίο εθνικό επίτευγμα της εισδοχής μας στην ΕΟΚ, υπαινισσόμενος ότι αυτό θα ήταν αντι-πατριωτικό και αντι-κοινωνικό…

Επίσης, έστησε τον Αυριανισμό και τον χρησιμοποίησε ως δηλητηριώδες κεντρί κατά κάθε έντιμης εκσυγχρονιστικής προσπάθειας, που στο τέλος τον φαρμάκωσε και τον ίδιο… Τραγούδησε στα αυτιά του σκοταδισμένου οχλοπολτού το «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», που τώρα μονοπωλούν οι ναζί. Χρησιμοποίησε τον επιπόλαιο Σαμαρά σαν μακεδονισμένο μοχλό, για να βάλει τρικλοποδιά στον Μητσοτάκη. Μοναδικός του στόχος πάντα η κατάκτηση της εξουσίας, αν και ήξερε πόσο κακό κάνει στην πατρίδα με την απόλυτη υπερπατριωτική θέση του «ούτε Μακεδονία, ούτε παράγωγα»...

Λειτούργησε ρητά και υπόρρητα ως πρότυπο σε κάθε επίδοξο καρριερίστα εθνολαϊκιστή. Από τον Κωστάκη στον Καρατζαφέρη, από τον Γιωργάκη στον Σαμαρά (στον Ψεκαζμένο και τον Ναζί του «Λαϊκού Συνδέσμου» επίσης) και φυσικά στον σημερινό πρωθυπουργό… Όλοι τους ανεξαιρέτως, αφήνουν να εννοηθεί ότι είναι καλοί και για το έθνος και για το λαό. Είναι εθνολαϊκιστές, είναι κληρονόμοι των ναμάτων του πατριωτικού και κοινωνικού ΠΑΣΟΚ, δηλαδή.

Πρώτη φορά Αριστερά σε τέτοια ακροδεξιά κατρακύλα…

Μετά από τον Σημίτη, διάφοροι πολιτικοί νάνοι, επίδοξοι Ανδρεΐσκοι, έκαναν τη ζημιά του σταδιακού ξεχαρβαλώματος. Κωστάκης, Γιωργάκης, Αντωνάκης και σήμερα ο Αλεξάκης (όπως όλα δείχνουν), κλιμάκωσαν και ολοκληρώνουν το ξήλωμα των εθνικών επιτυχιών. Ο Εθνολαϊκισμός, το φαινόμενο που και τώρα ζει και βασιλεύει και διαβρώνει τον Εθνικό και Κοινωνικό Ιστό, στα χέρια των επιγόνων του Μεγάλου Μύστη Ανδρέα, σήμερα τελειώνει τη δουλειά.

Η δυστυχής διαφορά είναι ότι στην τωρινή του μορφή, λοκομοτίβα του είναι η «Αριστερά», η επίγονη της κάποτε αξιοπρεπούς Ανανεωτικής Αριστεράς. Να πώς την πάτησε. Πήγε να χρησιμοποιήσει τον Αυριανισμό, για να διευρυνθεί εκλογικά στις τάξεις του Ποικιλόχρου Ακροδεξιού Φαινομένου, αλλά αυτός κατάφερε και την κατάπιε. Και τώρα απασφαλισμένος, μέσα στο δικό της κέλυφος, κάνει πρόγραμμα με τη μορφή του Αυγιανισμού…

Και μην νομίζουμε ότι είναι το ίδιο πράμα ο Δεξιός Εθνικισμός με τον «Αριστερό» ομόλογό του. Το ξεκαθάρισε σε όλους τους τόνους ο κ. Ήσυχος, η Παΐσια «Αριστερά» διακατέχεται από τον καλό «Αριστερό Εθνικισμό», που δεν έχει σχέση με τον Δεξιό Εθνικισμό. Να το ξαναπούμε;

Ο Ελληνογερμανικός Πόλεμος και η διεθνής μας εικόνα

Η εθελοτύφλωση κάποιων ανεπαρκών και άρρωστων μυαλών, που δια του εθνολαϊκισμού έχουν καταφέρει να είναι κυρίαρχα επί του αποβλακωμένου οχλοπολτού, έχει κάνει το μεγάλο λογικό άλμα της παρανοϊκής αλλοίωσης των προταγμάτων. Οι άλλοι φταίνε, η Γερμανίδα και οι πολιτικές της λιτότητας, όχι το πελατειακό μας παρακράτος που χρεωκόπησε… Οπότε, το μείζον γι’ αυτούς τους τύπους δεν είναι να άρουμε τη δυστυχία που φέρνει η χρεωκοπία, για την οποία εμείς είμαστε υπεύθυνοι και εμείς πρέπει να την άρουμε.

Θεωρούν μείζον το να μην ονομάζεται Τρόικα ο μηχανισμός που θα ελέγχει τον τρόπο της ροής της βοήθειας από τους δανειστές. Πώς το λένε τώρα αυτό, το να χάνεις το μείζον, αναλωνόμενος σε διαρκείς τρικλοποδιές με το έλασσον, παρασύροντας σε εθνική καταστροφή έναν ολόκληρο λαό; Και επειδή αυτό είναι γελοίο και το βλέπουν όλοι διεθνώς και δεν κρύβεται η θυμηδία τους, εμείς εκνευριζόμαστε και αρχίζουμε να γινόμαστε φοβικά επιθετικοί. Και απομονωνόμαστε, χάνοντας τα ερείσματα ένα προς ένα…

Οπότε, αφού χάνουμε το παιγνίδι εκτός, ας κερδίσουμε την παρτίδα εντός, ώστε να διασωθούμε καταστρέφοντας τον τόπο. Επινοούμε τον δέοντα εχθρό, από τον οποίο θα κληθούμε να σώσουμε το έθνος. Ποιος είναι ο ολοφάνερος εχθρός, ιδίως αφότου ο κ. Σώυμπλε έχει χάσει την ψυχραιμία του και παρεκτράπηκε δύο φορές κατά Βαρουφάκη; Η χώρα της Γερμανίδας και του καροτσάκια, λοιπόν…

Ποιον συμφέρει να υπάρχει αυτή η κατάσταση της αμφιτροφοδοτούμενης ελληνογερμανικής έντασης; Κανέναν, πέρα από τους ένθεν και ένθεν εθνολαϊκιστές. Και όμως, κάτι κάνει τα γερμανικά ΜΜΕ για πρώτη φορά να κάθονται και να παρακολουθούν με πάθος τις πιπερολογίες της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας. Είναι ότι το θράσος μας, τύπου όλοι τρελοί εκτός από μένα και αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων, τους έχει κάνει έξω φρενών. Και το πήρανε προσωπικά.

Η Die Welt ζητεί σκληρή γραμμή, «για να μην κερδίσει την αίσθηση η Αθήνα ότι είναι νικητής»… Το καλό ρεπορτάζ επιμένει, αυτά τα πράγματα είναι πρωτοφανή για τις σοβαρές γερμανικές εφημερίδες. Η αβελτηρία του κ. Τσίπρα, που αγνοεί ότι δεινόν προς κέντρα λακτίζειν, τους διήγειρε αυτά τα τιμωρητικά ανακλαστικά… Έτσι κάπως και η διεθνής μας εικόνα βαράει πάτους και γινόμαστε «παράγοντας διεθνούς αποσταθεροποίησης»…

Σήμερα χτίζεται η ήττα του αύριο. Το παγκόσμιο περίπτερο των κορυφαίων διεθνών ΜΜΕ δείχνει μια θλιβερή ενιαία φωτογραφία της ελληνικής πραγματικότητας. Χαρακτηριστικός είναι ο χτεσινός τίτλος «Ο Τσίπρας κινδυνεύει να φέρει την Ελλάδα στην καταστροφή» της Wall Street Journal. Δείχνει ανάγλυφα πώς προσλαμβάνεται με ειρωνεία είτε με οικτιρμούς, η έσχατη επιθετική αντιγερμανική πιπερολογία μας. Δηλώσεις αξιωματούχων, αναλύσεις δημοσιογράφων, παντού καυτηριάζονται τα τομαχόουκς που πετάνε οι απασφαλισμένοι ψεκαζμένοι έλληνες κυβερνητικοί περί τζιχαντιστών, περί Κουγκίου, περί Ινστιτούτου Γκαίτε (καημένε Παρασκευόπουλε, τι σου’ μελλε να πάθεις)…

Όπως εξήγησε λοιπόν η ηγεσία μας, το ελληνικό ISIS θα σας δείξει. Αν δεν γίνει το δικό μας, σύντομα θα συλλαμβάνεται κάθε χιλιοστός Γερμανός τουρίστας στο «Ελ. Βενιζέλος». Και θα οδηγείται στο Σύνταγμα, όπου σε κατάλληλο ικρίωμα θα ανασκολοπίζεται υποδειγματικά. Να δείτε πόσα μέζεα πιάνει ο σάκος.

«Τώρα πάμε σε ζωντανή σύνδεση με το Δίστομο»

«Ας ακούσουμε τις μαρτυρίες των κατοίκων της μαρτυρικής πόλης»… Τα «κανάλια της διαπλοκής» μαζί και το κρατικό, όλα συντονισμένα στην εθνολαϊκιστική παράνοια έχουν ξεφύγει και αυτά, καθιερώνοντας στο ξεκούδουνο καθημερινό ρεπορτάζ Διστόμου, Καλαβρύτων και λοιπών μαρτυρικών χωριών. Ηρωικές μέρες έρχονται, προετοιμαζόμαστε ίσως για την μεγάλη Λαοσύναξη κατά της χώρας των Ναζί, της απεχθούς Γερμανίας, που θέλει να μας πιεί τα ζωτικά μας υγρά.

Θυμόμαστε έτσι και τον ηρωικό δημοσιογράφο, τον κύριο Γιώργο Τράγκα, που 23 χρόνια πριν είχε εξαγγείλει μποϋκοτάζ κατά των δανικών προϊόντων. Τότε που οι άπιστοι κάτοικοι της Δανιμαρκίας δεν είχαν την ίδια αντίληψη με μας, που μας έπνιγε το δίκιο και φωνάζαμε «τσεκούρι και φωτιά στα σκοπιανά σκυλιά!». Ψηλά το κεφάλι, λοιπόν!

Δεν μας νοιάζει που το θεώρημα «με ισχυρούς δυνατοί, μόνοι μας πάτοι», επιβεβαιώνεται θλιβερά κάθε φορά που ο πνευματότυπος τύπου κύριος Καμμένος, κερδίζει πόντους στο εθνικό καφενείο. Μας νοιάζει μόνο ό, τι αρπάξει ο κόσμος μας, ψυχικός και υλικός.

Πόσο ολοφάνερη φαίνεται η γκάφα μας αυτή! Να βάζουμε τις αποζημιώσεις στην αρχιδιαπραγματευταράδικη ζυγαριά και όλο αυτό το εσωστρεφές ντιρινταχτιζμένο πανηγύρι με το Ινστιτούτο Γκαίτε κτλ… Χωρίς να εμφανίζουμε μάλιστα κανένα ουσιώδες διαπραγματευτικό ατού, πάρεξ το ότι είμαστε ζωσμένοι με μπόμπες και θα σας πάρουμε όλους μαζί στον τάφο… Κάτι που μόνο στον κόσμο του βαθέος ισλάμ νοείται ως επιχείρημα και διαπραγματευτικό ατού… Στο ISIS, άντε και στην Αλ Κάεντα…

Ξεμένουμε από χρόνο, χρήμα, φίλους…

Δεν μας δανείζετε άνευ όρων; Να κι εμείς τώρα ζητάμε τα κατοχικά δάνεια… Ναι, αλλά έτσι ποιος είναι ο αδύναμος, ο ξεβράκωτος που θα φάει το ξύλο; Η απασφαλισμένη ηγεσία μας φαντασιώνεται ναπολεόντεια τον εαυτό της. Το μόνο που τη νοιάζει είναι να κερδίσει δύναμη εντός του αποβλακωμένου περιβάλλοντος οχλοπολτού, θυσιάζοντας την εθνική θέση της χώρας στο διεθνές περιβάλλον.

Και ας καλλιεργεί την εθνοκτόνο ψευδαίσθηση ότι όλοι μας εχθρεύονται και μας πολεμούν λυσσαλέα με στόχο τον αφανισμό της αναδελφότητάς μας… Και αυτό τι αποτέλεσμα φέρνει; Έχουμε κάνει όλη την Ευρώπη εχθρούς μας, εκτός από τους Ποδέμος, που ιδιοτελώς εξαρτούν την καρριέρα τους από την επιτυχία του ΣΥΡΙΖΑ…

Δεν μας φτάνει που είμαστε μικροί, αδύναμοι και χρεωκοπημένοι. Κυρίως έχουμε το απόλυτο κουσούρι: δεν βλέπουμε πόσο κοντά είναι τα ποδάρια της γελοιότητάς μας. Τώρα που έχουμε αυτά τα ζόρια, κατ’ εξοχήν θα έπρεπε να κοιτάζουμε στα μάτια τους εταίρους μας, που παρά την παρανοϊκή εθνολαϊκισμένη φοβική και σκοταδισμένη ρητορεία μας, προσπαθούν πραγματικά να μας βοηθήσουν. Όχι γιατί είναι ερυθροσταυρίτες, αλλά γιατί η διάσωσή μας είναι win win situation, μας συμφέρει όλους. Αλλά εμείς δεν θέλουμε να σωθούμε, γιατί αυτό συμφέρει τους Άλλους… Κάτι σαν την κατσίκα του Κουτόφραγκου γείτονα ένα πράμα.

Και προετοιμάζουμε τον νέο καταστροφικό κύκλο της εθνικής μας ανάδελφης ακροδεξιάς απομόνωσης, όπως το λέει το Bloomberg: «Στη ζώνη του λυκόφωτος η Ελλάδα, ξεμένει από χρόνο, χρήμα, φίλους». Την αναπόδραστη συνέχεια την περιγράψαμε προηγουμένως, μέσα από τις ιστορικές αναμνήσεις… Η λογική φεύγει, η καταστροφή έρχεται…