Ο θάνατος των εμποράκων

Με έναν αναστεναγμό ανακούφισης οι «συντάκτες των ομιλιών», ένα επάγγελμα που πάντα θα έχει ζήτηση, άπλωσαν τα πόδια τους στο γραφείο τους, ένδειξη χαλάρωσης και περισυλλογής. Ο «Μαύρος Σεπτέμβρης» της Θεσσαλονίκης έκλεισε για τους επαγγελματίες της πολιτικής φλυαρίας. Του χρόνου πάλι. Τα επιτελεία των Αρχηγών μπορούν να ξαποστάσουν με καφέδες στο Ντα Κάπο και ατέρμονες συζητήσεις με τους δημοσκόπους. Η χρονιά προδιαγράφεται δύσκολη και περίπλοκη. Χρειάζονται ανάσες.

Η σάρα και η μάρα

Συγκεντρώθηκαν και πάλι, λένε οι πληροφορίες, οι δεινόσαυροι της ενημέρωσης και συζήτησαν τα μελλούμενα. Εκδότες, αρχισχολιαστές, μεγαλοσχήμονες, συζήτησαν για τις εξελίξεις και αποφάσισαν πως η καλύτερη λύση είναι η «συν-κυβέρνηση» Νέας Δημοκρατίας και ΠΑΣΟΚ. Αποφάσισαν επίσης πως για την υλοποίηση του σχεδίου θα πρέπει να ανατραπεί ο σημερινός αρχηγός του ΠΑΣΟΚ. Δεν ρώτησαν κανέναν βεβαίως όπως τότε, τον περασμένο Οκτώβριο, όταν είχαν σμίξει και πάλι για να αποφασίσουν ποιον θα στηρίζουν στις εσωκομματικές εκλογές του ΠΑΣΟΚ. Τότε υπέστησαν περιφανή ήττα. Ο προστατευόμενός τους απέτυχε να υλοποιήσει το σχέδιο. Ο κατά τους δεινόσαυρους «Γιωργάκης» κέρδισε. Έκτοτε οι «εκτελεστές των τηλεπαραθύρων», οι Κάλχες των καιρών μας, έπαθαν υστερία. Το παιχνίδι άρχισε να ξεφεύγει από τα χέρια τους. Έναν χρόνο μετά, αμετανόητοι επιχειρούν να αντικαταστήσουν την πολιτική με τη σεναριογραφία. Διασκεδαστική απασχόληση σίγουρα, αλλά τόσο ελάχιστα αποδοτική.

Theodorus Maximus

Στο Μαξίμου, λένε πάντα οι πληροφορίες, ο μαέστρος της επικοινωνιακής τακτικής, ο Θόδωρος Ρουσόπουλος, αποφάσισε να παρακολουθήσει νέο γύρο μαθημάτων για να επιλύσει το άλυτο πρόβλημα. Το «πώς σώνεται ένα προδιαγεγραμμένο ναυάγιο», εγχείρημα για δυνατούς λύτες. Η διαχείριση της υπόθεσης Βουλγαράκη κατέδειξε και τα όρια των δυνατοτήτων του Αυλάρχη του πρωθυπουργικού Μεγάρου. Ακόμη και το «Ρόιτερ» δυστυχώς ασχολήθηκε με την αφεντιά του. Όχι ακριβώς με τη δική του, αλλά με αυτήν της συζύγου του, αλλά όπως φαίνεται είναι το ίδιο και το αυτό. Αυτή είναι η «κουβαλητής» στο σπίτι, αυτή έχει και τον πρώτο λόγο. Το ίδιο συμβαίνει και με τον ατυχή Βουλγαράκη. Άλλος έχει τα γένια και άλλος τα χτένια. Στη συγκεκριμένη περίπτωση τα «χτένια» τα έχει η οικογένεια Πελέκη με Χρυσόβουλο του Βοτανιάτη, που της έχει παραχωρήσει εσαεί δικαιώματα αρχινομικού συμβούλου, αρχισυμβολαιογράφου και αρχιεκπροσώπου ενώπιον Λαού και Νόμων, ενδεχομένως και ενώπιον Θεού, της Μονής Βατοπεδίου. Ο άμοιρος κ. Βουλγαράκης φαίνεται ότι απλώς προεδρεύει του οικογενειακού συμβουλίου, αν και εσχάτως λέγεται πως τη θέση αυτή έχει καταλάβει ο Αρχιμανδρίτης Εφραίμ, κυπριακής καταγωγής με σφουγγοκωλάριο κάποιον Αρσένιο εκ Παρισίων με διπλώματα Management, που τα βλέπει ο Αλογοσκούφης και παθαίνει στερητικό σύνδρομο.

Κατά τους καλά πληροφορημένους κύκλους του Κολωνακίου, ο επόμενος «αμνός» που θα θυσιαστεί στο βωμό των συμφερόντων της οικογενείας Καραμανλή, είναι ο Θόδωρος Ρουσόπουλος, σύζυγος της Μάρας. Άλλωστε τον έχει βάλει στο στόχαστρο ο Γιώργος Καρατζαφέρης, που κάτι ξέρει. Σε καιρούς χαλεπούς, που ακόμη και μία ψήφος είναι πολυτιμότερη από τις χορηγίες των μεγαλοεκδοτών προς τα πολιτικά κόμματα, ο Κώστας Καραμανλής οφείλει να αντιμετωπίζει με σοβαρότητα ακόμη και το αμυδρό ενδεχόμενο να συστρατευθεί με το ΛΑΟΣ. Μια οικογένεια είναι άλλωστε, όταν μάλιστα κινδυνεύει και ο ίδιος (ο καραμανλισμός) και ο Θεός και το Άγιον Όρος.

Είναι προφανές πως για όλα φταίει αυτός ο Χιγκς, ο φυσικός που ισχυρίζεται ότι ανακάλυψε αυτό το άθλιο μικροσωματίδιο που έχει φέρει τα πάνω κάτω στο «Περιβόλι Της Παναγιάς», αλλιώς και “AGION OROS EPE”, με διευθύνοντα σύμβουλο τον Αρσένιο και εκτελεστικό μέλος την κυρία Αικατερίνη Πελέκη, που γνωρίζει τα πάντα περί Ε.Π.Ε. Αλλά ο Βουλγαράκης, πάντοτε το έλεγε η Αικατερίνη, είναι ανεπίδεκτος μαθήσεως.

Η κατηφόρα η μεγάλη

Με ή χωρίς Θόδωρο Ρουσόπουλο, Δούκα, Μπασιάκο ή Παυλίδη, με το γίγαντα Τατούλη να αμφισβητεί τα θέσφατα μεν και να στηρίζει με τη στιβαρή πολιτική του σκέψη την επάρατη Δεξιά, ο Καραμανλής θα πάει σύντομα σε εκλογές. Το σύντομα είναι σχετικό. Τον Απρίλιο, ξανά τον Ιούνιο ή αν τα πράγματα εξελιχθούν ανάποδα –δες Μακεδονικό, προϋπολογισμός, αντάρτες που θέλουν να γίνουν χαλίφηδες–, τότε μπορεί και να υπάρξουν άμεσα εξελίξεις. Το σενάριο είναι ανοικτό και ευτυχώς που υπάρχει και η Κουμουνδούρου για να διασκεδάζει τα πλήθη (η Χαριλάου Τρικούπη έχει εξαντλήσει πια τα αποθέματά της στην παραγωγή γέλωτα και έχει σοβαρέψει). Τα παιδιά στην Κουμουνδούρου, αντίθετα, επιδίδονται σε αυτή την παραγωγική προσπάθεια καλλιέργειας του «αριστερίστικου χιούμορ», όχι όλοι είναι η αλήθεια, ευτυχώς πάντως, γιατί με την προοπτική ανάληψης καθηκόντων υπουργού Ανάπτυξης από τον Αλέξη έχουμε δέσει ως χώρα, ιδιαίτερα αφού το παράλογο μπορεί και να είναι εφικτό σε μια χώρα που ο γιος ή ανιψιός του παιδιού του προπάππου του μπορεί να είναι πρωθυπουργός. Είναι πολύ περίεργο, αλλά στην Ελλάδα η πολιτική εκβιάζεται να ασχοληθεί με τα πρόσωπα και όχι το αντίθετο. Συμβαίνει από την εποχή του Αλκιβιάδη. Ας πάρουμε ως παράδειγμα τον Τατούλη ή τον Βουλγαράκη ή τον Εφραίμ. Είναι προφανές πως η απλοϊκότητα της σκέψης ενός Κατσιφάρα είναι απολύτως αναγκαία για να εξηγήσει το φαινόμενο, ιδιαίτερα με εκείνο το πόνημα «Περί Θυρωρών και άλλων Τινών» που εκπόνησε αυτός ο στοχαστής της ελληνικής σοσιαλδημοκρατίας. Στα χνάρια του και ο Άρης Σπηλιωτόπουλος, ως η συνείδηση της κεντροδεξιάς παράταξης (το όνομά του προέρχεται από το αρέω που σημαίνει κάνω κακό, για να εξηγούμεθα) που δεν έχει και πολλές συμπάθειες (και αυτός) στο Μαξίμου, δήλωσε ευθαρσώς πως ο Καραμανλής έπιασε πάτο, το πουλόβερ (;) ξηλώθηκε και πως ο Καραμανλής δεν έχει πάγκο για να τελειώσει το ημίχρονο. Κάτι θα ξέρει.

Αφιέρωση στον Αρσένιο

Όταν ο Ερατοσθένης μετρούσε τη διάμετρο της γης ήξερε ότι τα έβαζε με τους θεούς. Ευτυχώς. Όταν ο Γαλιλαίος και ο Κοπέρνικος και ο Νεύτωνας τα έβαλαν με τον Θεό, η επιστήμη εκτινάχθηκε από το επίπεδο του σκότους στη διάσταση του φωτός. Ευτυχώς. Όταν στη Γενεύη επιχειρούν να ανακαλύψουν την πηγή της ζωής, τότε ο Θεός παραχωρεί με ταπεινότητα τη θέση του σε αυτόν που τον εφηύρε, λόγω στιγμιαίας αδυναμίας έναντι του φόβου, στον Homo Intellectualis.

Διερωτάται ο Κορνήλιος Καστοριάδης: «Πώς θα ήταν οι κοινωνίες αν βασίζονταν περισσότερο στις αρχές της διανόησης; Αμφισβητώντας και όχι συμπλέοντας. Κριτικάροντας και όχι συμφωνώντας.

Πώς θα ήταν τα μέσα ενημέρωσης αν δεν εγκλωβίζονταν στον ξύλινο πολιτικό λόγο, στα δρώμενά του και στο «ψέμα - αίμα - σπέρμα»;

Πώς θα ήμασταν όλοι, αν ήμασταν ελεύθεροι;»