Ενώ τουλάχιστον το 70% των πολιτών, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, βρίσκει θετική την πολιτική της κυβέρνησης, τα σημάδια της πιθανής διάλυσης στην οικονομία και στην κοινωνία πολλαπλασιάζονται εκθετικά.
Εντελώς ενδεικτικά:
· Στην οικονομία, ενώ όλοι οι εσωτερικοί δείκτες χειροτερεύουν (πάμε πλέον και για πρωτογενές έλλειμμα το 2015), η κυβέρνηση εξακολουθεί να εμμένει στις ιδεοληπτικές αποφάσεις της που ενισχύουν το δημόσιο τομέα (αυξήσεις ΔΕΗ, ξανάνοιγμα ΕΡΤ, ανακοπή των χλομών ιδιωτικοποιήσεων που είχαν ξεκινήσει) και συνεχίζουν να αφαιμάσσουν τον ξορκισμένο ιδιωτικό
· Ειδικά στις εξωτερικές οικονομικές σχέσεις, ο δανεισμός από τους εταίρους έχει κολλήσει. Οι Ευρωπαίοι δε δίνουν τίποτα χωρίς συγκεκριμένη και μετρήσιμη πρόοδο εδώ. Ακόμα και το τετράμηνο που «κερδήθηκε» (;) στο Eurogroup της 20ης Φεβρουαρίου φαντάζει μακρινό όνειρο- είναι αδύνατο να διατυπωθούν προβλέψεις μέχρι τον Ιούνη, όταν δεν είναι βέβαιο ότι το κράτος μπορεί να βγάλει τις υποχρεώσεις του το Μάρτη. Η Ελλάδα έμεινε έξω από τις αποφάσεις της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας (Πέμπτη) και προσέρχεται στο νέο Eurogroup της Δευτέρας με μικρές πιθανότητες για οτιδήποτε. Η δε σύγκριση με άλλες χώρες που είχαν επίσης μπει σε προγράμματα διάσωσης / μνημόνια (Ιρλανδία, Πορτογαλία, Κύπρο) είναι συντριπτική για μας
· Το κυβερνητικό στρατόπεδο δυσλειτουργεί φανερά. Οι ασυντόνιστοι Χριστοδουλοπούλου – Πανούσης, το απίθανο καπετανάτο της Ζωής Κωνσταντοπούλου στην προεδρία της Βουλής, ο τουλάχιστον αμφιλεγόμενος Νίκος Κοτζιάς στο υπουργείο Εξωτερικών, ο πολυλογάς και δημοσιομανής Γιάνης Βαρουφάκης στο Οικονομικών, ο ψεκασμένος Πάνος Καμμένος στο Άμυνας, οι εμμανείς ισοπεδωτές Μπαλτάς και Κουράκης στο Παιδείας- όλοι αυτοί (κι όχι μόνο, ενδεικτικά τους αναφέρω) συνθέτουν ένα ψηφιδωτό μη παραγωγής έργου / ξηλώματος των όσων θετικών είχαν πετύχει οι προηγούμενες κυβερνήσεις / παραγωγής επικίνδυνης πολιτικής
· Τα κόμματα της προηγούμενης συγκυβέρνησης δεν μπορούν ν΄ αποτελέσουν αξιόπιστη εναλλακτική λύση, γιατί είναι σε τροχιά αυτοφαγωμάρας (Νέα Δημοκρατία) αν όχι και διάλυσης (ΠΑΣΟΚ), ενώ εξακολουθούν να ψεύδονται για το ότι όλα τα είχαν καλά καμωμένα και δεν πάνε τη συζήτηση σε βάθος. (Υπάρχουν βέβαια μέσα σ΄ αυτά μεταρρυθμιστικές δυνάμεις που ασφυκτιούν. Όπως άλλωστε και στα εκτός Βουλής ΔΗΜΑΡ, ΚΙΔΗΣΟ, Οικολόγους κλπ. Όπως άλλωστε, μειοψηφικές φυσικά, μπορεί να υπάρχουν και στο ΣΥΡΙΖΑ).
· Το ΚΚΕ, που ήδη διοργάνωσε την πρώτη αντικυβερνητική συγκέντρωση στο Σύνταγμα, και η Χρυσή Αυγή, που ετοιμάζεται για «ηρωικές» δράσεις κατά την αποφυλάκιση πρώτα και την έναρξη της δίκης των στελεχών της μετά (τον ερχόμενο μήνα), τρίβουν τα χέρια τους: οι λύκοι στην αναμπουμπούλα χαίρονται. To ίδιο και άλλες ακροδεξιές, ακροαριστερές, θρησκομανείς ή λοιπές ακραίες ομάδες.
· Το Ποτάμι και οι σύμμαχοί του, με το συγκινητικό ευρωπαϊσμό και την προσπάθεια για κάποια ορθολογική ανάλυση, είναι (ακόμα;) δυνάμεις μικρές και χωρίς εδραιωμένη δύναμη στην κοινωνία.
Τι ακριβώς επικροτεί αυτό το 70% που στηρίζει την κυβέρνηση; Σ΄ ένα πρώτο επίπεδο, επικροτεί λόγια, περηφάνια, εθνική ανάταση, ελπίδα και όλα τα συναφή. Όμως τίποτ΄ απ΄ αυτά δεν τρώγεται.
Σ΄ ένα δεύτερο επίπεδο, όμως, αυτό το 70% μπορεί να επικροτεί (διαλέγετε και παίρνετε) ανορθολογισμό, αντιευρωπαϊσμό, προσοδοθηρία, αντιγερμανισμό, θεοποιημένη δημοσιοϋπαλληλία, ελληνικό εξαιρετισμό, αντιτοκογλυφία, ρωσοφιλία, αντιδυτικισμό, αντιδιαφωτισμό, κρατισμό, αντιπαγκοσμιοποίηση, συντεχνίες, συνωμοσιολογία, εθνομπολσεβικισμό, δραχμή, «μικράν άλλα έντιμον Ελλάδα», «ορθοδοξία ή θάνατο», μεταφυσική, λαϊκισμό. Και μαζί, Αριστερή Πλατφόρμα, Λαζόπουλο, Γλέζο, Παϊσιο, Μ. Θεοδωράκη, Τράγκα, Άνθιμο, Κουρή κλπ κλπ κλπ. Που βέβαια, ούτε κι αυτά τρώγονται. Αλλά έτσι μαθημένοι δεκαετίες τώρα οι Έλληνες, κουκιά τρώνε, κουκιά μολογάνε.
Όσοι σκεφτόμαστε διαφορετικά, προφανώς και είμαστε μειονότητα. Και το χειρότερο είναι ότι θα παραμείνουμε, γιατί, και μετά την επίσημη πτώση ακόμα (που δε φαίνεται να είναι μακριά), το 70% θα (συνεχίσει να) θεωρεί ότι φταίνε α) οι δυτικοί β) εμείς οι άλλοι, δηλαδή το 30% των «προδοτών», σκεπτικιστών, φιλελεύθερων, φιλοδυτικών κλπ.
Όμως τα πράγματα είναι σοβαρά. Δεν είμαστε στο Βέλγιο, ούτε στην Πορτογαλία, ούτε στην Ιρλανδία, ούτε στη Δανία. Είμαστε στην άκρη της Βαλκανικής. Οι πιο κοντινές δυτικές χώρες μάς είναι πολύ μακριά: βόρεια η Σλοβενία, δυτικά η Ιταλία από την οποία μάς χωρίζει θάλασσα, νοτιοανατολικά το Ισραήλ από το οποίο μάς χωρίζει ακόμα περισσότερη θάλασσα. Αλβανία, Βουλγαρία, «Δημοκρατία της Μακεδονίας», Σερβία, κινέζικες και αραβικές επενδύσεις, Καύκασος, Ρουμανία, Κόσοβο, Αίγυπτος, Λιβύη, Συρία, Κροατία, Κουρδιστάν, 1.000.000 (;) μετανάστες και πρόσφυγες στην Ελλάδα και ίσως τρεις φορές τόσοι εξαθλιωμένοι πρόσφυγες στην Τουρκία, η ίδια η νεο-οθωμανική Τουρκία βέβαια, Ρωσία, Ουκρανία, Κύπρος, Ιράκ, Ισλαμικό Κράτος. Αυτό είναι το περιβάλλον μας. Δηλαδή φτώχεια, σπαραγμός, πολιτική αβεβαιότητα, απειλές, αυταρχίες, αίμα, ημιδημοκρατίες ή αβέβαιες δημοκρατίες, κατεχόμενα εδάφη, πόλεμοι, θεοκρατίες.
Εμείς μετέχουμε εδώ και δεκαετίες στο ΝΑΤΟ, την ΕΕ, το ευρώ και μια σειρά άλλους θεσμούς της Δύσης, ενώ έχουμε κι ένα οικονομικό σύστημα με στοιχεία καπιταλισμού. Κι αν, μέσα στην πολύ πιθανή (επίσημη, γιατί ανεπίσημη υπάρχει) χρεοκοπία και φτώχεια μας, εγκαταλείψουμε και τους δυτικούς θεσμούς, έστω μερικούς, κανένας δε θα μας λυπηθεί σ΄ ένα τέτοιο διεθνές περιβάλλον. Ίσως, τότε, η σομαλοποίηση να καταντήσει κάτι περισσότερο από ένα κακό όνειρο.
Και είπαμε: δεν μπορείς να εμποδίσεις ένα λαό / έθνος / κοινωνία ν΄ αυτοκτονήσει «δημοκρατικά», αν θέλει. Σφαδάζοντας, ο ελληνικός κρατισμός και ψευδοκαπιταλισμός συμπαρασύρει στον κατήφορό του και την ελληνική κοινωνία. Μπορούν να κάνουν κι άλλες εκλογές, μπορούν να κάνουν δημοψήφισμα κατά της ΕΕ / Ευρωζώνης /υπέρ της δραχμής και να το κερδίσουν. Μπορούν να καλλιεργήσουν κι άλλο τον ταλιμπανισμό στην κοινωνία.
Και είπαμε, επίσης: δεν υπάρχει τίποτα που να μπορούμε, να μπορώ να κάνω, παρά να πέσω αξιοπρεπώς. Εναλλακτική για ένα φιλελεύθερο μυαλό δε βλέπω. Αναρωτιέμαι ωστόσο: ποιο είναι το όριο του «αξιοπρεπώς» σε μια πτώση, με πόση αξιοπρέπεια και με πόση απάθεια μπορεί να πέσει κανείς, ενώ σωριάζεται γύρω του το περιβάλλον της ζωής του όπως το ήξερε;
Υ.Γ. Εξακολουθώ να «παραμένω εν πλήρη συγχύσει αθώος», δίχως καμιά πρακτική πρόταση.
10°
