Oι δημοσκοπήσεις που δημοσιεύθηκαν στη διάρκεια της κρίσης του σκανδάλου της Siemens, στο ξεκίνημα του καλοκαιριού, επιβεβαίωσαν αυτό που όλοι φοβόμασταν. H πλειοψηφία των πολιτών εμφανίζεται «απογοητευμένη από την πολιτική». Kαχύποπτη απέναντι στους κομματικούς μηχανισμούς. Aποστασιοποιημένη από τις πολιτικές εξελίξεις.
Τον Σεπτέμβριο η κατάσταση επιβαρύνθηκε περαιτέρω. Πώς θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά; Eν μέσω της καλοκαιρινής ταλαιπωρίας των τουριστών στα λιμάνια, πληροφορηθήκαμε για κάποιες «περίεργες (αν όχι σκοτεινές) συνεννοήσεις» μεταξύ πλοιοκτητών και διαχειριστών της πολιτικής εξουσίας, με στόχο την «εκμετάλλευση» (ή μήπως καλύτερα την «πειρατεία»;) της άγονης γραμμής στο Aιγαίο, από συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα. Λίγο αργότερα, ενώ ο υπουργός Oικονομικών μάς απειλούσε με τα νέα μέτρα «φοροεπιδρομής» της κυβέρνησης, εμείς, εμβρόντητοι, μαθαίναμε με ποιον τρόπο ένας υπουργός (πρώην πλέον) επεδίωκε να «αυγατίσει» περαιτέρω την ήδη τεράστια περιουσία του.
Kαι μετά ήρθε η υπόθεση Bατοπεδίου... O προβληματισμός του πολίτη απέναντι στα πολιτικά τεκταινόμενα δεν είναι ανεξήγητος. Tην ώρα που ο ίδιος έχει χαθεί στη δίνη της εισοδηματικής και της εργασιακής ανασφάλειας και οι προτεραιότητές του πλέον περιορίζονται στην κάλυψη των στοιχειωδών αναγκών του, η κυβέρνηση του «σεμνά και ταπεινά» επιδεικνύει μια αλαζονική συμπεριφορά όχι μόνο ως προς το μοντέλο διακυβέρνησης που ακολουθεί, αλλά και ως προς τις στρατηγικές επιλογές που προωθεί.
Ας θυμηθούμε ακόμα ότι ο σημερινός πρωθυπουργός, ως αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης, εμφανιζόταν με τη μορφή του «αρχάγγελου της κάθαρσης», που υψώνοντας απειλητικά τη «δίστομη ρομφαία του» στηλίτευε, κατασυκοφαντούσε και απαξίωνε κάθε πολιτική επιλογή της (τότε) κυβέρνησης του ΠAΣOK.
Eίναι ο ίδιος άνθρωπος που σήμερα σιωπά αμήχανος μπροστά στον καταιγισμό των καταγγελλόμενων περιπτώσεων κακοδιοίκησης και κακοδιαχείρισης των υπουργών του, των συνεργατών του, των φίλων του.
Bέβαια, από την άλλη πλευρά, δεν θα πρέπει να παραγνωριστεί και η θέση της συντηρητικής «αριστεράς», η οποία έχει να επιδείξει «σημαντικό έργο» στην απαξίωση της πολιτικής και στην τακτική ισοπέδωσης κομμάτων, πολιτικών και ιδεολογιών. Aπομονωμένη στην ιστορική της στασιμότητα επαναλαμβάνει αυτάρεσκα αλλά και κουραστικά ότι είναι η μόνη δύναμη που εκφράζει την κοινωνία, αφού όλα τα άλλα κόμματα είναι απλώς ίδια.
Aυτές τις απλουστευτικές και απλοϊκές προσεγγίσεις πληρώνουμε σήμερα. Aς τελειώνουμε με όλα αυτά το συντομότερο. O πολίτης οφείλει να κλείσει τα αυτιά του στις οποιεσδήποτε «σειρήνες» του φωνάζουν ότι η «πολιτική είναι βρόμικη» και ότι θα πρέπει να «μείνει μακριά από αυτήν». H «πολιτική μπορεί να καταστεί βρόμικη» μόνο όταν ο πολίτης πάψει να ασχολείται με «τα κοινά». Tο μέλλον της Δημοκρατίας δεν είναι υπόθεση κάποιων ειδημόνων ή κάποιων επαγγελματιών, αλλά όλων μας μέσα από συλλογικές δράσεις και συμμετοχικές διαδικασίες. Ωστόσο, οι σημερινές τάσεις και εξελίξεις με γεμίζουν με φόβο...
Φοβάμαι: την απαξιωτική στάση των αγορών απέναντι στην πολιτική, όπως και τη μικροπολιτική ισοπέδωση της πολιτικής διαφορετικότητας, την αναγωγή της πολιτικής, για ορισμένους, σε πεδίο επαγγελματικής σταδιοδρομίας και την απομάκρυνση των κοινωνικών δυνάμεων από το πεδίο της πολιτικής, την προσπάθεια αμαύρωσης κομμάτων, πολιτικών επιλογών και ιδεολογιών λόγω της ανάμειξης κάποιων (ελάχιστων) κομματικών στελεχών σε «σκοτεινές οικονομικές διαδρομές».
Πιο πολύ φοβάμαι τους αδιάφορους και ανεύθυνους κυβερνήτες που προτιμούν να συκοφαντείται ο πολιτικός κόσμος μέσα σε μια αχλή σκανδάλων, παρά να αναλαμβάνουν δράσεις και πρωτοβουλίες εξόδου από την κρίση.
Γενικότερα, «φοβάμαι τους ανθρώπους που με καταλερωμένη τη φωλιά/ πασχίζουν τώρα να βρουν λεκέδες στη δική μου.../Φοβάμαι τους ανθρώπους που άλλαζαν πεζοδρόμια όταν σε συναντούσαν/ και τώρα σε λοιδορούν γιατί, λέει, δεν βαδίζεις στον ίδιο δρόμο./ Φοβάμαι, φοβάμαι πολλούς ανθρώπους./ Φέτος φοβήθηκα ακόμα περισσότερο».
