Ο Μάνος Βουλαρίνος σχολιάζει τις προτροπές να πάρουν οι πολίτες τον νόμο στα χέρια τους και τους κινδύνους για τη δημοκρατία.
Τις προηγούμενες μέρες κυκλοφόρησε πολύ ένα βίντεο το οποίο έδειχνε έναν συμπολίτη, ο οποίος αφού δήλωσε «δάσκαλος που έχει τελειώσει και νομική», αφού με πάθος αναρωτήθηκε πώς θα βρεθεί τρόπος να μπει ο Μητσοτάκης φυλακή, αφού ενημέρωσε ότι θα επισκεφτεί νευρολόγο, κατέληξε ωρυόμενος να αναρωτιέται αν πρέπει οι παρευρισκόμενοι στη συγκέντρωση στην οποία αγόρευε να πάρουν τον νόμο στα χέρια τους. Σε όλη τη διάρκεια του ξεσπάσματός του οι παρευρισκόμενοι τον χειροκροτούσαν με ενθουσιασμό, πιθανότατα επειδή φαντάζονταν ήδη τους εαυτούς τους με πυρσούς και τσουγκράνες στα χέρια. Όλα αυτά σε συγκέντρωση «για τα Τέμπη», όπως είναι η κωδική ονομασία των, ευθέως αντικυβερνητικών πλέον, εκδηλώσεων που οργανώνονται σε διάφορα σημεία της χώρας σε μια προσπάθεια αναβίωσης της περιόδου που απολαύσαμε ανάμεσα στο 2010 και 2015.
Η θέα ενός ανθρώπου σε έξαλλη κατάσταση είναι από μόνη της στενάχωρη, αλλά το πραγματικά θλιβερό είναι η ανταπόκριση που βρήκε στο κοινό η ιδέα του να επιβάλουν τη δική τους αντίληψη για τον νόμο. Και είναι θλιβερό όχι τόσο γιατί αυτό αποδεικνύει ότι για πολλούς συμπολίτες η δημοκρατία δεν είναι το αγαπημένο πολίτευμα, όσο γιατί οι συμπολίτες αυτοί δεν καταλάβαιναν ότι αυτό που με ενθουσιασμό χειροκροτούσαν ήταν μια ζούγκλα της οποίας αυτοί θα είναι τα σίγουρα θύματα.
Δεν καταλάβαιναν ότι, όταν οι πολίτες «παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους», τότε δεν υπάρχει πια κανένας νόμος να τους προστατέψει από το κέφι του καθενός που αυθαίρετα θα αποκαλείται «δικαιοσύνη». Ο κατήγορος μπορεί ανά πάσα στιγμή να μετατραπεί σε κατηγορούμενο και ο «δάσκαλος με πτυχίο νομικής» από θύτης να γίνει το θύμα.
Αν «πάρουμε τον νόμο στα χέρια μας» τίποτα δεν εμποδίζει τους γονείς που τρέμουν στην ιδέα τα παιδιά τους να έχουν για δάσκαλο κάποιον που –κατά δήλωση του– χρειάζεται νευρολόγο και σκέφτεται να πάρει τον νόμο στα χέρια του να μπουκάρουν στο σχολείο που διδάσκει και να τον πετάξουν έξω. Ή ακόμα και να τον τιμωρήσουν όπως τους κάνει κέφι αφού εκείνοι είναι που επιβάλουν τον νόμο. Και μετά γιατί να μην πάρουν τον νόμο στα χέρια τους και οι γονείς εκείνοι που δεν δέχονται το παιδί τους να έχει βαθμό κάτω από άριστα και γιατί να μην τιμωρήσουν τον δάσκαλο ή τον καθηγητή που δεν καταλαβαίνει την αξία του; Και μετά γιατί να μην τιμωρήσουν και τα παιδιά που μπορεί να ενόχλησαν τον κανακάρη τους ή την πριγκίπισσά τους. Ο νόμος είναι στα χέρια τους και τον επιβάλουν όπως θέλουν. Και επειδή όλοι μπορούν να πάρουν τον νόμο στα χέρια τους, αυτοί που θα επικρατήσουν σ’ αυτήν την παλαβομάρα δεν θα είναι αυτοί που έχουν «δίκιο» (ό,τι κι αν σημαίνει αυτό) αλλά αυτοί που είναι πιο ισχυροί ώστε να επιβάλουν το «δίκιο» τους στους υπόλοιπους. Κι αν αυτά τα υποθετικά παραδείγματα σας μπερδεύουν, δεν έχετε παρά να σκεφτείτε τη δράση της Χρυσής Αυγής που ήταν ο ορισμός του «παίρνω τον νόμο στα χέρια μου». Εφιαλτικό, τουλάχιστον για όποιον δεν είναι χρυσαυγίτης.
Ο νόμος στα χέρια των πολιτών δεν είναι καμιά καινούργια ιδέα. Είναι η πραγματικότητα από την οποία οι άνθρωποι υπέφεραν για χιλιάδες χρόνια και από την οποία ξεκίνησαν να ξεφεύγουν μόλις δημιούργησαν πολιτισμό. Στην πραγματικότητα, όποιος προτείνει να παίρνουν οι πολίτες τον νόμο στα χέρια τους δεν έχει διαφορά από κάποιον που προτείνει να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και να επιστρέψουν στις σπηλιές ή στα δέντρα. Μπορεί το σπίτι σου να παλιώνει ή να θέλει επισκευές, αλλά το να το παρατήσεις για να ζήσεις στην ύπαιθρο είναι μια τεράστια ανοησία. Πολύ ωφέλιμη, βέβαια, για όποιον το λιγουρεύεται. Και μπράβο του.
16°
