«…η αποκατάσταση του ισότιμου ρόλου της χώρας μας στο θεσμικό πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η αντιμετώπιση της ανθρωπιστικής κρίσης, η αποκατάσταση της αξιοπρέπειας του λαού μας, η κοινωνική δικαιοσύνη και η πολιτισμική αναγέννηση της πατρίδας μας αποτελούν τους βασικούς στόχους της κυβέρνησης κοινωνικής σωτηρίας, που συγκροτήσαμε μετά τη κυρίαρχη επιλογή του λαού μας στις 25 του Γενάρη».
Στις προγραμματικές δηλώσεις της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ο πρωθυπουργός κ. Τσίπρας δεν έθεσε ως προτεραιότητα την «ανάπτυξη». Δεν έκανε ούτε μία αναφορά στον ιδιωτικό τομέα και στην προσέλκυση ξένων επενδύσεων, οι οποίες τελικά θα δημιουργήσουν βιώσιμες θέσεις εργασίας για τους 1,4 εκατ. ανέργους, τα κατ’ εξοχήν θύματα της «ανθρωπιστικής κρίσης», την οποία υποτίθεται ότι θέλει να αντιμετωπίσει κατά προτεραιότητα η κυβέρνηση. Αντιθέτως, στη δική του τοποθέτηση αργότερα ο υπουργός Παραγωγικής Ανασυγκρότησης, Περιβάλλοντος και Ενέργειας κ. Λαφαζάνης μίλησε εμφατικά για το ρόλο του Δημοσίου στην «παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας» και μάλιστα «παρά τους περιορισμούς της ενιαίας ευρωπαϊκής αγοράς» (στο σημείο όπου αναφέρεται στις παρεμβάσεις της Γ.Γ. Βιομηχανίας).
Μπορεί ο κ. Τσίπρας να μην είχετίποτα να πει για τον ιδιωτικό τομέα, εξήγησε όμως πως η νέα κυβέρνηση θα ενισχύσει τον κρατισμό, μία από τις βασικές αιτίες δηλαδή που οδήγησαν τη χώρα στην κρίση. Θα επαναλειτουργήσουν δημόσιες υπηρεσίες που είχαν κλείσει (π.χ. ΕΡΤ), θα ιδρυθούν νέες (π.χ. αναπτυξιακή τράπεζα), θα σταματήσουν ιδιωτικοποιήσεις (π.χ. ΔΕΗ) και θα επιδιωχθεί ο δημόσιος έλεγχος των τραπεζών. Θα επαναπροσληφθούν δημόσιοι υπάλληλοι που έχουν απολυθεί μετά τη λήξη της περιόδου διαθεσιμότητας. Για όσους από αυτούς υπάρχουν τελεσίδικες δικαστικές αποφάσεις, το μέτρο είναι σωστό: ακόμα κι αν αποδεδειγμένα δεν χρειάζονται στο Δημόσιο, δεν επιτρέπεται να απολύονται παράνομα, θα μπορούσε όμως η κυβέρνηση να δεσμευθεί ότι δεν θα τους αντικαταστήσει όταν συνταξιοδοτηθούν. Και πάντως είναι κρίμα το γεγονός ότι οι προσλήψεις θα προσμετρηθούν στο σύνολο των προσλήψεων που «επιτρέπονται» από το μνημόνιο, όπως διευκρίνισε ο πρωθυπουργός (χωρίς όμως να διευκρινίσει γιατί αισθάνεται την υποχρέωση να σεβαστεί αυτή ειδικά τη δέσμευση του μνημονίου – ίσως ανήκει στο 70% που εγκρίνει ο κ. Βαρουφάκης). Με τον τρόπο αυτόν δεν θα προσληφθούν υπάλληλοι εκεί όπου αποδεδειγμένα χρειάζονται και δεν θα έχουν την ευκαιρία να διεκδικήσουν μία θέση άνεργοι άνθρωποι που μέχρι χθες δεν ήταν στο Δημόσιο.
Σε άλλα σημεία είπε ο κ. Τσίπρας ότι θα διεκδικήσουμε αποζημίωση από τη Γερμανία για το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο, θα ανατραπούν, αντί να ενισχυθούν, οι όποιες θετικές αλλαγές έχουν γίνει στα εργασιακά (π.χ. μετενέργεια, επεκτασιμότητα συμβάσεων κ.ά.) και στο ασφαλιστικό (π.χ. επανέρχονται οι πρόωρες συνταξιοδοτήσεις), θα φορολογηθεί ακόμα περισσότερο η περιουσία ακόμα κι αν δεν παράγει εισόδημα (αλλά θα μπορούσε να χρηματοδοτήσει επενδύσεις…) και θα αυξηθεί το αφορολόγητο στα 12.000 ευρώ. Κι ενώ ο πρωθυπουργός έχει δηλώσει επανειλημμένα ότι θα πολεμήσει τα συμφέροντα, δεν είπε τίποτα για κατάργηση όλων των φόρων υπέρ τρίτων, τον κατ’ εξοχήν τρόπο ανέξοδου πλουτισμού ισχυρών ομάδων εις βάρος των πολλών.
Ας σταθούμε λίγο στο αφορολόγητο των 12 χιλ. ευρώ, ένα μέτρο με δημοσιονομικό κόστος περίπου 2,4 δισ., όπως υπολόγισε το Ποτάμι. Πρόκειται για ένα από τα υψηλότερα όρια σε όλη την Ευρώπη, που θα αυξάνεται για κάθε παιδί. Το υψηλό αφορολόγητο έχει την παρενέργεια ότι «εγκλωβίζει» πλασματικά κάτω από αυτό πολλούς εργαζομένους, ιδιαίτερα ελεύθερους επαγγελματίες – αρκεί να δει κανείς την κατανομή των δηλωθέντων εισοδημάτων πριν το 2009. Ευνοεί τη φοροδιαφυγή και ενισχύει το αίσθημα της έλλειψης σεβασμού στην κοινή μας περιουσία: μην πληρώνοντας άμεσους φόρους, ο πολίτης δεν αισθάνεται ότι η δημόσια περιουσία κοστίζει και στη δική του τσέπη. Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει σε καμία περίπτωση ότι πρέπει οι έχοντες χαμηλά εισοδήματα να φορολογούνται ανελέητα, όπως συμβαίνει σήμερα για τους ελεύθερους επαγγελματίες που πληρώνουν 26% άμεσο φόρο από το πρώτο ευρώ.
Στις προγραμματικές δεν ακούσαμε ούτε μία πρόταση σοβαρής και άμεσης μείωσης των δαπανών του Δημοσίου. Τα περί πώλησης του ενός κυβερνητικού αεροσκάφους –που είχε εξαγγείλει και ο κ. Σαμαράς, αλλά δεν βρήκε μάλλον αγοραστή–, μερικών κρατικών αυτοκινήτων και περιορισμού του προσωπικού της αστυνομίας που διατίθεται για πολιτικά πρόσωπα είναι χάιδεμα αυτιών και λαϊκισμός. Όχι επειδή δεν πρέπει να γίνουν (πιθανόν να πρέπει) αλλά επειδή δεν αποτελούν σοβαρή μείωση κόστους του Δημοσίου. Σοβαρές προτάσεις μείωσης των δαπανών είναι η μείωση του προσωπικού όπου χρειάζεται, η κατάργηση των πρόωρων συνταξιοδοτήσεων, η πραγματική εφαρμογή του ενιαίου μισθολογίου, ο περιορισμός της γραφειοκρατίας, η σύμπτυξη δομών, οι ιδιωτικοποιήσεις. Δεν ακούσαμε πολλά σε αυτή την κατεύθυνση όμως.
Η νέα κυβέρνηση, επειδή κάνει λάθος στη διάγνωση των αιτιών της κρίσης, προτείνει λανθασμένα μέτρα για την αντιμετώπισή της.
Στα θετικά είναι η πρόθεση να κλείσει το θέμα της ιθαγένειας για τους μετανάστες δεύτερης γενιάς. Ο ΣΥΡΙΖΑ προφανώς αναμένει τη στήριξη του Ποταμιού και του ΠΑΣΟΚ για την ψήφιση του σχετικού νόμου, καθώς είναι βέβαιο ότι ο μικρός κυβερνητικός εταίρος δεν θα στηρίξει το αυτονόητο για μια σοβαρή χώρα. Θετική είναι επίσης η πρόθεση να διευθετηθεί με τρόπο επωφελή για το Δημόσιο το θέμα των ραδιοτηλεοπτικών συχνοτήτων. Πάντως, ούτε από εδώ θα έρθει η ανάπτυξη...
Αναμένοντας τις εξελίξεις λοιπόν στο Eurogroup, η Ελλάδα πορεύεται με βάση αυτές τις θέσεις της κυβέρνησης. Κι αν συμβεί το ατύχημα, πλέον ξέρουμε ότι υπάρχει plan B: «Να υπάρξει χρηματοδότηση από άλλη πλευρά, που μπορεί να είναι οι ΗΠΑ, η Ρωσία, η Κίνα ή άλλες χώρες», όπως δήλωσε ο κ. Καμμένος. Συνωστίζονται στην πόρτα μας και δεν το έχουμε καταλάβει. Εναλλακτικά, υπάρχει και plan C: ο υποχρεωτικός λιτός βίος.
Υ.Γ. Ελπίζω να μην έχουν κουραστεί οι τακτικοί αναγνώστες με την επιμονή μου στο θέμα της ανάπτυξης του ιδιωτικού τομέα, χωρίς εξάρτηση από το Δημόσιο, με κανόνες κοινούς για όλους και με τρόπο ανταγωνιστικό διεθνώς. Θα συνεχίσω να επιμένω, μέχρι να βρεθούν άνθρωποι στην κυβέρνηση και στη Βουλή που θα εκφράζουν αυτή την άποψη λόγω και έργω.
13°
