Μια και απευθύνομαι σε Νεοέλληνες οι οποίοι θεωρούν κάθε άποψη εφαλτήριο για ad hominem επιθέσεις, ξεκινάω ανορθόδοξα. Είμαι φανατικά υπέρ του λιτού βίου. Τα περισσότερα χρόνια της ζωής μου τα πέρασα σε γκαρσονιέρες και σοφίτες. Με δύο τζιν και πέντε πουκάμισα για γκαρνταρόμπα. Και ήταν υπέροχα. Από το ’79 μέχρι το ’95 οδηγούσα έναν αρχαίο σκαραβαίο. Και το GOLF που έφερα από τη Γερμανία το ’95 το κράτησα άλλα 12 χρόνια. Διακοπές πηγαίνω πάντα σε ενοικιαζόμενα δωμάτια, σε νησιά άγονης γραμμής. Όταν βγω έξω προτιμάω λαϊκά ταβερνάκια. Θα μπορούσα να σας πω κι άλλα. Αλλά δεν έχουν καμία σημασία. Γιατί όλα αυτά είναι προσωπικές μου επιλογές. Γιατί έτσι μου αρέσει, που λέει και το slogan. Κανένας δεν με υποχρέωσε να ακολουθήσω αυτό το μοντέλο ζωής. Κι αν κάποια στιγμή αποφασίσω, εισοδήματος ή κεφιού επιτρέποντος, να κλείνω σουίτα σε πεντάστερο, πάλι δεν θέλω κανένας να κάνει κουμάντο στο πώς ξοδεύω τα λεφτά μου.
Βέβαια στην Ελλάδα της αριστερίστικης παράνοιας το τι σημαίνει «λεφτά μου» δεν είναι ξεκάθαρο. Υπάρχει μια διάχυτη αντίληψη πως αν ξεφύγεις πάνω από τον μέσο όρο αμοιβών, τα εισοδήματά σου τα... κλέβεις από όσους δεν ξέφυγαν. Δεν έχει σημασία αν εσύ δουλεύεις μέχρι τις 3 το πρωί, αν έχεις αναλάβει ευθύνες, αν έχεις πάρει ρίσκα, αν καρδιοχτυπάς κάθε φορά που πας να εισπράξεις επιταγή πελάτη μήπως ακούσεις τη λέξη «ακάλυπτη». (Γιατί την έχεις ακούσει πολλές φορές μέχρι τώρα. Κι έχεις φεσωθεί και το χρέος του πελάτη και τον ΦΠΑ και το φόρο.) Δεν έχει σημασία αν ο «άλλος» που δεν ξέφυγε, έχει σχολάσει στη 1 το μεσημέρι ή άντε, βία, στις 3. Δεν έχει σημασία ότι δεν ψάχτηκε ποτέ λίγο παραπάνω, δεν ξεγαντζώθηκε ποτέ από τη σιγουριά του μηνιάτικου. Το εισόδημά σου το θεωρεί και δικό του.
Πρέπει να αναγνωρίσω ότι αυτή η άποψη έχει και μία ορθολογιστική βάση. Οι πολύ πλούσιοι στην Ελλάδα, αυτοί δηλαδή που συνθέτουν το μύθο του καθ’ ημάς επιτυχημένου, δεν πάνε, κατά κανόνα, με το σταυρό στο χέρι. Χρησιμοποιούν και αθέμιτα μέσα και πολιτικές γνωριμίες και ανήθικες μεθόδους και χοντρές παρανομίες με άνωθεν κάλυψη και είναι λογικό ο «άλλος» να σκέφτεται ότι πολλές περιουσίες από αυτές που βλέπουμε, στις κοσμικές κυρίως στήλες των περιοδικών, έγιναν και εις βάρος του. Σε μια χώρα που κυβερνιέται άσχημα, ο πλούτος είναι ντροπή έλεγε ο Κομφούκιος. Αλλά προσέθεσε ότι σε μια χώρα που κυβερνιέται καλά, η φτώχεια είναι ντροπή.
Με πρόσχημα λοιπόν τους κρατικοδίαιτους, έχει δαιμονοποιηθεί στη συνείδηση του μέσου πολίτη και στοχοποιηθεί φορολογικά ο πλούτος και γι’ αυτό όλοι έχουν την άνεση να μιλάνε για την αναδιανομή του, λες κι είναι το πιο φυσικό πράγμα στον κόσμο, περίπου αυτονόητο! Δεν μιλάμε για τη στήριξη του κράτους πρόνοιας που είναι υποχρέωση όλων των φορολογουμένων και απαραίτητος συνεκτικός ιστός μιας κοινωνίας. Αλλά για την... υποχρέωσή σου να με πληρώνεις επειδή ανήκω σε μια ισχυρή συντεχνία κι έχω εξασφαλίσει προνόμια ή επειδή είμαι απλώς τεμπέλης και έχω βρει τις άκρες μου στις πάσης φύσεως παροχές. Με ποια λογική; Με ποια ηθική; Και γιατί μόνο αναδιανομή του πλούτου; Κάνε και αναδιανομή των... απογευμάτων! Πάρε τα λεφτά μου και δώσε μου πίσω την έννοια «απόγευμα» που έχω να τη ζήσω 30 χρόνια τώρα. Ξέρεις, αυτό που γυρνάς νωρίς από τη δουλειά, παίρνεις έναν υπνάκο, και λες τι θα κάνουμε μέχρι το βράδυ; Θα πάμε βόλτα, θα βγούμε στα μαγαζιά, θα κάνουμε κανένα σπόρ, θα δούμε κανένα φίλο, θα πάμε σινεμά; Την έννοια «απόγευμα» οι περισσότεροι αυτοδημιούργητοι δεν την έχουν ζήσει ούτε για δείγμα. Ούτε τα Σαββατοκύριακα. Μπορεί όλο αυτό να οφείλεται σε λατρεία του χρήματος που λένε μερικοί ή σε μόνιμο δημιουργικό οίστρο. Σε συμπλεγματική προσωπικότητα ή σε ψυχωσικά σύνδρομα. Μου έλεγε ένας πολύ δραστήριος, αλλά όχι πρώτο μπόι, επιχειρηματίας ότι επειδή τον κορόιδευαν στο σχολείο λόγω του ύψους του, είχε ορκιστεί στον εαυτό του να φτάσει ψηλά, να τους εκδικηθεί. Απλοϊκή εξήγηση θα μου πεις, αλλά τι σε ενδιαφέρει; Τι σε ενδιαφέρουν τα κίνητρα οποιουδήποτε προσπαθεί να βγάλει περισσότερα; Σε ένα άλλο σύστημα αξιολόγησης μπορεί να είναι πάμφτωχος διότι ξόδεψε χρόνια σε συσκέψεις και λογαριασμούς και τα έχασε από τις μικρές χαρές της ζωής. Ναι, αλλά ήταν επιλογή του. Την έβρισκε μ’ αυτό που έκανε. Δικό του το (όποιο) κέρδος, δική του και η (όποια) χασούρα.
Όμως πλούσιοι σ’ αυτή τη χώρα δεν είναι μόνο οι κρατικοδίαιτοι εργολάβοι και οι έμποροι όπλων. Υπάρχει μια ιδιαίτερα δυναμική και παραγωγική τάξη κυρίως αυτοδημιούργητων επιχειρηματιών, σε όλους τους τομείς της οικονομίας που σχεδιάζουν, παράγουν, εξάγουν και φέρνουν τα ελληνικά προϊόντα μαζί με την ελληνική υπερηφάνεια στην τελευταία γωνιά της γης. Άμα κουβεντιάσεις μαζί τους έχουν να σου διηγηθούν χιλιάδες ιστορίες κρατικής παράνοιας που τους βάζει εμπόδια σε κάθε τους βήμα. Πόσο πιο ψηλά θα είχαν πάει, πόσα περισσότερα χρήματα στην εθνική οικονομία θα είχαν φέρει, αν δεν τους στραγγάλιζε η γραφειοκρατία και δεν τους ανάγκαζε η υπερφορολόγηση να μεταφέρουν μέρος ή και το σύνολο των δραστηριοτήτων τους στο εξωτερικό; Διότι λέμε για το φοροφυγά, αλλά δεν λέμε για το φοροφαγά – το κράτος που, ό,τι και να του δώσεις, πάντα θα βρίσκει τρόπο να τα σπαταλάει, να του λείπουν και να μη σου δίνει ποτέ λογαριασμό.
«Λεφτά μου» λοιπόν είναι όλα αυτά που έβγαλα νόμιμα και μου μένουν αφού έχω πληρώσει τους φόρους μου. «Και ποιος πληρώνει όλους τους φόρους του;» θα αντιτείνεις. Δεν ξέρω. Ξέρω ότι όποιος δεν πληρώνει φόρους λέγεται φοροφυγάς, δεν λέγεται πλούσιος. Μπορείς να είσαι φοροφυγάς και πλούσιος, φοροφυγάς και φτωχός. Δεν ταυτίζονται υποχρεωτικά αυτές οι έννοιες. Κι αν θες να βρεις τον φοροφυγά, αυτόν κυνήγα. Τα λεφτά μου λοιπόν που μου έμειναν μετά την άγρια φορολόγηση μπορώ να τα κάνω ό,τι θέλω. Να τα κάψω, να τα επενδύσω, να ταξιδέψω, να πετάξω γαρδένιες στα μπουζούκια, να αγοράσω πιάνο με ουρά, πίνακες, σκάφος, αεροπλάνο, υποβρύχιο, άλογο ή καμηλοπάρδαλη. Μπορώ να φτιάξω πισίνα ή και δύο πισίνες για να πέφτω από τη μία στην άλλη. Το να μου επιβάλεις διά νόμου να ζω με ένα συγκεκριμένο τρόπο τον οποίο εσύ θεωρείς λιτό ενώ τον δικό μου τον θεωρείς επιδεικτικό είναι ο ορισμός του φασισμού. Είναι ανήθικο, είναι αντισυνταγματικό. Και το χειρότερο, για μια χώρα που προσπαθεί: είναι και αντιαναπτυξιακό. Γιατί η πισίνα, που κοστίζει 10.000 ευρώ είναι επιδεικτική διαβίωση και η κοιλιά του Τσουκαλά είναι λιτή; Να μη σου πω για τα ακίνητα του Στρατούλη. Βάλε όριο και στις θερμίδες που μπορεί να καταναλώνει κάποιος τη μέρα! Γελάς; Το είχε κάνει ο Τσαουσέσκου.
Η αριστερίστικη παράνοια, που χρησιμοποιεί για την κατανόηση του κόσμου του 21ου αιώνα τα θεωρητικά εργαλεία του 19ου, δεν μπορεί να καταλάβει ότι είναι ο πλούσιος που δημιουργεί πλούτο. Ο πλούσιος είναι που θα τραβήξει από το χέρι και το φτωχό, αυτόν που δεν θέλει ή δεν μπορεί να πάρει ρίσκα. Ή αυτόν που δεν έχει τη διανοητική συγκρότηση να κάνει τίποτε άλλο πέρα από μια συγκεκριμένη απλή δουλειά για ένα οχτάωρο. Ειδικά αυτός ο τελευταίος, αν υπάρχουν πλούσιοι, θα μπορέσει να θρέψει τα παιδιά του. Αν δεν υπάρχουν, θα λιμοκτονήσει. Ο πλούτος δημιουργεί Πολιτισμό, ο πλούτος στηρίζει την Τέχνη. Ο πλούσιος χαρίζει την περιουσία του στη χώρα του με κληροδοτήματα. Όσα έχουμε και καμαρώνουμε σήμερα από κτίρια και ιδρύματα, πλούσιοι Έλληνες τα έφτιαξαν, με δικά τους λεφτά. Ο πλούτος δημιουργεί αστική συνείδηση, αστική κουλτούρα, τρόπους, ευγένεια, στιλ, που ουδέποτε απέκτησε αυτή η χώρα. Αντί λοιπόν να δούμε την Ελλάδα ως τη χώρα που μπορεί να δώσει τη δυνατότητα και σε Έλληνες και σε ξένους να γίνουν πλούσιοι και να αποκτήσουν και σκάφη και πισίνες, επιβάλλουμε ένα μίζερο φασισμό που τον βαφτίζουμε σοσιαλιστική ηθική και λιτό βίο, που είναι στην πραγματικότητα μια απελπισμένη ζωή δεμένη στο άρμα των ιδεοληψιών των αριστερών του σαλονιού, των πλουσιόπαιδων που σηκώνουν την παντιέρα της επανάστασης από τις γιάφκες της Εκάλης και της Κηφισιάς.
Η Ελλάδα θα ξεφύγει από το σπιράλ του θανάτου, αν βρεθεί κάποτε κυβέρνηση που θα πει: ελάτε σ’ αυτή τη χώρα να πλουτίσετε! Εμείς θα εγγυηθούμε για τους θεσμούς, για την ισότητα στις ευκαιρίες, για την αντικειμενικότητα της Δικαιοσύνης. Δεν θα κάνουμε χάρες, ούτε θα βάλουμε πλάτη σε κανέναν. Θα σας φορολογήσουμε λίγο, γιατί περιμένουμε τα φορολογικά μας έσοδα να αυξηθούν από τους πολλούς που θέλουν να γίνουν πλούσιοι και όχι από τους λίγους που αποφασίσαμε να κάνουμε φτωχούς. Δεν θα φορολογήσουμε τον πλούτο! Θα φορολογήσουμε το εισόδημα, αναλογικά σε όλους. Αν το εισόδημά σας σάς κάνει πλούσιους, μαγκιά σας! Απολαύστε το! Ξοδέψτε το! Ζήστε το μύθο σας σε μια μυθική χώρα. Πιτσιρικάδες, μην περιμένετε να τελειώσετε το σχολείο για να βγάλετε λεφτά από τις ιδέες σας. Αν φτιάξετε ένα software, αν επινοήσετε μια ευρεσιτεχνία, θα έχετε κάθε δυνατότητα να βγάλετε λεφτά από αυτή. Χωρίς να σας ζητήσουμε εγγραφή στον ΟΑΕΕ, στα επιμελητήρια και έναρξη επαγγέλματος στην εφορία. Ταλαντούχοι Έλληνες, μη φεύγετε μακριά από αυτόν τον ευλογημένο από τη φύση τόπο. Κάντε πράξη τις ιδέες σας εδώ, αποκτήστε ό,τι ονειρεύεστε, ζήστε τη ζωή σας όπως θέλετε. Μεταμορφώστε την Ελλάδα σε χώρα πλουσίων. Κάντε το Αιγαίο τη λίμνη του διεθνούς jet set. Κάντε τα νησιά μας ορμητήρια των πολυτελέστερων γιωτ του κόσμου. Εμείς θα είμαστε οι διαιτητές του παιχνιδιού. Θα εγγυηθούμε ότι και ο Ωνάσης και ο Νάσος θα αντιμετωπίζονται από την πολιτεία ως ίσοι. Από κει κι ύστερα, είναι στο χέρι του καθενός να ζήσει επιδεικτικά αγοράζοντας τον Σκορπιό ή να ζήσει λιτά από επιλογή ή εξ ανάγκης ψάχνοντας στα ζώδια τι φταίει και οι Σκορπιοί είναι άτυχοι στα επαγγελματικά. Ποιον προτιμάμε;
