Πρέπει να έχεις χαρακιές στην καρδιά και στο μυαλό για να θυμάσαι τις Επιτροπές Στήριξης της Αλλαγής. Εγώ τις θυμάμαι και για άλλον ένα λόγο: είχα μία σχεδόν δίπλα στο σπίτι μου, στη Θεσσαλονίκη. Εκεί, στην οδό Κορυτσάς, ένα ωραίο πρωινό (αν και λογικά θα ήταν βράδυ), η τοπική οργάνωση του ΠΑΣΟΚ έπαψε να υπάρχει. Η πινακίδα αντικαταστάθηκε. Το ΠΑΣΟΚ είχε φύγει. Στη θέση του ήταν η Επιτροπή Στήριξης της Αλλαγής Παπάφη-Δόξας. Ο Ανδρέας ήταν βέβαια εκεί, στο κάδρο. Ανάμεσα στον Βελουχιώτη και στον Μαρξ. Σήμερα θα έβαζαν τον Αλέξη.
Μπορεί και τον Παΐσιο, για τους ΑΝ.ΕΛ. Τέλος πάντων, οι Επιτροπές Στήριξης της Αλλαγής δεν έζησαν και πολύ. Η δικιά μας έγινε Κίνηση Ειρήνης. Λογικό. H Αλλαγή έγινε σύστημα, δεν χρειαζόταν πια τις Επιτροπές Στήριξης. Προσπαθώ να καταλάβω αν ο ΣΥΡΙΖΑ χρειάζεται κάτι τέτοιο μέχρι να γίνει και ο ίδιος σύστημα. Δεν νομίζω. Τώρα είναι το σύστημα που πάει να γίνει ΣΥΡΙΖΑ. Κοινώς δεν χρειάζεται η νέα διακυβέρνηση ανθρώπους, μέσα και προσβάσεις για να αποκτήσει τον έλεγχο. Τα πάντα τώρα αλλάζουν χρώμα και πρόσημο. Ο Τσίπρας, πιθανότατα, θα κυβερνήσει με αριστερή σημειολογία και ρεαλιστική πρακτική. Άντε και με μία δόση Ραχήλ που, αν μη τι άλλο, είναι το πρόσωπο που συμβολίζει τη συνάντηση των δύο κυβερνητικών εταίρων. Όμως ο Τσίπρας θα πολιτεύεται ως ένας πρωθυπουργός της Αριστεράς.
Τουλάχιστον θα το προσπαθήσει. Πολιτική είναι από τη μία να κάνεις καραόκε παλιούς λόγους του Ανδρέα και από την άλλη διπλή κωλοτούμπα στον ευρωπαϊκό αέρα. Και, πράγματι, η κυβέρνηση της Αριστεράς έρχεται να προσφέρει στον τόπο υπηρεσία με ιστορικό βάρος. Αυτή τη στιγμή δεν τελειώνει, απλώς, η κλωστή της αφήγησης για την Αριστερά που δεν κυβέρνησε ποτέ. Αυτή τη στιγμή προβάλλει η ευκαιρία για την απαλλαγή της ελληνικής κοινωνίας από τις παιδικές αρρώστιες που την ταλαιπώρησαν στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Τα ψέματα τελείωσαν, μαζί με τις δικαιολογίες. Και, επιτέλους, για πρώτη φορά έχουμε την ευκαιρία να ζήσουμε όλοι μαζί στον ίδιο πλανήτη.
H μέρα που θα ανοίξει το πρώτο κεφάλι διαδηλωτή από γκλομπ αστυνομικού θα καταγραφεί στη συλλογική συνείδηση, όπως ένα κομμάτι σκηνικού που καταρρέει. Μπορεί τότε ο Τσίπρας να διώξει τον υπουργό του, να αλλάξει τον αρχηγό της αστυνομίας και να κάνει δήλωση στο indymedia, όμως η αλήθεια θα έχει κερδίσει μερικά βήματα. Τη μέρα που ένας υπουργός θα πει ότι «το μνημονιακό θεσμικό πλαίσιο δεν επιτρέπει στην κυβέρνηση να κινηθεί όπως θα ήθελε», το σκληρό χέρι του ρεαλισμού θα στείλει ακόμα μία ψευδαίσθηση, σαν τσαλακωμένο χαρτί, στο καλάθι των αχρήστων. Στην πορεία του Πολυτεχνείου, όταν οι διαδηλωτές θα σέρνουν τα μποτάκια τους σε κλοίο χιλιάδων αστυνομικών, όλοι μαζί θα πατούν επάνω σε ένα ψέμα. Αυτά που σας λέω δεν έχουν ουσία, αλλά συμβολισμούς. Η ουσία βρίσκεται στην καθημερινότητα, στη συνάντηση του προεκλογικού και δογματικού λόγου με την πραγματικότητα. Ούτε η οριακή πλειοψηφία ούτε ο Καμμένος αποτελούν άλλοθι μπροστά στην αλήθεια. Ούτε καν ο καπιταλισμός, οι ορέξεις των αγορών, η αδιαλλαξία της Μέρκελ και το άχτι του Σόιμπλε.
Όλα αυτά ήταν γνωστά, κατανοητά και υπολογισμένα. Μέσα από την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ, λοιπόν, η ελληνική κοινωνία θα απαλλαγεί από μύθους, εμμονές και κλισέ που στοιχειώνουν μετά τη μεταπολίτευση. Πιθανότατα θα είναι οδυνηρό, αλλά θα το νιώσουμε σαν τσίμπημα, σε σχέση με τα υπόλοιπα που ζήσαμε τα τελευταία χρόνια. Θα είναι σκληρό και κυνικό. Δηλαδή αληθινό. Τρυφερό. Ανάμεσά μας υπάρχουν ενήλικες που πιστεύουν ότι υπάρχει Άγιος Βασίλης. Ανοίξτε τα χέρια να τους υποδεχθούμε στην πραγματική ζωή. Και μετά; Εξαρτάται. Αν ο Αλέξης βάλει τα παπούτσια του στα χνάρια του Ανδρέα, τότε ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να ηγεμονεύσει στην πολιτική ζωή της βαλκανικής μας γωνιάς. Το πολύ να είμαστε σε άλλη δεκαετία. Αν, όμως, δεν τα καταφέρει, τότε το επόμενο που έρχεται θα είναι τόσο δεξιό που, όντως, το βουνό θα είναι μία κάποια λύση. Αν η κυβέρνηση της Αριστεράς αποτύχει, μαζί με τους επόμενους θα ορκιστεί στο Ευαγγέλιο όλη η κοινωνία. Υποχρεωτικά. Με το μαλλί κοντό και τη φούστα μακριά.
