Φίλιππος Σαχινίδης: Θα αγωνιστώ για τη δημιουργία ενός Ενιαίου Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Ανάπτυξης

Με μια «βεντάλια» θεμάτων που εκτείνονται από την ενέργεια και την πράσινη ανάπτυξη ως την ανάγκη να θεσπιστούν περισσότεροι μηχανισμοί στήριξης και αλληλεγγύης σε Ευρωπαικό επίπεδο, η ατζέντα του Φίλιππου Σαχινίδη, υποψήφιου Ευρωβουλευτή με το ΠΑΣΟΚ με αφορμή τις Ευρωεκλογές, δεν θα μπορούσε να μην έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον. 

Με ένα πλούσιο ακαδημαϊκό και πολιτικό βιογραφικό και μια σπουδαία πορεία στην πολιτική - έχοντας επιτελέσει και Αναπληρωτής υπουργός Οικονομικών με την κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου - ο Φίλιππος Σαχινίδης μιλά στην ATHENS VOICE για τα βασικά ζητήματα που αντιμετωπίζουν οι πολίτες στην καθημερινότητά τους.

Φίλιππος Σαχινίδης: Διαβάστε τη συνέντευξη του υποψήφιου ευρωβουλευτή του ΠΑΣΟΚ

Την ώρα που μπαίνουμε στην τελική ευθεία, ποιο είναι το πολιτικό διακύβευμα αυτής της εκλογικής αναμέτρησης;

Το πολιτικό διακύβευμα έχει δύο διαστάσεις, την ευρωπαϊκή και την εθνική. Στην ευρωπαϊκή διάσταση, το πολιτικό διακύβευμα είναι να σχηματιστεί μία προοδευτική πλειοψηφία στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, η οποία θα μπορέσει στη συνέχεια να εκλέξει τον νέο πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Κι αυτό γιατί δυστυχώς βρισκόμαστε κοντά στην «αφύπνιση των δαιμόνων» και την άνοδο της ακροδεξιάς, η οποία σύμφωνα με το τελευταίο δημοσίευμα του Politico μπορεί η κάλπη των ευρωεκλογών να την αναδείξει πρώτη πολιτική δύναμη.

Τι σημαίνει πρακτικά αυτό; Ότι είναι ορθάνοιχτο το ενδεχόμενο σύμπραξης ανάμεσα στην ακροδεξιά και το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα. Να υπενθυμίσουμε ότι το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα δεν υπέγραψε την κοινή δήλωση Ευρωπαίων Σοσιαλιστών, Πρασίνων και Φιλελεύθερων για μη σύμπραξη με την ακροδεξιά. Καταλαβαίνει εύκολα κανείς ότι μία συμμαχία ακροδεξιάς και δεξιάς τα επόμενα πέντε χρόνια θα θέσει σε σοβαρή αμφιβολία το μέλλον του ευρωπαϊκού εγχειρήματος και ένα τέτοιο ενδεχόμενο θα αποτελέσει, πρόκριμα αστάθειας ενόψει και των Αμερικανικών προεδρικών εκλογών τον Νοέμβριο.

Στην εθνική διάσταση, μπορεί το βράδυ της 9ης Ιουνίου να εκλέγουμε τους 21 ευρωβουλευτές που θα μας εκπροσωπήσουν την επόμενη πενταετία, όμως είναι και μία εθνική κάλπη, η τελευταία μέχρι την επόμενη των εθνικών εκλογών που προσδιορίζεται το 2027. Σε αυτή την κάλπη πρέπει να αποδοκιμαστεί ηχηρά η κυβέρνηση της ακρίβειας, της διάβρωσης του κράτους δικαίου, της αδιαφάνειας και του συγκεντρωτισμού στην άσκηση της εξουσίας και της διαχείρισης των ευρωπαϊκών πόρων, της υποβάθμισης των δημοσίων αγαθών της παιδείας και της υγείας, και της στεγαστικής κρίσης.

Δεν αρκεί όμως μόνο η αποδοκιμασία στις κυβερνητικές πολιτικές. Χρειάζεται και θετική ψήφος στο ΠΑΣΟΚ-Κίνημα Αλλαγής το οποίο καθ’ όλη τη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου έχει καταθέσει συγκεκριμένες προτάσεις για την καταπολέμηση της ακρίβειας, της στεγαστικής κρίσης αλλά και της αναβάθμισης του Εθνικού Συστήματος Υγείας.

Σε αρκετές μετρήσεις στο παρελθόν αλλά και τώρα, μερίδα των πολιτών θεωρεί ότι ο θεσμός του ευρωβουλευτή δεν είναι τόσο «σημαντικός». Πώς συμβάλλει ένας ευρωβουλευτής στην καθημερινότητα ενός πολίτη;

Να ενημερώσουμε τους αναγνώστες σας αλλά και όσους πάνε να ψηφίσουν ή όσους έχουν ψηφίσει ήδη μέσω επιστολικής ψήφου ότι το αξίωμα του ευρωβουλευτή είναι σημαντικό και εξόχως απαιτητικό. Συνεπάγεται πολύ σκληρή δουλειά για εκείνον που φυσικά θέλει να την κάνει. Επειδή από τη Συνθήκη της Λισαβόνας και μετά το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο έχει καταστεί συννομοθέτης της Ένωσης, όχι μόνο συμμετέχει ισότιμα στην ψήφιση Κανονισμών και Οδηγιών, αλλά εγκρίνει και τον προϋπολογισμό, αλλά και κάτι ακόμη που δεν έχει αναδειχθεί αρκετά στο δημόσιο διάλογο. Ο κάθε ευρωβουλευτής έχει το δικαίωμα να ασκήσει κοινοβουλευτικό έλεγχο και να καλέσει σε ενημέρωση τον Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, αλλά και τον Πρόεδρο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας.

Ο κάθε ευρωβουλευτής πρέπει να έχει ως πρώτιστη μέριμνα τη δημιουργία συμμαχιών με άλλες πολιτικές ομάδες για την προώθηση εμβληματικών πολιτικών που αλλάζουν καθοριστικά τη ζωή εκατομμυρίων Ευρωπαίων πολιτών. Και για να γίνει αυτό απαιτούνται διαρκώς συμβιβασμοί, αλλά και εξαντλητικές διαπραγματεύσεις για να υπάρξει ένα κοινό παραδοτέο, από την αναθεώρηση της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, μέχρι τον Κανονισμό για τη Τεχνητή Νοημοσύνη ή το Νόμο για την Αποκατάσταση της Φύσης.

Ποια είναι το πρόταγμα για την κεντροαριστερά σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο δεδομένου ότι ιδεολογικοί σας αντίπαλοι ισχυρίζονται ότι δεν υπάρχουν ιδεολογίες πλέον;

Η ευρωπαϊκή κεντροαριστερά πρέπει και πάλι να βρει τον βηματισμό της και να αξιοποιήσει την εμπειρία που μας άφησε πίσω της η πανδημική κρίση. Τι έγινε κατά τη διάρκεια αυτής; Καταρχάς και σε αντίθεση με την κρίση της ευρωζώνης του 2009, υπήρχε μία κοινή αντίληψη της απειλής, συνεπώς και κοινή διαπίστωση της αδυναμίας του κάθε κράτους να αντιμετωπίσει μόνο του τις συνέπειες από το lockdown στην οικονομία. Η συνειδητοποίηση αυτή οδήγησε στην ανάγκη κεντρικού συντονισμού και πρόσβασης του κάθε ευρωπαίου πολίτη στο εμβόλιο, άρα και στη δημιουργία ενός κοινού τείχους προστασίας της δημόσιας υγείας. Και τέλος στη δημιουργία του Ταμείου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας, ώστε κάθε κράτος μέλος όχι μόνο να αναστρέψει τις συνέπειες από το ξέσπασμα της πανδημικής κρίσης, αλλά και να δημιουργήσει έναν χάρτη μεταρρυθμίσεων που θα καταστήσει το κάθε κράτος ανθεκτικό σε κάθε επόμενη κρίση που θα προκύψει.

Από τα παραπάνω προκύπτει ότι η θεμελιώδης αξία της σοσιαλδημοκρατίας, η αλληλεγγύη, ήταν η απάντηση τόσο στην πανδημική, όσο και στην ενεργειακή κρίση που εμφανίστηκε αργότερα λόγω του πολέμου στην Ουκρανία. Σοσιαλδημοκρατία επιπρόσθετα σημαίνει συντονισμός, αλληλεγγύη και σύγκλιση, αλλά κυρίως δημιουργία ενός πλέγματος προστασίας για τους πλέον ευάλωτους και μη προνομιούχους απέναντι σε απρόοπτες και απρόβλεπτες μεταβολές. Αυτός είναι ο αξιακός πυρήνας της σοσιαλδημοκρατίας και ως ευρωπαίοι σοσιαλιστές πιστεύουμε ότι γίνονται και πάλι επίκαιρες.

Το «τέλος των ιδεολογιών» έχει προαναγγελθεί πολλές φορές, όμως οι πιεστικές ανάγκες της ίδιας της πραγματικότητας και τα σκληρά διλήμματα που εκείνη θέτει σηματοδοτεί ιδεολογική και πολιτική σύγκρουση με τις δυνάμεις της συντήρησης και του ευρωσκεπτικισμού.

Θεωρείτε ότι η παρακαταθήκη της λειτουργίας Ταμείου Ανάκαμψης που ολοκληρώνεται το 2026 μπορεί να φανεί χρήσιμη; Και πώς θα βλέπετε την εξέλιξή του μετά το 2026;

Η παρακαταθήκη του Ταμείου Ανάκαμψης και Ανθεκτικότητας είναι ο κοινός δανεισμός, αλλά και η διαπίστωση ότι πρέπει σε επίπεδο Ε.Ε. να αναζητηθεί ένας μόνιμος μηχανισμός ανάπτυξης πέρα από τα ΕΣΠΑ και την Πολιτική Συνοχής. Το Ταμείο Ανάκαμψης λήγει το 2026, και συνεπώς στην επόμενη θητεία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου πρέπει να ξεκινήσουμε άμεσα τη συζήτηση για τη δημιουργία ενός Ταμείου Ανάκαμψης ΙΙ και των βασικών προτεραιοτήτων χρηματοδότησης.

Οι επενδύσεις στην πράσινη και τη ψηφιακή μετάβαση πρέπει να συνεχιστούν, όπου σύμφωνα με τα τελευταία στοιχεία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής παρατηρούνται σοβαρές υστερήσεις στην ολοκλήρωση των οροσήμων. Εκτός αυτού πρέπει το Ταμείο Ανάκαμψης ΙΙ να εστιάσει στην εξασφάλιση της ενεργειακής ασφάλειας, αλλά και της κοινωνικής ασφάλειας και της αναγκαίας συζήτησης που πρέπει να γίνει για την ενίσχυση της κοινωνικής διάστασης της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Όμως δεν πρέπει η όλη προσέγγιση να είναι αποσπασματική ή περιπτωσιολογική. Δεσμεύομαι ότι εφόσον ο ελληνικός λαός με τιμήσει με τη ψήφο του και με στείλει στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ότι θα αγωνιστώ για τη δημιουργία ενός Ενιαίου Ευρωπαϊκού Μηχανισμού Ανάπτυξης. Είναι αναγκαίο ως Ένωση να θεσπίσουμε έναν μόνιμο μηχανισμό για την ανάπτυξη, που θα αξιοποιεί την κοινή εμπειρία που έχει αποκτηθεί από τη διαχείριση των ΕΣΠΑ και των Διαρθρωτικών Ταμείων, αλλά και της Ευρωπαϊκής Τράπεζας Επενδύσεων. Πρέπει όλα τα διαθέσιμα χρηματοδοτικά εργαλεία να τεθούν υπό έναν κοινό συντονισμό, με την παράλληλη προώθηση του ευρωομολόγου, όχι μόνο για την άμυνα που μας λέει το Ευρωπαϊκό Λαϊκό Κόμμα, αλλά για την εμβάθυνση της κοινωνικής, πράσινης και ψηφιακής Ευρώπης που θα τους συμπεριλαμβάνει όλους. Και ιδίως ενόψει του ότι πολύ σύντομα θα ξεκινήσει και η διαπραγμάτευση για το νέο Πολυετές Δημοσιονομικό Πλαίσιο, που λήγει το 2027, όπου εκεί θα δοθεί μάχη μεταξύ των δυνάμεων της λιτότητας και του εθνοκεντρισμού και των προοδευτικών δυνάμεων που αποσκοπούν στην επιτάχυνση της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης.

Υπάρχει μια μεγάλη ανησυχία στην ΕΕ, ο κίνδυνος του Τραμπ, η ακροδεξιά γενικότερα και πρόσωπα όπως ο Όρμπαν που θέλουν να εκτροχιάσουν την Ένωση, πώς μπορεί να προστατευτεί;

Η άνοδος της ακροδεξιάς δεν αναχαιτίζεται με υιοθέτηση της ατζέντας της, π.χ. στη διαχείριση του προσφυγικού-μεταναστευτικού ζητήματος, ούτε και με φοβικότητα. Χρειάζεται αυτοπεποίθηση σε επίπεδο ιδεών και ευθεία αντιπαράθεση με εκείνες τις δυνάμεις που επενδύουν στη διάλυση και όχι στην ολοκλήρωση της Ευρώπης. Επειδή ακριβώς η ρευστότητα στο ευρύτερο γεωπολιτικό περιβάλλον αυξάνεται λόγω των προεδρικών εκλογών στις ΗΠΑ τον προσεχή Νοέμβριο, η Ευρώπη πρέπει να κάνει αποφασιστικά βήματα προς την κατεύθυνση της εμβάθυνσης. Με άλλα λόγια πρέπει να αποκτήσουμε μία ενιαία διπλωματική φωνή που θα πρωταγωνιστεί στην επίλυση κρίσεων, όπως π.χ. στην Ουκρανία ή στη Λωρίδα της Γάζας. Παράλληλα πρέπει να αυξήσουμε τα περιθώρια αυτονομίας εντός του ΝΑΤΟ, ενώ ταυτόχρονα πρέπει να δείξουμε προς όλες τις κατευθύνσεις πώς η Ευρώπη λειτουργεί και εφαρμόζει το θεσμικό πλαίσιο που η ίδια θεσπίζει. Και αναφέρομαι στο παράδειγμα της Ουγγαρίας, έναν παραβάτη του κράτους δικαίου. Η σύνδεση της εκταμίευσης ευρωπαϊκών κονδυλίων με τη τήρηση του κράτους δικαίου ήταν ένα σημείο καμπής και έστειλε το μήνυμα ότι η Ε.Ε. δεν είναι ένωση αλα κάρτ, αλλά μία Ένωση με βαθύ και βαρύ αξιακό πρόσημο που δρα ως κοινή συγκολλητική ουσία.

Όμως δεν αρκεί μόνο αυτό. Επιμένω ότι οι περιφερειακές και κοινωνικές ανισότητες διαβρώνουν τις ευρωπαϊκές κοινωνίες και πρέπει να υπάρξει πρόνοια για την αντιμετώπιση τους. Να ενισχύσουμε ακόμη περισσότερο το Ευρωπαϊκό Ταμείο Προσαρμογής στην Παγκοσμιοποίηση, το οποίο αυτή τη στιγμή διαθέτει ελάχιστους πόρους. Πρέπει να αμβλύνουμε τις επιπτώσεις της παγκοσμιοποίησης για τον μέσο ευρωπαίο που νιώθει ότι απειλείται από τη φτηνότερη εργασία, από το φτηνό κόστος παραγωγής και το φτηνότερο αγροτικό προϊόν. Γι αυτό ασπάζομαι αυτό που διατυπώθηκε στην έκθεση Λέττα που είδε το φως της δημοσιότητας τον περασμένο Απρίλιο: Πέρα από τις παραδοσιακές ελευθερίες κυκλοφορίας των εργαζομένων, των κεφαλαίων, των υπηρεσιών και των αγαθών πρέπει να θεσπιστεί και μία πέμπτη ελευθερία: Η ελευθερία κάθε ευρωπαίου πολίτη να μπορεί να παραμείνει στο τόπο διαμονής του και να έχει τα απαραίτητα εχέγγυα να διαμορφώσει το δικό του σχέδιο ζωής, δίχως να αναγκαστεί να ξενιτευτεί, όπως δυστυχώς έγινε με την πατρίδα μας κατά τα χρόνια της πολυετούς δημοσιονομικής κρίσης.

Πως θα θέλατε να δείτε την ΕΕ σε 20 χρόνια από τώρα;

Θα ήθελα να δω μία ενιαία Ευρώπη, που θα τρέχει με μία και όχι πολλαπλές ταχύτητες, όπου οι περιφερειακές ανισότητες θα έχουν αμβλυνθεί στο μέγιστο δυνατό βαθμό. Μία Ευρώπη ενεργειακά αυτάρκη και στρατηγικά αυτόνομη με ισχυρή διπλωματική παρουσία στον παγκόσμιο γεωπολιτικό χάρτη, αλλά ειδικά στα Βαλκάνια και τη ΝΑ Μεσόγειο.

Μία Ευρώπη ευημερίας, ανθεκτική και συμπεριληπτική, με ανοιχτούς συμμετοχικούς και διαβουλευτικούς θεσμούς, όπου ο κάθε ευρωπαίος πολίτης θα την αισθάνεται ως κοινό του σπίτι. Και μέσα σε αυτή την Ευρώπη θέλω να δω μία Ελλάδα που θα συγκλίνει πλήρως με το ευρωπαϊκό κεκτημένο, έχοντας κατοχυρώσει οριστικά το status μίας σύγχρονης ευρωπαϊκής δημοκρατίας.

Θα ήθελα να δω μία Ευρώπη με περισσότερα κράτη μέλη, έχοντας εντάξει στους κόλπους της τα κράτη των Δυτικών Βαλκανίων, εφόσον βέβαια τηρήσουν στο έπακρο τα κριτήρια ένταξης και τις συμβατικές τους υποχρεώσεις που απορρέουν από το διεθνές δίκαιο.

Θα ήθελα να δω και πάλι η Ευρώπη να είναι μία ήπειρος ειρήνης και να μην έχουμε στα εδάφη της πολεμικές συγκρούσεις. Τέλος, θα ήθελα η Ευρώπη τα επόμενα είκοσι χρόνια να είναι κλιματικά ουδέτερη, να έχει απεξαρτηθεί από τα ορυκτά καύσιμα και να έχει εκμηδενίσει τις εκπομπές αερίων του θερμοκηπίου.