Καίγοντας λέξεις

Το μίσος της κραυγής για τη λέξη

Μουντός ο καιρός, θα έχουμε, λέει, χιόνια και βροχοπτώσεις το Σαββατοκύριακο. Μαύρη θα είναι η νύχτα στα βουνά, στους βράχους θα πέφτει χιόνι - η φύση θα ασκήσει βία πάνω μας, δεν ξέρω κανέναν που να του αρέσει ο κακός καιρός· εντάξει, εμένα μου αρέσουν τα αστραπόβροντα και οι βροχές, αλλά αποτελώ μαζοχιστική εξαίρεση. Κάπου πρέπει να εκδηλώνεται και ο δικός μου μαζοχισμός.

Ο σαδισμός μου εκδηλώνεται πάνω στις σελίδες σου, ημερολόγιό μου, που τις μουντζουρώνω με μανία· τις οθόνες σου για την ακρίβεια τις γεμίζω μαύρα στίγματα που σημαίνουν. Μέγα μυστήριο αυτό, επίπεδα ορνιθοσκαλίσματα να μεταφέρουν νοήματα.

Πάνε 25 χρόνια, θυμήθηκα· τότε μουντζουρώναμε και σελίδες χαρτιού ακόμη, η οθόνη δεν είχε το μονοπώλιο της καταγραφής νοημάτων. Είχα φίλο γραφιά που έκανε πολυτελείς μουντζούρες με Mont Blanc - η περηφάνια του επαγγελματία, να έχει το καλύτερο εργαλείο. Να σέρνεται η πένα απαλά πάνω στο χαρτί χωρίς να βρίσκει αντίσταση και το μελάνι να αποτυπώνει ξεκάθαρα τα σημάδια. Τυπώνονταν μετά με δημοσιογραφικό μελάνι σε δημοσιογραφικό χαρτί στο περιοδικό «Αντί» οι μουντζούρες του. «Ημεροδήκτη» τον έλεγαν τότε, με ήτα, έγραφε δηκτικό ημερολόγιο για τον αφρό των ημερών.

Κάποιο πρωινό που πήγα για καφέ τον βρήκα απελπισμένο να σφουγγαρίζει νερά στα πλημμυρισμένα γραφεία του «Αντί», ανάμεσα σε ράφια με βιβλία και περιοδικά καρβουνιασμένα - όχι πολλά, αυτά κοντά στο παράθυρο όπου είχε αρχίσει η φωτιά. Είχε προλάβει η Πυροσβεστική· αποτσίγαρο φταίει, είπαν. Αλλά ο τελευταίος γραφιάς είχε φύγει από εκεί τρεις ώρες πριν από την πυρκαϊά, τι αποτσίγαρο είναι αυτό που έκαιγε τρεις ώρες; Σήκωναν τους ώμους οι πυροσβέστες: εμπρηστικός μηχανισμός δεν βρέθηκε, απαντούσαν.

«Γιατί καίει κανείς τα γραφεία περιοδικού;» αναρωτιόμουν. Επειδή είναι αντίθετος με αυτά που γράφει, προφανώς. Θειάφι της κόλασης εναντίον μελανιού, φωτιά ενάντια στη μικρή μουντζούρα που γίνεται λέξη. Ασύμμετρος πόλεμος, με το μελάνι και τις λέξεις να είναι το αδύναμο μέρος.

Ουραγκοτάγκοι της Αριστεράς

Οποιος καίει τις λέξεις του αλλουνού θέλει να μιλάει και να γράφει μόνο ο ίδιος, να σωπάσουν όλοι οι άλλοι μπροστά του. Μα όποιος δεν έχει λόγο είναι άνθρωπος, ημερολόγιό μου; Τι είδους όντα είναι αυτοί οι εμπρηστές που θέλουν να μας στερήσουν την ανθρώπινη υπόσταση, αναρωτιόμουν καθώς μουντζούρωνα τα δικά μου χαρτιά τότε.

Στην «Athens Voice» δεν έκαψαν απλώς ράφια το πρωί της Πέμπτης, έκαψαν ολόκληρη αίθουσα, μέρος των γραφείων της σύνταξης, του τόπου όπου παράγονται οι λέξεις. Ούτε εκεί βρέθηκε εμπρηστικός μηχανισμός - αποτσίγαρο είπαν πάλι οι πυροσβέστες. Αλλά γρήγορα κατάλαβαν, άλλαξαν άποψη: εύφλεκτο υγρό έριξαν κάποιοι - πετρέλαιο, βενζίνη, οινόπνευμα, κάτι τέτοιο - αφού έσπασαν την πόρτα.

Λίγες ώρες αργότερα οι δράστες επιβεβαίωσαν τον εμπρησμό. Η Αναρχική Ομάδα Αντικαπιταλιστικής Δράσης «Μαύρες Κυριακές - Κόκκινες Νύχτες» ανακοίνωσε περήφανα πως πραγματοποίησε «μικρή εμπρηστική παρέμβαση στα γραφεία της Athens Voice» για να την τιμωρήσει επειδή «συμμετέχει στην καθεστωτική προπαγάνδα για την κατάργηση της κυριακάτικης αργίας, για την επιβολή νυχτερινής εργασίας στα εμπορικά καταστήματα (Λευκές Νύχτες), γενικότερα για την αγιοποίηση της ελεύθερης αγοράς που εξοντώνει τους εκμεταλλευόμενους».

Τι είδους αναρχικά όντα είναι αυτοί που δολοφονούν τις λέξεις των άλλων με «μικρές εμπρηστικές παρεμβάσεις»; Εγώ θυμάμαι πως οι ναζί έκαιγαν βιβλία, σίγουρα θα έκαναν και επιθέσεις σε γραφεία εφημερίδων και εκδοτών. Ωσπου πήραν την εξουσία και τους έκλεισαν όλους τους χώρους παραγωγής αντίθετων λέξεων. Μήπως είναι αναρχοφασίστες αυτά τα όντα;

Γιατί την έκαψαν; Επειδή είναι ένα από τα μέντια που «κατασκευάζουν μια απολίτικη μάζα πειθήνιων κανίβαλων καλύπτοντας την κενότητά τους με τη "συμμετοχική" ταυτότητα του νομιμόφρονα καταναλωτή». Οι αναγνώστες είναι «πειθήνιοι κανίβαλοι», οι εμπρηστές είναι απείθαρχοι χορτοφάγοι - ουραγκοτάγκοι;

Η «Athens Voice» ενοχλεί πάρα μα πάρα πολλούς ουραγκοτάγκους της Αριστεράς, αναρχικούς και αυταρχικούς, γιατί βρέθηκε σταθερά στην πλευρά της λογικής όλα αυτά τα χρόνια της αντιμνημονιακής παράνοιας. Ενοχλεί βαθύτατα αυτούς που αναμασούν τσιτάτα του Λένιν και της ψυχροπολεμικής εποχής αντικαθιστώντας τη λέξη «ιμπεριαλισμός» με τη λέξη «νεοφιλελευθερισμός» και τη λέξη «Αμερική» με τη λέξη «Γερμανία».

Η φωνή της Αθήνας

Ενοχλεί η ποιότητα της γραφής και της σκέψης των ανθρώπων της τους μαυροκόκκινους ουραγκοτάγκους. Ζηλεύουν, μισούν - γιατί κανείς δεν θα έδινε σημασία στα δικά τους κείμενα αν δεν έκαναν «μικρούς εμπρησμούς». Οι μεγάλοι, που μας προειδοποιούν ότι μπορεί να έρθουν, πόσο μεγάλοι θα είναι άραγε; Τι θα καεί; Ολη η πολυκατοικία που τη στεγάζει; Κάποιος συντάκτης της; Το «μπουρδέλο η Βουλή», όπως απαιτούσε το αλαλάζον πλήθος πριν από μερικά χρόνια και η «ριζοσπαστική Αριστερά» το χειροκροτούσε;

Δικαιούται κάποιος που αποδεχόταν ή ανεχόταν την κραυγή «να καεί η Βουλή» να καταδικάζει σήμερα τον εμπρησμό της «Athens Voice»; Δεν έχει καμία ευθύνη;

Μα είναι να ασχολείται κανείς με πέντε παρανοϊκούς Αριστεράς, θα πει κανείς. Το πρόβλημα είναι πως η ουραγκοταγκική λογική της βίας έχει διαχυθεί, έχει γίνει αποδεκτή από μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας. Αν δεν ήταν έτσι, αν δεν υπήρχε αποδοχή της βίας, δεν θα υπήρχε και Χρυσή Αυγή. Αλλά υπάρχει - αυτοί είναι οι δεξιοί ουραγκοτάγκοι.

Μου φαίνεται δεξιούς και αριστερούς ουραγκοτάγκους τους ενοχλεί βαθύτατα ο τίτλος της εφημερίδας - η «Φωνή της Αθήνας» δεν μπορεί να είναι αυτή, οι νηφάλιες, έξυπνες, σοφές, χιουμοριστικές, δηκτικές, έγκυρες λέξεις του Φώτη Γεωργελέ και των συνεργατών του. Δεν επιτρέπεται· πρέπει να είναι οι δικές τους άναρθρες πολεμοχαρείς κραυγές η φωνή της Αθήνας, αυτός είναι ο στόχος τους.

Εντάξει, είναι προφανές ότι δεν θα τους κάνουμε τη χάρη. Αλλά το ότι φοβόμαστε, το ότι δεν θεωρούμε αυτονόητο ότι πέντε, δέκα, χίλιοι ουραγκοτάγκοι δεν μπορούν να καταφέρουν κάτι τέτοιο - το ότι συζητάμε πως οι απειλητικές μαύρες νύχτες των βουνών μπορεί να έρθουν και στην πρωτεύουσα δεν δείχνει πως βρισκόμαστε σε μεγάλη κατάπτωση, ημερολόγιό μου;

*Αναδημοσίευση από τη στήλη «Το Βήμα»