Όταν έχεις το δίκιο με το μέρος σου και σε πνίγει το δίκιο αυτό, τι θα κάνεις; Δεν θα πας να το επιβάλεις, με κάθε τρόπο και με κάθε θυσία (του Άλλου); Αυτή είναι η αρχή του Ποικιλόχρου Ακροδεξιού Φαινομένου. Τα ‘χουμε ξαναπεί πολλές φορές, αλλά αυτή η επικαιρότητα δεν χαμπαριάζει (βλέπε και «Τα ύστερα του ΟΧΙ»).
Έχουμε ξαναπεί κι αυτό. Πιο δεξιά από τον Λαϊκισμό δεν έχει. Και όταν ο Λαϊκισμός προσπαθεί να επιβληθεί με τη βία, είτε κακή είτε καλή βία, τότε γεννιέται η Λερναία Ύδρα του Ποικιλόχρου Ακροδεξιού Φαινομένου. Έχουμε, δηλαδή, την τρομοκρατία που μας αξίζει στο καθ’ ημάς τσιφτετελληνισλάμ. Όπως και όλο το Ποικιλόχρουν Ακροδεξιό Φαινόμενο που έχουμε, είναι ακριβώς αυτό που μας αξίζει.
Καίω τα γραφεία μιας εφημερίδας, όταν δηλώνω κοινωνικός αγωνιστής. Όπως καίω μια στίβα βιβλία στη μέση μιας πλατείας, όταν είμαι ναζί. Καίω μια Ζαν Ντ’ Αρκ ή ένα Γαλιλαίο, όταν είμαι ιεροεξεταστής. Καίω τη σημαία της Αμερικίγια, όταν είμαι αντιιμπεριαλιστής τύπου Αλλάχ ακ μπαρ (ενώ στο καθ’ ημάς ισλάμ προτιμάμε τη σημαία της Γερμανίδας). Κυρίως καίω τον οποιοδήποτε Άλλον από μένα, γιατί το καμένο μου μυαλό έχει ψεκαστεί ανεπανόρθωτα.
Δεν είναι άλλωστε τυχαίο, ότι πολύ συχνά εμφανίζονται τέτοιες περιπτώσεις, όπου κάποιος έφαγε μεγάλο φλας και τον είδε τον Άγιο καταπρόσωπο. Άλλος διάβασε τα μυστικά του Ιεχωβά και είπε μάνα θα πάρω τα βουνά. Όλοι λίγο πολύ εκεί καταλήγουν, πάνε να κάψουν άπιστους. Και ένα μυαλό καμένο δεν μπορεί να καταλάβει το πιο απλό πράμα που χαρακτηρίζει δομικά τον Ανθρώπινο Πολιτισμό. Ότι δισεκατομμύρια ανθρωπάκια είμαστε και το καθένα μας έχει μια απόλυτη δοξασία περί του τι ζόρι τραβάμε, πούθε ερχόμαστε και πού ακριβώς το πάμε.
Και όσο περνάει ο καιρός, δοκιμάζονται διάφορες τέτοιες Απόλυτες Αλήθειες και η ζωή τις κάνει ρόμπα. Τις ταπεινώνει με εκκωφαντικό τρόπο, που κάνει την κοινωνία να γελάει, ενώ οι θιασώτες τους, σαν απατημένοι σύζυγοι το μαθαίνουν τελευταίοι, ή και ποτέ. Έτσι αποκαλύπτεται ολοένα και ισχυρότερα ότι δεν βρέθηκε και ούτε ποτέ θα βρεθεί μια τιμημένη Απόλυτη Αλήθεια, που θα μας τα εξηγεί όλα και τέλεια και από την ίσια και από την ανάποδη.
Οπότε, αυτό που ως τώρα νομίζανε κάποιοι πυροβολημένοι όλων των ειδών, ότι εγώ τα ξέρω όλα και εγώ θα σας δείξω το δρόμο τον φωτισμένο, δεν στέκει. Ούτε και το ότι εσείς φτάνει να μου εκχωρήσετε το αυτονόητο δικαίωμα να σας οδηγήσω στην ουτοπία την καλή, εν ανάγκη και με τη βία, την καλή μου βία όμως. Αφού αντικειμενικά για το καλό σας δουλεύω, κορόιδα μην πιαστείτε και μην μου αντισταθείτε. Αυτός είναι και ένας πολύ απλός τρόπος για να καταλάβουμε ότι έτσι οδηγούμαστε στην αναγκαιότητα της Δημοκρατίας. Της Δημοκρατίας (σκέτο), που δεν έχει καμία σχέση με αυτό που κάποτε τα Ευαγγέλια ονόμαζαν Αστική Δημοκρατία.
Δεν υπάρχει πια αστική δημοκρατία, που είναι όρος λαστ γήαρ. Μόνο Δημοκρατία υπάρχει. Όποιος τολμήσει να μπει στη διαδικασία ενός διαλόγου περί αυτό το ζήτημα, διαισθάνεται ότι θα βρεθεί σε δυσχερή θέση και γι’ αυτό προτιμάει να διαβεί τον εύκολο δρόμο του κατσαπλιά. Ούα ούα, ουγκ ουγκ και τα μυαλά στα κάγκελα σου λέει. Δεν έχω χρόνο να σου εξηγήσω, πάρε για την ώρα μια μερίδα από το φλεγόμενο μυαλό μου, να γίνεις μπουρλόττο και θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες.
Οπότε το ξαναπάμε από την αρχή. Καίει κάποιος μια εφημερίδα με την ουγκ λογική του, επειδή ζητάει εκδίκηση για ένα πολύ σοβαρό λόγο. Γιατί αυτή η εφημερίδα του καίει τα σαθρά επιχειρήματα. Ο καθείς και τα όπλα του. Είναι βέβαιο ότι όσο δεν μπαίνει ο κάθε μορφής και χρώματος ακροδεξιός τζιχαντιστής στον κόπο ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙ, ο θρίαμβος μέσα στο φλεγόμενο μυαλό του είναι εξασφαλισμένος. Και είναι αναμενόμενο η φωτιά να αναμεταδίδεται, συνήθως εκεί όπου κάποιοι του καίνε τους συλλογισμούς και του τους κάνουνε σκουπίδια.
Λίγη καλή βία εις βάρος των κακών επιχειρημάτων, λοιπόν, είναι ό, τι πρέπει για να πάψει και ο εν λόγω τζιχαντιστής να εκνευρίζεται. Αφού το να αντισταθεί με δικά του επιχειρήματα τού είναι πρακτικά αδύνατον, θα προσφύγει στην καλή βία κατά των κακών, απόλυτα νομιμοποιημένος από τα Ευαγγέλια. Αφού το λένε και τα χαρτιά του. Φωτιά στους άπιστους. Έτσι κρύβεται ο δειλός από τον Λόγο των Άλλων, που τους φοβάται. Οπότε αναγκαστικά θα τους αντιμετωπίσει με το δικό του όπλο, αυτό που έχουν όσοι τους λείπουν τα επιχειρήματα, ΜΟΝΟ με βία.
***
Άλλωστε, είναι αυτονόητο ότι δεν φταίει και τόσο που τα βλέπει όλα με όρους «Εμείς οι καλοί που θα συντρίψουμε τους κακούς Άλλους». Το βαθύ τσιφτετελληνισλάμ, όπου μεγάλωσε, έτσι τον διδάσκει δεκαετίες τώρα. Να αγαπάει την τυφλή βία με πολλές κραυγές και μηδέν επιχειρήματα. Την περασμένη Κυριακή το έθνος έβλεπε στα ΜΜΕ, ότι κάποιοι τραμπούκοι, πλάκωναν στις μπούφλες κάποιους άλλους, που ήθελαν να μπούνε σε μαγαζί να ψωνίσουν. Αυτοί οι άλλοι ήθελαν, δηλαδή, να ασκήσουν ένα ανθρώπινο δικαίωμα αυτονόητο σε όλο τον κόσμο εκτός από το καθ’ ημάς ισλάμ. Αφού, λοιπόν, σε κάθε πικραμένο τσιφτετέληνα αυτό φαινόταν λογικό και αυτονόητο, γιατί όχι και για τον δικό μας τον καύστη κακών εφημερίδων;
Χτες, στο «συλλαλητήριο», όλοι οι μαθητές στην πρώτη γραμμή προσπαθούσαν με μίσος να σπάσουν τα κάγκελα του Υπουργείου. Γιατί να τα σπάσουν; Για να δείξουν ότι δεν πάει άλλο με την τράπεζα θεμάτων που θα τους κάνει να κουραστούνε και να καταρρεύσουν. Και κάποιοι μαθητές κουβαλούσαν ένα παννώ, όπου διάβαζες «Το σύστημα θα πέσει με μίσος ταξικό». Δεν έλεγε για ταξική πάλη, αλλά για μίσος ταξικό. Και τι έγινε; Κανένα πρόβλημα. Κάπου, από αυτό το μίσος εδώ, δεν ξεκινάει η σύγκρουση της μερικότητας με το δημόσιο συμφέρον, που έλεγε προχτές και ο Ράμφος;
Αφού είμαστε καλά ντρεσσαρισμένοι στη μάταιη ιδέα της καλής βίας. Αφού είμαστε καλά ρονταρισμένοι για να διαιρούμαστε σε αυτούς που κάνουν το χοντρό ψιλό και εκείνους που κάνουν το ψιλό χοντρό. Κανένα πρόβλημα, λοιπόν. Χωρίς λίγο μίσος δεν λέει. Και λόγω κοινωνικών διεργασιών του μέλλοντος που έρχεται, είναι δύσκολο να διακρίνεις ταξικά όρια, αφού οι ταξικές διαφορές που ξέραμε αλλάζουν. Έτσι, χάνεται το ταξικό και τελικά μένει σκέτο το μίσος… Τι δεν καταλαβαίνεις;
Χτες, επίσης, είδαμε στα δελτία και τον δεκατριάχρονο τούρκο Αμπού, που ετοιμάζεται να ενταχθεί στις δυνάμεις του ISIS, για να χύσει φωτιά στους άπιστους. Αφού και αυτόν τον πνίγει το δίκιο. Όπως και τη μαμά του, που είπε στην κάμερα κλαίγοντας, «θα ήμουν πολύ ευτυχής αν καταφέρει το παιδί μου να σκοτωθεί για το ISIS». Τι δεν καταλαβαίνεις, πικραμένε;
Με λίγο μίσος όλα είναι εφικτά. Μπορείς εύκολα να κόβεις λαιμούς πακιστανών μεταναστών, αν είσαι ναζί. Μπορείς να καις εφημερίδες, αν είσαι «κοινωνικός αγωνιστής». Μπορείς να ορκίζεσαι να πεθάνεις, για να σβήσεις τους άπιστους στην Αμερικίγια από το χάρτη. Μπορεί ακόμα, μπορεί… Και έτσι θα γίνει ο κόσμος πιο όμορφος! Όλα τα καταλαβαίνεις, ξέρω.
Μετά, πάλι, τα παιδιά έχουν θέμα με την ελεύθερη αγορά. Ας θυμηθούμε τη Δανία, που έχει ελεύθερη αγορά, μόνο που δεν έχει σαν κι εμάς ισλάμ. Πώς και η Δανία, λοιπόν, έχει ένα από τα καλύτερα κράτη πρόνοιας στον πλανήτη; Άρα είναι άκυρο το ότι τα παιδιά καίνε τις κακές εφημερίδες, «για την αγιοποίηση της ελεύθερης αγοράς που εξοντώνει τους εκμεταλλευόμενους». Άλλα πράματα τους εξοντώνουν, λοιπόν, που αξίζει να τα ψάξουμε… Και αυτές οι εφημερίδες δεν αγιοποιούν κανένα. Απλώς μπορεί να δείχνουν το μέλλον και να προτείνουν να μην το αποκρούουμε. Γιατί όσο πιο αργά εξοικειωθούμε μαζί του, τόσο η σύγκρουση που θα φάμε θα είναι πιο μοιραία.
***
Φυσικά, όλα αυτά δεν έρχονται από το πουθενά. Αυτοί που φοβούνται να αναμετρηθούν παλικαρίσια, παρουσιάζοντας κάποια συγκροτημένα επιχειρήματά τους, είναι θύματα μιας σκληρής πραγματικότητας που τους ξεγέννησε. Έμαθαν παντού, σε κάθε κοινωνική συναλλαγή, να παίρνουν βία και να δίνουν βία. Και ο διάλογός τους ήταν, εγώ το σύνθημά μου, εσύ το σύνθημά σου, κι όποιος την έχει πιο μεγάλη την κραυγή, κερδίζει.
Πώς, λοιπόν, να μπορέσει να σκεφτεί διαφορετικά ένα έτσι άτυχα καμένο μυαλό; Πώς να ξεφύγει από την mainstream λογική, που έχει καταθλιπτικά επιβληθεί στην μπαλκάν κομμουνίστ επικράτειά μας; Οπότε, λογικό του φαίνεται, ας πούμε, ότι όλο ΤΟ Σύστημα (που δηλώνει «αντισυστημικό», τρομάρα του) λέει πως την Κυριακή πρέπει να είναι όλα τα μαγαζιά κλειστά. Και άρα κανένας δεν έχει το δικαίωμα να πει ότι καλό είναι να ανοίγουνε την Κυριακή τα μαγαζιά. Γιατί εάν κάποιος πει κάτι τέτοιο, τότε οφείλουμε μονόδρομα να τον τσακίσουμε. Αφού είπε το λάθος πράγμα, αφού διαφωνεί με το σωστό που λέμε εμείς. Άρα, δεν έχουμε παρά, ουγκ, να του βάλουμε φωτιά.
Βέβαια, εάν μπαίναμε στον κόπο να ανοίξουμε κουβέντα με αυτόν που μιλάει διαφορετικά από ΤΟ Σύστημα, μπορεί και σε τρεις κινήσεις Λόγου να μας έπειθε. Να μας εξηγούσε ότι αφήνοντας ελεύθερο τον καθένα να ανοίγει όποτε θέλει το μαγαζί του, τότε θα συρρικνωνόταν δραματικά η ανεργία. Άρα, γιατί να κάψουμε την εφημερίδα κάποιου, που ο Λόγος του είναι, αν όχι λυτρωτικός, τουλάχιστον εποικοδομητικός, όπως εποικοδομητικός είναι ΚΑΘΕ Ορθός Λόγος;
Αυτά, όμως, είναι γράμματα ψιλά για καουμπόηδες, που ούτως ή άλλως δεν ξέρουν τι θα πει διάλογος, έχοντας μεγαλώσει στην πιο σκοταδιστική χώρα της Ευρώπης. Επειδή, φαίνεται, τα παιδιά δεν διαβάζουν, θα ξαναθυμίσουμε το περσινό μας κείμενο «Και Μ-Λ και ανάρχες; Τραγωδίες και φάρσες», όπου τους καλούσαμε σε Διάλογο, στον οποίο ουδέποτε προσφεύγουν. Εξηγούσαμε τότε, γιατί είναι αφελές και άκυρο το να δηλώνει κανείς αναρχικός και συνάμα αντικαπιταλιστής. Ιδίως όταν μιλάει με Μ-Λ όρους τύπου εμείς οι εργάτες κι εσείς οι αστοί… Εάν ποτέ τολμήσουν να διαβάσουν και άλλα κείμενα πέρα από τα δικά τους, μπορεί και να υποστούν ισχυρό πολιτιστικό σοκ, από αυτά που ξέρει να μας επιφυλάσσει η ζωή. Γι αυτό κρύβονται και δεν διαβάζουν…
Άμα καις μια εφημερίδα, γιατί προσπαθεί να σε πείσει να μην αποκρούεις το μέλλον, εάν το ξανασκεφτείς από την αρχή, ίσως ευεργετηθείς. Μπορεί να πειστείς να εγκαταλείψεις μια ανάγνωση της ζωής, που έχει πια καταργηθεί, αφού φτιάχτηκε από τότε που τρώγαμε τη σούπα στα πιάτα τα ρηχά… Άλλως ειπείν, όταν σήμερα ετοιμάζεται αναπόδραστα ένα αμείλικτο παγκοσμιοποιημένο αύριο, που δεν οδηγείται από πολιτικές επιλογές, αλλά από την δυναμική της τεχνολογίας, πού πας Καραμήτρο;
Πώς θα αντιμετωπίσεις τη σκληρή σύγχρονη πραγματικότητα της νέας μεταβιομηχανικής ηλεκτρονικής οικονομίας, που πετάει στα σκουπίδια την χτεσινή βιομηχανική εποχή με όρους προχτεσινούς; Πώς θα κατανοήσεις τη ζωή, φορώντας προβιές και κραδαίνοντας ρόπαλα, με την προκρούστεια θέση «από δω οι εργάτες και από κει οι αστοί», σε τέτοιο μελλοντικό περιβάλλον που σε πλησιάζει με χίλια; Και, ακόμα χειρότερα, όλα αυτά τα μαρξιστικολενινιστικά, τα εντελώς κρατικιστικά, τα λες ενώ ισχυρίζεσαι ότι είσαι αναρχικός και αντεξουσιαστής… Αντικρατικός κρατικιστής, ένα αστείο πράμα, που δεν υπάρχει…
Γι αυτό καλά κάνεις και δεν χρησιμοποιείς επιχειρήματα. Γιατί έτσι και συνειδητοποιήσεις τι ακριβώς λες, συντετριμμένος θα κόψεις τις φλέβες σου. Δεν κάνει κακό, λοιπόν, λίγος διάλογος με αυτούς που πας να κάψεις. Μην είσαι τόσο βέβαιος ότι λέει να είσαι δειλός καύστης ιδεών. Μπες σε διάλογο με τους «εχθρούς» που έχεις μάθει να μισείς. Μπορεί και να αλλάξεις γνώμη. Δεν είναι κακό. Είναι θεραπευτικό καμιά φορά να αλλάζουμε γνώμη. Ο διάλογος, εκτός από τις εφημερίδες που καίγονται άδικα, μπορεί να σώσει και τις ψυχές των καυστών.
Στις αρχές της Μεταπολίτευσης οι αναρχικοί / αντεξουσιαστές ήταν κατά της τυφλής φρικαρισμένης βίας. Και με καταλυτικό χιούμορ διέβρωναν την ευδοκίμηση των ξελιγωμένων καρριεριστών της εξουσίας. Θυμάμαι ένα σύνθημα γραμμένο στο ασανσέρ της Πολυτεχνικής Σχολής του Α.Π.Θ.: «Φοιτητές, μην παίρνετε το ασανσέρ, πάρτε την εξουσία». Και σεις, παιδιά, που σήμερα τρώτε φρίκη με τη βλακεία του σάπιου συστήματος, μην καίτε εφημερίδες, φέρνει αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που ποθείτε. Ελάτε να κάνουμε τον λυτρωτικό διάλογο, που τόσον καιρό αποφεύγετε.
Υ.Γ. 1 Αυτοί που προχτές ειρωνευόντουσαν τον Ράμφο, επειδή μιλούσε κριτικά για την τζι-πι-ες γλώσσα των νέων ανθρώπων, εάν διαβάσουν την προκήρυξη των καυστών θα καταλάβουν καλύτερα. Εδώ και ένα αιώνα, ακατάρριπτα η Λογική το λέει κατηγορηματικά. Η γλώσσα σου είναι ο Λόγος σου, δηλαδή η σκέψη σου, δηλαδή η πράξη σου, δηλαδή εσύ, δηλαδή το αποτύπωμά σου στον Ανθρώπινο Πολιτισμό. Αν η γλώσσα σου είναι ουγκ, τότε και η πράξη σου θα είναι ανάλογη. Και πρέπει να ψαχτείς, μήπως σε παίρνει να πετάξεις την προβιά και το ρόπαλο και να βάλεις κανένα μαλλινάκι για να μην κρυώσεις.
Υ.Γ. 2 Εκείνος ο φαιδρός κυριούλης που είπε στην κυρία Κανέλλη ότι της χρειάζεται Κασιδιώταρος, είναι μόνο μια ελαφρολαϊκή πινελιά του ακροδεξιού φαινομένου. Δεν μπορεί, βέβαια, κανείς να παραγνωρίσει ότι ο κ. Σαμαράς τον επέλεξε, όχι εμείς, μην ξεχνιόμαστε. Για να επιβεβαιωθεί η ρήση πως κάνει ό, τι μπορεί μεν ο κ. Τσίπρας για να παίξει το ρόλο της Χαμάς απέναντι στη Μοσσάντ, αλλά κάνει τούμπαλιν και ο κ. Σαμαράς τα ίδια, για να του ανταποδώσει τα δώρα. Ο ένας χειρότερος από τον άλλον σε όλα. Υπεύθυνη κυβέρνηση και υπεύθυνη αντιπολίτευση και τα μυαλά στα κάγκελα.
Αλλά αυτά είναι από άλλο κεφάλαιο στο οποίο θα επανέλθουμε, αφού πρώτα κατανοήσουμε, τι είναι αυτό που το λένε δυστροπία του ΣΥΡΙΖΑ. Τι τον κάνει, δηλαδή, να μην τα καταφέρνει ποτέ, να βγάλει αμέσως μια καταδικαστική ανακοίνωση για τα τρομοκρατικά χτυπήματα. Όπως, καλή ώρα, για την φασιστική εμπρηστική επίθεση εις βάρος της Άθενς Βόις… Αυτό το μπέρδεμα μεταξύ τρομοκρατίας και «ένοπλης πάλης», που δεν είναι ίδια πράγματα σε μια δημοκρατία, είναι πολύ ζηλιάρικο και γουστόζικο πράμα.
15°
