Τα ύστερα του ΟΧΙ

Ας συνδέουμε τα μεγέθη και τα γεγονότα μεταξύ τους. Μπορεί έτσι να βγάζουμε και κάποια χρήσιμα συμπεράσματα. Πρώτα από όλα είναι λυπηρό ότι, τόσες δεκαετίες, κάτι γιορτάζουμε κάθε 28η Οκτωβρίου, αλλά δεν έχουμε καταλάβει τι ακριβώς. Εξακολουθούμε να τα αντιλαμβανόμαστε όλα με όρους δημοτικού σχολείου, όπως ακριβώς τα πρωτομάθαμε. Παπαγαλία. Δηλαδή ότι οι καλοί (εμείς) κερδίσαν τους κακούς (εκείνους, τους Άλλους, τους τούρκους, τους γυφτοσκοπιανούς, τη Μέρκελ, τον Σόρος, κτλ).

Δεν έχουμε συλλάβει το ότι είχαμε μια διπλή Νίκη που γιορτάζουμε με το ΟΧΙ. Τη διπλή Νίκη της Ελευθερίας, που είναι και της Ελευθερίας μας για Εθνική Αυτοδιάθεση, αλλά και της Ατομικής μας Ελευθερίας (χωρίς την οποία δεν υπάρχει κοινωνική ελευθερία). Αυτά τα δύο υπέρτατα αγαθά διακυβεύθηκαν εκείνη τη μέρα, όταν αμφισβητήσαμε την επιβουλή του εισβολέα, που ήταν συνάμα και φασίστας. Τουλάχιστον, όντας κι εμείς εδώ υπό ζυγό παρόμοιο, βιώσαμε εκ των υστέρων έτσι διττά το διακύβευμα, όταν ολοκληρώθηκε η συνεισφορά μας και στον αγώνα για ματαίωση του οράματος της ναζιστικής παράνοιας.

***

Πέρασαν καμιά πενηνταριά χρόνια μετά από αυτό το δικό μας ΟΧΙ, για να ολοκληρωθεί συμβολικά το 1989 ο κύκλος των μεγάλων ολοκληρωτισμών του αιματηρού 20ου αιώνα. Την επόμενη εβδομάδα έχουμε τα 25χρονα της Πτώσης του Τείχους του Βερολίνου, για να ξέρουμε και να θυμόμαστε εις το διηνεκές το «ποτέ πια (με την ευρεία έννοια) φασισμός». Ποτέ πια ασέβεια, δυσανεξία και μισαλλοδοξία προς τον Άλλο, προς τα δίκια του και την ελευθερία του.

Αυτό το μήνυμα στη Διεθνή Κοινότητα και τη Διεθνή Κοινή Γνώμη είναι πλέον ισχυρά αυτονόητο και δεδομένο, με κάποιες εξαιρέσεις, ανάμεσα στις οποίες λάμπει και το καθ’ ημάς εθνικό ισλάμ. Λίγες μέρες πριν, η επικαιρότητα μάς θύμισε πόσο επιτακτικό είναι να να χυθεί φως και διάλογος, γιατί μόνο έτσι μπορεί να σβήσει το άστρο των εν λόγω εξαιρέσεων. Συγκεκριμένα ακούσαμε στις ειδήσεις, ότι ο κ. Μαζιώτης θεωρεί πως έχει το δικαίωμα να πυροβολεί και να σκοτώνει κάποιους Άλλους, στο βαθμό που τον παρενοχλούν κατά το λαάρεστο έργο του. Την ίδια μέρα είχαμε και την απόφαση για παραπομπή σε πακέτο όλης της εθνικής ομάδας των ναζί.

Είχαμε επίσης και την λαμπρή είδηση ότι κάποιοι τζιχαντιστές βιτριόλιζαν δικαίως στο πρόσωπο όσες γυναίκες έβρισκαν στο διάβα τους, που δεν φόραγαν σφιχτά τη μπούρκα. Επειδή ακριβώς άφηναν οι αχρείες να φαίνονται τα ροδαλά τους μαγουλάκια, σκανδαλίζοντας αθώους αρσενικούς πιστούς. Τι κοινό στοιχείο είχαν οι τρεις ειδήσεις; Ότι εδώ υπάρχουν κάποιοι καλοί, που τους πνίγει το δίκιο λόγω της συμπεριφοράς των κακών, έτσι παίρνουνε άδεια από τη σημαία και αυτοδικούν, ασκώντας βία. Για το καλό μας, όμως.

Της Βίας της καλής, λοιπόν, θιασώτες, όλοι αυτοί οι καλοί, ξεχάστηκαν μέσα στα λαστ γήαρ Ευαγγέλια. Και δεν έχουν αντιληφθεί ότι μετά την ευρωπαϊκή δημοκρατική εμπειρία, ο Ανθρώπινος Πολιτισμός εσχάτως έχει επί τέλους επινοήσει ένα στάτους, όπου μπορεί να συνεννοείται χωρίς βία. Και αυτό απελευθερώνει απίστευτες δυνάμεις, που αξίζει να εκμεταλλευτεί, χωρίς να σπαταλάει ζωές, ενέργεια και πόρους στον βρόντο των παλιών εμμονών του. Και αυτό το πράγμα έχει διαφύγει από την προσοχή των άκρων.

Έτσι, το τρίβουν το πιπέρι. Και ο κ. Μαζιώτης, για το καλό της κοινωνίας και οι ναζί για το καλό του έθνους και οι τζιχαντιστές για το καλό των πιστών του Μωάμεθ. Τι δεν καταλαβαίνεις; «Μύκονος, Μυκήναι, Μύκητες, τρεις λέξεις, όμως δύο μόνο φτερά», που έλεγε και ο ποιητής. Και ένα μόνο άκρο, ας συμπληρώσουμε εμείς. Αυτό που πάντα το πνίγει το δίκιο και δεν αντέχει. Και πάει να το γυρέψει το δίκιο μονομερώς και βίαια. Είτε έχει οργανωμένο ιδεολόγημα που το στηρίζει (όπως οι ποικίλες επιθετικές θρησκείες, δηλαδή διάφορες παραλλαγές του Μ-Λ και των φονταμενταλιστικών ισλάμ, κτλ) είτε όχι (όπως διάφοροι άτακτοι εξεγερμένοι, αγανακτισμένοι, χουλιγκάνοι, κτλ).

Κοινός τόπος των άκρων, που δηλαδή τελικά είναι Ένα σε διάφορες βαριάντζες, είναι ότι βασίζονται στο μοντέλο που άλλοτε έχουμε περιγράψει. Είναι λάτρεις του Τρελοκομείου της Αυτοδικίας, διαποτίζονται από την επιθετική ορμή κάποιου λαϊκισμού, ο οποίος χτίζει εντός μας τον φόβο ενός κακού εχθρού. Αυτός ο φόβος μετατρέπεται σε μίσος και επιτάσσει βία για να εξαφανίσουμε τον κακό εχθρό, ώστε να φέρουμε κάθαρση και να μείνουμε μόνο εμείς οι καλοί. Αυτό είναι το άκρο, αυτές οι βουλές του, αυτές και οι ευγενείς φιλοδοξίες του. Αυτή είναι η ευγενέστερη μετεξέλιξη του πολύ συνηθισμένου μανιχαϊστικού μοντέλου, όταν πουσσάρεται με βία. Πάλι δεν καταλαβαίνεις και πάλι θα μας πεις νεοφιλελεύθερους;

***

Και τώρα ας περάσουμε σε ένα εντελώς άλλο θέμα, παραμένοντας στο εορταστικό κλίμα του ΟΧΙ κατά του Φασισμού. Αυτές τις μέρες οι δημοκρατικές δυνάμεις στα Πανεπιστήμια κατήγαγαν μια ακόμα νίκη κατά των νεοφιλελεύθερων μνημονίων και των λακέδων του Μερκελισμού (ή εμείς ή αυτοί). Και πάλι οι δυνάμεις του έθνους πήραν θέσεις στη νέα διελκυστίνδα, χωρισμένες σε εμάς και σε αυτούς.

Όπου αυτοί είναι το Τέταρτο Ράιχ και οι ξένες υπηρεσίες που προσπάθησαν να δολοφονήσουν τον πρώην πρωθυπουργό Κώστα Καραμανλή. Όλοι ξέρουμε πόσο αυτός χάλαγε τα σχέδια των Δυτικών, αλλά ευτυχώς παρεμβλήθηκαν οι ρωσικές υπηρεσίες και απεσοβήθη το μοιραίο, ίσως και με την βοήθεια του πολυδισεκατομμυριούχου κυρίου Σώρρα. Ας είναι καλά ο κύριος Καμμένος (ο αντιμνημονιακός σύμμαχος του ΣΥΡΙΖΑ), ώστε να μαθαίνουμε και κάτι χρήσιμο, με τις εύστοχες υδατανθρακικές παρεμβολές του και τις κατάρες του κατά των μνημονιακών δυνάμεων.

Στο μέτωπο του πολέμου των ΑΕΙ τώρα. Σε αντίθεση με το ηδύ «ζεϊμπεκάνο σπανιόλο», που όλοι λίγο πολύ έχουμε ακούσει, το τραμπουκάνο γκρεκόλο είναι μια στραβομάρα, την οποία το έθνος πρέπει να κάνει εμετό, εφόσον θέλει να το λέμε ευρωπαϊκό. Το αστείο είναι ότι η πλειονότητα του έθνους συναινεί με το καθεστώς της Δικτατορίας του Τραμπουκαριάτου. Γιατί τσιμπάει και γοητεύεται από την εξαιρετικής επικοινωνιακής αποτελεσματικότητας πιπερολογία περί συστημικότητας και αντισυστημικότητας. Αυτή η πιπερολογία έχουμε επανειλημμένα εξηγήσει ότι αποτελεί το υπερόπλο ΤΟΥ Συστήματος.

ΤΟ Σύστημα βρίζει ως «συστημικούς» και «νεοφιλελεύθερους» τους αντιπάλους του για να τους απομειώνει το κύρος και να τους εξουδετερώνει. Και ο χάνος οχλοπολτός τσιμπάει και αναπαράγει αυτή την πιπερολογία. Τα παιδιά που τραμπουκίζουν, ασκώντας βία κατά του πρύτανη είναι δεξιά και αντιδραστικά, γιατί το σκοταδιστικό σταμάτημα της νόμιμης διαδικασίας διαλόγου είναι δεξιό και αντιδραστικό. Και όμως αισθάνονται ότι κατ’ αυτό τον τρόπο γίνονται αντικαθεστωτικά και κάνουνε αγώνα κατά του συστήματος. Δεν είναι τζήνιους; Ας τα δούμε όλα με τη σειρά.

Δεν νοείται πολυμερής θεσμικός διάλογος, όταν ένα φασαριόζικο μέρος των διαλεγομένων αποφασίζει με τον τραμπουκά να αλλάξει τη διαδικασία. Αυτή, για λόγους διαφύλαξης του διαλόγου, πάντα ρυθμίζεται από μια νόμιμη αρχή βάσει του ισχύοντος σχετικού νόμου, που αν δεν μας αρέσει τον αλλάζουμε. Αν κάποιοι καταπατήσουν αυτή τη διαδικασία, λέγοντας «θα μιλήσω εγώ και όποιος άλλος θέλω εγώ και όποτε θέλω εγώ και εσάς που ορίσατε τη διαδικασία σας έχω γραμμένους», τότε ο διάλογος καταργείται και πάλι τα κάναμε όλα μπιπ.

Και έτσι θα γίνεται, όσο κανείς δεν εξηγεί στους ευγενείς μπάχαλους, πως εδώ μαθαίνουμε να παίζουμε τη δημοκρατική νομιμότητα και την κοινωνική ζωή. Θες στο σπίτι σου να τα κάνεις όλα μπιπ και οι δικοί σου το ανέχονται; Καλώς και μπράβο σας! Όχι εδώ στο Πανεπιστήμιο, όμως, όπου ο εγωισμός σου παρέλκει. Γιατί εδώ πρόκειται περί δημόσιου χώρου, όπου και άλλοι έχουνε εγωισμό, αλλά τον μαζεύουνε εντός τους. Αφού είπαμε, εδώ μαθαίνουμε το αγαθό της δημοκρατικής κοινωνικής ζωής, όπου είναι ανεπιθύμητες οι αντικοινωνικές μαγκιές.

Και εδώ ακριβώς είναι κρυμμένο το κλειδί που ανοίγει την αλήθεια. Η εδραία κυριαρχία της Δικτατορίας του Φοιτηταριάτου, που πάλι αναβαθμίστηκε σε Δικτατορία του Τραμπουκαριάτου, διαλύει τα μαθήματα και τις άλλες θεσμισμένες λειτουργίες των ΑΕΙ, χτίζει τους καθηγητές στα γραφεία τους και νοικοκυρεύει τα Πανεπιστήμια. Και θεωρεί ότι Πανεπιστημιακό Άσυλο σημαίνει πως εδώ μέσα έχουν κάθε δικαίωμα να μπαίνουν ελεύθερα (μόνο) όσοι συμφωνούν μαζί μου.

Και συμβαίνουν όλα αυτά, γιατί τα παιδιά στο σπίτι, στο σχολείο και στην παραέξω κοινωνία δεν μαθαίνουν τα στοιχειώδη και τα αυτονόητα του σεβασμού στον Άλλο, που έχει ακριβώς τα ίδια δίκια με τα δικά μου… Τους είναι ακατανόητο αυτό το αυτονόητο, χωρίς το οποίο ο δρόμος για τον Φασισμό είναι τουρλάνοιχτος. Και τα πνίγει το δίκιο, που λέγαμε προηγουμένως, οπότε το επιβάλλουν με τον τραμπουκά τους…

***

Τώρα αν υπάρχει και μια Αξιωματική Αντιπολίτευση, που επίσης από την παιδική της ηλικία ουδέποτε ήρθε σε επαφή με αυτά τα διεθνώς αριστερά αυτονόητα, ξεχνώντας τι θα πει Κύρκος και Παπαγιαννάκης και τι Μπερλινγκουέρ, τι να κάνουμε; Κι αν έτσι ντρέπεται να παραδεχτεί την αυτονόητη επιταγή ακόμα και αυτής της μαρξιστικής βάσης, που είναι παιδί του Διαφωτισμού, τι να κάνουμε; Να σωπάσουμε; Να δεχτούμε το εθνικό καρακατσουλιό; Ή να πούμε ΟΧΙ; Τελεία και παύλα. Όσο βαθύ ισλάμ κι αν είμαστε, δεν υπάρχει καμία σημαία, από την οποία κάποιος μπορεί να πάρει την άδεια για να ανατρέψει μια νομισμένη διαδικασία. Όποιος το κάνει αυτό είναι φασιστοτραμπούκος.

Και είναι αδιανόητο μια Ευρωπαϊκή Αξιωματική Αντιπολίτευση να κάνει το γερμανό και να ντρέπεται να πάρει ευθέως θέση, απέναντι σε όλες αυτές τις παρδαλότητες. Όπως επίσης ντρέπεται να πάρει θέση για εκείνο τον ευγενή κυριούλη, που είναι βουλευτής της και θεωρεί ότι οι έγκλειστοι της «17 Νοέμβρη» δεν είναι τρομοκράτες, απλώς κάποτε αναγκάστηκαν να προσφύγουν στην ένοπλη πάλη. Δεν είναι αστείο ότι αυτή η Αντιπολίτευση είναι μια υπέροχη αδιάκοπη μούλτι κούλτι γιορτή χαράς, που όλο σηκώνει βάρη και δεν κλατάρει και από τις πολλές «στροφές» ποτέ δεν ντεραπάρει.

Όπως επίσης δεν είναι αστείο ότι είναι ο κύριος φορέας της ψευδολογίας περί συστημικότητας και αντισυστημικότητας. Ας το ξαναπούμε. Η Αξιωματική Αντιπολίτευση είναι σήμερα ο στυλοβάτης ΤΟΥ Συστήματος, το οποίο έφερε τη χρεωκοπία, όσο αν και επικαλείται τη μισή αλήθεια ότι ουδέποτε ανέλαβε την επίσημη διακυβέρνηση. Και υπηρετεί τυφλά ΤΟ Σύστημα με την γνωστή δεξιά αντιδραστική «αντισυστημική» πιπερολογία. Μέρος της είναι το άλλοθι μιας τάχα «αντισυστημικότητας», που αντλεί με το να στηρίζει ανεπιφύλακτα αυτό ΤΟ Σύστημα του κάθε πικραμένου βολεμένου.

Και μαζί να στηρίζει τα δεξιά, αντιδραστικά, ενίοτε και ακροδεξιά παραφερνάλιά του, που συναποτελούνται από κάθε ανομικότητα τραμπούκων φοιτητών και αγανακτισμένων που δεν χρωστάνε, δεν πληρώνουν. Ή και φοροφυγάδων επιτηδευματιών στην Ύδρα φερ’ ειπείν, που τους πιάνει στα πράσα το ΣΔΟΕ και έρχεται ο (καλός τοπάρχης) βουλευτής κ. Δρίτσας και τους ξεπλένει με το κύρος του. Όπως και πλαστογράφων που δεν γουστάρουν έλεγχο πτυχίων ξυλοφορτώνοντας τους ελεγκτές, συνδικαλιστών που δεν ανέχονται να χάσουν από τις μνημονιακές δυνάμεις κατοχής τα διεθνώς αδιανόητα προνόμιά τους, αλλά ούτε και θέλουν να ακούσουν για κάθε μορφής αξιολόγηση.

Αυτό είναι ΤΟ Σύστημα που κραυγάζει με ψυχή. Κάτω τα χέρια από τη μικροδιαφθορά, που αφορά στο 95% του διεφθαρμένου τζίρου! Πάρτε τα από τους πλούσιους, που έχουν το υπόλοιπο 5% αυτού του τζίρου. Όχι όλους βέβαια, γιατί υπάρχουν και αντισυστημικοί πλούσιοι, που είναι πολύ κόκκινοι και επαναστατικοί χαρακτήρες, βεβαίως, βεβαίως, ιδίως τελευταίως. Αυτό είναι ΤΟ Σύστημα, που όποιον πάει να του βάλει χέρι τον εγκαλεί ως «συστημικό» και ως «νεοφιλελεύθερο», που λέγαμε, εξουδετερώνοντάς τον. Έτσι καταργείται κάθε μεταρρυθμιστική δυναμική εν τη γενέσει της, που αποτελεί το μόνο εργαλείο που θα μπορούσε να διαβρώσει ΤΟ Σύστημα…

Και σε αυτό το αντιμεταρρυθμιστικό πεδίο συναντιούνται αποτελεσματικά οι δύο χάριτες. Το Ποικιλόχρουν Ακροδεξιό Φαινόμενο και το Πελατειακό Ιδιωτικό Παρακράτος, οι δύο δυναμικές συνιστώσες ΤΟΥ Συστήματος, από όπου εκπορεύτηκε η εθνική χρεωκοπία. Πάλι δεν καταλαβαίνεις; Ίσως και να ‘ναι ο καιρός εγγύς και να σιμώνει ο νέος ο λόγος. Και να πέσει οργή λαού, που θα πει το μεγάλο ΟΧΙ κατά ΤΟΥ Συστήματος. Ποιος να ξέρει.