Μιλένα Αποστολάκη: «Αγωνίζομαι για την επιστροφή του πλειοψηφικού ΠΑΣΟΚ»

Βρισκόμαστε σε ένα μικρό καφέ στο Παγκράτι. Η Μιλένα Αποστολάκη –μια λεπτεπίλεπτη φιγούρα– μιλάει ήρεμα, με έναν τόνο που εκπέμπει σοβαρότητα. Μακριά από την κεντρική πολιτική σκηνή επί 11 έτη, επιστρέφει ως υποψήφια στον Βόρειο Τομέα της Αθήνας, πάντα με το ΠΑΣΟΚ. Ανοίγουμε σειρά θεμάτων – οι απαντήσεις της έχουν αρχή, μέση και τέλος. Αποφεύγει την αγωνιώδη απεραντολογία των υποψηφίων.

Πριν από τη συνάντηση, μπαίνω στη διαδικασία να ενημερώσω φίλους και γνωστούς άνω των 35-40 ετών. Όλοι τη θυμούνται, κυρίως ως Μιλένα, σκέτο. Της αρέσει αυτή η πληροφορία: «Με χαροποιεί πολύ». Πολλοί νεότεροι, ωστόσο, δεν τη γνωρίζουν. Της το θέτω, διερωτώμενος πώς σκοπεύει να τους προσεγγίσει – «Πρόκειται για μια γενιά, η οποία μεγαλώνει σε ένα περιβάλλον πολλαπλών κρίσεων και αντιμετωπίζει την πολιτική με καχυποψία. Προέχει να πάνε στην κάλπη».

Σημειώνει ότι τα νέα παιδιά «δεν έχουν στενή σχέση με την πολιτική. Έχουν πολλή πληροφορία και λιγότερη ενημέρωση». Η ίδια, που έχει έναν γιο 19 ετών, επιδιώκει την επαφή. Μιλάει για την «απονομιμοποίηση της πολιτικής στις νεότερες γενιές», καθώς «δεν έζησαν τη γοητεία των ιδεών. Γκρεμίστηκαν όλες οι βεβαιότητες, όσα ενέπνευσαν παλαιότερες γενιές. Είναι παιδιά που νιώθουν ότι θα ζήσουν χειρότερα από τους γονείς τους, δεν έχουν προσδοκίες. Δεν ακούν κάτι θετικό, οι πολιτικές ειδήσεις είναι μονοθεματικά αρνητικές. Ακούς μόνο για αδιέξοδα και για κλέφτες» υπογραμμίζει.

Αφού τονίζει ότι προτιμά τη διά ζώσης επαφή κι αυτή των Μέσων Κοινωνικής Δικτύωσης, εκφράζει την εκτίμηση ότι η σχέση των νεότερων με την πολιτική «είναι υπονομευμένη», σημειώνοντας: «Είναι μεγάλο στοίχημα να τους πείσεις χωρίς να καταφύγεις σε αντισυστημικές ανέξοδες ευκολίες. Το πρώτο ζήτημα είναι να πάνε στην κάλπη. Δευτερευόντως μιλάω για μένα και την υποψηφιότητά μου».

Επισημαίνω ότι πολλά νέα παιδιά νιώθουν την ανάγκη να πηγαίνουν σε ψυχολόγο, κάτι που δεν ίσχυε κατά το παρελθόν. «Ο 21ος αιώνας μπήκε με πολλαπλές κρίσεις, ο 20ος αιώνας σαν να σφράγισε το τέλος της ευημερίας. Αυτά τα παιδιά είναι αντιμέτωπα με πολύ μεγάλες ανασφάλειες, συλλογικές και προσωπικές. Παράδειγμα η πίεση μέσω των social media της τέλειας εμφάνισης που κάθε νέος οφείλει να έχει – προηγούμενες γενιές δεν την υπέστησαν». Προχωρά σε μία σύγκριση με το παρελθόν: «Ο ευδαιμονισμός και η κατανάλωση πριν την κρίση, έδωσαν τη θέση τους στη σημερινή αβεβαιότητα. Από την κρίση χρέους, την κλιματική αλλαγή, συν την εξέλιξη της τεχνολογίας και την επίδραση που έχει στην αγορά εργασίας, οι νέοι άνθρωποι είναι αντιμέτωποι με παράγοντες ικανούς να τροφοδοτήσουν προσωπικά αδιέξοδα και ανασφάλειες. Και καθώς η πολιτική αδυνατεί να παράξει λύσεις και απαντήσεις σε όλα αυτά, η απονομιμοποίηση της στη συνείδησή τους βαθαίνει».

Δεν είμαι επαγγελματίας πολιτικός

Η κ. Αποστολάκη αποχώρησε από την κεντρική πολιτική σκηνή το 2012. «Είμαι πολιτικός με αφοσίωση και επαγγελματισμό, όμως δεν είμαι επαγγελματίας πολιτικός. Είμαι δικηγόρος και επέστρεψα στο επάγγελμά μου από το οποίο και ζω. Τα χρόνια εκείνα, ως ενεργός πολίτης, όποτε θεωρούσα ότι πρέπει να παρέμβω, το έκανα. Το 2015 πήρα θέση για το δημοψήφισμα, κατά καιρούς από την αρθρογραφία και τις δημόσιες τοποθετήσεις μου έδινα το στίγμα των απόψεών μου».

Τη ρωτάω γιατί να ψηφίσει κάποιος τη Μιλένα Αποστολάκη, απαντά για το ΠΑΣΟΚ χωρίς να προτάσσει την προσωπική της μάχη. Αφού αναλύει εν τάχει τι συνέβη πολιτικά, οικονομικά και κοινωνικά στα χρόνια των μνημονίων, σημειώνει ότι «τώρα που η άδικη κρίση της Ιστορίας αρχίζει να καταλαγιάζει, που ξέρουμε ότι το μνημόνιο δεν καταργήθηκε με έναν νόμο κι ένα άρθρο, όλοι αντιλαμβάνονται ότι το να χρεώνεις στο ΠΑΣΟΚ όλα τα δεινά είναι ανιστόρητο», αναφέρεται στην πολύτιμη παρακαταθήκη της παράταξής της, τη συμβολή της στην ενότητα. «Υποφέραμε πολύ ως χώρα από τον διχασμό. Το ΠΑΣΟΚ, ένωσε, δεν ήταν στη λογική “ή εμείς ή αυτοί, τους τελειώνουμε ή μας τελειώνουν”, δεν αναζήτησε και πολύ περισσότερο δεν κατασκεύασε εσωτερικούς εχθρούς».

Γυρίζω τη συζήτηση σε εκείνη, γιατί Μιλένα και γιατί τώρα: «Πιστεύω στην κοινωνική αναγκαιότητα της επιστροφής του ΠΑΣΟΚ και αγωνίζομαι με πάθος για τη μεγάλη επιστροφή του ως πλειοψηφική παράταξη. Η σημερινή εικόνα ενός αδιέξοδου και ατελούς δικομματισμού του 1,5 κόμματος, δεν βοηθάει τη χώρα, καθιστά την κυβέρνηση ανεξέλεγκτη και δεν γεννά καμία προσδοκία αλλαγής».

Ασκεί σκληρή κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ. «Η σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση έγινε κυβέρνηση σε συνθήκες κοινωνικής κρίσης, καβαλώντας το κύμα της τυφλής οργής. Σήμερα, σε συνθήκες κανονικότητας, με πολύ σύνθετα προβλήματα, ο λόγος τους είναι εξαιρετικά αναξιόπιστος. Ο δημαγωγικός λαϊκισμός που σφράγισε την τετραετία τους είναι συστατικό στοιχείο του ΣΥΡΙΖΑ γι’ αυτό και παρά τις αγωνιώδεις προσπάθειες δεν θα καταφέρουν να υποκαταστήσουν το ΠΑΣΟΚ. Ο Ανδρέας Παπανδρέου με την ακαδημαϊκή του λάμψη και τη βαθιά γνώση των διεθνών συσχετισμών εξέφρασε αυθεντικά το αίτημα για πρόοδο και κοινωνική αλλαγή. Τι σχέση έχει ο Αλέξης Τσίπρας με αυτό;

»Ο 21ος αιώνας των σύνθετων γεωπολιτικών ανακατατάξεων, της τεχνητής νοημοσύνης και της μεταπαγκοσμιοποιημένης οικονομίας απαιτεί γνώση, ευθύνη και σοβαρότητα. Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι κατώτερος των περιστάσεων και για αυτό τον λόγο, επί 4 χρόνια, ούτε μια στιγμή δεν είχε παράσταση νίκης. Το ΠΑΣΟΚ πρέπει να επιστρέψει ως ένα πλειοψηφικό ρεύμα στην κοινωνία», τονίζει και χαρακτηρίζει τον κ. Τσίπρα «χρήσιμο σύμμαχο της κυβέρνησης και του κ. Μητσοτάκη».

Τη ρωτάω πώς βαθμολογεί την 4ετία Μητσοτάκη. «Η κυβέρνηση δεν πήγε καλά κατά την άποψή μου. Στην πανδημία οι δείκτες για τη χώρα ήταν αρνητικοί σε σχέση με τη θνησιμότητα και τον πληθυσμό. Ο πρωθυπουργός παρουσιάζεται ως ανίδεος όσες φορές προέκυψαν μείζονα ζητήματα όπως οι υποκλοπές, η έκθεση Τσιόδρα-Λύτρα ή το ξεχαρβάλωμα στον ΟΣΕ που οδήγησε στην τραγωδία των Τεμπών.

»Επιχαίρει για το επιτελικό κράτος, που έχει ως περιτύλιγμα τις επιδόσεις του υπουργείου Ψηφιακής Μεταρρύθμισης αλλά κατά τα άλλα είναι ένα άδειο πουκάμισο που συντηρεί όλες τις παθογένειες του παρελθόντος. Αυτές αντανακλώνται με τον πιο δραματικό τρόπο στην παράνομη μετάθεση του σταθμάρχη των Τεμπών αλλά και αλλού, όπως στις απευθείας αναθέσεις ύψους 9,5 δις, στους διορισμούς κρατικών αξιωματούχων από το κόμμα κ.λπ.».

Υποστηρίζει ότι η κυβέρνηση είχε χαμηλή απόδοση όσον αφορά στο κράτος δικαίου, τις ανεξάρτητες αρχές, μνημονεύει την υπόθεση των υποκλοπών και κάνει λόγο για «απεγνωσμένη προσπάθεια συγκάλυψης». Προσθέτει ότι «η κυβέρνηση αύξησε δραματικά τις ανισότητες. Ο πήχης ήταν δραματικά χαμηλός γιατί συγκρινόταν με μια 4ετία που σφραγίστηκε από αντίστοιχα κακές στιγμές. Είναι πολύ θλιβερό ότι έχουμε δύο κυβερνήσεις, η μία σφραγίζεται από την τραγωδία στο Μάτι και η άλλη από την τραγωδία στα Τέμπη».

Η επόμενη ημέρα των εκλογών και η επιλογή πρωθυπουργού

Τι θα γίνει την επόμενη ημέρα των εκλογών αν κι εφόσον δεν έχουμε αυτοδύναμη κυβέρνηση;
«Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι κόμμα διαμαρτυρίας, αλλά κόμμα ευθύνης και για μας η διακυβέρνηση της χώρας είναι χρέος ταυτισμένο με την ταυτότητά μας. Το ΠΑΣΟΚ, ως δύναμη ευθύνης, θα κάνει το παν από την πρώτη Κυριακή, προκειμένου να σχηματιστεί κυβέρνηση με βάση ένα προγραμματικό πλαίσιο».

Πρωθυπουργός ποιος θα είναι;
«Αν είτε στην πρώτη είτε στη δεύτερη εκλογή, ο αρχηγός του πρώτου κόμματος δεν έχει εξασφαλίσει 151 έδρες, έχει αποτύχει να σχηματίσει αυτοδύναμη κυβέρνηση. Ο διακηρυγμένος στόχος του κ. Μητσοτάκη είναι να ξαναπετύχει την αυτοδυναμία, όπως το 2019. Κατά την άποψη μας, τόσο ο κ. Μητσοτάκης όσο και ο κ. Τσίπρας δοκιμάστηκαν και απέτυχαν. Δεν θα επιλέξουμε τον λιγότερο αποτυχημένο. Γιατί να έρθει το ΠΑΣΟΚ, προσβάλλοντας τη βούληση και την ετυμηγορία του ελληνικού λαού, να κάνει πρωθυπουργό διά της πλαγίας οδού έναν από τους δύο, αφού οι ίδιοι δεν θα έχουν εξασφαλίσει αυτοδυναμία. Ποια είναι η πολιτική λογική που θα υπαγορεύσει την παραμονή στην πρωθυπουργία εκείνου που βαρύνεται με τις υποκλοπές, τα Τέμπη, τη διεύρυνση των ανισοτήτων, την εξαγορά της ψήφου και της αξιοπρέπειας του ελληνικού λαού με επιδόματα της τελευταίας στιγμής; Ή αντίστοιχα εκείνου που έφερε το τρίτο αχρείαστο και επαχθέστερο μνημόνιο, τον νόμο Κατρούγκαλου, την απόπειρα χειραγώγησης των μέσων ενημέρωσης, την τραγωδία στο Μάτι και τον διχασμό; Γιατί ένα άλλο πολιτικό πρόσωπο που δεν βαρύνεται με αυτές τις αποτυχίες να μην ηγηθεί της κυβέρνησης συνεργασίας;»

Γιατί, ωστόσο, να μη γνωρίζουνε εκ των προτέρων το όνομα που θα προτείνει το ΠΑΣΟΚ;
«Θα έπρεπε να τον ξέρουμε εκ των προτέρων αν τον επιβάλλαμε και σας τον κρύβουμε. Εμείς δεν θα επιβάλλουμε, θα επιδιώξουμε τη συναινετική επιλογή πολιτικού προσώπου κοινής αποδοχής».

Αφοσιώνομαι με πάθος

Λίγο πριν κλείσουμε, την καλώ και πάλι να απαντήσει στο «γιατί Μιλένα;» – εξακολουθεί να δυσκολεύεται να  μιλήσει για τον εαυτό της. Επιμένω.

«Έχω 2 μότο, “μαζί με την κοινωνία” και “επιλογή ευθύνης”. Είμαι ένας άνθρωπος που αγαπάει την ευθύνη. Όταν αναλαμβάνω κάτι, αφοσιώνομαι με πάθος. Ανήκω στην κατηγορία εκείνων που εκλέχτηκαν χωρίς να προέρχονται από πολιτικό τζάκι ή να έχουν κάποιο κομματικό αξίωμα ή διορισμό. Έχτισα τα χρόνια αυτά μια πολύ βαθιά και στέρεη σχέση με πολλές χιλιάδες συμπολίτες μου. Με τίμησαν με την εμπιστοσύνη και την αγάπη τους. Εκτίμησαν την κοινοβουλευτική μου παρουσία και το έργο μου ως υφυπουργού Ανάπτυξης και υφυπουργού Αγροτικής Ανάπτυξης και Τροφίμων. Το ότι, όπως μου επισήμανες, με γνωρίζουν με το μικρό μου όνομα αντανακλά μια ουσιαστική οικειότητα απέναντι σε έναν άνθρωπο στον οποίο κάτι αναγνωρίζουν, κάτι του πιστώνουν. Μπήκα στην πολιτική για να κάνω κάτι για τον τόπο μου και τους συμπολίτες μου και αυτό θα συνεχίσω». 

* Η Μιλένα Αποστολάκη είναι υποψήφια με το ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ στον Βόρειο Τομέα της Αθήνας.