Ο Μάνος Βουλαρίνος σχολιάζει τις πρόσφατες δηλώσεις του Γιάννη Ραγκούση και της Ρένας Δούρου.
Οι πολιτικές διαφωνίες και η ένταση της προεκλογικής περιόδου δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να μας κάνουν να χάσουμε την ανθρωπιά μας. Τουλάχιστον όσοι από εμάς έχουμε ανθρωπιά. Δηλαδή όσοι με δυσκολία συγκρατήσαμε (ή τελικά δεν καταφέραμε να συγκρατήσουμε) τα δάκρυά μας όταν ακούσαμε τον σύντροφο Ραγκούση να αποκαλύπτει το προσωπικό δράμα που με ξεχωριστή αξιοπρέπεια είχε κρατήσει κρυφό όλα αυτά τα χρόνια και να λέει «έχω την πολιτική μου ανεξαρτησία και την αξιοπρέπεια νοικιάζοντας τη μόνιμη κατοικία μου και βγάζοντας τα παιδιά μου από τα δωμάτιά τους για να μένουν παιδιά που έρχονται από το εξωτερικό».
Ακόμα και τώρα που γράφω αυτή τη φράση μου έρχεται να ξεσπάσω σε κλάματα σκεφτόμενος τον πατέρα που βγάζει τα παιδιά του όχι μόνο από τα δωμάτιά τους αλλά και από την πισίνα τους και γενικά όλα όσα αυτή η απλή βίλα της Πάρου (που κάποιοι τολμούν να αποκαλούν έπαυλη) προσφέρει στα παιδιά του εξωτερικού που εκμεταλλεύονται την ανάγκη του πρώην υπουργού του Γεωργίου Ανδρέα Παπανδρέου και νυν πρωτοπαλίκαρου του μπροέδρου Αλέκση.
Κάποιοι κακεντρεχείς και άσπλαχνοι νεοφιλελεύθεροι κάνουν λόγο για ενοίκια που τους μήνες με τη μεγαλύτερη τουριστική κίνηση φτάνουν τα 14.000 την εβδομάδα. Βλέπετε, η αλλοτρίωση την όποια έχουν υποστεί εξαιτίας του καπιταλισμού δεν τους επιτρέπει να καταλάβουν ότι κι έτσι να είναι κανένα ποσό δεν μπορεί να επουλώσει το τραύμα του να βγάζεις τα παιδιά σου από το δωμάτιο και την πισίνα τους.
Προφανώς η τραγωδία του Γιάννη του Ραγκούση δεν είναι προσωπική. Είναι κοινωνική. Ο παλιός υποψήφιος πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είναι άλλο ένα θύμα της φτωχοποίησης η οποία σαν αρρώστια εξαπλώνεται στην ελληνική κοινωνία εξαιτίας της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Θυμίζω ότι μόλις λίγες μέρες πριν, ένα άλλο στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, η Ρένα η Δούρου με βίντεο-κραυγή αγωνίας στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αποκάλυψε πόσο δυσκολεύεται να γεμίσει το ψυγείο της.
Εννοείται ότι στις εκλογές που έρχονται ο λαός πρέπει να ψηφίσει με το μυαλό στον Γιάννη, τη Ρένα και όλους τους αναξιοπαθούντες συμπολίτες που παρασύρονται από το νεοφιλελεύθερο άρμα μιας ανάπτυξης που πετάει τα παιδιά έξω από τα δωμάτιά τους και αφήνει άδεια τα ψυγεία πρώην περιφερειαρχών. Όμως η ψήφος από μόνη της δεν αρκεί. Τα αποτελέσματα των οικονομικών επαναστάσεων όπως αυτή που μπορεί να (ξανα)φέρει ο μπρόεδρος Αλέκσης και η Δεύτερη Φορά Αριστερά δεν εμφανίζονται αμέσως. Καμιά φορά μπορεί να χρειαστούν μερικές δεκαετίες για να γεμίσουν τα ψυγεία και οι βίλες να κατοικούνται μόνο από τους ιδιοκτήτες τους. Και ο Γιάνης με τη Ρένα χρειάζονται τη βοήθειά μας τωρα.
Απευθύνω λοιπόν κάλεσμα στον καλλιτεχνικό κόσμο της χώρας προκειμένου να διοργανωθεί μια συναυλία με τίτλο «Ένα Τραγούδι για τον Γιάννη και τη Ρένα» τα έσοδα της οποίας θα δοθούν στους δύο αυτούς συμπολίτες. Είμαι βέβαιος ότι οι Έλληνες καλλιτέχνες, που πάντα είναι με τον Άνθρωπο, θα σταθούν και εδώ στο ύψος των περιστάσεων. Και να είστε σίγουροι ότι θα είναι ένα τραγούδι για κάθε Γιάννη και κάθε Ρένα. Για κάθε αδικημένο, κάθε καταφρονεμένο, κάθε συνάνθρωπο που με αξιοπρέπεια παλεύει να γεμίσει το ψυγείο του και να κρατήσει την πισίνα του για τα παιδιά του. Και μπράβο του.
23°
