Αυτόνομο υπουργείο για το παιδί και την οικογένεια;

Τι θα έκανε ένα αυτόνομο υπουργείο για το παιδί και την οικογένεια; Θα υποστήριζε λειτουργικά τα παιδιά και τις οικογένειες. Θα έδινε  περισσότερες θεσμικές δυνατότητες σε δραστήριους αρμόδιους να το κάνουν.

Η κυβέρνηση, βέβαια, που θα το ιδρύσει πρέπει πρώτα να αποδομήσει το αναχρονιστικό μότο της «ορθόδοξης οικογένειας». Και στη συνέχεια να κρατήσει μακριά τους κλασικούς «προστάτες» που ευθύνονται για την καπηλεία του θεσμού μέχρι σήμερα.

Είναι γεγονός ότι μας διακρίνει μία εξοργιστική ανωριμότητα σε όλα τα επίπεδα των μηχανισμών που το κράτος διαθέτει: στην εκπαίδευση, στην πρόνοια και στην ασφάλεια. Επειδή οι τρεις αυτοί παράγοντες προστασίας δεν συντονίζονται κάτω από ένα κέντρο μέριμνας για την οικογένεια.

Έτσι εξηγείται γιατί τα σχολεία δεν έχουν θεσμική δικαιοδοσία να συνεργάζονται με τους γονείς ή δεν διαθέτουν τα μέσα (ψυχολόγοι, κοινωνικοί λειτουργοί κ.λπ.) για να στηρίξουν τις προβληματικές ζωές πολλών μαθητών. Έτσι δικαιολογείται γιατί οι κρατικές δομές πρόνοιας αγνοούν κραυγαλέες περιπτώσεις εκμετάλλευσης μικρών παιδιών. Και κάπως έτσι η αστυνομία και τα δικαστήρια δεν προλαβαίνουν χιλιάδες περιπτώσεις βίας σε οικογενειακά δράματα.

Σίγουρα χρειάζεται ένα ξεχωριστό υπουργείο που θα μπορεί να συντονίζει τους πάντες. Να ξυπνήσει το ενδιαφέρον για όσα ως τώρα θεωρούσαμε αυτονόητα. Γιατί δεν μπορείς στο 2022 να μιλάς για οικογένεια και παιδιά με όρους του 1960! Επιμένοντας ακόμα στην υποκρισία των παραδόσεων και κάθε ανώφελης νόρμας που επιδοτεί την αδράνεια και την αδιαφορία.

Να ένα καλό παράδειγμα: Δεν  προβληματιζόμαστε όταν μία μητέρα έχει οκτώ παιδιά! Γιατί η υποκριτική νόρμα της «χριστιανικής οικογένειας» επιβραβεύει τη «γόνιμη» γυναίκα και ας μην έχει συνείδηση  των ευθυνών της. Μέχρι που στην Πρόνοια ανακαλύπτουν «εμβρόντητοι» ότι εκδίδει τη δωδεκάχρονη κόρη της! Μέχρι που διαπιστώνουμε ότι το σχολείο του παιδιού δεν κατάλαβε τίποτε από τις συνεχείς απουσίες. Και μέχρι που αγανακτούμε γιατί η αστυνομία δεν είχε αξιολογήσει τις πληροφορίες για τον προαγωγό της δωδεκάχρονης…

Ένα υπουργείο για την οικογένεια θα επανέφερε, με σύγχρονους όρους, το ενδιαφέρον της πολιτείας για τον θεσμό. Ίσως έδινε μία νέα διάσταση και στην προσοχή που η ίδια η κοινωνία οφείλει να δείξει απέναντι στα παιδιά της.

Η κρατική αδράνεια είναι αυτή που δίνει χώρο σε μη κρατικούς φορείς να υποκαταστήσουν την πολιτεία. Κι εδώ μπορεί να εμφανιστούν ανεξέλεγκτοι «πεφωτισμένοι Σαμαρείτες», με καλές ή και πονηρές προθέσεις. Χωρίς θεσμικό έλεγχο σε ένα, υποτίθεται, ευρωπαϊκό κράτος δικαίου.

Η επίσημη πολιτεία έχει προβλέψει τους θεσμούς για να στηρίξει την οικογένεια και να υπερασπιστεί τα παιδιά της. Οργάνωση και ταχύτητα δεν έχει. Ας διευρύνει τον ρόλο του σχολείου με ψυχολόγους, κοινωνικούς λειτουργούς και νομική κάλυψη στον διευθυντή για την ανάληψη ευθυνών. Ας ενισχύσει τις δημόσιες δομές της πρόνοιας. Κι ας εκσυγχρονίσει τον κοινωνικό ρόλο Αστυνομίας και Δικαιοσύνης με επιμόρφωση και αμεσότητα στην αντιμετώπιση των φαινομένων.

Ένα αυτοτελές υπουργείο με σκοπό τον συντονισμό όλων των θεσμών για την προστασία της οικογένειας και των παιδιών θα αποτελούσε μία εξαιρετικά προοδευτική κίνηση για κάθε κυβέρνηση.