Οι κάλπικοι και οι πραγματικοί φίλοι του Λαού

Το φαινόμενο της εκτεταμένης ανομίας, της επιλεκτικής εφαρμογής των νόμων, της άνευ κόστους απείθειας σ’ όποιον νόμο ή κανόνα δεν γουστάρουμε, αποτελεί μια από τις βασικότερες παθογένειες που χαρακτηρίζουν την νεοελληνική πραγματικότητα και μας διαφοροποιούν σαφώς από το σύνολο της λοιπής Ευρώπης.

Η βαθιά πεποίθηση του δικαιώματος της α λα καρτ εφαρμογής του νόμου φαίνεται από την οδηγική μας συμπεριφορά ή την παράκαμψη της σειράς προτεραιότητας στους δημόσιους χώρους, μέχρι τις κάθε λογής εκφράσεις του κινήματος «δεν πληρώνω» ή τη σκανδαλωδώς παράνομη λειτουργία τόσα χρόνια τώρα του συνόλου των ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών πανελλαδικής εμβέλειας.

Η βεντάλια είναι τεράστια. Ο καθένας βέβαια βλέπει μόνο τους άλλους. Υπάρχει και ο ιδεολογικός μανδύας του «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη», στην πιο γενικευμένη έκφρασή του: «νόμος είναι το δίκιο του καθενός». Όπως και το δόγμα του λαϊκισμού της χρυσής δεκαετίας του ’80: «Δεν υπάρχει θεσμός ανώτερος του λαού».

Η υιοθέτηση από πλευρά ΣΥΡΙΖΑ της λογικής «Εφαρμόζω μόνο τους νόμους με τους οποίους συμφωνώ», είναι εξαιρετικά επικίνδυνη και ανιστόρητη. Όχι μόνο γιατί είναι αυτονόητο ότι σε μία ευνοούμενη πολιτεία η απρόσκοπτη λειτουργία της και το δημόσιο συμφέρον προστατεύονται από το νόμο, αλλά γιατί ένα κόμμα που βλέπει τον εαυτό του ως οσονούπω κυβέρνηση δεν αποσταθεροποιεί το ούτως ή άλλως αβέβαιο έδαφος που θα πατήσει.

Η προϊστορία του ΠΑΣΟΚ, με την παράδοσή του στους συνδικαλιστές και στις συντεχνίες που μπορεί να του προσέφεραν αρχικά ψηφοθηρικό όφελος, το οδήγησε όμως στην καταστροφή διά της πολιτικής ασφυξίας, έπρεπε να αποτελέσει δίδαγμα για τον ΣΥΡΙΖΑ καθώς και για τους αμετανόητους λαϊκιστές της κυβέρνησης.

Οι 19 δήμαρχοι, νεοφώτιστοι οι περισσότεροι, όπως και η περιφερειάρχης Αττικής, κάνουν πολύ κακό ξεκίνημα. Νομίζουν ότι κάνουν αντίσταση στα θολά αντιμνημονιακά νερά, αδιαφορώντας ότι καλύπτουν πλαστογράφους. Κι ότι τις θέσεις που κατέλαβαν απατεώνες, έχασαν έντιμοι συνυποψήφιοί τους.

Η κ. Δούρου ξεχνά πως στο πρόσωπό της δίνει εξετάσεις ολόκληρος ο ΣΥΡΙΖΑ. Κι αν δεν μπορεί να διακρίνει την αλαζονεία και αμετροέπεια, η στοιχειώδης σχέση με την ηθική δεν μπορεί να είναι διαπραγματεύσιμη.

Όσο για τον κ. Ντινόπουλο, οι πολίτες της Β΄ Αθήνας αδιαφορώντας για τα κατορθώματά του, στα Ίμια και αλλού, τον έκαναν δήμαρχο και βουλευτή.

Ο πρωθυπουργός όμως και ο συγκυβερνών αντιπρόεδρος τι περίμεναν όταν τον διόριζαν υπουργ, ως απάντηση μάλιστα στα κακά αποτελέσματα των Ευρωεκλογών; Δεν ήξεραν ότι ο πιο σίγουρος τρόπος επιβεβαίωσης της αποτυχίας είναι να παίζουν στο γήπεδο του αντιπάλου; Η δημαγωγία και ο λαϊκισμός πάντα ήταν ανέξοδοι για την ανεύθυνη αντιπολίτευση, έστω προσωρινά, αποβαίνουν όμως πάντα μοιραίοι για την υπεύθυνη κυβέρνηση.

Είναι χαρακτηριστικό της πολιτικής και αξιακής κρίσης που περνά ο τόπος, ότι στην αυτονόητη αντίδρασή του το Ποτάμι εισέπραξε τις ύβρεις περί «γκεμπελισμού» από τον Ντινόπουλο και της «διαπλοκής» από τον κατ’ επάγγελμα εθνολαϊκιστή Λαζόπουλο.

Η πραγματική Αριστερά, και όχι η αυτοπροσδιοριζόμενη ως τέτοια, αντιλαμβάνεται, για λόγους αρχής αλλά και βιωματικούς, πως ο νόμος, οι δημόσιοι κανόνες, προστατεύουν τους αδύναμους από τους ισχυρούς που ασκούν επιρροή και από την ασυδοσία της όποιας εξουσίας πουλά εξυπηρετήσεις για πολιτική αντιπαροχή.