Η επιστροφή των γαλάζιων ζωντανών νεκρών

Οι εσωκομματικές-ενδοκυβερνητικές βολές ή οι επθέσεις από «ανεξάρτητους» και «αντικειμενικούς» παρατηρητές συνήθως ξεκινούν όταν ένας πρωθυπουργός (ή ένας απλός αρχηγός ενός κόμματος) χάνει σε δημοτικότητα και η παρουσία του βάζει σε κίνδυνο την κυβέρνηση ή το κόμμα. Σ’ αυτή την περίπτωση οι επιτιθέμενοι γίνονται και εκφραστές της κοινής γνώμης την οποία προσπαθούν να πάρουν με το μέρος τους διαχωρίζοντας τη θέση τους από τον αντιδημοφιλή ηγέτη. Στην περίπτωση της επίθεσης στον Μητσοτάκη έχουμε τη μοναδική περίπτωση που τα ενδοπαραταξιακά πυρά κατευθύνονται προς έναν πρωθυπουργό ο οποίος, μετά από τρία χρόνια διακυβέρνησης με τη μία κρίση να διαδέχεται την άλλη, παραμένει δημοφιλής, θεωρείται ο καταλληλότερος για πρωθυπουργός από οποιονδήποτε άλλο υποψήφιο και παραμένει η βασική αιτία (μαζί με την ηγετική ομάδα της αντιπολίτευσης) που το κόμμα του είναι ακόμα πρώτο και με διαφορά στις δημοσκοπήσεις. Δηλαδή δεν είναι μια προσπάθεια να εκφραστεί η λαϊκή δυσαρέσκεια, αλλά μια προσπάθεια πρόκλησης φθοράς με την ελπίδα να υπάρξει λαϊκή δυσαρέσκεια. Αναμενόμενο από αντιπολιτευόμενους, αλλά κάπως περίεργο από συμπολιτευόμενους.

Από την άλλη, όταν ο κόκκινος και ο πράσινος ΣΥΡΙΖΑ επιτίθενται στον Μητσοτάκη προσωπικώς, μπορεί να είναι λογικό να τρέξουν να συμπαρασταθούν (όσο μπορούν και όσο παίρνει τον καθέναν) και οι σύντροφοι του γαλάζιου ΣΥΡΙΖΑ.

Πώς ας πούμε να μείνει ασυγκίνητος από τον αγώνα των συντρόφων ο Κωνσταντίνος ο Β’ ο Ικανός/Εργατικός/Αποτελεσματικός/Λιτοδίαιτος, ο οποίος το 2009 διόριζε επικεφαλής της ΕΥΠ τον σύντροφο Παπαγγελόπουλο (ναι, αυτόν τον Παπαγγελόπουλο). Πώς να μην δηλώνει «παρών» ο άνθρωπος του οποίου οι «κύκλοι» διέρρεαν ότι θα έπεφτε θύμα απόπειρας δολοφονίας από τους κακούς Αμερικάνους αν δεν υπήρχαν οι καλοί Ρώσοι;

Πώς να μην εκμεταλλευτεί την ευκαιρία ο Πάκης ο Παυλόπουλος ο οποίος, παρότι εξελέγη ΠτΤ (Πρόεδρος του Τσίπρα), δύσκολα θα ξεχάσει ότι ο Μητσοτάκης όχι μόνο αρνήθηκε να τον ψηφίσει αλλά αιτιολόγησε και την άρνησή του λέγοντας: «Δεν έχω πειστεί όμως μέσα από την πολιτική του διαδρομή ότι είναι ο πιο κατάλληλος για Πρόεδρος της Δημοκρατίας για τρεις λόγους: Δεν αντιστάθηκε στις “σειρήνες” του πελατειακού κράτους, χειρίστηκε με ανεπάρκεια μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις στη σύγχρονη ιστορία μας, τον Δεκέμβριο του 2008, και τέλος δεν εκφράζει τη θέση της Ελλάδας στην ενωμένη Ευρώπη με τον τρόπο που εγώ θα επιθυμούσα» (ναι, προφανώς και είναι όλα αλήθεια, γι’ αυτό και δύσκολο να τα ξεχάσει ο Πρόεδρος).

Πώς να μην εντείνουν τον αντικυβερνητικό τους αγώνα οι «εγώ δεν είμαι ΣΥΡΙΖΑ αλλά...» και οι λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις που στην Πρώτη Φορά Αριστερά διάβαζαν σαν τον Χριστόδουλο στη Χούντα και ξαφνικά αποφάσισαν να γίνουν οι αυστηροί θεματοφύλακες των θεσμών τώρα που η απλή αναλογική δίνει ελπίδες χάους και άρα προσοδοφόρων ελιγμών;

Από την άλλη, έχει καμία σημασία;

Όταν ακούω τα ονόματα Καραμανλής, Παυλόπουλος, Αντώναρος κ.λπ. να πρωταγωνιστούν σε (ευθείες ή κουτοπόνηρα πλάγιες) επιθέσεις εναντίον του Μητσοτάκη, περισσότερο από τη φράση «ενδοπαραταξιακή κόντρα» μου έρχονται τα αριστουργηματικά θρίλερ/κωμωδίες με ζόμπι του Ρομέρο. Άνθρωποι νεκροί πολιτικά αποφασίζουν, όλοι μαζί ξαφνικά, να βγουν από τον πολιτικό τους τάφο σε μια ύστατη προσπάθεια (και με την ελπίδα χάους που δίνει η απλή αναλογική) να πριονίσουν τον Μητσοτάκη. Και η ερώτηση δεν είναι το αν θα τα καταφέρουν. Η απήχησή τους στον πραγματικό κόσμο (σε αντίθεση με την αξία που τους αποδίδεται στην δημοσιογραφικοπολιτική φούσκα) είναι μικρή. Η ερώτηση είναι ποιος επιμένει να χρησιμοποιεί τη φράση «ο Καραμανλής σπάει τη σιωπή του» ενώ η σωστή είναι «ο Καραμανλής διακόπτει το γεύμα του». Και μπράβο του.

Υ.Γ. Παρακαλώ, μην ταυτίζετε τον Καραμανλή με το PlayStation. Τα video games απαιτούν ικανότητα, μεθοδικότητα και προσήλωση.