Η πατριδοφοβία στην Ελλάδα, η στάση απέναντι στις προβοκάτσιες της Τουρκίας και η εργαλειοποίηση του μεταναστευτικού.
Δεν μπορώ να πω ότι είμαι πολύ πατριώτης. Δεν συγκινούμαι όταν ακούω τον εθνικό ύμνο, δεν λέω «χρόνια πολλά» στις εθνικές γιορτές, δεν βάζω σημαία στο μπαλκόνι και δεν ανατριχιάζω κάθε φορά που περνάω δίπλα από το άγαλμα του Κολοκοτρώνη στη Σταδίου. Δεν θεωρώ ότι η χώρα που έτυχε να γεννηθώ και ζω είναι κάτι σπουδαιότερο από τις υπόλοιπες και δεν νιώθω καμία υπερηφάνια για επιτεύγματα ανθρώπων που έζησαν εδώ στο παρελθόν. Δεν πιστεύω στην «ελληνική ψυχή» (ούτε σε καμία άλλη ψυχή) και νομίζω ότι το φιλότιμο είναι αυτό που κανείς αναγκάζεται να επιστρατεύσει όταν του λείπουν η συνέπεια, η εργατικότητα, το πρόγραμμα, η αποτελεσματικότητα και ο επαγγελματισμός. Θα μπορούσα να συνεχίσω, αλλά πάνω-κάτω καταλάβατε.
Όμως ζω στην Ελλάδα. Κι επειδή ζω στην Ελλάδα, η Ελλάδα με νοιάζει. Εντελώς ωφελιμιστικά και χωρίς συναίσθημα και γαλανόλευκες μελούρες, με νοιάζει. Και κάπως ενοχλούμαι όταν αδικείται. Και κάπως εκνευρίζομαι όταν γίνεται θύμα προβοκάτσιας, διασύρεται - όχι μόνο από αυτούς που έστησαν την προβοκάτσια αλλά και από αυτούς που γυρεύουν οφέλη (πολιτικά, ιδεολογικά, ψυχολογικά) από την προβοκάτσια αυτή – και τελικά καταλήγει και με κέρατα και με μελανιές.
Εκνευρίζομαι όταν βλέπω ότι πολλοί συμπολίτες προπαθούν με αγωνία να πουλήσουν μια εκδοχή του μεταναστευτικού στην οποία η Ελλάδα είναι ο θύτης και η Τουρκία ο αθώος μάρτυρας της ελληνικής εγκληματικής δράσης. Εκνευρίζομαι να περιγράφεται η Ελλάδα ως ένα κράτος δολοφόνος στους μοσχαναθρεμένους Ευρωπαίους που δεν μπορούν να δείξουν την Ελλάδα στον χάρτη και απλώς πασχίζουν να διασκεδάσουν τις δικές τους ενοχές τους για το δικό τους παρελθόν (που κάποτε θα πρέπει να ξεπεράσουν, αλλά αυτό είναι θέμα δικό τους και του ψυχολόγου τους). Εκνευρίζομαι όταν γίνεται η Ελλάδα το μέσο για να διαφημιστεί μια ανέξοδη (όταν δεν είναι επικερδής), αυτοϊκανοποιητική ευαισθησία. Εκνευρίζομαι να ενοχοποιείται η Ελλάδα από συμπολίτες επειδή αυτό εξυπηρετεί την ιδεολογική, κομματική η ψυχολογική τους ατζέντα. Εκνευρίζομαι όταν πρόθυμοι πονηροί και ακόμα πιο πρόθυμοι ηλίθιοι εξυπηρετούν το βρώμικο παιχνίδι της Τουρκίας και την προσπάθειά της να εκβιάζει τη Δύση στήνοντας προβοκάτσιες στα ελληνικοτουρκικά σύνορα. Εκνευρίζομαι με αυτούς που δεν καταλαβαίνουν (ή κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν) ότι καμιά φορά δεν βλάπτει να στηρίζεις και το σπίτι σου. Ακομα κι αν έχεις αποκούμπια σε άλλα σπίτια και δεν κινδυνεύεις από την πτώση του.
Φυσικά δεν εννοώ ότι πρέπει κανείς να αυτολοβοτομηθεί και να φτάσει στο σημείο να περνάει για άρωμα γιασεμί κάθε ελληνική κλανιά. Δεν λέω ότι δεν πρέπει να μιλάμε για τις ελληνικές μαλακίες και ότι δεν πρέπει (ματαίως πιθανότατα) να προσπαθούμε να τις διορθώσουμε. Λέω απλώς ότι είναι γελοίο να καταφέρνεις να αποφύγεις τον τυφλό και γραφικό πατριωτισμό μονο και μόνο για να οδηγηθείς στην τυφλή και γραφική πατριδοφοβία. Είναι γελοίο, να βάζεις στο ίδιο καζάνι την Ελλάδα και την Τουρκία και εντελώς εξωφρενικό να βγάζεις εντελώς την Τουρκία από το καζάνι και να απαιτείς από την Ελλάδα να κάτσει να βράσει στο ζουμί της πάνω σε φωτιά που η Τουρκία ανάβει. Είναι τρελό να αντιμετωπίζεις το ίδιο μια δημοκρατία με τον τραμπούκο της ανατολικής Μεσογείου και εντελώς αυτοκαταστροφικό αν τυγχάνει να είσαι κάτοικος της δημοκρατίας αυτής.
Κάνει λάθη η Ελλάδα; Φυσικά και συχνά. Στο κάτω κάτω δεν είναι καμία χώρα με παράδοση σοβαρών κυβερνήσεων ή σοβαρού πληθυσμού γενικώς. Αλλά όχι και να βρεθεί κατηγορούμενη επειδή η Τουρκία χρησιμοποιεί τους μετανάστες για να στήσει προβοκάτσιες. Καταλαβαίνω και τον καιροσκοπισμό και την ανάγκη για ιδεολογική αντιπαράθεση όπως και την ανάγκη για ψυχολογική επιβεβαίωση. Αλλά όλα αυτά μπορούν να ικανοποιηθούν χωρίς να εξυπηρετείται το παιχνίδι κανενός κράτους-τραμπούκου και χωρίς να συκοφαντείται μια χώρα που χωρίς να είναι κανένα παράδειγμα προς μίμηση δεν είναι και η αρχιεγκληματίας που κάποιοι (με δόλο ή από ψυχολογική ανάγκη) θέλουν να παρουσιάσουν. Πολύ περισσότερο όταν είναι η χώρα στην οποία θέλουμε δεν θέλουμε ζούμε. Που μπορούμε (σε αντίθεση με όσους ζουν στην Τουρκία) και πρέπει να την κρίνουμε για να την κάνουμε καλύτερη (ή έστω ανεκτή), αλλά όχι και να της πριονίζουμε το κλαδί πάνω στο οποίο στέκεται μπας και αισθανθούμε ανώτεροι ή μπας και πείσουμε πολλούς αφελείς και μας ξανακάτσει η εξουσία. Και μπράβο μας.
