Eίδα τη Lucy. Αυτό που μου άφησε ήταν ένα κομμάτι ποπ κορν στα δόντια, αλλά και εκείνο έφυγε με ένα καλό «μπούκωμα» Coca Cola. Δεν με ενθουσίασε. Μου θύμισε ένα fake «Κill Bill». Κάποιοι κακοί Ασιάτες έβαλαν στην όμορφη κοιλίτσα της Σκάρλετ Γιόχανσον ποσότητα ναρκωτικών προκειμένου να τα μεταφέρει στην Ευρώπη. Το ναρκωτικό δίνει τόσο high που, σε μεγάλη δόση, αυξάνει τη λειτουργικότητα του εγκεφάλου – μη ψάχνεστε, δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Οι άνθρωποι, λέει, χρησιμοποιούμε μόλις το 10% του εγκεφάλου μας. Το κορίτσι μας, με τα σακουλάκια μέσα της, άρχισε να χρησιμοποιεί όλο και μεγαλύτερο τμήμα. Κινηματογραφικά το αποτέλεσμα είναι, τουλάχιστον, περίεργο. Η Σκάρλετ περιφέρεται με ύφος «έχω πιει τρία τσιγάρα σαν τα φουγάρα του Τιτανικού» και σκοτώνει όποιον βρει μπροστά της.
Παραλλήλως και όσο το μυαλό της ανεβάζει στροφές, για να φτάσει στο 100% της λειτουργίας του, κάνει και παιχνίδι με έναν Γάλλο αστυνομικό. Έφυγα με ένα βάρος από το σινεμά. Ήταν τα δύο κουτιά ποπ κορν στην κοιλιά – καμία σχέση, δυστυχώς, με τη Σκάρλετ. Έξω οι άνθρωποι άναβαν τσιγάρο και έκαναν υποθέσεις: Πώς θα ήταν αν χρησιμοποιούσαμε κάτι παραπάνω από το 10% του εγκεφάλου μας; Λυπάμαι που θα το πω άκομψα, αλλά και το 20% να χρησιμοποιούσες, θα ήσουν χρήσιμος μόνο ως στόκος πάνω σε ντουβάρι με πατριωτικά συνθήματα. Πρόκειται για αστικό μύθο που πιθανότατα προέκυψε από μία αμερικανική διαφήμιση του 1920: «Οι επιστήμονες μας λένε μόνο το 10% όσων μπορεί να κάνει ο εγκέφαλός μας». Το ξέρω, είναι άσχημα νέα. Δεν υπάρχει ελπίδα. Χρησιμοποιούμε τον εγκέφαλό μας στο 100%, χωρίς ούτε ένα κύτταρο να τεμπελιάζει ανενεργό. Ο άλλος μεγάλος αστικός μύθος ιατρικής φύσεως είναι ότι με την αντιβίωση δεν πρέπει να πιεις αλκοόλ. Αλλά αυτό διόλου δεν με απασχολεί σήμερα. Σήμερα στρέφω το κεφάλι σαν κουτάβι, παίρνω το ύφος «τρία φουγάρα» της Σκάρλετ και παρατηρώ τα μυστήρια του ανθρώπινου εγκεφάλου.
H φυσιολογία του δικού σας εγκεφάλου δεν έχει καμία διαφορά με τον εγκέφαλο ενός μουσάτου με χαντζάρα και καλάσνικοφ, στο χαλιφάτο. Όμως στην πραγματικότητα είναι δύο εντελώς διαφορετικά μυαλά. Για την ακρίβεια, ο τύπος εκεί κάτω δεν θα είχε κανένα πρόβλημα να πάρει στα χέρια το δικό σας και να το παρατηρήσει. Εσείς δεν θα το κάνατε ποτέ. Εσείς έχετε την ευκαιρία να σκεφτείτε πως ο εγκέφαλος είναι το μοναδικό ζωτικό όργανο που επηρεάζεται από κάτι άυλο και αφηρημένο, όπως οι ιδέες. Το πρόβλημά σας γίνεται εντονότερο, όταν ξαφνικά συνειδητοποιήσετε ότι είστε περικυκλωμένοι από βλακεία. Υπάρχει δε μία κρίσιμη στιγμή, που λάμπει σαν κάννη όπλου σε western, κατά την οποία πιστεύετε ότι ο βλάκας είστε εσείς και όλοι οι άλλοι είναι έξυπνοι. Όλο και πιο συχνά αισθάνομαι είτε ως ο μονόφθαλμους στους τυφλούς, είτε ως ο χάνος ανάμεσα στα δελφίνια. Μερικές στιγμές: Οι ομιλίες των πολιτικών αρχηγών στη ΔΕΘ. Οι δηλώσεις της Βούλτεψη. Τα πάνελ στην εκπομπή του Μπογδάνου. Οι εικασίες για τον ένοικο της Αμφίπολης. Τα σχόλια των ιεραρχών. Η εκρηκτική άνοδος του τουρισμού. Η κουβέντα για την κεντροαριστερά. Οι μετεγγραφές των φοιτητών. Οι απόψεις του ΓΑΠ. Η εθνική μας προσέγγιση στις γενοκτονίες. Το «Πότε θα κάνει ξαστεριά» με τον Πάνο Καμμένο και τη χορωδία των ΑΝ.ΕΛ στη σκηνή της ΔΕΘ. H ανησυχία του Δημήτρη Παπαδημούλη για τον αποκλεισμό της χώρας από τη Eurovision. Και μετά πάλι η Βούλτεψη – μία μορφή που επανέρχεται σαν επίμονο φλας.
Υπάρχει ένα καλό μέσα σε όλη αυτή τη σύγχυση. Οι αποστάσεις μεταξύ θέσεων και ιδεών είναι τόσο μεγάλες που αισθάνεσαι, συνέχεια, ότι ταξιδεύεις στο χρόνο. Σε αυτό βοηθάει, βέβαια, η τεχνολογία και το δίκτυο. Βλέπεις ανθρώπους στον Μεσαίωνα, κολλημένους στην αυγή της ελληνικής επανάστασης, ξεχασμένους στα τιμημένα 60s, δαιμονισμένους στα 80s, χαμένους στο σήμερα. Και θέλεις μετά κάτι από την κοιλιά της Σκάρλετ, να βλέπεις και εσύ τη Λούσυ στον ουρανό με τα διαμάντια της.
